ΗΘΙΚΟΜΟΙΡΟΛΟΓΟΙ

ΜΕΙΔΙΑΣ ο Συγγράφων :

(Δύο ώριμοι κύριοι, στο Ουζερείον, τραπεζάκια έξω, κι ενώ στα πέριξ έξω μαίνεται ο πολιτικός καρκίνος της νεοταξικής διακομματικής κομμουνοδημοκρατορίας, ο συν τω χρόνω ολεθρίως ψυχοσωματοποιούμενος. Ψέμα και υποκρισία περιγράφουν τους εικονικούς ορίζοντες.)

Κύριος.Β¨. Ουζοποσία; Χα, τσιπουρόφιλο σε ήξερα.

Κύριος Α΄Αποφεύγω τους κακούς συνειρμούς.

Β: Νεοδημοκράτης;

Α: Αριστοκράτης.Β¨: Τι σκέφτεσαι.Α¨: Τίποτα σπουδαίο. Να, ότι γίναμε πολύ ηθικομοιρολόγοι.

Β: Αλλά μιλάς με γρίφους.

Α: Μιλώ αντισυστημικά για το καταλαβαινόμαστε.

Β: Πώς γίνεται αυτό;

Α: Αντινεοταξικά, αντιευρωγερμανικά, αντιτραπεζονεοκομμουνιστικά.

Β: Σιγά σιγά να προλαβαίνω. Θέλω αλήθειες. Γι αυτό σε κάνω παρέα.

Α: Είπαμε ότι του θεού ποιήσαντος τας αξίας ο αντιθεός αντεποίησε τα αξιώματα. Κάποτε υπήρχαν εθνικοί ευεργέται τώρα μόνο αμφιδέξιοι εθνοκάπηλοι.

Β: Οι αριστεροί είναι γονιδιακώς αριβίστες.

Α: Και οι δεξιοί δε πάνε πίσω. Όρα Αδώνιδες, Βορίδηδες και Καρατζαφύρεροι.

Β: Όλα για την παρτίδα, κανείς για την πατρίδα;

Α: Προηγείται η καριέρα, κι ας πάει και το εθνικό παλιάπελο. Βυζάντιο παρακμή μετά προσευχής και γερμανοοθωμανικού δικαίου. Βαρετά, προβλέψιμα, δουλοτυραννικά, εξουσιαστικά πράγματα.

Β: Είναι τραγικό.

Α: Τους κρατά το σύστημα απαξάπαντες και, ούτως ειπείν, άλλον απ’ τον λούτσο, άλλον απ’ τον λώκο και άλλον από την τσέπη. Και άλλους και από τα δυό, τρία. Όρα Καραμάν Εθνάρχ, Μάκαρ Μουσκώφ, Αβέρωφ Συκάρ και να αι Ζυρίχαι και αι Πρέσπαι σύννεφο, τι θες;

Β: Σόδομα.

Α: Η κεντρική λεωφόρος της πουστοκομμουνοδημοκρατίας.

Β: Το καλύτερο πολίτευμα κατά τα άλλα.

Α: Αρκεί να είσαι εσύ ο καβαλάρης της. Γιατί η πεζούρα της τραβάει όλα τα κάρα.

Β: Έχεις ελευθερίες όμως.

Α: Επιλέγεις τον βιαστή σου. Τον όποιον έχει το τρίτο του πλειονοψηφικά μακρύτερο. Λίγο το έχεις;

Β: Υπερβάλλεις.

Α: Και τον εκτελεστή σου όπως τον βιαστή σου. Δημοκρατική ευθανασία λέγεται. Η καλύτερη μετά την χριστιανική. Εγγυημένα πράγματα. Κοίτα την Ευρώπη. Χριστιανοδημοκρατικό τζάνκι κατάντησε. Με τα κρατικά επιδόματα της ρωμαϊκής παρακμής επιζεί η άνεργη νεολαία της.

Β: Μα όλοι διεφθαρμένοι!

Α: Απ’ τον λώκο πιασμένοι. Όπως τα μοντέλα ο μοντελοκάπηλος. Κρατά φωτό ακατάλληλες απ’ όλες όταν άσημες και όταν ορισμένες γίνουν διάσημες το εκμεταλλεύεται και πλουτίζει. Έτσι γίνεται και με τους Έλληνες πολιτικούς. Θές από φιλοδοξία, θες εκβιαζόμενοι, υποχρεωτικά συνεργάζονται, αμειβόμενοι φυσικά πλουσιοπάροχα, με τους εχθρούς του έθνους…  

Β: Χα, χα, τους ημιάνδρες εννοείς. Αλλά έχομε και γυναίκες στην εξουσία.

Α: Αμαζόνες του διπλόμουνου.

Β: Ουάουουου! Έγινες και Καραϊσκάκης τώρα. Αλλά ξέρω ο Βάκχος μιλάει.

Α: Καιρός του ευλογείν και καιρός του αισχρολογείν. Το σύστημα αυτό θέλει την διάλυσι των πάντων αρχής γενομένης από την διάλυσι οικογενείας. Πριμοδοτούνται ευεργετικώς οι μειονοτικοί παρασιτικοί, γύφτοι, λαθραίοι, μονογονεϊκές οικογένειες, επιδόματα και λοιπά, ενώ οι ζευγαρωμένες μαμάδες υφίστανται τα ελέη.

Β: Και πού θα πάει αυτή η κατάστασι;

Α: Κοιμόμαστε πάνω από γενοκτονίες και διαβαίνουμε ανάμεσα σε ιστορικές, θρησκευτικές ανορθογραφίες . Γίναμε πολύ ηθικομοιρολόγοι και γι αυτό θεοσκότεινοι.

Β: Πάλι γριφολογείς.

Α: Μάο, Στάλιν, Χίτλερ προξενούν φρίκη λόγω των εμφυλίων ή εθνικών εκκαθαρίσεων, για εκατομμύρια νεκρών μιλάμε, που διέπραξαν και οι οποίες πάντως ωχριούν μάλλον μπροστά στις παλιές, όπως την χριστιανική γενοκτονία π.χ. όταν αυτή ξέκανε τον ελληνορωμαϊκό και ευρωπαϊκό κόσμο αλλά και τον νέο κόσμο (Αμερική-Αυστραλία) για να επιβάλη την οικουμενική-κομμουνιστική αγάπη της.

Β: Μπήκαμε στα βαθιά βλέπω.

Α: Άσε το Ισλάμ, δεύτερη λεπίδα του Ζιλέτ αυτό, που αποτέλειωσε το σφαγιαστικό ξύρισμα της πρώτης. Αλλά δεν φταίνε αυτοί αλλά ο θεός της ιστορικής ανάγκης.

Β: Εννοείς τον μονοθεϊσμό.

Α: Οι θρησκείες είναι όπως ο έρωτας των άδειων συνειδήσεων. Έρωτας που αρχίζει με πάθος και καταλήγει σε υπαναλέα ρουτίνα, και θρησκείες από σφαγές και αίμα που καταλήγουν σε μια αγάπη ρουτίνας που κάνει την αμαρτία και τον πόλεμο αναπόφευκτη εκτόνωσι.

Β: Πού θες να καταλήξης;

Α: Ότι η ανθρωπότης θέλει κατά καιρούς εκακαθάρισι, ξεσκαρτάρισμα απ’ τα εκφυλισμένα ανθρώπινα βαρίδια και την εκφυλιστική πνευματική υπερθέρμανσι.

Β: Πάλι δεν σε πιάνω.

Α: Τα ολοκαυτώματα είναι ιστορικός νόμος. Δυστυχώς.

Β: Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος δεν είναι;

Α: Αναγκαία και υπαρκτά όμως όπως οι θανατηφόρες επδημίες, έστω κι αν άλλα προς την ορθή και άλλα προς την λάθος κατεύθυνσι. .

Β: Οι άνθρωποι δεν είναι άγγελοι.

Α: Φροντίζουν οι θεοί γι αυτό.

Β: Οι θεοί; Πώς γίνεται αυτό;

Α: Μέσω των θρησκειών. Ο άνθρωπος μόνος του κάνει μέτρια πράγματα. Όταν μπαίνει ο θεός όμως και η ιστορία μέσα του μπορεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα. νιώθει ότι ο θεός ικανοποιείται μ’ αυτό.

Β: Βάρβαρο ακούγεται.

Α: Οι Έλληνες κάποτε… ευφυείς μεν, χαριτωμένοι αλλά πολύ μαλακοί.

Β: Μαλακοί;

Α: Όπως λέμε μαλάκας. Πανηδονιστής της πεοκρατικής παλαμοπαλινδρομήσεως. Α μα!

Β: Χαχά!

Α: Χάλασε ο κόσμος, ξέρεις. Να φανταστής μόνο Λύκαστρος, Ερίωπας, Μακεδόνισα και Αθηνά και Κώστας-Ταύρος, άντε και κάποιοι ψιλοανώνυμοι ακόμα, όλοι κι όλοι αξίζουν. Οι άλλοι σκάρτοι.

Β: Πολλοί δεν είναι; Κόψε κάτι. Χα, χα, χα!

Α: Δεν γίνεται. Είναι υπερφυσικοί φίλοι μου. Χω, χω!

Β: Σε νιώθω. Ουκ εν τω πολλώ το εύ. Λοιπόν πού ξεμείναμε;

Α: Ο κόσμος ήθελε ανατολικό ξεκαθάρισμα από τότε. Ο ελληνιστικός ελληνισμός δεν ετόλμησε όμως αλλά ούτε και η αρχαία Ρώμη έκανε πολλά πράγματα, ανατολική μεριά, κατόπιν. Και ο δυτικός πολιτισμένος κόσμος το επλήρωσε πολύ βαριά αυτό και πρώτοι και χειρότεροι, και περισσότερο εξ όλων, οι Έλληνες.

Β: Πού το στηρίζεις αυτό;

Α: Γιατί αντί, λόγω ιστορικού και πολιτισμικού βάθους, να έχομε σήμερα εθνικό πληθυσμό περίπου σαν της Ινδίας προς το γαμείν και καταδέρνειν άνετα τους πάσα Οθωμανούς και Γοτθοβάνδαλους και Πακιστάνια αν κουνηθείεν, εμείναμεν με μερικά ψωροεκατομμύρια σαν τράπεζα που πάει για φούντο.

Β: Τι τα θες τα εκατομμύρια όταν δεν έχεις φράγκο; Χα, χα;

Α: Με δουλεύεις;

Β: Το παίρνω πίσω.

Α: Τσιγκούνη…

Β: Μπορείς συνεχίζειν.

Α: Έχουμε μυαλό, δεν θα μέναμε ποτέ φτωχοί. Θάρρος δεν είχαμε τότε.

Β: Οπότε;

Α: Οπότε αυτό που δεν έκαναν οι δυτικοί τότε το έκαναν οι ανατολικοί.

Β: Ο χριστιανισμός εννοείς.

Α: Ο χριστιανοκομμουνισμός για την ακρίβεια. Μα δεν ήταν θρησκεία αυτή. Τυφών και λαιμητόμος εξ Ανατολής ήτο. Πήρε και σήκωσε όχι μόνο τις μέχρι τότε χιλιόχρονες εθνικές θρησκείες αλλά και όλο το είναι, τις παραδόσεις χιλιάδων ετών του παγκόσμιου πολιτισμού μαζί με τους λαούς των. Και ό,τι ελάχιστο απέμεινε απ’ τη γενοκτονία τους ενώθηκε με τον άλλο, τον εισαχθέντα ανατολίτικο σιχαμερό συρφετό κι ο πολιτισμός ετράβηξε την μεσαιωνική χολεριασμένη ανηφόρα-κατηφόρα.

Β: Πωπώ! Μού θυμίζει το άγαλμα του Ιησού στο Ρίο Ιανέιρο αυτό. Ο ευλογών το δέκα τοις εκατό που δεν έσφαξε επιδή πίστεψαν σ’ αυτόν.

Α:  Σσσσσσσούτ! Ρατσιστικό ακούγεται αυτό.

Β: Και ομοφοβικό. Είμαι της αρχαίας Σχολής κι εγώ.

Α: Πίσω απ’ τις θρησκείες άραγε δεν κρύβεται ο αδυσώπητος προαιώνιος πόλεμος των αντιπάλων φυλών και των ουρανίων δημιουργών αυτών;

Β: Λογοκρισία. Πάμε παρακάτω. Α ςμιλήσουμε μμμμμ, για την Σπάρτη.

Α: Κάτι έκαναν αυτοί στην αρχή αλλά η σεληνιακή τους ανθελληνική θρησκεία και το παπαδαριό τους, πέντε Έφοροι ξέρεις,  τούς επρόδωσαν τελικά. Έμειναν στο ιστορικό και πολιτισμικό περιθώριο σαν το αραβικό Ισλάμ. Διαταγές άνωθεν εκτελούσαν.  

Β: Ενδιαφέρον. Πρώτη φορά το ακούω. Θα το αναλύσωμε άλλη φορά.

Α: Ο θεός της ιστορικής ανάγκης είναι αμείλικτος. Δεν συγχωρεί λάθη τακτικής, έστω κι αν αυτά προέρχονται από την εκλεκτή του φυλή όπως η ελληνική.

Β: Εννοείς… 

Α: Το μαχαίρι έπρεπε να μπει πολύ βαθιά στο ξένο σώμα!

Β: Αχάα!

Α: Αντ’ αυτού το ξένο σώμα, πιο πεινασμένο και αποφασισμένο, γύρισε το μαχαίρι και κτύπησε τον άτολμο, τον εκφυλισμένο και πανηδονιστή ξενιστή του.

Β: Εννοείς την Σκυθόπολι, το πρωτοχριστιανικό σφαγείο;

Α: Και όχι μόνο. Αλλά και τις ορδές του Ατίλλα, του Τζέκις Χαν πριν απ’ το εκχριστιανιστικό ξεπάστρεμα των Ίνκας, Μάγιας και Αυστραλών αβοριγίινων.

Β: Ο άνθρωπος έχει αδύνατη μνήμη.

Α: Και κρίσι και συνέπεια και αρετή. Και μ’ όλα αυτά παίζει η τύχη και οι θεοί των μεγάλων πραγμάτων.

Β: Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Α: Επειδή φωτίζουν το μέλλον με την δάδα του παρελθόντος και προειδοποιούν διδάσκοντας το παρόν. Αν το διδάσκουν.

Β: Πώς το διδάσκουν;

Α: Αφ΄ότου οι Έλληνες αριστοκράται του πνεύματος και της καλαισθησίας, εκπαιδευταί της ανθρωπότητος, έγιναν ιστορικοί κυνηγημένοι παρίαι και οι ζητιανοπεριπλανώμενοι Εβραίοι ανέλαβαν τα οικονομικά ηνία της όλα γίνονται ανάποδα.

Β: Πώς δηλαδή;

Α: Ανάποδα εγενοκτονήθησαν οι πολύτιμοι Έλληνες αντί των αχρήστων ανατολικών σαβουροφυλών εισβολέων –πληθυσμιακόν περίσσευμα ήταν ούτως ή άλλως διό και αποβλήθέντες εκ της μητρικής των κοιτίδος.-  Ανάποδα, δυο παγκόσμιοι πόλεμοι που έπρεπε να γίνουν κανονικά στην πολιτισμοκτονικά και λευκογενοκτονικά γεννοβολούσα ήπειρο και όχι στην Ευρώπη. Ανάποδα πάει και η σημερινή Ευρώπη κι ο δυτικός κόσμος, λόγω απληστίας των εβραιοτραπεζιτών που αντί να κάνουν την Κίνα Ευρώπη έκαναν την Ευρώπη Κίνα.

Β: Χμ…

Α: Και έπειτα όταν ο Χίτλερ ανέλαβε να κάνει την βρώμικη δουλειά που δεν έκαναν οι χέστηδες κοσμοκράτορες Άγγλοι… πάλι η Ευρώπη και η δύσις της λευκής φυλής επλήρωσε τα σπασμένα.

Β: Δεν είναι απάνθρωπον και κυνικόν αυτό;

Α: Ο θεός ξέρει.

Β: Τι ξέρει;

Α: Κατά περιόδους επβάλλεται ένα γερό φυλετικό ξεπάστρεμμα και αβαρία. Αν δεν το κάνης εσύ, ο καλύτερος, θα το κάνει ο άλλος, ο χειρότερος. Νόμος. Θεός. Άλλωστε ο θεός, κατά περόδους κι αυτός, κάνει εν τέλει κι ένα κατακλυσμό και μια πλανητική εκπύρωσι για να εξαλείψη την πανιδοανθρωπόψειρα και ν’ ανακουφίση-ανανεώση την γη. Ο γνούς γνώτω και ο νοών νοείτω.

Β: Αλλά πού πάμε σήμερα;

Α: Ο τρέφων πέντε ερωτιάρες γάτες εάν, φιλόζωος ών, αφήση αυτές πολλαπλασιάζεσθαι ανενόχλητα και δημοκρατικά. Σε ένα χρόνο θα έχει τριάντα πέντε, σε δυο διακόσιες δέκα γάτες, και σε δέκα χρόνια οι γάτες θα φάνε και τον ίδιο τον φιλόζωο για πρωινό. Απλή λογική.

Β: Έλα ντε!

Α: Και ο φιλοξενούμενος που έγινε μόνιμος συγκάτοικος σύντομα θα  σού γαμήση την σύζυγο και θα βιάση τα ανήλικά σου, ισλαμικώ δικαίω, φυσικά. Αν δεν σε σκοτώση κιόλας.

Β: Στους δυο τρίτος δεν χωρά που λένε.

Α: Εξαρτάται ποιος θεωρείται τρίτος. Ο οικείος ή ο παρείσακτος;

Β: Χα, χα!

Α: Είναι νόμος. Δεν χωρά πολιτισμός, θρησκεία και ευγένεια εδώ. Μόνο τα φυσικά ένστικτα και ο σκληρός νόμος της επιβιώσεως. Αν ο πολιτισμός ατόνισε αυτά τα απαραίτητα φυσικά ένστικτα αντί να τα τονώσει και σ’ έκανε νερόβραστο, πρόβλημά σου εκπαιδευτικό, θρησκευτικό,ψυχολογικό.

Β: Σωστά.

Α: Ο άνθρωπος γεννήθηκε καλός και κακός και με πάθη και με μίσος συν τοις άλλοις, αμυντικά όπλα που βοηθούν σε ώρες και καταστάσεις οριακές. Η πενικιλίνη έγινε από τη βρώμα για να νικήση τη βρώμα της αρρώστιας και να φέρη την υγεία αλλά όχι και για να αφομοιωθή προδοτικά με την αρρώστια.

Β: Ουκ έχω αντιλέγειν τι.

Α: Η φύσις δεν δίνει τίποτα περιττό, όλα έχουν τον λόγο και την χρησιμότητά τους.

Β: Που πάμε;  

Α: Η ανωμαλία που λέγεται διαφορετικότης για να ωραιοποιηθή και ηρωοποιηθή δεν θα πάψη ποτέ να είναι ανωμαλία όσο κι αν κρύβεται. Δεινόν προς τα κέντρα-το κανονικό λακτίζειν. Αλλά εφθάσαμε στην τελεία διανοητική παράκρουσι και τον ναρκωτικό εκφυλισμό, και δι αυτών προκαλούμε και λύνομε τα χέρια της θείας Δίκης.

Β: Και ιεροκήρυκας;

Α: Κάθε άλλο. Δεν μπορείς ατιμωρητί δίνειν συγχωροχάρτι στην ανωμαλία παρουσιάζοντάς την ως διαφορετικότητα ή το εκφυλιστικόν γονεύς Α, Β, έναντι πατρός, μητρός ως κανονικότητα. Δεν υπάρχει ισότης των φύλων εδώ αλλά των εκφύλων και αφύλων. Εσύ επιλέγεις.

Β: Και πάλι επικροτώ άνευ χειροκροτήματος.

Α: Έρχονται πολύ δύσκολες και σκληρές εποχές για την ανθρωπότητα όπως είναι αυτές κατά τις οποίες η Φύσις αποφασίζει η ίδια για τις ανθρώπινες υποθέσεις λόγω της αβουλίας και ατολμίας εκείνων. Ελπίζω μόνο το θέατρο του αίματος να είναι αυτή την φορά εκτός Ευρώπης, στην γεωγραφική ήπειρο που γέννησε, εδώ και δυο χιλιετίες, όλα τα μεταναστευτικά ρεύματα-προβλήματα της πολιτισμένης Δύσεως… ή τουλάχιστον ο πόλεμος αυτός να μην είναι εμφύλιος της λευκής φυλής όπως τα τελευταία ελληνοκτονικά δυο χιλιάδες χρόνια. Γιατί είτε καλοί είτε κακοί έσονται οι επιβιωσόμενοι, σκληροί κσι αμείλικτοι πάντως θα είναι και πρέπει να είναι. Οι άλλοι θα εξαφανιστούν ολότελα ως ηθικοπνευματικώς ανεπαρκείς.  

Β: Υπάρχει άραγε κόλασις και παράδεισος; Πολλή αδιαφάνεια και σύγχυσις επικρατεί, εδώ και καιρό, εκεί έξω.

Α: Οι κατηγοριοποιημένοι των θρησκειών παράδεισοι, οι πληρωτέοι άμα τη εμφανίσει της θρησκευτικής ταυτότητος και διαβατηρίου, όχι φυσικά.

Β: Τότε; Τότε όλοι οι αγώνες και οι άθλοι της αρετής είναι μάταια ηθικά παρηγορήματα.

Α: Νομίζεις.

Β: Εγώ; Όλος ο κόσμος έχει χάσει τον μπούσουλα πάσης πίστεως. Εσύ; .

Α: Εγώ ένα ξέρω. Ότι το καλό δεν κάθεται στο ίδιο τραπέζι της ζωής με το κακό, το καθαρό με το ακάθαρτο, το όμορφο με το άσχημο, η ελευθερία με την σκλαβιά, το δίκαιο με το άδικο και η αλήθεια με το ψέμα. Και άλλα προτιμούν το φως γιατί γεννήθηκαν από το φως όπως και άλλα το σκότος γιατί τα γέννησε το σκοτάδι. Και αν αυτό ισχύει για τα επι γης, πόσο μάλλον δει ισχύειν γα τα ουράνια και τα αιώνια!

Β: Ποιος το λέει αυτό;

Α: Η σιωπή. Την έχεις μελετήσει ποτέ;

Β: Αι, παιδί! (Στρέφεται προς αυτό.) Ένα φιαλίδιο απ’ το ίδιο. (Στον παρακαθήμενόν του.) Μείνε εδώ. Κερνάω εγώ. Η συζήτησι τώρα αρχίζει αποκτά συγκλονιστικό ενδαφέρον.

Α: Ώοοπ! Άκυρον. (Σηκώνεται). Συγνώμην, φίλε, αλλά έρχονται τα ΜΑΤ.

Β: (Σηκώνεται κι αυτός έκπληκτος.) Ποια ΜΑΤ;

Α: Οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες.

Β: Α! (Βλέπει.)

Α: Φεύγουν οι κουρασμένοι κι έρχονται οι πεινασμένοι.

Β: Κατάλαβα. Ο διακομματικός χορός των βρικολάκων.

Α: Και ο οργασμός των εκλογικών αγελάδων. Αμ δεν σφάξανε!