ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(3)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(3)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Η ζωή δεν εξαντλείται σε μια ζωή. Είναι άπειροι παράλληλοι βίοι. Με το πλήρωμα του χρόνου ο είς μεταπηδά εις τον εγγύς άλλον. Ο χρόνος μια φούσκα, η αλλαγή ψευδαίσθησις και ο θάνατος απλή μετάστασις.

Όσοι δεν ζώσι αυτή την μέρα ζώσι σε μια άλλη ημέρα, και σε μια άλλη και σε μια άλλη, τόσο που αιώνιος κι ακίνητος απλώνεται τροχός η άχρονος πρώτη ημέρα.

Ό,τι έχει γραφεί και ειπωθεί έχει γραφεί και ειπωθεί κατ’ επανάληψιν σε άλλες εποχές και από άλλους ανθρώπους, ίσως και σ’ άλλη γη απ’ αυτή. Δεν είναι δικά μας λόγια και σκέψεις. Είναι τα νομίσματα της σοφίας που χαρίζονται για να κινήται η οικονομία του πνεύματος.

Το ψέμα είναι η τέχνη της πολιτικής και η γοητεία της θρησκείας. Τάλανες, αθλιοφόροι θνητοί! Με την έγνοιαν ζώμεν και με τον πόνο θνήσκομεν της αληθείας εξόριστοι.  Άκυρον και η θεοπιστία των οκνηρών τη σκέψει που θέλει υποκαθιστάν τον νου. Θεός δε προσιτός τοις θνητοίς ενέργεια και νόμοι.

Και δεν υπάρχει σατανικότερον τί και εγκληματικότερον από την συνωμοτική οργάνωσι και την ιεραρχία της που ως κρατική εξουσία εκπροσωπεί νόμους και λαό. Η μήτρα είναι αυτή του κακού και όλων των πολέμων.

Η ομίχλη του πολέμου δεν έχει εχθρούς και φίλους. Μαύρη αράχνη που σκοτώνει φίλους σαν εχθρούς και εχθρούς σαν φίλους, πιστούς και άπιστους, ιδεολόγους και μη. Αδιάκριτα. Δεν είναι θεός που δίνει ζωή απ’ την ατέλειωτη ζωή του, είναι το χάος που ξοδεύει αλύπητα την θνητή ζωή.      

Κατακριτέα και συ, ω ανηθικότης, και δια τούτο. Παράγεις πολλή δυστυχία τοις πολλοίς πολλή δε ευτυχία τοις ολίγοις και κακοίς.

Άνευ της του κακού πείρας ανωφελής και η παιδική αγνότης. γι αυτό και δεν διαρκεί. Άπειρος και ο νέος του μείζονος κακού και των κινδύνων. Σοφία δε γήρατος προνόμιον, αντίδωρον ούσα της παιδικής απωλεσθείσης αθωότητος.

Κινηματο-γραφικοί οι αγώνες, σκηνοθετημένα τα συλλαλητήρια, προγραμματισμέναι αι καταλήψεις, ναρκοθετημέναι αι πλατείαι. Αναλώσιμοι προστάται, εικονικοί σωτήρες. Ο λαός εν τάφω.
Μόνο παρελάσεις κωλοπούστηδων ευδοκιμούν εδώ πλέον. καρναβάλια χαζοχαιρόντων και μαραθώνιοι μαζιταφαγαμάδων. Προκλητική γαμοξεφτίλα για προοδευτικό ξεκάρφωμα, τελετουργική θυσία στον γενικό αποπροσανατολισμό. Επίχρυσα περιττώματα του τηλεοπτικού χρόνου.

 Γενημένοι σε μια παρακμή της τύχης. Βαβυλώνεια πορνεία γαρνιρισμένη με μπόλικη πολιτικάντικη δυστοπία. Κρύβουν τον ήλιο με σκιές φόβου. Απεργούν οι εργοδόται. Οι θεοί καλπάζουν προς το άγνωστο. Πάντα μόνοι. Όπως τότε.

Αναλώσιμοι οδηγούν ανακυκλώσιμους.Τοξική ευημερία, χημική ευθανασία, καρκινική πολυτέλεια κερνούν στα ενοριακά τροφοδοστάσια. Αστυνομική κοροϊδία περνά, η ευθανασία στην εξουσία.  Ποιος φυλάει ποιόν;

Πόλεμος παντού και νυν και αεί. πολεμική τέχνη και ο πας βίος. Και η αλήθεια όλο να γκρινιάζει και το δίκαιο να διαμαρτύρεται. Μεταξύ υπάρχειν και φαίνεσθαι ο αρχαίος αιών, ο χρυσούς αγών ξαναρχίζει.   Όποιος φοβάται να δαγκώσει το χέρι του.

Όλοι οι συγγραφείς κατά βάθος αιμορραγούν. ανικανοποίητοι νάρκισσοι της εκλεκτικής δυστυχίας.  Νοσταλγοί του κρήδεμνου της Λευκοθέας. Τίς να πταίοι; Ο οίστρος προδότης και ο Ποσειδών αμείλικτος.

Κάθε διανοούμενος ανατρέφει ένα ιερέα. Το ίδιο κοινό. Το ίδιο εμπόριο, το ίδιο περίπου εμπόρευμα.  Ο συγγραφεύς, ο ιερεύς και η ιερόδουλος, η αγία οικογένεια. Ο ποιητής δε της πρωτογενούς σκέψεως ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Καθαρτικαί μυήσεις, απόρρητα μυστήρια, τα ακριβά φάρμακα της ψυχής, αιώνια πράγματα. Της αποκλειστικής μας θρησκευτικής εισαγωγής και εγγυήσεως.¨  Η κόκα κόλα πάει στον παράδεισο. Μπορεί.

Αφού  δουλειά δεν είχε ο διάβολος, γιόρταζε κάθε μέρα. Το ¨μαντικόν (= παπαδίστικον) πάν σπέρμα φιλότιμον (= φίλαρχον ) κακόν.¨ Γιατί η θρησκεία συμβιβάζεται και με την σκλαβιά και με το ψεύδος για το χρήμα και την εξουσία. Ποτέ της όμως, ευτυχώς και δυστυχώς, η ελληνική μας ψυχή.

Έτσι έχει το πράγμα, κυρίως αφ’ ότου επεκράτησε ιστορικώς το μέγα χριστιανικόν κομμουνιστικόν πραξικόπημα, τα αυτοκρατορικά διατάγματα γενοκτονιών και κατασχέσεως των περιουσιακών στοιχείων πασών των επί χιλιετίας αρχαίων εθνικών θρησκειών και φιλοσοφικών σχολών.

Πάνω σ’ αυτό το εγκληματικό χρήμα έκτισε τότε και ο άγιος Στάλιν την Βασιλεύουσά του. Αποδείξας περίτρανα ότι το χρήμα ανεβοκατεβάζει και τις θρησκείες. Πεθαίνουν κι αυτές στο άψαι-σβήσαι, αν κατάσχεις τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Κάπως έτσι και η άθεος κομμουνιστική θρησκεία επεκράτησε νεωτερικά τόσο εύκολα από Αλβανίας μέχρι Κίνας καταργώντας εν μια νυκτί τας νεωτέρας θρησκείας άνευ σοβαράς αντιστάσεως και ανοίγοντας τας πύλας εις την πιο τερατώδη παρακμή του ανθρωπίνου γένους.