ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ 8 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ 8 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Ήταν το αδιαχώρητο, οι διθύραμβοι της υπερβολής πολιτικών και θρησκευτικών σωτηριολόγων σε κυριακάτικους τόνους, τόμους, εκδόσεις και δόσεις.

2)Αποπροσανατολισμός και μόνο τα απανταχού εκπαιδευτήρια και σωφρονιστήρια. Και αυτή η πληθώρα αυτοκλήτων όσο και αναλωσίμων σωτήρων.

3) Το σύστημα, η βαρειά βιομηχανία της φρεναπάτης, θέλει μοναχικούς εκπαιδευμένους δούλους, αναλώσιμο εργατόμαζα, χωρίς οικογενειακάς, κοινωνικάς και πατριωτικάς υποχρεώσεις. χωρίς ορατό πραγματικό σκοπό.

3) Ιδιωτικοποίησι, εργαλειοποίησι των πάντων μέχρι και των ψυχών. Πλασταί ενοχαί, τύψεις και απαγορεύσεις ψυχοσωματικής καταρρεύσεως.

4) Έλεγχος  και καταναγκασμός, φόβος και απέχθεια προς την χαρά και το κάλλος της ζωής, νοσηρά νεκρόφιλος, θανατόφιλος έλξις για το μαρτύριο και τον θάνατο. Η σπορά του κακού.  

5) Και ιδού η λευκή απορία: Ελεύθερος ανεκπαίδευτος ή εκπαιδευμένος ετερόφωνος παπαγάλος, νεροκουβαλητής του πουθενά;

6)  Θνητοί. αιχμάλωτοι του μίσους, θύματα της αγάπης, υπήκοοι του φόβου και των μεταφυσικών φαντασμάτων.      

7) Όμηροι του ψεύδους, εξόριστοι της πραγματικότητος.   Ανατόμοι  του αυτονόητου.

 8) Εξηρτημένοι τρόφιμοι της γαλάζιας ευσπλαχνίας. Το σύστημα εκθειάζει την θεοπιστία του Αβραάμ. Ποιος θα ήθελε όμως είναι γιός ενός τέτοιου θεοπάλαβου πατέρα;

9) Ευτυχώς που υπάρχει κι ένας Ιούδας στο χριστολογικό θρηησκευτικό αφήγημα. Μια χαραμάδα ρεαλισμού, έστω και ωμού, αφυπνιστικού πάντως, εις το ακάθεκτο αυτό  μηδενιστικό, σκοταδιστικό πέπλο του υπερβατικού ολοκληρωτισμού.  

10) Ηδονόφιλοι λογισμοί και αφροδίσιοι παροξυσμοί εξ άλλου, το άλλο άκρον της φαυλότητος. Μολύνουν και κηλιδώνουν ανεπανόρθωτα την ουρανίαν λάμψιν της ασπόρου αγνότητος.

11) Αλλά πώς από δαίτας και θαλίας των αιθερικών  πεδίων με συνδαιτημόνες θεούς εξεπέσαμεν εις τα βιβλικά ξυλοκέρατα, αποβράσματα του κρονείου ασώτου;  

12) Ώσπερ η νεκρά φύσις εις την ζωγραφικήν τέχνην εκτιμάται ποσώς παρά τοις φιλοτέχνοις, το ίδιο ισχύειν φαίνεται  και για το νεκρόν πνεύμα και εις το θρησκευτικό θέατρον παρά τοις φιλοθρήσκοις.

13) Οιονεί δε τροχειοδεικτικά βλήματα νυκτερινής σκοπεύσεως αι ελληνικαί λέξεις δια την ανθρωπίνην διάνοιαν προς εύρεσιν και κατανόησιν του αληθούς, εν μέσω του σκότους, της πλάνης και της συγχύσεως.  

14) Τι συνιστούν,, υποκρύπτουν και αποκαλύπτουν όλα αυτά τα μυθικά ονόματα και αι αναφοραί των αρχαίων Ελλήνων ηρώων, ημιθέων και ολυμπίων θεών;

15) Συμβολικώς, αλληγορικώς και ηρωικώς, προσωποποιημένα και  μυθολογημένα, εξωδιαστημικά Προγράμματα αναμορφώσεως και εξελίξεως της ανθρωπότητος ήταν εκείνα.

16) Ήταν όλοι των παιδιά των θεών της πραγματικότητος, όνειρα της αλήθειας. Και κυρίως μη ψευδαίσθησις, μη εξουσιστική οργανωμένη θρησκεία.

17) Και γαρ η θρησκεία διπρόσωπος Ιανός έρχεται, άλλοτε μεν μήτηρ και φιλόπατρις άλλοτε δε μητριά πορνεύουσα και εκπορνεύουσα τα τέκνα αυτής. Άλλοτε πνεύμα ιερόν και ελευθεροποιόν έχουσα, άλλοτε πονηρόν, υποκριτικόν, χρηματιστικόν και  εκφυλιστικόν.

18)  Η θρησκευτική δε ταυτότης σε εντάσσει δεσμευτικά σ’ ένα είδος κοινωνικού, πνευματικού, συμπεριφορικού αυτοματισμού, τελείως απροσώπου και μηχανιστικού.

19) Και σ’ ένα κοινωνικό κλίμα και πλέγμα ασφυκτικά γεμάτο και περιπεφραγμένο από τυπικά και τελετουργικά που δεν σού αφήνουν ελεύθερα περιθώρια του επιλέγειν ούτε φίλους της αρεσκείας σου ούτε νέες σκέψεις και ιδέες.

20) Μια ευλογημένη σκλαβιά μέσα στην σκλαβιά. Επειδή δεν νικάς το φάντασμα του φόβου μ’ ένα άλλο, το φάντασμα θρησκευτικής πίστεως. Απλά το ανατροφοδοτείς έτσι και το ανακυκλώνεις. Αφού η αλήθεια της ελευθέρας σκέψεως, πνεύμα και σώμα ταυτοχρόνως θεραπεύει κι ελευθερώνει.