ΕΝ ΧΟΡΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (vi τελευταίον)

ΜΕΙΔΙΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

 ΕΝ ΧΟΡΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ  (vi τελευταίον)

                      (Σωκρατίδης, Καλλισθένης)

 
ΣΩ: Λοιπόν, το πώς γεννούν γη και ουρανός το είπαμε;

ΚΑΛ: Είπαμε. Το πότε τώρα νομίζω απομένει.

ΣΩ: Άκου προσεκτικά τότε. Πρόκειται για μια πανάρχαια αστρονομική και γεωφυσική πραγματικότητα που κι αυτήν διέσωσαν κυρίως οι Έλληνες σοφοί επιστήμονες, μυθολογία-Ορφικοί ύμνοι κλπ.. Μιλάμε για την αστρονομική εποχή του ζωδιακού  Λέοντος –12.000 περίπου, εποχή για την οποία ο πολύς Πλάτων μέμφεται τους συγχρόνους του (– 2.500 έτη ) αρχαίους Αθηναίους ότι ¨ουκ ορθώς απιστούσι…¨ γι αυτήν.  Αφού, σκέψου, και τότε ακουγόταν απίστευτο να υπήρξε ποτέ η πραγματικότης αυτή, πόσο μάλλον και σήμερα και μετά από δυόμισυ επί πλέον χιλιετηρίδες...  

ΚΑΛ: Απίθανο όντως ακούγεται. Λοιπόν;    

ΣΩ: Κάθε ημιπερίοδο (13 χιλ. έτη περίπου), του ζωδιακού κύκλου των 26 χιλ. ετών περίπου είτε του Κρόνου είτε του Διός (όπως η δική μας που λήγει τώρα) η πολικότης της γης αλλάζει ώστε το ήλιον ανατέλλειν δυτικά και δύειν ανατολικά… Οι πρώτοι άνθρωποι όπως και τα λοιπά επί γης ζωικά είδη γενήθηκαν –  εβλάστησαν μάλλον  κυριολεκτικά εκ της γης… από τας οπάς των ορεινών σπηλαίων αυτής…. (είναι η γενετικοβιολογική ιδιορρυθμία της εποχής του Κρόνου αυτή) και όχι όπως σήμερα (ζωδιακή ημιπερίοδο του Διός), με την γενετήσια συνεύρεσι των δύο φύλων, καθ’ ότι φύλα δια την αναπαραγωγήν του ζωικού είδους, την εποχήν εκείνην του Κρόνου, δεν υπήρχον…

ΚΑΛ : Ο λεγόμενος Κρόνου βίος, ε;    

ΣΩ: Ακριβώς. Σκέψου τώρα και το άλλο. Αυτή η 13χιλιετής περίπου ζωδιακή ημιπερίοδος (πότε του Διός και πότε του Κρόνου) της 26 χιλιετούς περίπου ζωδιακής χρονοπεριόδου επαναλαμβάνεται εναλλασσομένη με την άλλη αιωνίως. Κάθε φορά λοιπόν που συμβαίνει αυτή η εναλλαγή της μιας ημιπεριόδου με την άλλη και λόγω αντιστροφής των πόλων της γης, ο πλανήτης μας ταλαντευόμενος ισχυρώς καταστρέφεται σχεδόν ολικώς, πότε δια του κατακλυσμού και πότε δια της εκπυρώσεως,  ώστε ολίγος αριθμός εμβίων όντων και ανθρώπων επιβιώνει. Και των οποίων επιζώντων τελικά ζώων όπως και του ανθρώπου αλλάζει με θαυμαστό χρόνο η γενετικοβιολογική συμπεριφορά καθώς τελειώνει η μια εποχή, Κρόνου ή Διός, και αρχίζει η άλλη. Με παρακολουθείς;

ΚΑΛ: Προσπαθώ. Και για να είμαι ειλικρινής νιώθω σαν τους Γαλάτες που ζούσαν με τον δεισιδαίμονα φόβο μην τους πέσοι ο ουρανός κατακέφαλα; Χα, χα!

ΣΩ; Γελάς αλλά δεν φαντάζεσαι ότι κι αυτός ο φόβος προέρχεται από το μέγιστο αυτό και θαυμαστότερο όσο και καταστροφικότερο αστρονομικό γεγονός, την μετάβασι από την μια εποχή, πότε Κρόνου και πότε Διός, στην άλλη.

ΚΑΛ: Δεν χαίρει και πολύ προβολής και φήμης αυτό το γεγονός.  

ΣΩ: Φυσικά. Δεν ψωνίζονται και στο δρόμο οι μεγάλες αλήθειες.

ΚΑΛ: Και πώς διασώθηκε αυτή η είδησις;

ΣΩ: Προφορική παράδοσι αρχικώς και κατόπιν καταγραφείσα απ’όσους επέζησαν φυσικά μετά το πρωτόγνωρο αυτό ταρακούνημα της γης. Δεν λέγαμε για την αλλαγή της γενετικής και βιολογικής συμπεριφοράς των γηίνων εμβίων όντων λόγω αστρονομικών επιδράσεων;

ΚΑΛ: Λέγαμε. .

ΣΩ: Ωραία. Μάθε τώρα γιατί οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ελάτρευαν θρησκευτικά τον σκαραβαίο, το σκαθάρι.  

ΚΑΛ: Αιγύπτιοι. Α καλά, αυτοί δεν είχαν απλά Όλυμπο θεών, ζωολογικό κήπο είχαν. Χα, χα!  

ΣΩ: Δεν είναι τόσο αξιογέλαστο αφού έχει σχέσι τόσο με την αφήγησί μας όσο και την καταγωγή των πρώτων ανθρώπων.

ΚΑΛ: Συγνώμην αλλά δεν μού γεμίζει και το μάτι.      

ΣΩ: Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς μυθολογούσαν ότι το σκαθάρι κουβαλά στον ώμο ένα σβώλο κοπριάς, τον ήλιο της δημιουργίας, και συμβολίζει την ανάστασι των νεκρών. γι αυτό και το θεωρούσαν ιερό.  

ΚΑΛ: ¨Περί θρησκευτικών προτιμήσεων καμιά αντίρρησις.¨  

ΣΩ: Αλλά υπάρχει και ο βαθύτερος ο απόρρητος λόγος.

ΚΑΛ: Ο οποίος;  

ΣΩ: Επειδή ο τοσοδούλης μας αυτός σκαραβαίος είναι το μοναδικό όν που διασώζει το μεγαλύτερο αστρονομικό γεγονός- μυστήριο της δημιουργίας.

ΚΑΛ: Όπως;

 ΚΑΛ: Την γενετική και βιολογική συμπεριφορά των ζωικών ειδών της εποχής του Κρόνου που αναλύαμε παραπάνω όντες σήμερα στην αστρονομική εποχή του Διός.   

ΚΑΛ: Ωρέ το κερατίνικο. Μονάχο του κόντρα στο σάπιο σύστημα. Και δεν του φαίνεται. Και πώς γίνεται αυτό παρακαλώ.   

ΣΩ: Πρώτον δεν έχει δυο φύλα όπως όλα τα άλλα ζωικά όντα αλλά ένα, το αρσενικό. Και δεύτερον αναπαράγεται γεννώμενο από την γη. Θάβει το σπέρμα του εις το χώμα, τον σβώλο αυτό, μέχρι να γεννήσει τις προνύμφες του. Τα υπόλοιπα τα ααναλαμβάνει το οικοσύστημα.   

ΚΑΛ: Αν λες αλήθεια , εκπλήσσομαι πραγματικά. Αλλά και οργίζομαι. Τέτοια γνώσι στα αζήτητα, να μην διδάσκεται πουθενά!   

ΣΩ: Απαγορεύεται τέτοια παιδεία. Είαν ανατρεπτική γιατί καταρρίπτει πολλούς καθιερωμένους επιστημονικούς αλλά και θρησκευτικούς μύθους που όμως στηρίζουν κολοσσιαία οικονομικοπολιτικά συμφέροντα και υψηλά αξιώματα.

ΚΑΛ: Χμ! Το ψέμα βολεύει, αυτό να λέγεται όσο και η αλήθεια ξεβολεύει.

ΣΩ: Κατάλαβες τώρα γιατί η ανθρωπότης για να πάη εμπρός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ανατρέξαι πολύ πίσω;

ΚΑΛ: Δεν αντιλέγω. Ας συνεχίσωμε λοιπόν. Στο σκαθάρι μείναμε.      

ΣΩ: Ευχαρίστως. Λήγοντας όπως σήμερα η εποχή του Διός και μεταβαίνοντες στην εποχή του Κρόνου οι άνθρωποι ακολουθούσαν  αντίστροφο ηλικιακή πορεία. Οι ευρισκόμενοι στο γήρας συρρικνούνταν λίγο λίγο και γενόμενοι σπόροι έπεφταν και απορροφούνταν τελικά απ’ το χώμα.

ΚΑΛ: Ούτε φέρετρα ούτε κηδείες και παπάδες δηλαδή. Θαυμάσιο!

ΣΩ: Οι δε γεννώμενοι νέοι άνθρωποι και ζώα έβγαιναν από την γη, τις οπές- σπήλαιά της.

ΚΑΛ: Και γιατί από κεί;

ΣΩ:  Αι σπηλιαί είναι οιονεί αι μήτραι της γης. Χρησιμεύουν δε ως έτοιμα καταλύματα, ενδιαιτήματα έως ότου ανδρωθούν και περπατήσουν οι άνθρωποι. Γι  αυτό και οι θεοί, αρχαίοι και νέοι, και διασώζοντας αυτή την ιερά μνήμη της Κρονείας αυτοχθονίας, γεννώνται πάντα σε σπήλαια, Διόνυσος, Ηρακλής, Μίθρας, Ιησούς κ.λ.π.

ΚΑΛ: Εντυπωσιακό.

ΣΩ: Υπάρχουν βλέπεις, ω φίλτατε, τόσα και τόσα θαυμαστά και συγκλονιστικά πράγματα εκεί ψηλά και γύρω μας, ιερά πράγματα που μας καλούν να τα γνωρίσωμε απλώς κι αυτά να μας κάνουν θεό τους. Είναι ν’ απορεί κανείς. Κι εμείς .... Αν ξέραμε τι παραδείσους χάνουμε ξεγελασμένοι απ’ τις σειρήνες των θρησκειών!     

ΚΑΛ: Το φαντάζομαι.

ΣΩ: Πουλάμε, τί άλλο, πνεύμα και ψυχή για μια χούφτα δολάρια στους φύλακες της άγνοιάς μας. Φρίκη.

ΚΑΛ: Καταραμένη φτώχεια. Ούτε την αρετή δεν μπορείς ν’ αγοράσεις.

ΣΩ: Και μια και Αίγυπτο όντες. την Σφίγγα την έχεις ακουστά.  

ΚΑΛ: Και ποιος δεν την ξέρει; Σώμα λέοντος και κεφαλήν ανθρώπου δεν έχει κι αυτή;

ΚΑΛ: Κάτι θα ήθελε να δείξη.

ΣΩ: Μήπως μια μέλλουσα αλλαγή των γηίνων πόλων;

ΚΑΛ: Ωχ, 12, 13 + 13 = 26 λές;  

ΣΩ: Αν αληθεύει το -12.000. Γιατί κι εδώ παίζει αληθείας συγκάλυψις. Ξεβολεύει αυτή δεν είπαμε; Γι αυτό μένει στα αζήτητα.

 ΚΑΛ: Δεν έχει καλό βιογραφικό, χα χα!  

ΣΩ: Ο άνθρωπος είναι  ανάπηρος, αν τού στερήσης την γνώσι. Και η σοφία σπανίζει όσο και νοθεύεται από το ψεύδος όπως ο χρυσός.  Και όπως ο χρυσός έτσι κι αυτή δεν κυκλοφορεί στους δρόμους αλλά φυλακίζεται όπως κι ο χρυσός στα θησαυροφυλάκια αφού είναι κι αυτή δύναμις θεϊκή.

ΚΑΛ: Και γιατί φυλακίζεται;

ΣΩ: Γιατί δημιουργεί θεούς και οι θεοί φθονούν, έχεις ακουστά.

ΚΑΛ: Κατάλαβα. Ανταγωνισμός παντού. Γιατί όχι και σους ουρανούς;  

ΣΩ: Ο ουρανός όμως κρύβει και παγίδες, ίσως πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές της γης.

ΚΑΛ: Δεν αποκλείεται.

ΣΩ:  Κρύβει τέλειους θεούς αλλά και αποτυχημένους.

ΚΑΛ: Και αποτυχημένους;

ΣΩ: Είναι αυτοί που εμπνέουν τους αποτυχημένους ανθρώπους.

ΚΑΛ: Όπως;

ΣΩ: Τυράννους και δούλους.  

ΚΑΛ: Και ποιος ευθύνεται;

ΣΩ: Γνώσις μοιρασμένη εξίσου σε όλους είναι ίσως το ιδανικό, το πρώτο ανθρωπιστικό ζητούμενο. Αν αυτό στραβώση όμως, δημιουργούνται ανισότητες, τύραννοι και δούλοι, στραβώνουν ανθρωπίνως όλα.

ΣΩ: Δεν είναι εύκολο πράγμα η μοιρασιά. Τα μήλα δεν φθάνουν γα όλους.

ΚΑΛ: Και ο θεός δημιουργός τι λέει; αυτός που έπλασε το σύμπαν με τα ίδια του τα χεράκια σαν να έπλαθε κουλουράκια;   

ΣΩ: Αλληγορία είναι. Ουρανός και γη τα δυο χέρια του πλάστου που με την σειρά τους γεννούν όλα τα έμβια όντα. Ή μήπως έχει χέρια ανθρώπου ο δημιουργός του σύμπαντος;

ΚΑΛ: Άνθρωπος τότε θα λεγόταν, άντε ανθρωπόθεος το πολύ. Και όχι Θεός-πανδημιουργός και αρχή των πάντων. Αλλά πες μου ειλικρινά, αν θες. Ο Χριστός υπήρξε;

ΣΩ: Όχι φυσικά. Όπως ούτε και ο Δίας, ο Κρόνος κ.ο.κ. Οι θεοί άρχουν, είναι δηλαδή πρότυπα, ιδέες, δεν υπ-άρχουν δεν είναι υπ’ αρχήν.  

ΚΑΛ: Πιο συγκεκριμένα γίνεται, παρακαλώ;    

ΣΩ: Το απόλυτα αληθινό είναι το μη υπαρκτό, ιδεατό και άρα μη νοθευτό. Διότι παν το υπαρκτόν φθείρεται, νοθεύεται, αντιφάσκει, κόβεται και ράβεται εις τα μέτρα της εκάστοτε εξουσίας ου μην αλλά και ερμηνεύεται κατά το δοκούν αυτής. Για παράδειγμα  το ¨τίμα τους γονείς σου¨ απ’ τη μια κι απ’ την άλλη ¨πέταξέ τους στα σκουπίδια όταν σ’ εμποδίζουν ακολουθείν τον υιό- κόμμα του θεού  πατέρα,¨  δεν είναι αντιφατικό για ένα θεϊκό χαρακτήρα;  

ΚΑΛ: Αναντίρρητα και μάλιστα για ένα θεό αγάπης.

ΣΩ: Αυτά τραβούν οι ιστορικοί θεοί και ήρωες. Υπάρχουν, δεν έχουν αρχή και τέλος.  Ενώ οι ιδέες είναι ανεπίληπτες. Η ιδέα του κάλλους π.χ. της αγάπης, της δικαιοσύνης  κ.λ.π. είναι απρόσιτες, αμόλυντες από πολιτικές ή θρησκευτικές σκοπιμότητες και πονηρίες.

ΚΑΛ: Έχεις δίκαιο. Οι ιστορικοί θεοί προκάλεσαν τις μεγαλύτερες, τις θρησκευτικές, γενοκτονίες.

ΣΩ: Κι αυτή η αγάπη και συγχώρεσι για όλους εξίσου λαϊκισμός δεν είναι που εγγίζει τα όρια του ηθικολογικού μηδενισμού;

ΚΑΛ: Δηλαδή;

ΣΩ: Το αγάπα εξίσου τον ήρωα Λεωνίδα και τον προδότη Εφιάλτη μόνο και μόνο επειδή είναι δημιουργήματα του ίδιου θεού; Είναι δυνατόν;  

ΚΑΛ: Αφού όλα συγχωρούνται στο τέλος…

ΣΩ: Τότε δεν υπάρχει λόγος για εξέλιξι, ευγενή άμιλλα, δημιουργία ούτε καν για ζωή. Αν δεν είναι απαξιωτικός μηδενισμός αυτός και σοπέδωσι δια της ισότητος των πάντων, τότε τί είναι;   

ΚΑΛ: Χριστιανισμός, Βουδισμός. Ανατολή. Δημιουργούν θρησκευτικούς αντιήρωες. Και όχι Έλληνες ήρωες όπως ο Ηρακλής. Και οι αρχαίοι εθνικοί θεοί τί;

ΣΩ: Πιθανόν να υπήρξαν όπως κι εμείς άνθρωποι αυτοί, και σε γη όπως η δική μας, και οι οποίοι νομοτελειακώς, περατώσαντες επιτυχώς τον απαραίτητο εξελικτικό κύκλο μετενσαρκώσεων, κατέκτησαν την αθανασία. Γι αυτό απέβησαν διδάσκαλοι των ανθρώπων δημιουργημάτων τους που οι ίδιοι ως πάνσοφοι και πανεπιστήμονες δημιούργησαν δείχνοντάς τους, - γιατί ξέρουν ως προϋπάρξαντες άνθρωποι το πώς - τον τρόπο και τον δρόμο για την θέωσι.    

ΚΑΛ: Θαυμαστά όσα λέγεις, δάσκαλε, και περισπούδαστα.

 Έλληνες φυλή κατακτητών λοιπόν;

ΣΩ: Φυλή εκπολιτιστών απελευθερωτών. Και Έλληνες όντες δεν φιλοδοξούμε κατακτήσαι το κόσμο γιατί απλά είμαστε ο κόσμος. Από δω ξεκίνησε η ανθρωπότης, η γλώσσα και ο πολιτισμός της κι εδώ αναβαπτίζεται και εμπνέεται κάθε τόσο. Και μια μέρα εδώ θα καταλήξει και θ‘ αφομοιωθή.

ΚΑΛ: Απελευθερωταί πώς;

ΣΩ: Διδάσκοντας πατριωτισμό και όχι κομμουνισμό. Γιατί ό,τι παράδεισος για τον ουρανό, η πατρίδα στην γη.

ΚΑΛ: Άραγε υπάρχει τιμιώτερο και αγιώτερο;

ΣΩ: Δεν νομίζω. Συνισταμένη, επιτομή όλων των ανθρωπίνων αρετών λέγεται. Άνευ πατρίδος γαρ ελευθερία, τιμή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη πάνε περίπατο. Και γι αυτό άλλωστε λατρεύομε και τους εθνικούς ήρωες με λατρευτικές τιμές. Ή μήπως είναι αθέμιτον και ασεβές να λατρεύονται αυτοί ως θεόσταλτοι ήρωες;

ΚΑΛ: Και θεμιτόν και ευσεβές και πρέπον σαφώς αυτό είναι δι όλους τους ελευθερόφρονας, φιλοσοφούντας και φιλοθέους ανθρώπους.  

ΣΩ: Και τούναντίον δεν πρέπει μας θεωρείν αναξίους και προδότας αυτής της παναγίας πατρίδος όσους ψηφίζουν και ακολουθούν, ελαφρά τηι καρδία και υστερόβουλα, αναξίους, απάτριδες και προδότες πολιτικούς για το πολιτικό ρουσφέτι-εκδούλευσι… όλοι αυτοί λέω δεν πρέπει όπως εις την παρούσα το ίδιο και εις την επέκεινα ζωήν και πατρίδα, αν υπάρχει, να  υφίστανται δικαιολογημένα τας μεγίστας ποινάς και κολασμούς;  

ΚΑΛ: Οπωσδήποτε. Είναι νόμος γαρ αιώνιος και συμπαντικός. Ό,τι άνω και κάτω και ό,τι κάτω και άνω.

ΣΩ: Έτσι. Έχει κανείς άλλος απ’ ότι ο φιλόπατρις που θυσιάζεται για την ελευθερία της πατρίδος του περισσότερο θεό μέσα του ακόμα κι όταν υποστηρίζει είναι άθεος;

ΚΑΛ: Όχι βέβαια.  

ΣΩ: Μήπως έχει θεό μέσα του ο φιλόθρησκος εκείνος που φθάνει στο σημείο να μισεί και να προδίδει πατρίδα και συμπατριώτες αρκεί να το θέλει η θρησκεία του που την έχει για θεό του;

ΚΑΛ: Αυτός τίποτα ιερό κι όσιο δεν έχει μέσα του ουσιασικά πόσο μάλλον θεό.

ΣΩ: Φαντασιακό και κίβδηλο θεό να φάνε και αι κόται.

ΚΑΛ: Απ’ αυτόν του θρησκευτικού εμπορίου εννοείς;

ΣΩ: Σαφώς. Άρα θρησκεία, πατρίς και έθνος πρέπει ή όχι να ταυτίζωνται, αν θέλομε πραγματικό θεό έχειν μέσα μας και όχι απλά την πίστι, την πεποίθησι ότι έχομε ακολουθώντας και τηρώντας κάποιες θρησκευτικές γραμμές και συνντεταγμένες;  

ΚΑΛ: Το είδωλο και όχι την ουσία του θεού έχει μέσα του όποιος δεν βλέπει τον θεό ανθρώπινα μέσω της κάθε πατρίδος του.

ΣΩ: Αλλά οι πολλοί διδάσκονται ταυ ταυτίζειν τον θεό όχι με την πατρίδα αλλά με την θρησκεία που δεν πιστεύει στην πατρίδα, την ιδέα της πατρίδος. Μια θρησκεία που λειτουργεί ως μια ιδιωτική επιχείρησι-εταιρία-μαφία και χρησμοποιεί το είδωλο του θεού γα εμπορικό της, τρόπον τινα, αναγνωριστικόν της σήμα.  Οπότε θέτει τα συμφέροντά της όχι μόνο υπεράνω εκείνων του κοινωνικού συνόλου και του κοινού αγαθού της πατρίδος αλλά ενίοτε προδίδοντας αυτά ή και δρώντας εναντίον αυτών. Τότε για ποιον θεό μιλάμε;

ΚΑΛ: Για το εμπορικό υποκατάστατο-είδωλο αυτού φυσικά μιλάμε.

ΣΩ: Και τί αντίκτυπο έχει αυτό το επιτυχημένο μέγιστο ψεύδος  στην κοινωνία των ανθρώπων, την πατρίδα κα το έθνος;  

ΚΑΛ: Απάτη, υποκρισία, βία, πενία, μίσος, πόλεμος. Όλα τα ¨καλά¨  αυτά χωράν φαίνονται μέσα σ’ αυτό το κορυφαίο ψεύδος.

ΣΩ: Γενική ηθική σήψις, εκφυλισμός και παρακμή δηλαδή.

ΚΑΛ: Αφοί οι δρόμοι των δημοσίων θέσεων και αξιωμάτων είναι κλειστοί για τα ελεύθερα και πατριωτικά φρονήματα; Πολιτικοί   ξενόδουλοι, κερδοσκόποι,  καιροσκόποι και τυχοδιώκται και η αυλή των νέμονται τον δημόσιο πλούτο και ελάχιστοι είναι οι δίκαιοι και ενάρετοι προστάται και φύλακες του κοινού και θεϊκού αγαθού της πατρίδος.

ΣΩ: Θεία δίκη και τίσις-τιμωρία δεν αποτελεί αυτό; Εφ’ όσον προδίδομε και ξεπουλούμε την πατρίδα, ελαφρά τηι καρδία πλην εγκληματικά, όλοι μας, λίγο πολύ και με τον τρόπο του ο καθείς, πλούσιοι και φτωχοί, πολιτικοί και ψηφοφόροι για το προσωπικό του ο καθείς κέρδος και όφελος.

ΚΑΛ: Αυτό είναι γεγονός.

Σω: Αλλά αυτό δεν φανερώνει πόσο λίγη ειλικρινή αγάπη και ενδαφέρον έχομε για τον θεό και τον άνθρωπο. Αλλιώς δεν θα βλέπαμε την πατρίδα ως ήσσονος αξίας και σημασίας αγαθό και ως άσχετο με τον θεό και τον άνθρωπο αλλά ως το ιερότερο, μέγιστο και αναντικατάστατο δώρο του θεού της ζωής. .

ΚΑΛ: Βεβαιότατα.  

ΚΑΛ: Μήπως όμως φταίει η πολιτική και θρησκευτική μας παδεία βασικά γι αυτό.

ΣΩ: Οπωσδήποτε. Η θρησκεία ιδίως δεν δίνει την πρέπουσα έμφασι στην φιλοπατρία ούτε καταδικάζει τους προδότας της πατρίδος.

ΚΑΛ: Καλά αυτή μοιράζει συγχωροχάρτια, πουλάει συγχώρεσι  σε όλους. Με το αζημώτο φυσικά, δωρεάς και άλλα . Το χρήμα να κυκλοφορεί.

ΣΩ: Και μόνο με τους προδότας της πίστεως βγάζει κατακκόκινα σπυράκια.

ΚΑΛ: Προτεραιότητα στην θρησκευτκή πίστι και όχι στην ελευθερία. Το κόμμα και η πελατεία μας υπεράνω όλων.

ΣΩ: Εμ, για πατρίδα θα μιλάμε τώρα; Και οι δούλοι έχουν ψυχή. Οι καλύτεροι πελάται. Απόλυτα αφοσιωμένοι και φανατικοί, οι πιο εξηρτημένοι και χειραγωγήσιμοι εννοείται.

ΚΑΛ: Υπόσχεται και πουλάει ένα παράδεισο. Κακό είναι;

ΣΩ: Όχι αλλά δεν διευκρινίζει τίνος είδους παράδεισος είναι αυτός, παράδεισος δούλων ή ελευθέρων; Γιατί αν πρόκειται για τον πρώτο, είναι ένας ψεύτικος και παγιδευμένος. Κι αν ο δεύτερος, δεν βλέπω κανένα οπαδό ρησκείας να περνάει σ’ αυτόν.

ΚΑΛ: Άριστα μίλησες, δάσκαλε. Μόνο ο δρόμος της ελευθερίας οδηγεί στον πραγματικό παράδεισο, και τον επίγειο και  τον ουράνιο.   

ΣΩ: Και τί είναι ένας θεός που δεν εγγυάται την εθνική και ατομική ελευθερία παρά παραπέμπει μόνο στην θρησκεία, το κόμμα του, που αυτοδιαφημίζεται ως κατοικία του θεού την δε πατρίδα την βλέπει μόνο ως ιδιοκτησία και τους πολίτας της άβουλο πιστό ποίμνιό της;

ΚΑΛ: Μιλά όμως για δικαιοσύνη, αλληλεγγύη,  αγάπη. Μεγάλες ιδέες και προσδοκίες.

ΣΩ:  Ανεδαφικός λαϊκίστικος αχταρμάς. Χωρίς να πατούν σε ελεύθερο έδαφος πατρίδος  ηθικαί, ανθρωπιστικαί, πολιτισμικαί είναι αίολοι, κρέμονται στον αέρα, δεν στηρίζονται πουθενά. Όπως εκείνος ο θρησκευτκός πίνακας του Νταλί. Έχεις υπ’ όψιν;  

ΚΑΛ: Πώς όχι; Στον αέρα, δεν είπες;  Ο αιωρούμενος εσταυρωμένος;

ΣΩ: Συγχαρητήρια. Καλυτέρα εικών για την θρησκεία δεν υπάρχει. Εκτός πραγματικότητος. Εκεί που παρασύρει, παγιδεύει και τρώει τα θύματά της όπως η αράχνη.

ΚΑΛ: Πόσο μάλλον μια θρησκεία που βάλλει ανοικτά κατά της αυτοχονίας και της ιδέας της φυλής και του έθνους έχοντας υιοθετήσει και θεοποιήσει από ιδρύσεώς της μια ξένη ιστορία και βάρβαρα και ανελεύθερα πρότυπα όπως η χριστανική την εβραϊκή.

ΣΩ: Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κάτω οι Έλληνες! Μα πόσο ξεφτίλες;

ΚΑΛ: Σχιζοφρενικό.

ΣΩ: Αλλά κι εκείνος ο Ησαϊας μανία, βρε παιδί μου, με τους ελληνορθόδοξους γάμους!

ΚΑΛ: Μια ξενομανία πάντως την έχομεν αρχαιόθεν οι Έλληνες. Η αλήθεια να λέγεται.

ΣΩ: Ναι αλλά δεν πας πουθενά έτσι, με μια τέτοια απεθνικοποιημένη, κομμουνιστικού τύπου, θρησκευτική αλλά και πολιτική ανατροφή και παιδεία.

ΚΑΛ:  Όπως και με τέτοια αντεθνική διεφθαρμένη ολιγαρχία. Αλλά μήπως είναι και πολύ αργά πια για εθνικούς ήρωες;

ΣΩ: Έλλην δεν είναι μόνο ένα άλμα στην ελευθερία ή εθνικότης αλλά κυρίως ανθρωπίνη ισόθεος ποιότης και ιδιότης. Όλοι οι σοφοί της γης, διαχρονικά,  το παραδέχονται.  

ΚΑΛ: Μήπως ¨Βουλιάζει όποιος σηκώνει  τις μεγάλες πέτρες;¨

ΣΩ: Ίσως. Αλλά και το πόσο περιδεής, καταπιεστική, πληκτική και ανούσια είναι κι αυτή η ζωή των πολλών, μια καλοταϊσμένη ζωή υπαλληλικού ορνιθώνος!

ΚΑΛ: Δέος, φόβος άρα ο μέγας ευεργέτης των τυράννων και των θρησκειών τους;     

ΣΩ: Ο φόβος του θανάτου κυρίως που τροφοδοτεί όλους τους φόβους, παραλύει την σκέψι και ευνουχίζει το πνεύμα. Σε καταδικάζει να ζης στην σκιά του θανάτου, σε ένα κατώτερο, κτηνώδες κλίμα συνειδητότητος.

ΚΑΛ: Ηρακλής ή Ιησούς;

ΣΩ: Πάνω στο ίδιο ηρωικό μοτίβο του πρώτου πάτησαν όλοι οι μετέπειτα, Ορφεύς, Διόνυσος κ.λ.π. Με την διαφορά ότι ο Ηρακλής έκφράζει το ηρωικό, αριστοκρατικό πατριωτικό, ελληνικό πνεύμα, ο δε Ιησούς το ανατολίτικο, (αντιηρωικό, παθητικό-παθητική αντίστασις όσο και αναρχοκομμουνιστικό) πνεύμα, προϊόν μιας ταραγμένης πολιτισμοκλαστικής εποχής.

ΚΑΛ: Πολιτισμοκλαστικής εποχής είπες;  

ΣΩ: Θρησκευτικός ήρως στα μέτρα ενός βαρβάρου υποβαθμισμένου πολιτισμού που ανέτρεψε βίαια ένα ανώτερό του, τον ελληνικό.

ΚΑΛ: Μεσαιωνικός ξεπεσμός;  

ΣΩ: Άστο, είναι μια πονεμένη ιστορία. Μια λαϊκίστικη θρησκευτική έκδοσις-προσέγγισις του ηρωισμού για δεισιδαίμονες, ψυχικά ακατέργαστες, μάζες, ψυχές που σαγηνεύονται όχι από τον πατριωτικό ηρωισμό και τις πολιτισμικές κατακτήσεις, τις ανθρώπινες μεγαλοφυίες των γραμμάτων, τεχνών και επιστημών, αλλά εντυπωσιάζονται μόνο από τα επιδεικτικά ταχυδακτυλουργικά θαύματα, μαγείες και προφητείες φανατικών και σκοτεινών, διατεταραγμένων ή και πονηρών προσωπικοτήτων, ασκητών και μάγων.

ΚΑΛ: Μα πέθανε για την σωτηρία του ανθρώπου, ανέστη, κάθησε εκ δεξιών του Πατρός… κάτι πρέπει να σημαίνουν όλα αυτά.  

ΣΩ: Έτσι έγραφε το σενάριο. Δεν μπορούσε να παίξει δαφορετικά. Αλλά και να έπαιξε ο συγγραφέας και ο χορηγός του έχει τον τελευταίο λόγο.

ΚΑΛ: Δεν καταλαβαίνω.

ΣΩ: Δεν πειράζει. Και μη βιάζεσαι. Θα έρθει μόνο του.

ΚΑΛ: Α! Κατάλαβα. Το μυστικό παντοδύναμο ιερατείο. Αυτό που γράφει όλα τα θρησκευτικά σενάρια της ανθρωπίνης ιστορίας. Μια απ’ τα ίδια δηλαδή.

ΣΩ: Εσύ, νέε μου, θα πας πολύ μπροστά. Ξεφτέρι είσαι.

 ΚΑΛ: Χα χα! Έτσι λοιπόν;     

ΣΩ: Εγώ πάντως προτιμώ τον Έλληνα σεναριογράφο. Έχει αρχές.

ΚΑΛ: Τι αρχές;

ΣΩ;. Ελευθερία, κάλλος, ανδρεία και επιστήμη. Γι αυτό τα θρησκευτικά του ψεύδη περικλείουν πολλή σοφία και αλήθεια. Ενώ τα ανατολίτικα…

ΚΑΛ: Τα ανατολίτικα;

ΣΩ: Πολλή πονηριά, φανατισμό, φόβο και εξαπάτησι.  

ΚΑΛ: Πράγματι.   

ΣΩ: Το να δέχεσαι, για παράδειγμα, αμαχητί και μοιρολατρικά, (εντολές τυφλά εκτελώ) ένα σκοτεινό (μαύρη μαγεία) σωτηριακό ρόλο, αυτόν του αποδιοπομπαίου τράγου, έστω και κατόπιν ουρανίας εντολής και εν ονόματι της ταπεινοφροσύνης και της εντρόμου υπακοής στον αόρατο και άγνωστο ουράνιο πατέρα… Ε, αυτό όχι για τον ελεύθερο Έλληνα δεν είναι θεϊκό αλλά μάλλον κατάντημα, ξεπεσμός, αποκτήνωσι του ανθρωπίνου είδους.  

ΚΑΛ: Δεν ξέρω αν είναι λογικό, εφικτό και αποτελεσματικό-τελεσφόρο για ένα προδομένο και απογοητευμένον άνθρωπο, θεάνθρωπον έστω, το δέχεσθαι την θανατκή καταδίκην του εκ μέρους των εχθρών του τόσο σχιζοφρενικώς μοιρολατρικά ώστε θεωρείν αυτήν ως αναγκαίαν θείαν συνθήκην ίνα η ανθρωπότης μαγικώς εξαγνισθή και ενδυναμωθή. ¨Σφάξε με, πασά μου, ν’ αγιάσω;¨

ΣΩ: Όχι απλά αλλά ¨σφάξε με να δης τι θα σου κάνω!¨

ΚΑΛ: Μεγάλο κακό θα του κάνει φαίνεται του πασά. Όχι μόνο σφάζειν αλλά θα έχει και διασκεδάζειν επί πλέον η παράστασις. Δύο σε ένα.    

ΣΩ: Η βλακεία είπαμε είναι αήττητος. Έχει τους πιο πλούσιους χορηγούς. Αν και υπάρχει κάτι πολύ σκοτεινό και σατανικό σ’ αυτήν την ιστορία και λογικήν.

ΚΑΛ: Κάτι υποπτεύομαι.

ΣΩ: Δικαιώνει τον θύτη από το ίδιο το εκουσίως προσφερόμενο θύμα του ως συνεργούς ενός διεστραμμένου  ¨θείου¨ σεναρίου- σχεδίου. Ανθρωποθυσία ή φόρος αίματος της ανθρωπότητος στον δυνάστη θεό της. Και η οποία ανθρωποθυσία παρουσιάζεται ως αναγκαία κάθαρσι, αναγκαίο θυσιαστικό αίμα που ξεπλένει καθαρτικά και απενοχοποιεί  τον δυνάστη θεό της ανθρωπότητος αφού η πράξις του αυτή έχει την έγκρισι και αποδοχή των θυμάτων του.

ΚΑΛ:  Έχει πράγματι αυτή την αντιηρωική αναρχομηδενιστική διάστασι το χριστιανικό  ανθρώπινο πρότυπο.

ΣΩ: Και μη σε ξεγελά αυτή η υποκριτική, νεκρική μάσκα  γαλήνης, αγάπης και ταπεινότητος. Ο τύπος αυτός σε αποξενώνει και σε κάνει εχθρό με πολύ πιο ιερά και αγνά πράγματα από κείνα που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει και υπόσχεται. Και τα οποία υποστηρίζει με αβυσσαλέο μίσος, αυταρχισμό, σκληρότητα και δογματική αδιαλλαξία.    

ΚΑΛ: Όλοι το ξέρουν πια. Δια πυρός και σιδήρου επεβλήθη κι αυτή η θρησκεία όπως και δια της βίας της οικονομικοπολιτικής της δυνάμεως και εξουσίας διατηρείται. Το δίκαιο του ισχυρού μόνο έχει. Αυτό που θέλει καταπατάν όλα τα άλλα δίκαια.

ΣΩ: Γι αυτό και την αγκάλιασε αμέσως τόσο ο μεσαιωνικός αυτοκρατορικός οικουμενισμός ( θρησκευτικός ολοκληρωτικός κομμουνισμός για την ακρίβεια) όσο και την πολέμησε ανεπιτυχώς ως μια πολιτική αίρεσι αυτής ο νεώτερος άθρησκος πολιτικός κομμουνισμός. Αρχηγού παρόντος γαρ, πάσα αρχή παυσάτω¨ δεν λένε;

ΚΑΛ: Το τελειότερο διαχρονικώς πολιτικό εργαλείο και εκπαιδευτικό όπλο γαρ όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων για έλεγχο και χειραγώγησι των μαζών.

ΣΩ: Των απεθνικοποιημένων και αναρχοθρησκολήπτων μαζών καλύτερα. Ή θεωρείς εσύ πρότυπα ηθικού και πατριωτικού βίου τα θρησκευτικά τάγματα, τους καλογήρους, τους θρησκοαναρχικούς αυτούς μηδενιστάς, αρνητάς και συκοφάντας της κοινωνικής ζωής;  Ή λιποτάκτες και ριψάσπιδες μόνο των κοινωνικοπολιτικών τους καθηκόντων και πατριωτικών υποχρεώσεων;

ΚΑΛ: Το δεύτερο φυσικά. Πλην όμως ο  μεσαίων δεν πιστεύει ούτε στον ¨ηρέμα άθεο¨ Θουκυδίδη ούτε και στον ¨σώφρονα άπιστο¨ Ευριπίδη.  Κι έχομε αρκετό μεσαίωνα και σήμερα, πολιτικό αλλά και θρησκευτικό.  Πολιτικοθρησκευτική παιδεία που παράγει καιροσκόπους, πονηρούς, αφελείς, νευρωτικούς και φανατικούς.

ΣΩ: Ή το χειρότερο είδος πολιτών που λέγεται όχλος.  

ΚΑΛ: Τους οποίους και σέρνει από την μύτη.  

ΣΩ: Την μύτη της δεισιδαιμονίας και του φανατισμού όντως. Κι έτσι πάμε από λάθος πολιτικοθρησκευτικά συστήματα σε λάθος ανθρώπνα πρότυπα και κυρίως λάθος ιδέες, λάθος κριτάς και λάθος δικαιοσύνη.

ΚΑΛ: Πράγματι θρησκευτική και πολιτική προκατάληψις δεν συνάδει προς ένα δίκαιο δικαστή.

ΣΩ: Πόσο μάλλον για ουράνιο δικαστή των ανθρωπίνων ψυχών, έ;   

ΚΑΛ: Εννοείς; Χμ! Όπως πάμε εμείς στην ανεργία βλέπω σε λίγο να βγάζωμε κι αυτόν τον άγιο Πέτρο λόγω εμπλοκής  σε τρομοκρατική θρησκευτική οργάνωσι. Χα, χα!   

ΣΩ: Ο λόγος το φέρνει όχι εμείς;

ΚΑΛ: Δεν είναι το ίδιο;

ΣΩ: Καθόλου. Ο λόγος είναι δαίμων. Κι όταν αρχίζει ένας διάλογος ποτέ δεν ξέρεις   που θα καταλήξει. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί και σε φόνο.

ΚΑΛ:  Για τον άγιο Πέτρο έλεγα. Άξιος;  

ΣΩ: ¨Αχ, κύριε, κύριε Μαλακάση, ποιος δικαστής θα μας δικάση;¨ Το ξέρεις το δίστιχο;

ΚΑΛ: Μού διαφεύγει.

ΣΩ: Καλά κάνει τότε. Στο θέμα μας τώρα. Αν ο δικαστής του Άδου εξετάζει μόνο θρησκευτικάς ταυτότητας, ταυτότητες θρησκευτικής νομιμοφροσύνης δίκην δικτατορικού Ασφαλίτου αντενδείκνυται γι αυτό το μεταφυσικό επάγγελμα. Τέτοια οπαδίστικη και μεροληπτκή συμπεριφορά και κρίσις των ψυχών απάδει προς την κοσμική-συμπαντική αλήθεια και δικαιοσύνη.

ΚΑΛ: Οι αρχαίοι πρόγονοι είχαν τον Μίνωα κριτή σ’ αυτήν την θέσι. Κοσμοκράτωρ πάντως της τότε εποχής, όχι παίξε-γέλασε.

ΣΩ: Μέχρι που έγινε το κομμουνοχριστιανικό πραξικόπημα των Ιχθύων και διώρισε ένα ψαρά στην θέσι του.

ΚΑΛ: Ο λαός στην εξουσία, αμ πώς!  Μιλάμε για μεγάλη ψαριά πάντως.

ΣΩ Αλληγορία ο ψαράς βεβαίως.  Μιλάμε πάντα για το ζώδιο της μούγκας της εποχής των Ιχθύων.

ΚΑΛ: Αν ήμουν εγώ θεός πάντως, προσωπικά θα με κούραζαν, εξόργιζαν αυτή η μικροπολιτική, κοντόφαλμη πολιτική,  οι επαιτικές, εμετικές χοντροκολακείες, οι δουλικές υποχρεώσεις της θρησκευτικής λατρείας και ο θεοκρατικός μονοκομματικός ολοκληρωτισμός.  

ΣΩ: Κι εγώ, αν ήμουν θεός, καμιά επαφή μάλλον με ανθρώπους. Είναι μεγάλος μπελάς.

ΚΑΛ: Χα, χα! Κι εγώ μαζί σου.  Πώς έλεγε κι εκείνος, ο έρμος ποιητής, ο Καρυωτάκης:

ΣΩ-ΚΑΛ: ¨Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής /όταν ακούσης ανθρώπους.¨  

ΣΩ: Αλλά ίσως έχει και τον σκοπό του το κακό στον κόσμο. Όπως το χρήμα και το γεντήσιο ένστικτο ενεργοποιεί τον κόσμο, τον κάνει να κινείται. Στραβά, κουτσά πέφτει, σηκώνεται, βρίσκει πιο αργά ή πο γρήγορα  τον ρυθμό του. Η αρετή θα ήτο, πολύ φτωχή και πληκτική χωρίς τα πλούσια λάφυρα της νίκης της επί της κακίας και του κακού.

ΚΑΛ: Παίζει κι αυτό. Αλλά αν δεν πρέπει να μετράνε στην κρίσι των ψυχών  θρησκευτικές ταυτότητες και ιδεολογίες όπως και άλλες μεταφυσικές αγκυλώσεις και βλακείες τότε τι;

ΣΩ: Η καλή συμπεριφορά. Οι καλές ηθικές πράξεις και περισσότερο οι πατριωτικές δίνουν τα ιερά εισιτήρια για τους θεοβάδιστους ουρανούς. Εξάλλου τί καλύτερο για ένα θεό να θέλει έχειν μαζί του όχι την κάθε σάρα και μάρα αλλά μόνο ψυχές ηρώων, και φιλοπάτριδων πολεμιστών;

ΚΑΛ: Λογικό ακούγεται. Όμοιος ομοίω…      

ΣΩ: Ή μήπως δεν είναι φυσικό και λογικό για τις όποιες αγαθές αυτές ουράνιες υπεροντότητες ή θεούς το λειτουργείν ως πολεμισταί του φωτός, επιμεληταί της συμπαντικής τάξεως και αρμονίας αλλά και πρόμαχοι και υπερασπισταί των ουρανίων  πατρίδων-παραδείσων τους έναντι των σκοτεινών και καταστρεπτικών κοσμικών δυνάμεων-αντιθεών;

ΚΑΛ: Κι αυτό εύλογο ακούγεται.

ΣΩ: Άρα και γι αυτό το λόγο για τους θεούς εννοώ, δεν είναι εύλογο το θέλειν έχειν και όμοια τους παρέα, ως φίλους και συμμάχους μόνο ανθρώπινες ψυχές ηρώων, ψυχές  εξετασμένες και δοκιμασμένες ήδη από την γήινη ζωή τους καθώς δεν εδίστασαν με αυταπάρνησι το προσφέρειν μέχρι και την θνητή ζωή των για την ελευθερία, την αλήθεια και το δίκαιο της πατρίδος και της ανθρωπότητος;     

ΚΑΛ: Αναμφιβόλως.

ΣΩ: Αι ουράνιαι όπως και αι γήιναι πατρίδες χρειάζονται διαρκή επίβλεψι, φροντίδα, συντήρησι και προστασία, ενίοτε και μέχρι αυτοθυσίας, εκ μέρους των φυλάκων και επιτηρητών τους είτε πρόκειται για θεούς είτε γι ανθρώπους; ¨Πόλεμος γαρ πάντων πατήρ¨ δεν είπε άλλωστε και ο Εφέσιος σοφός.   

ΚΑΛ: Πω πώ, πού μας οδηγεί αυτός ο δαιμόνιος διάλογος!

ΣΩ: Σ’ αυτό μας πάει.  Πατρίδα και ηθικές της αξίες δεν έχουν εφαρμογή και ανταπόκρισι μόνο σε γήινες και θνητές πρακτικές, πραγματικότητες, συνθήκες και ανάγκες αλλά έχουν αιώνια και κοσμική υπόστασι και προοπτική, αποτελούν βασικούς πυλώνας της συμπαντικής δημιουργίας, αρμονίας, τάξεως και δικαιοσύνης.  Εξ αυτού απορρέει και η ιερότης αλλά και ο θείος έρως της πατρίδος που εμπνέει μέχρι και την ανθρώπινη ευγενή αυτοθυσία για χάρι της.   

ΚΑΛ: Ίδιος με τον έρωτα της αθανασίας προφανώς είναι και ο έρως της πατρίδος.

ΣΩ: Όπως το λες είναι. Ο αγνός και ανιδιοτελής πατριωτισμός είναι ο αληθής ηθικοπνευματικός μας γνώμων και η πραγματική, φυσική μας θρησκεία.

ΚΑΛ: Η ανταγωνίστρια όμως της πατρίδος θρησκεία βλέπει, ανταγωνιστικά, εχθρικά σχεδόν, αυτόν τον έρωτα όπως η μητριά την στοργή των παιδιών προς την φυσική τους μητέρα προσπαθώντας τα αποσπάσαι, πάση θυσία, ανήθικα και βίαια, απ’ αυτήν.

ΚΑΛ: Εξ ού κι αυτός ο διαχρονικός, ακήρυκτος πόλεμος, αυτός ο μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας.

ΣΩ: Εύ γε. Αλλά πόσοι θεοί χρειάζεται άραγε να πεθάνουν για να αναστηθή ο άνθρωπος;

ΚΑΛ: Ποιος άνθρωπος;

ΣΩ: Αυτός που τον σκεπάζει ο τάφος της βλακείας, της δειλίας και της συνήθειας.

ΚΑΛ: Δυνατοί δαίμονες οι ανωτέρω.   

ΣΩ: Που υπηρετούν κάποιες μισάνθρωπες ουράνιες οντότητες, δαίμονες μικράς ή μεγάλης εμβέλειας, που μιμούνται και υποκρίνονται τους μεγάλους θεούς. Παρεμβάλλονται και λειτουργούν ως ¨ διάμεσα¨ μεταξύ του ανθρωπίνου και θείου στοιχείου.

ΚΑΛ: Διάμεσα;

ΣΩ: Προφανώς αι προσευχαί μας δεν φθάνουν όσο ψηλά όσο θα θέλαμε. Φθάνουν μόνο κάπου, σε κάποιες ενδιάμεσες πνευματικές περιοχές, οντότητες και δυνάμεις που εμείς φανταζόμεθα είναι θεοί μας και που ενίοτε ανταποκρίνονται. Κι αυτό είναι μια θεϊκή παρηγοριά.

ΚΑΛ: Ενδιαφέρουσα άποψις. Για συνέχισε.  

ΣΩ: Ως φαίνεται μόνο έμμεσα, δια της λογικής και φιλοσοφίας, είναι θεμιτόν και επιτρεπτόν στους ανθρώπους το επικοινωνείν και έχειν επαφήν με τα ανώτατα αγαθά θεία όντα. Ο άνθρωπος αδυνατεί να χωρέσει όλο τον γνωστικό όγκο της θεότητος.

ΚΑΛ: Προσφέρει όμως, δύναται αναπληρώσαι αυτή η φιλοσοφική προσέγγισις του μεταφυσικού τας  εκστατικάς συγκινήσεις της θρησκείας;

ΣΩ: Όχι βέβαια. Αποφεύγει όμως τας θρησκευτικάς παγίδας, (εξάρτησι, ψευδαισθήσεις προστασίας, δεισιδαιμονία, ψυχική κατοχή από παρεμβατικά πονηρά πνεύματα) ενώ αναγνωρίζει και σέβεται το αυτόβουλον και ανεξάρτητον της ανθρωπίνης φύσεως, τας δημιουργικάς και πνευματικάς (τέχναι, γράμματα επιστήμαι) του ιδιαιτερότητας και ικανότητας.

ΚΑΛ: Όντως, ουκ ολίγοι χάνουν την ηθικοπνευματική των ισορροπία και σωματική υγεία λόγω ακραίου θρησκευτικού συναισθήματος-πάθους.

ΣΩ: Νομίζουν αποκτήσειν ικανότητας θεού με τις εξοντωτικές νηστείες κα προσευχές. Οι δαίμονες εξάπτουν με την σειρά τους το πάθος αυτό για δικό τους όφεελος.

ΚΑΛ: Τι όφελος;

ΣΩ: Ενεργειακή απομύζησις. Υποκρινόμενα τους θεούς υποκλέπτουν τας τιμάς και τα  αφιερώματα που απευθύνονται σ’ αυτούς. Τρελαίνονται γι αυτό τα παιχνιδιάρικα πονηρούλικα πνεύματα. Αποτέλεσμα οι θρησκευόμενοι να εξαντλούνται ενεργειακά, ηθικά όλο και πιο γρήγορα και να ζητούν όλο και συχνότερα την ηθική τους επαναγόμωσι στις θρησκευτικές τελετές μέχρι που…

ΚΑΛ: Μέχρι πού;

ΣΩ: Φθάνουν στην αυτοκαταστροφκή θρησκευτική μανία. Κάτι σαν το πάθος του τζόγου. Εννοείς;

ΚΑΛ: Εννοώ. Οπότε είτε αντιδρούν, το κόβουν, μια κι έξω, όπως τα ναρκωτικά είτε τραβούν ως τα άκρα, τον θάνατο. Είπαμε. Η θρησκεία δεν είναι ασφαλές κι ας φαίνεται, ταξίδι. Είναι ταξίδι στα βαθιά, ένα ριψοκίνδυνο παχνίδι όπως και τα σκληρά ναρκωτικά.

ΚΑΛ: Οι κακοδαίμονες πώς συνάπτονται τώρα σ’ αυτό το επικίνδυνο θρησκευτικό παιχνίδι;  

ΣΩ: Τρέφονται ενεργειακά από τις χαμένες ψυχές και εκτροχιασμένες συνειδήσεις.

ΚΑΛ: Δηλαδή;

ΣΩ: Ερεθίζουν, παροξύνουν και προκαλούν νευρική εξαρτησιακή υπερδιέγερσι ένα νοσηρό μαγνητισμό όπως ο κνησμός. Θρησκοληψία, θρησκευτικός παροξυσμός και διανοητική παράκρουσι όπως έπαθε και ο εθνικός  μας αγωνιστής, ο στρατηγός Μακρυγιάννης γηράσκων.

ΚΑΛ: Προφανώς και όχι ο μόνος. Κανών αυτός για πολλούς ασκητάς, παλαιούς και νέους. Θεότρελοι κυριολεκτικά κατάντησαν λόγω τοιαύτης θρησκευτικής εμμονής και καταχρήσεως. Αλλά η θρησκεία εκθειάζει αυτή την θρησκευτική νόσο.  

ΣΩ: Η αγία νοσηρότης. Ποιος γιατρός παραδέχεται τα λάθη του; Πόσο μάλλον ο κομπογιαννίτης.

ΚΑΛ: Μα να εκλαμβάνεις και λατρεύεις ως πρότυπα θεοσεβείας, αγιότητος και σοφίας όλους τους θεοπάλαβους  ψυχοπαθείς αγίους στυλίτας και ερημίτας;

ΣΩ: Κάνουν και θαύματα όμως.

ΚΑΛ: Έλα ντε!

ΣΩ: Εμ, πώς αλλιώς οι ενεργοβόρες άυλες οντότητες θα μαγνητίσουν το θρησκευτικό κοινό τους. Όπως αι στοιχηματικαί εταιρίαι λειτουργούν. Ένα θαύμα-τυχερός λαχνός ως δόλωμα , πού και πού, είναι η συνταγή της κερδοφόρου επιτυχίας. Πώς αλλιώς θα έβρισκε και το κακό του κόσμου την τροφή του; Κι έπειτα υπάρχουν τόσο πολλοί κακόβουλοι άνθρωποι που δυστυχώς προσφέρονται γι αυτό!

ΚΑΛ: Πω, πώ! Αρχίζω νοσταλγείν τα γήινα, φίλε μου. Πιο πολύς και αληθινός θεός ευρίσκεται σ’ αυτά παρά στους άδειους και απύθμενους, πνευματοφόρους ουρανούς.

ΣΩ: Φεύγε την δεισιδαιμονία. Αρκεί να μην πέσεις στο άλλο άκρο, αυτό της υλιστικής αθεϊας.

ΚΑΛ: Και ευρίσκεται το θρησκευτικό μέτρο τότε;  

ΣΩ: Όσοι επενδύουν συναισθηματικώς, και αποκλειστικώς,  στον εξωτερικό θεό της θρησκείας είναι βασικά στείροι ή υστερούν απελπιστικά σε εσωτερικότητα, πνευματικότητα ευεπίφοροι όντες στον εθισμό και την εξάρτησι. Γι αυτό γίνε πνευματικά αυτοτροφοδοτούμενος ένθεος. Κάνε πέρα τα εμπορεύσιμα θεολογικά πτυχία και πιστοποιητικά μαζί με την εξάρτησι και δουλοπρέπεια που τα συνοδεύουν.

ΚΑΛ: Δεν υπάρχουν ηθικές αξίες στους θρησκευτικούς κανόνες;

ΣΩ: Υπάρχουν κι αυτοί αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Το αποτέλεσμα μετρά και είναι ηθικοπνευματικώς ακατάλληλο. Ο κάπηλος-έμπορος γαρ πωλεί ανακατεμένα αληθινές και ψεύτικες αξίες.και προϊόντα. Κατά βάθος ούτε τα εννοεί ούτε τα πιστεύει όσα πωλεί όπως οι ανύποπτοι πιστοί οπαδοί τους. Είναι αυτό που λένε οι σοφοί Κινέζοι.

ΚΑΛ: Τι λένε αυτοί;

ΣΩ: Ότι ο κατασκευαστής της θαυματουργής εικόνος του θεού ξέρει αυτό που οι προσκυνηταί της δεν θέλουν να ξέρουν για να ελπίζουν στις εξ αυθυποβολής μαγικές, θαυματουργές της ιδιότητες. Ότι και η παράστασι του θεού και η εικόνα δεν έχουν περισσότερη αξία από οποιασδήποτε άλλη εικόνα με άλλο θέμα. .      

ΚΑΛ: Ίσως δεν έχει τόσο σημασία τί πιστεύει ο δημιουργός όσο ο χρήστης.  Η πίστις λένε είναι το πιο ισχυρό φάρμακο. Μερικοί γίνονται, (ειπέ το εσύ όπως θες, υποβολή, αυθυποβολή), ως εκ θαύματος, πλασέμπο…   

ΣΩ: Πίστι ή τύχη; Γιατί αι πιθανότητες μιας, ως εκ θαύματος, ιάσεως-θεραπείας-αυτοθεραπείας  είναι όσο και αυταί της τύχης. Το θαύμα είναι απλά η τύχη με θρησκευτική ετικέτα.  Αμφότεραι έχουν τα ποσοστά πιθανής επιτυχίας των.

ΚΑΛ: Τώρα που το σκέπτομαι…                                                                                        

ΣΩ: Τώρα ξέρεις: ¨Μέγα το της επιχειρηματικής εκμεταλλεύσεως των θρησκευτικών θαυμάτων κράτος.¨ Πωλείς δικαιωματικά τον ίδιο τον άπειρο θεό μέχρι και τον ουρανό του. Ανεξάντλητο, αιώνιο κεφάλαιο!

ΚΑΛ: Αλλά ο πραγματικός θεός που παίζει σ’ όλο αυτό το θρησκευτικό θέατρο;

ΣΩ: Είπαμε. Ο αληθινός θεός είναι αλήθεια και ελευθερία, άυλες αλλά πανίσχυρες και υλοποιούμενες ιδέες . Αν εσύ τώρα τον βλέπεις μέσα στο ψέμα και την κακία του κόσμου τούτου επειδή αυτό βολεύει την κακία και πονηρία σου, δικαίωμά σου να ζεις με τον ανύπαρκτο θεό των ψευδαισθήσεών σου κι όσο κρατήσοι.  

ΚΑΛ: Είμαστε ελεύθεροι και για ελεύθερο βίο άραγε γεννημένοι;   

ΣΩ: Ελεύθερος είσαι μέχρις ότου  επιλέξης χαρακτήρα, τρόπους δράσεως και στάσι ζωής. Κατόπιν όμως δεν λέγεσαι ελεύθερος αλλά υπεύθυνος ή ανεύθυνος, συνεπής ή ασυνεπής επιτηρητής και φύλαξ της ελευθερίας σου..

ΚΑΛ: Ο θεός της ελευθερίας το λέει αυτό;  

ΣΩ: Όλα υπακούουν σε φυσικούς νόμους και κινούνται εν τάξει και αρμονία  Η κατά φύσιν ελευθερία είναι η πλήρης ζωή και δημιουργία, η παρά φύσιν δε και μέτρον  το χάος και η αναρχία. Ο θεός εξάλλου της ελευθερίας δεν δημαγωγεί ούτε ασκεί προσηλυτισμό. Δεν είναι θρησκεία ούτε πολιτική. Κάλλος και σοφία είναι άπειρος και απρακτόρευτος.   

ΚΑΛ: Όντως σοφία και κάλλος είναι ο θεός.  

ΣΩ: Και γι αυτό ίσως δεν έχει τόσο σημασία να πιστεύεις εσύ στο θεό όσο ο θεός σε σένα. Όπως και να μην σκοπεύεις εσύ τον παράδεισο όσο ο παράδεισος εσένα.   

ΚΑΛ: Χα! ευφυές. Κάτι με Μωάμεθ και βουνό δεν θυμίζει αυτό;

ΣΩ: Το γιατί όμως δεν ερώτησες.

ΚΑΛ: Έπρεπε;  

ΣΩ: Επειδή ο άνθρωπος σκοπεύοντας το θεό και τον παράδεισο, παράδεισος όμως και θεός δεν λαθεύουν ποτέ.    

ΑΛ: Και πώς βλέπει και πλησιάζει μας ο θεός;

ΣΩ: Ο θεός είναι αγνός ήλιος, ο αρχηγός της ζωής. Το φως του είναι αλήθεια, η σκέψις του πνεύμα. Σοφά, ταπεινά και αθέατα, συλλειτουργεί αρμονικά, εμπλουτίζει και ενδυναμώνει όλα τα όντα και τα πράγματα.  

ΚΑΛ: …

ΣΩ: Να συνεχίσω;

ΚΑΛ: Μέχρι τέλους του κόσμου! Είσαι το καλύτερο ψυχοτονωτικό το κόσμου.

ΣΩ: Και συ ο πιο συμπαθητικός κόλακας, χα, χα.

ΚΑΛ: Πώς με νιώθεις, χα χα!

ΣΩ: Απόλυτα. Τί φίλος τότε είμαι;

ΚΑΛ: Πράγματι, και σοβαρολογώ τώρα,  ο στοχαστικός λόγος σου γεμίζει υγεία,  ομορφιά και δύναμι την ψυχή μου.

ΣΩ: Το πνεύμα της φιλοσοφίας  όχι εγώ. Αυτό κατεβάζει όλους τους θεούς με τα πολιτικά των στην γη. Θέαμα και συναίσθημα αγνών και ευδαιμόνων ψυχών.

ΚΑΛ: Όντως μια φιλοσοφική ξενάγησι στα άδυτα και θαυμαστά πνευματικά βάθη της αληθείας, ει μη τι άλλο, προάγει την ψυχική μας ηρεμία και ευεξία και οξύνει ευεργετικά το πνεύμα.

ΣΩ: Μας κάνει πολύ πιο θαρραλέους, αισιόδοξους και ηθικότερους ανθρώπους απ’ ότι οι τρομοκρατικοί μεταφυσικοί μύθοι των θρησκειών, φλόγες και καζάνια των κολασμένων ή αι παραδεισένιαι ξάπλαι, βερμπαλισμοί  και εμετικαί δοξολογίαι των θεοκολάκων παπα-γάλων.

ΚΑΛ: (Αναστεναγμός.) Αυτά πια κι αν δεν μας στοιχείωσαν από μειράκια.

ΣΩ: Ώστε φιλοσοφούντες παύομε βλέπειν την ζωή μας, μοιρολατρικά και ενοχικά, σαν μια αιώνια καταδίκη, φυλακή, κάτεργο και κολαστήριο, φρίκη, τρόμο και απελπισία, αλλά αντίθετα ως ένα συναρπαστικό θεϊκό δώρο, παίγνιο και άθλημα για όλους μας αδιακρίτως. Ένα πλούσιο ταξίδι προς την ουράνιαν Ιθάκην γεμάτο κόπους μεν και αγώνες δύσκολους αλλά και με εμπειρίες μεγαλειώδεις και ισόθεες. Ένα υπέροχο δρομολόγιο θεϊκής αυτογνωσίας που ξυπνά μέσα μας τον ανεξάντλητον έρωτα της μαθήσεως, της δημιουργίας, της αλήθειας και της φιλανθρώπου προσφοράς.

ΚΑΛ: Ιερό δέος. Αυτό νιώθω, αυτό που με συναρπάζει ήδη από ώρα, σεβαστέ δάσκαλε, ακούγοντάς σε. Όπως ένθεος, πανάλαφρος, ελεύθερος και ειρηνικά ευλογημένος.

ΣΩ: Φιλοσοφική κάθαρσι και σωτηρία λέγεται. Χαρίζεται στους άδολους και ανιδιοτελείς φίλους της απρακτορεύτου και ανοθεύτου σοφίας. Το εννοείν δηλαδή ότι η ζωή αυτή είναι η βασιλική οδός της ψυχής δια το επιτελέσαι τους απαραίτητους άθλους και ηρωικάς δοκιμασίας ίνα αποσβέσασα το καρμικόν της χρέος αξιωθή του εξυψωθήναι  και αποβήναι, πανάξια, ευλογημένη και ηγαπημένη φίλη των ουρανών.   

ΚΑΛ: Είσαι ένα ιερό βουνό σοφίας, ελλληνόσοφε μήστορ. Και τόσο απλός, αληθινός και μεγαλειώδης ο συλλογισμός σου όσο και εξοργιστικά αποσιωπημένος και απόβλητος από την κρατούσα φιλοσοφική και θεολογική τάξι των πνευματικών μας πραγμάτων.  

ΣΩ: Ειπέ το κι έτσι. Η αλήθεια προτιμά να κρύβεται.

ΚΑΛ: Μα πόσο άλλο; Μας έχει πνίει το ψέμα. Έλεος!

ΣΩ: Μα πώς αλλιώς, καλέ μου άνθρωπε, ει μη, αντιπάλου σοφού μη όντος, θα υπερίσχυε αυτή η κομμουνοχριστιανικώς από αιώνων κρατούσα, δεισιδαίμων μεταφυσική αφήγησι, ρητορική και τρομοκρατία; Αλλά έτσι δυστυχώς πάντα θα συμβαίνει όσο το αυτοαποθεούμενο κακό του παραλόγου, και όχι του αληθούς φιλοσοφικού λόγου, θα κατέχει και θα καταχράται τα πολιτικά και θρησκευτικά χαλκεία της προβολής και της φήμης.

ΚΑΛ: Αυτό είναι το θλιβερό. Ήδη από καιρού πολλού αυτή η ανθρωπότης καρκινοβατεί και παραπαίει. Και το αντίδοτο της νόσου της αγνοείται.  

ΣΩ: Εμείς ξέρομε όμως. Φιλοσοφία ελληνική είναι αυτό που προτείνει την δημιουργία ενός νέου θρησκευτικού ήθους, μιας νέας ερμηνείας του πνευματικού και ιερού, μιας ΝΕΑΣ, ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΟΣ, για μια νέα πνευματική εποχή.

ΚΑΛ: Ελθέτω αυτή  η χρυσή εποχή.

ΣΩ: Εποχή που τον ανθρώπινο βίο και πολιτεία δεν θα αποτιμά και αξιολογεί αποκλειστικά, μια μισαλλόδοξος, αδιάλλακτος όσο και δημαγωγική, θρησκευτική ιδεολογία αλλά το ελεύθερον και αριστοκρατικόν φρόνημα, η φιλοσοφική αναζήτησις του αληθούς και το πατριωτικόν και ανθρωπιστικόν ήθος και πνεύμα της ανιδιοτελούς προσφοράς και θυσίας.  

ΚΑΛ: Δικαίως και ευσεβώς ωμίλησας και πάλιν, πνεύμα ευγενές, και τα μάλιστα φιλοδικαίως.

ΣΩ: Μα τί άλλο, άνθρωπε του θεού, τί άλλο καταξιώνει τον θνητόν βίον μας, ει μη το επιδιώκειν και καλλιεργείν την αλήθειαν του δικαίου και το δίκαιον του αληθούς; Γνώθι δε και τούτο: Η τιμιότης και η αρετή των δικαίων έλκει, αμοιβαίως και προστατευτικώς, θαυμαστώς εις την γην και το ουράνιον σέβας και την θείαν χάριν.

ΚΑΛ: Οι επτά ουρανοί γένοιντο ημίν αρωγοί, ω ελληνοφήτα.

ΣΩ: Γένοιτο, φίλτατέ μου ¨και ¨το ευ¨, κατ’ ευχήν, ¨αεί νικάτω.¨  Αλλά πέρασε ήδη αρκετά όπως βλέπω η ώρα.

ΚΑΛ: Όντως πέρασε, και πέρασε σχεδόν απαρατήρητα. Δηλαδή συναρπαστικώς καλά.

ΣΩ: Να κλείσωμεν λοιπόν τον διάλογον με μιαν ευχήν;

ΚΑΛ: Μ’ ένα συμπέρασμα καλύτερα, επιγραμματικόν των όσων ωραίων και ιερών ιδεών διεξήλθομεν σήμερα.

ΣΩ: Λοιπόν: Όστις δεν τρέφει προς την πατρίδα των προγόνων αυτού τα πιο αγνά και ιερά αισθήματα δεν έμαθε ποτέ αυτός ν’ αγαπά ούτε τον άνθρωπο ούτε τον θεόν οπότε για κανένα παράδεισον είναι άξιος μήτε για τον γήινον μήτε και τον ουράνιον.

ΚΑΛ: Ωραίο.

ΣΩ: Ακόμα: Έλληνες, φιλοσοφική επιστήμη ελευθερίας και αποθεώσεως. Βάρβαροι, θρησκευτική ψευδεπιστήμη δουλοτυραννίας.

ΚΑΛ: Τέλος λοιπόν.

ΣΩ: Κι ένα ποίημα ευγενούς ποιητού εν κατακλείδι.  

»Ὑπὲρ γονέων, παίδων, πατρίδος,

 εἶναι ὁ θάνατος ἑορτή·
ἐπ᾿ ἐλευθέρας πίπτουσ᾿ ἀσπίδος,
δὲν ἀποθνῄσκει ἡ ἀρετή.

Εἶναι τῶν δούλων πικρὸς ὁ βίος·
πλὴν ζῇ ὁ Ἥρως ἢ πίπτει θεῖος

Καὶ ἂν κατεῖχον ψυχὰς μυρίας,
παρὰ τὴν φύσιν τῶν γηγενῶν,

ὑπὲρ τῆς φίλης ἐλευθερίας
θὰ τὰς ἐκίρνων τῶν Ἀθηνῶν».

 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ