ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε (3)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
1) Παν μέτρον άριστον, θεάρεστον και ελληνικόν. Φεύγετε ούν τα άμετρα άκρα, δόγματα και αιρέσεις. Πάσα γαρ στράτευσις παραταξιακή εθελοτύφλωσις εστί: πνεύματος αφοπλισμός, πατρίδος κατακερματισμός και ψυχής ομηρία.
2) Μούσα μαθήσεως μνήμη μένουσα. Μούσα απρακτόρευτος των ολυμπίων συγκάτοικος, μούσα θεός, κάλλος, δημιουργία. Δια την ψυχή του ποιητού προέχει το συνδεδεμένον είναι με τας μουσικάς πηγάς της εμπνεύσεως ή με την προβολήν και την εφήμερον δόξαν.
3) Ο καλός θεός των καλών πραγμάτων δίδει το καλό εις τους καλούς από οδών απροβλέπτων. Γι αυτό ήρεμα. Αλλά τ’ ανθρώπινα μυαλά εύκολα φουσκώνουν απ’ τον οργασμό της νιότης και τον ούρειο άνεμο της άτης.
4) Οι δρόμοι του κακού περνούν αδιακρίτως και μέσω αρετής και μέσω κακίας. Η δοκιμασία του δε, εξασκεί τα ηθικά μας αντισώματα. Αι ήτται του παρόντος τρέφουσι τους θριάμβους του μέλλοντος.
5) Νεότης των επενδύσεων και γήρας των συντηρήσεων. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αναπτύσσει ανασφάλεια και κτητικότητα.
6) Διαπλεκομένας, τω όντι, ηθικάς εξετάσεις δίδουσι άνθρωποι και δαίμονες εις αυτό το θνητόν γήινον πεδίον, έκαστοι εις τον τομέα των. Η κακιά ώρα λέγεται και κακός δαίμων που καιροφυλακτεί για να εξωθήση το ανθρώπινο παραστράτημα εις τα άκρα. Ή, για το αντίθετο, ο αγαθοδαίμων, η καλή ώρα.
7) Ο άνθρωπος μπορεί να καταπέσει και εις το θηρίον. Το θηρίον να γίνη άνθρωπος ποτέ. Το θηρίον πληροί τον ενστικτώδη, αυτοματοποιημένον, ανεπεξέργαστον νουν. Ο εξελικτικώς ανώτερός του άνθρωπος τον αναθεωρητικόν νουν, τας δευτέρας και τρίτας σκέψεις που διορθώνουν ακόμα και αναιρούν τας πρώτας.
8) Θηρίον και η καλοσυνάτη μας θρησκεία. Θηρίον ενδύματι προβάτου. Η οργανωμένη θρησκεία, είναι μια διπλή φυλακή, μια φυλακή μέσα στην φυλακή. Οι δε δούλοι του θεού της είναι οι πιο δούλοι εξ όλων, οι πιο φανατικοί, εμπαθείς και επικίνδυνοι.
9) Οι σοφοί δεν ομιλούν για θρησκευτική πίστι ούτε για θαύματα που κτίζουν τας πιο αιμοχαρείς εξουσίας και ιερατεία. Η θρησκευτική πίστις δηλοί πνευματικήν απόστασιν.
10) Οι σοφοί ξέρουν ότι όσο μιλάς για πίστι τόσο πιο γίνεσαι αιχμάλωτός της. όσο λογομαχείς για θεό τόσο τον αγνοείς. αλλά όσο σιωπάς και φιλοσοφείς τόσο εν ελευθερία οικειοποιείσαι μαζύ του και τον κατανοείς.
11) Θεός εξάλλου και εντολοδόχος υπηρέτης των ανθρωπίνων δεήσεων και παρακλήσεων δεν ευσταθεί. Η απουσία και η σιωπή του θεού είναι σοφία που αφήνει ελεύθερο χώρο για τον άνθρωπο ώστε να δράση αυτοβούλως και αβιάστως ίνα εξελιχθή. Γι αυτό κι ο θεός αυτός άλλοτε ακούει και άλλοτε ου, πότε ενώνει και πότε χωρίζει τους ανθρώπους.
12) Πολλά λοιπόν άκουε, άνθρωπε, πλείονα συλλογίζου, εις τα ολίγα μένε. Καλή η κοινωνικότης αλλά εις τα ευγενή υψηλά της επίπεδα και όχι εις τα των φαύλων γαιώδη, οχληρά, χυδαία και νοσηρά.
13) Και μάθε ν’ αγαπάς το ευγενές, το αρχοντικόν και μεγαλόψυχον. Και ό,τι κρυφό μεν σε πλουτίζει, φανερωθέν δε, δεν σε ντροπιάζει. Γιατί αυτό είναι που σε κάνει χαρούμενο και χαριτωμένο, δημιουργικό και ολοκληρωμένο, ανώτερο ευδαίμονα άνθρωπο.
14) Όσο για τις αναποδιές της μοίρας σου, ντροπή δεν είναι η όποια δυστυχία σου - όλοι έχουν το αναλογούν μερίδιό της σ’ αυτή την ζωή - όσο το παραδίνεσθαι αμαχητί σ’ αυτή και μη προσπαθείν αποτινάξαι την.
15) Κι έπειτα ούτε κι αυτή η υγεία είναι αναφαίρετο δια βίου δώρο και προνόμιο αλλά θέλει συντήρησι κι αυτή μετ’ αρετής και κόπου.
16) Την ιδέα ζωή εξάλλου, την πραγματική ζωή, ζώσι και χαίρονται μόνο οι μάκαρες θεοί. Οι δύσμοιροι θνητοί μόνο, όσοι και όσο, μετέχουσι αυτής δια της φιλοκαλλίας, φιλοσοφίας, αρετής και ελευθερίας.
17) Φοβού και τα έμμονα μανιώδη πάθη. Κάθε φορά που τα καλλιεργείς γίνεσαι όλο και πιο ευάλωτος σ’ αυτά και τελικά δούλος και θύμα των. γιατί ταϊζεις ένα τέρας, αυτό που δεν θα χορτάσει ποτέ ακόμα και τρώγοντας, ψυχή και σώμα, τον ξενιστή του.
18) Έρως ναι, το άλας της ζωής. Δαίμων μέγας. Ας μη τον υποτιμώμεν. Η δε σάρξ, έρωτος θρόνος και πνεύματος άνθος. Θνητή μεν αυτή αλλά το άρωμά της αιώνιον στολίζον ως και τας ορέξεις των αθανάτων.
19) Όσον κακόν δε το αδικείν άλλον άλλο τόσον κακόν και το αδικείν εαυτόν. Μη απαρνούμεθα λοιπόν τους έρωτας αδικούντες τόσο αυτούς όσο και εαυτούς.
20) Αξιοθαύμαστον υπέρ πάντων και το κάλλος και η χάρις του σώματος που αντιστοιχεί και αντανακλά το εσωτερικόν πλούτον: Το εράσμιον της καλοσύνης, το ήμερον της υγείας και της πληρότητος, το λαμπερόν της ηρεμαίας ολυμπίας πραότητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου