ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(6)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(6)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Ο άνθρωπος της σκέψεως, της πρωτογενούς ζώσης σκέψεως, ευρίσκεται πάντα εις τον δρόμο της αναζήτησις. Και όχι κάτω από εικονίσματα γραφειοκρατικής λατρείας ψάλτης, ισόβια φυλακισμένος, στείρος, αυτοφιμωμένος.    

Δόξα άδοξος αυτοί οι ιδιαίτεροι, χαρισματικοί δημιουργοί, η ελπίς του κόσμου, η μαγιά του μέλλοντος! Αυτόνομοι, αυτοπεριποίητοι, σχεδόν απαρατήρητοι…

Μια ουράνια ευδαιμονία και μια γήινη δυστυχία μαζύ ο τάλας άνθρωπος συγκεντρώνει. Σπάνια τύχη ο γεροπλάτανος σοφός που τις κουρασμένες ψυχές στην σκιά του αφθόνως αναψύχει και ξεκουράζει.  

Αεροδρόμιον η πατρίς σαφώς δεν είναι ούτε αερόστατον ο ανθρώπινος βίος. αλλά πατεί γερά στην γη του σώματος και της ψυχής, πόλι, έθνος, παράδοσις, οικογένεια.

Πρόκειται για μεγάλη λαμπρή ψυχή όποιος τιμά πρωτίστως την πατρίδα του, τον μεγάλο του ανθρώπου εαυτό. Ίσος με θνητό θεό κι αυτός που έκαμε την ψυχή του αποικία θεών, άλσος μουσών και βωμόν του κάλλους.

Δόξα και πλούτο, τί κόπτεσαι, άνθρωπε!  Αγοράζονται και πωλούνται κι αυτά, δεν βλέπεις; Κι ό,τι πωλείται κι αγοράζεται δεν έχει αξία ποτέ πραγματική, εσωτερική. Μόνο πλαστή, μάταια, περαστική, αναλώσιμο αξία έχει που αφήνει τελικά πιο μεγάλη αδειοσύνη απ’ αυτή που παρέλαβε.

Κι έπειτα, από ενός σημείου και μετά, δόξα και πλούτος τελικά δεν κυνηγούν αυτά τους κυνηγούς των; Βάλε και το ανεκτίμητο αντίτιμο ψυχής και ειρήνης που πληρώνεις γι αυτά. Κτίζουν όλους τους πολέμους και κολυμπούν στο αίμα και στο έγκλημα!

Όχι, τίποτα απ’ όσα χαρίζει εδώ η γη δεν είναι της ψυχής, δικά μας. Σαν τελειώσει το ταξίδι μας αυτό το θνητό δανεικά είναι αυτά κι εδώ θα μείνουν. ολομόναχη και η ψυχή θ’ αναχωρήσει, βαριά ή ανάλαφρη, για πάνω ή κάτω, κατά τα έργα της.

Την πλούσια ξένοιαστη ζωή χαρίζουν μόνο οι πανεύμορφοι θεοί. σε όσους βέβαια την εκτιμούν και την αξίζουν έχοντας εξίσου καθαρή και όμορφη έδρα ψυχής.

Κι αυτό και γι αυτό και οι σώφρονες και ευσεβείς τον προσωπικόν των κώδικα τιμής επιμελούνται. ίνα αισθάνωνται τον καλό θεό των καλών πραγμάτων ευμενώς με το μέρος των. Και στον ύπνο τους να μην βλέπουν σενάρια κολάσεως.

Σπουδαίος είναι και ο συγγραφεύς ο ξεθάπτων ζώντας ανέγγιχτους ανθρώπους από τα κοινωνικά στερεότυπα της πολιτικοθρησκευτικής δημαγωγίας. Αλλά μέγιστος ο ανακαλύπτων ξεχασμένες γενοκτονίες της μνήμης μιας ισοθέου χρυσής εποχής της ψυχής.

Χριστιανοί, βγείτε έξω απ’ τις σπηλιές σας! Χάνεται η πεδιάδα! Μια υποχονδρία χωρίς αύριο. Βόσκουν αχαλίνωτοι από τα πάθη σας. Είναι οι καβαλάρηδες του άγριου μίσους. Δεν θα χορτάσουν, αν δεν φάνε μαζί και τον ψωμιστή ξενιστή των.

Πού οι ταγοί; Ποτέ η απουσία των δεν ήτο τόσο ηχηρά. Υπέταξαν το πνεύμα στην μονοτονία της γλώσσης του κράτους,  πιστά σχολικά, δημοσιοϋπαλληλικά αντίγραφά του. Στα πεταχτά ένα άθλιο σύντσγμα, μια τυπική θρησκεία, μια θλίψι, κι ύστερα χάθηκαν σε ανεύθυνα πολιτικά και μεταφυσικά ύψη.  

Θλιβερό απομεινάρι εκπαιδευτικής επιτομής λατρεύειν μας ένα θεό με άψυχο νικημένο κορμί και σκυμμένο διαπομπευμένο κεφάλι. Ανόητα επικίνδυνο να περπατάς ανύποπτος σ’ ένα θρησκευτικό ναρκοπέδιο, αυτός ο ηττημένος προς μίμησιν ηρωισμός.  

Αίμα και σπέρμα. Χρίσμα και στίγμα. Έτσι ωμά, εκβιαστικά, ιεραρχικά, προνομιακά, δουλεύει ανέκαθεν το σύστημα πέρα από ιδεολογικά πυροτεχνήματα. Επειδή η οργάνωσις, η εταιρία απαιτεί όρκους και μυήσεις αίματος. χρησιμοποιεί μεθόδους, τρόμους του ωργανωμένου εγκλήματος.

Μη κρύβετε, μη καταχώνετε την μουσική του ηλίου, βέβηλοι, ταραγμέναι ψυχαί.  Τάχιστα γενήσεται κεραυνός και θα σας κάψει.

Αταξία και δυσμορφία πληγώνουν τα πράγματα, κάλλος και καλλιέργεια τα τρέφει. Έρως γεννά και έρως άστοχος γεννών μίσος καταστρέφει. Δύσκολον και το γήρας τοις ανθρώποις και ανέραστον και απεχθές εις την όψιν.

Η αρρώστια είναι κάτι χαλασμένο μέσα μας που αποκτά δι’ αυτής στόμα και φωνή και απειλεί την ψυχή. Με την ψυχή γι αυτό δέον και αποκρουσθήναι. Επείγει η επανερμηνεία του πραγματικού, η επαναδιαπραγμάτευσις του αναποφεύκτου.

Αλήθεια, ελευθερία, εύκολα πλαστογραφούνται, το κάλλος, η πέτρινη σφραγίς του θεού, ποτέ. Κοινωνοί υπήρξαν οι προπάτορες ημών πνεύματος και αίματος πανίδος αιθερικών θεών.

Ας φυλάττομεν και ημείς τας κόκκινας γραμμάς ημών, τον προσωπικόν κώδικα τιμής και τιμίως και αρμονικώς ας εργαζόμεθα. Μη λανθάνοντες τούτο: όταν έκαστος φροντίζει το πρέπον για τον εαυτό του τότε κι ο θεός φροντίζει για όλους.