ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (126)

ΕΛΛΗΝΟΜΑΘΕΙΑ-ΛΕΞΙΓΝΩΣΙΑ

Αρχή σοφίας ελληνικών ονομάτων επίσκεψις.

Η ελληνική γλώσσα ομιλείτο πολύ πριν από την 2α π.Χ. χιλιετία και ευρίσκετο σε υψηλό επίπεδο τελειότητας.

Είναι η βασίλισσα των Γλωσσών.

Είναι η γλώσσα των Θεών.

«Ει Θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται»

 (Κικέρων)

Όθεν άριστα λέγεται παρά τοις φιλοσόφοις

το τους μη μανθάνοντας ορθώς ακούειν ονομάτων

κακώς χρήσθαι και τοις πράγμασιν.

(Πλούταρχος) 

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (126) 

1) Πώς προέκυψε το ρ. δύω (πρβ. ουσ. δύσις (η), ρ. εκδύω, εισδύω, δυτης, λωποδύτης κ.λ.π. );

2) Γιατί λέμε καθηγητής και όχι κατηγητής, κατήγορος και όχι καθήγορος, κατ’ οίκον και όχι καθ’ οίκον, καθέκαστος και όχι κατέκαστος;

3) ουσ. ακολασία (η), επιθ. σεμνός (ο), μελαγχολία: Πώς παρά σημασίαν ερμηνεύονται;

4) επιθ. ακριβοθώρητος (ο, η); Τα συνθετικά και η σημασία της.  

5) ουσ. αργομισθία (η): Η ετυμολογία και η ερμηνεία της λ.

6) Λέμε είναι η κατάστασι ¨τεταμένη¨ Τίνος ρ. είναι η μετοχή και τί σημαίνει;

7) επιθ. αδιάλειπτος (ο, η): Τα συνθετικά του και η ερμηνεία του.

8) Λέμε εγένετο η ¨αφή¨  (πρβ. επ-αφή ) του ολυμπιακού φωτός ως και το ¨άψαι-σβήσαι.¨ Από ποια ρήματα προέρχονται;        

Οι απαντήσεις από το προηγούμενο Νο (125) ΕΔΩ.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αι απαντήσεις του Λεξιθήρος:     

1) Το Δ είναι το σήμα του πυρός. Το Υ του υγρού στοιχείου: ΔΥ- το βύθισμα- κρύψιμο του ηλίου στην θάλασσα. εις δύω = μπαίνω (< εμ-βαίνω < εν-βαίνω) εντός , δύ-της = ο δύων, ο βυθιζόμενος εις την θάλασσα,  εν-δύω = βάζω μέσα, ντύνω,  εκ-δύω = βγάζω έξω, γδύνω,  λωποδύτης = ο βάζω (χέρι) στην λωπή (= τσέπη) του άλλου, κ.λ.π.   

2) καθηγητής < κατά + ηγούμαι (πρβ. ηγέτης) > κατ’ ηγούμαι > καθ’ ηγούμαι διότι στην επομένη λέξι το ¨ήτα¨ δασύνεται (παίρνει δασεία.) κατήγορος < κατά + αγορεύω > κατήγορος διότι το ¨α¨ της επομένης λ. ψιλούται (παίρνει ψιλή.) Το αυτό συμβαίνει και στο ¨κατ’ οίκον¨ < κατά + οίκος διότι το ¨οί¨ ψιλούται (παίρνει ψιλή.) κ.λ.π. Αλλά οι γλωσσολόγοι όπως όλοι οι μεταπολιτευτικοί εν Ελλάδι ινστρούκτορες και ξυλοσχίσται, απνευμάτιστοι όντες, φυσικόν εστί μισείν και αφανίζειν συν τοίς άλλοις ακόμα και τα ¨πνεύματα.¨ της γλώσσης των θεών.   

  3) ακολασία < α (νευ) + κολάζω = κατά λέξιν ατιμωρησία, κατά σύμβασιν δε η έκφυλος και κολάσιμος εν γένει συμπεριφορά.  σεμνός < ύμνος, υμνητός = κατά λέξιν ο μεγαλοπρεπής, ο αξιοϋμνητος, κατ΄σύμβασιν δε ο ταπεινός. μελαγχολία < μέλαινα χολή = η οξυθυμία, το οργίλον, κατά σύμβασιν δε η κατατονία, κατάθλιψις.

4) ακριβοθώρητος < ακριβός + θ(ε)ωρώ = ο σπανίως ορώμενος, εμφανιζόμενος.

5) αργομισθία < αργία = μισθός = ο αμειβόμενος αν και μη εργαζόμενος.

6) τεταμένη (Μτχ. παρακειμένου) < ρ. τείνομαι = τεντώνομαι όσο δεν παίρνει άλλο.

7) αδιάλειπτος < α+δια+λείπομαι = ο συνεχής, ο άνευ διαλείμματος.

8) αφή < ρ. άπτω (πρβ. αν-άπτω) = το άναμμα, άψαι (απαρέφατο αορ. του άπτω.) όπως και το σβήσαι του ρ. σβεννύω, σβήνω.