(Γράφει η Φρανσουάζ)
Η αδελφή του πατέρα μου είχε κληρονομήσει ένα τέτοιο σπίτι. Τι χρυσάνθεμα και κυκλάμινα και κατιφέδες• ντάλιες, ιβίσκοι και αστράκια, τι λεκάνες με κολοκύθι γλυκό, και κυδώνι, και πορτοκάλι λίγο αργότερα. Η θαλπωρή της ξυλόσομπας, που έκαιγε και κάρβουνο θέρμανσης, το γκιούμι με το ζεστό νερό, το μυρωδάτο κέικ, το τσαγάκι. Αγίου Δημητρίου άναβαν συνήθως οι σόμπες στην Δυτική Μακεδονία. Την προηγούμενη είχαν στρωθεί και τα χαλιά. Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα, Καστοριά, έτοιμες να γιορτάσουν την μεγάλη επέτειο του Όχι.
Κοντή φουστίτσα πλισέ, άσπρη μπλουζίτσα, κοντή καλτσούλα και άσπρη κορδέλα στα μαλλιά. Κούκλες. Ελληνίδες θεές. Τα αγόρια τα ανάλογα. Με μπλε παντελόνι. Και χωρίς κορδέλα ασφαλώς. Εκκλησιασμός. Κατάθεση στεφάνων. Ψιλοφλέρτ, δηλαδή το τίποτε, καμμιά περαστική τυχαία ματιά. Γλύκα και αναβρασμός. Ο Ελληνικός στρατός. Η φιλαρμονική. Ο εκφωνητής. Δέος. Ρίγος.
Βαθύς ο σεβασμός μας στο παρελθόν.
2 σχόλια:
ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Ω, τί βαθύτατα και μυητικά,
μεθυστικός, απέριττος και ουσιαστικός λόγος!
Αι πνευματικαί σου επί γης πτήσεις και
κτηθείσαι ποιητικαί αποσκευαί
προφανώς και δικαίως σε ταξιδεύουν ήδη,
πολύ ψηλά και φωτεινά,
εις τα ολόχρυσα δώματα
της απτέρου νίκης
των ηρωικών ψυχών,
αείμνηστε Φ.!
Αγαπητέ μου φίλε...έχω κάποια από τα μαγικά της κείμενα , θα ανεβάζω κάθε φορά και από ένα. Οι φωτογραφίες είναι αυτές που είχε διαλέξει η ίδια για κάθε κείμενο. Είναι όλα γραμμένα από τα χέρια της.! Έτσι θα είναι σαν να είναι εδώ μαζί μας.
Δημοσίευση σχολίου