ΤΟ ΤΡΈΧΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΩΣ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΠΡΈΦΑΣ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΤΟ ΤΡΈΧΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΩΣ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΠΡΈΦΑΣ

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

 

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της πρόβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν όλοι καπίκια. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ. Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη.

 

Οι παίκτες, με την εμπειρία, αυτό το πρόβλημα των τριών το ανακαλύπτουν γρήγορα και χωρίς θεωρίες. Οπότε η στρατηγική που συνήθως διαμορφώνεται είναι να βάλουν δύο τον τρίτο παίχτη "στην μέση" και να του πάρουν, κατ' αρχάς, όλα του τα καπίκια. Μετά το παιχνίδι γίνεται απλό. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα βγεί νικητής.

 

Αν το καλοσκεφτείς, ένα παιχνίδι πρέφα παίζεται τις τελευταίες δεκαετίες και στο πολιτικό παίγνιο του φοβερά ανώριμου πολιτικού μας συστήματος, που ποτέ δεν πέρασε πραγματικά σε μία φάση ώριμης δημοκρατίας με συναινέσεις για κυβερνητικους ή αντιπολιτευτικούς ςστόχους επί πολιτικών προγραμμάτων. Παρέμεινε σταθερά στο επίπεδο του καφενείου με αντιπαραθέσεις και συμμαχίες που θυμίζουν έντονα ένα παιχνίδι πρέφα. 

 

Σε αυτό όμως το παιχνίδι συνήθως ο "παίκτης στην μέση" μέχρι τώρα, είναι μία κεντρώα πολιτική δύναμη ανάμεσα σε μια καθυστερημένη δεξιά και μία πολυδιασπασμένη, συνήθως, αριστερά. Αυτό το "κέντρο" αποτελούσε πάντα την εύκολη και φτηνή λύση της διαπλοκής (που ακόμα καλά κρατάει τις ρίζες της στον κοτσαμπασισμό) για να μαζεύει όλα τα πολιτικά καπίκια συμβιβασμού ανάμεσα στους δύο άλλους παίκτες. Οπότε πολλοί συνωστίζονται για να πουλήσουν την εκλογική τους πραμάτεια κοτσάροντας το πρόθεμα "κεντρο-" πλάι στο δεξιά ή το αριστερά ανάλογα. Πόσα κιλά δεξιά ή αριστερά είναι αδιάφορο. Σε ετούτο τον τόπο λίγοι κοιτάνε την ουσία και διαλέγουν μόνο με το όνομα. Ακόμα και όταν η ουσία είναι παντελώς κενή κάποιας πολιτικής. 

 

Το ίδιο ακριβώς παίχτηκε και με τις "τάσεις" μέσα στα κόμματα. Μία συνήθως μικρή ομάδα υπό το όνομα πχ "εκσυγχρονιστές" επί ΠΑΣΟΚ ή Κοκκινοπράσινο επί ΣΥΝ, ή κάτω από τον όρο "53+" πιο πρόσφατα, κέρδιζε τις περισσότερες κομματικές ή κυβερνητικές καρέκλες από την ανάγκη συμβιβασμού των άλλων για να συνυπάρξουν. Και έτσι, με ταμπέλες κενές ουσιαστικού περιεχομένου, πορευτήκαμε και στον 21 αιώνα για 2 δεκαετίες και κάτι ψιλά. 

 

Το παιχνίδι όμως του πονηρού παίκτη "στην μέση" τινάζεται στον αέρα όταν μία από τις άλλες ομάδες αποχωρήσουν ή διαλυθούν. Τότε οι συνήθως κεντο-οτινάναι μοιάζουν είτε ως "δεξιοί" ή "αριστεροί". Και για να μην χάσουν όλα τους τα καπίκια, δημιουργούν νέους "παίκτες στην μέση" με περίτεχνους τίτλους ομάδων (τύπου 6+6 κλπ) μπας και σωθεί η παρτίδα. 

 

Το πραγματικό αποτέλεσμα: καραμπινάτοι Σημιτικοί (στα σοβαρά επίδικα, όπως αυτά της εξωτερικής πολιτικής, των τραπεζών, της ενεργειακής πολιτικής κλπ) να πουλάνε "αριστερό" προφίλ στον αριστερά του ΠΑΣΟΚ ΣΥΡΙΖΑ όταν άλλοι, με τις ίδιες θέσεις στα ίδια επίδικα, καταλαμβάνουν την δεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ για να ρίξουν γέφυρες με την διαπλοκή που έχουν στήσει οι ομόσταυλοι τους ως "αριστερή" πτέρυγα της Δεξιάς πολυκατοικίας.

 

Πολιτικός αχταρμάς δηλαδή! 

 

Τα πάντα κρίνονται γι αυτούς από κάποιο αριστερόμετρο ή σοσιάλμετρο ή δεξιόμετρο αντίστοιχα, για να πουληθεί η εικόνα. Όποιος μπει να ανατρέψει αυτό το παιχνίδι πρέφα, κατηγορείται ως φορέας μεταπολιτικής και καθαρίζουν. Κλασσική περίπτωση μπλόφας στην καφενεία πρέφα.

(Για το αντίστοιχο γεωπολιτικό παιχνίδι πρέφα που παίζεται με την Ευρώπη στην μέση μετά την ενεργειακή κρίση του 21, δες στο * που γράφτηκε πρίν το Ουκρανικό).

 

Και έτσι περνάει αργόσυρτα ο χρόνος για να εκτελείται χωρίς σοβαρή αντίσταση ένα πολιτικό σχέδιο αυτών που πραγματικά κυβερνούν 200 χρόνια τώρα: μιας χούφτας από οικογένειες, συνήθως με πολιτικούς δεσμούς με το υπηρετικό τους προσωπικό σε κάποιες θέσεις κλειδιά στα κόμματα, τα ΜΜΕ και την δικαστική εξουσία. Έτσι, εφτελίζοντας την πολιτική ως την τέχνη του να κρατάς τους πολίτες μακριά από την επίλυση των προβλημάτων τους, μας σηκώνουν κάθε λίγο και λιγάκι όλα μας τα καπίκια.

 

Στην προκειμένη συγκυρία λίγοι, λέει, θα καταλάβουν την τεράστια αναδιανομή εισοδημάτων που γίνεται "από τα κάτω προς τα πάνω" μέσω των λογαριασμών ενέργειας, που τύφλα να έχουν και τα τρία προηγούμενα μνημόνια μαζί. Το ότι βιώνουμε ήδη αβίαστα το τέταρτο μνημόνιο από ένα ΔΝΤεσ, λίγοι θα το πάρουν πρέφα. Όλοι νομίζουν ότι το γκουβέρνο μειώνει τους φόρους ενώ αυτοί αυξάνονται μέσω ενός καρτέλ της ενέργειας, που λειτουργεί σαν φορέας "εκσυχρονισμού" της ενεργειακής αγοράς!

 

Μάντεψε τώρα εσύ ποιός είναι ο δεξιός, πιο ο αριστερός και ποιός ο χαμένος "παίχτης στην μέση" στο τρέχον πολιτικό παίγνιο, που έχει στηθεί για να συγκαλύψει και την μετάλλαξη της κάποτε φιλελεύθερης Δεξιάς σε ένα δεξιό Τραμπικό μόρφωμα κάτω από την ομπρέλα μιας δήθεν "Πράσινης" μετάβασης.

 

*  Το ίδιο παιχνίδι πρέφα ένα επίπεδο πιο πάνω. Επί της γεωπολιτικής στην γειτονιάς μας,ΕΔΩ.