ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(5)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(5)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Σοφία το μέλι της σκέψεως, ποίησις δε το άρωμά της. Εις τους γενναίους, ευσεβείς και σεμνούς άφθονα και τα δώρα των μουσών.

Άλλοτε η ημέρα αίρει μας επ’ ώμου, άλλοτε δε ημείς αυτήν. Ανέλπιστα έρχεται η μείζων χαρά, ανέλπιστα και η μείζων λύπη. Στο δ’ αυτών μεταξύ, φόβος και ελπίς διαμάχονται.

Όλα έχουν διπλή ανάγνωσι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Αλλιώς τα διαβάζει η μέρα, αλλιώς η νύχτα, αλλιώς η ζωή, αλλιώς ο θάνατος. Αλλά ό,τι μας φέρνει πιο κοντά στον άνθρωπο και τον θεό του αυτό είναι πολιτισμός, υγεία και καθαρά ηδονή.

Προσευχή και διαλογισμός είναι μια καλή συνταγή ψυχοσωματικής θεραπείας. Καλόν και το πιστεύειν δια τον καλόν θεόν των καλών πραγμάτων το ανταποκρίνεσθαι προς τας ικεσίας.

Η αττική τραγωδία είναι το άριστο λαϊκόν εκπαιδευτήριον του ελληνικού ανθρωπιστικού διαφωτισμού, η μεγάλη Σχολή  φιλοσοφικής ψυχαναλύσεως και δραματοποιημένης ψυχοθεραπείας. Ο βόρειος σοφός είπε ΅ Όλη η σύγχρονος λογοτεχνική παραγωγή της Δύσεως ωχριά μπροστά της…

Υπάρχει ένα είδος ενεργειακής συγγενείας, εξαρτήσεως και αλληλεπιδράσεως από  - και με – όλα τα πράγματα της φύσεως. Ακόμα κι ο δημιουργός έχει ανάγκη επαφής και επικοινωνίας με το δημιούργημά του ίνα μη τρελαθή όπως ο διάβολος ανταγωνιστής του. Υπάρχει γαρ πολλή μοναξιά στο χάος εκεί έξω.

Ζώμεν εις ένα κόσμο ανίερα ανθυγιεινό, ένα κόσμο ανάγκης ακατάλληλο για μόνιμους θεούς. Η ψευδαπάτη βασιλεύει εδώ και η κατά προσέγγισιν αλήθεια ορίζεται μόνο μέσω του ελάσσονος ψεύδους.

Η αλήθεια θέλει τελειότητα που ο άνθρωπος δεν διαθέτει. Το λέγειν και υποστηρίζειν τ’ αληθή χρειάζεται μια αττική χρυσή αυτοκρατορία οπίσω του και όχι της βίας, ψεύδους και ανάγκης. Θνάσκει άλλως σιγαθέν παν το αληθές και δίκαιον.  

Θαρσείν χρη. Αποκάμνουν κάποτε και αι συμφοραί των ανθρώπων. Και των ανέμων εξασθενούν αι πνοαί. Οι ευτυχούντες πάλι δεν ευτυχούν μέχρι τέλους. Γιατί όλα απ’ τα αντίθετά των ανατρέπονται. Αληθινός άντρας είναι όποιος δεν το βάζει κάτω. Όποιος πανικοβάλλεται είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.

Το γήρας ως εγγύτερον του θεού την πολλήν σοφίαν του θεού αυτού ως βραβείον και αντίβαρον της σωματικής φθοράς του λαμβάνει και έχει. Αξιολύπητος δ’ ο συλληφθείς ¨άνους και γέρων άμα.¨

Η τύχη καλύπτει πολλά κενά και ατέλειαις και θνητών και αθανάτων. Και το ελληνικόν φως άλλους θαμβώνει κι άλλους μεταμορφώνει.

Δύσκολον για τους ανθρώπους το επικοινωνείν δια του αληθούς, πανεύκολον δε δια ψεύδους. Αθώα ψέματα λοιπόν λέμε κι εμείς προς τον θεό, ψέματα ιερά και οι διερμηνείς του θεού προς ημάς. Βία και ανάγκη και αδυναμία πολλή θολώνουν και αλλοιώνουν το μήνυμα μέχρι να φθάση από ουρανό σε γη.

Κι αν επιτρέπουν οι θεοί στο ψεύδος υπάρχειν, κατ’ οικονομίαν τούτο γίνεται ίνα μη λείψη το επικοινωνείν και η φιλία, η ελπίς και χαρά που τους θνητούς γλυκαίνει κι εξημερώνει.

Ο χαιρέκακος, κακόβουλος και καεντρεχής κτίζει το χειρότερο κάρμα, πνίγεται στην κακία του. Χαρά του μόνη, αρρωστημένη κι αυτή, η δυστυχία των άλλων. Αλλά τέτοια χαρά τί άλλο είναι από μια βουτιά στην δίνη μιας κολασμένης διαστροφής; Ένας διάβολος χωρίς πτυχίο.  

Μέγα το πλήθος και των ελπίδων και ελπιζόντων. Εξ ών άλλα μεν εύστοχα άλλα δε ού. Μεγαλομανία και απληστία η νόσος όσων μεριμνούν ως θεοί και άγχονται ως αθάνατοι.

Κι αυτός που δεν είδε ψυχαναγκαστικά και αποκλειστικά μόνο ¨το φως το εβραϊκόν,¨ (χριστιανισμόν, ένα θεόπιστον κομμουνισμόν και κομμουνισμόν, ένα αθεόπιστον χριστιανισμόν) αλλά κάτι πιο αρχαίο και πιο πάνω έχει ίσως ψυχή πιο ευγενή και καθαρή.

Γιατί όχι; Και στην αγέλαστη πέτρα, κατοικούν θεοί, και στα όρη και στην μέθη και την μανία ακόμα, όποτε και όσο θέλουν. Λάμπουν τόσο δια της παρουσίας όσο και της απουσίας των. Τα δε πνευματικά των δώρα και αι ελπίδες των δεν εκλείπουν αφθόνως δια τους πιστούς των ποτέ.   

Την όποια πίστι του ο ελευθερόφρων ας διανθίζει και με μια λελογισμένη εν μέτρω απιστία. ¨σώφρονος απιστίας ουκ έστιν χρησιμώτερον βροτοίς¨ όπως τονίζει ο αρχαίος  τραγικός. Δυσδιάκριτα εδώ, στον κόσμο αυτό, καλό και κακό. και τα φαινόμενα απατούν, τα δε πάθη κυβερνούν.

Πώς να χορτάσοις τον θεό; Και πόσο θεό μέσα σου να χωρέσοις:  Και η θρησκεία του, να πώς καταστρέφει εν πολλοίς τους ανθρώπους. Μαθητευόμενος μάγος, ανακατεύει, πρόχειρα και βιαστικά,  σκοτεινή και φωτεινή μαγεία, το πετά στην πεινασμένη θρησκευτικά αγορά,  και όποιος αντέξοι.  Άντε και καλά μας κέρδη!

Όπου κτυπά καρδιά ελληνική, Ζεύς και εγώ εκεί. Με στοχασμό και έμπνευσι, με μάχιμο σκέψι και τιθασσευμένο ενθουσιασμό, ας λαξεύομεν καθημερινά το εν ημίν ολόχρυσον άγαλμα της ψυχής. Το μέγιστον τιμής και ιερότατον καθήκον και νόημα ζωής.