ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(2 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (2)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

1) Σωτηρία της ψυχής τί; Μα δεν υπάρχουν αληθινοί ανυστερόβουλοι σωτήρες. Αυτοσωτηρία ναι. Γιατί υπάρχει μόνο εξυγίανσις, αυτοκάθαρσις και αυτοϊασις ψυχής από τας τοξίνας της υπάρξεως, τους ρύπους της καθημερινότητος και την φθορά της ανάγκης.

2) Και μη το κάνωμεν όπως οι νάρκισσοι ηθοποιοί και καλλιτέχναι που ξεγελώντας το ακροατήριο αυτών νομίζουσι και εαυτούς έχει ξεγελάσει.

3) Τα κομματόσκυλα γλύφει, τα αριστερόσκυλα μπουκώνει, τα κομμουνόσκυλα μπουκώνει και διαδηλώνει και τα ναζιστόσκυλα τα μαντρώνει. Έχουσι γνώσιν το σύστημα.

4) Απρόβλεπτοι οι της τύχης νόμοι. Απείραστος δε κακού θνητός ουδείς. Απειρία τε του κακού το μέγιστον κακό.

5) Πολλή εν αρχή καλοτυχία μαζεμένη εις πολλή μαζεμένη κακοτυχία καταλήγει. Μετριοπαθής ανάμεικτος μοίρα  η ευδαιμονία για τον άνθρωπο, το σωτήριον μέτρον και το ευχής έργον.

6) Εις το συμπαντικόν έργον θεοί αρχιτέκτονες μηχανικοί, δαίμονες υπομηχανικοί, άνδρες τε δυνάμει θεοί και γαία το ιερόν ανθρώπινον μουσικόν Σχολείον.  Έλληνές τε καλλίμορφοι οι των ανωτάτων ολυμπίων θεών όμαιμοι απόγονοι.

7) Έθνη τα ανθρώπινα εκπαιδευτήρια και εθνική παράδοσις ο διδάσκαλος των λαών. Την μισή του ανθρώπινη υπόστασι απεκδύεται ο άνθρωπος όταν αποβάλλει τον εθνικό του χαρακτήρα.

8) Ταπεινός, πραγματιστής, απροκατάληπτος και αμερόληπτος και ο εθνικός λόγος. Δεν παριστάνει τον παγκόσμιο σωτήρα όπως ο τυχοδιώκτης δημαγωγός και ο θρησκευτικός μάγος ούτε και τον αναρχικό κατεδαφιστή των πάντων. Ώσπερ Σόλων σοφός στρέφεται εναντίον πληθύος σκύλων λύκος.

9) Κι έπειτα όποιος διατείνεται ότι αγαπά όλη την ανθρωπότητα κατ’ ουσίαν δεν αγαπά κανένα, τα μεν πάτρια προδίδων, προς δε τα αλλότρια ως ανέφικτα και άγνωστα αδυνατών.

10) Πώς ο παραμελών και αγνοών την εαυτού πατρίδα σώζειν θα έσωζεν την ανθρωπότητα;  Αλλά εκπλήρωσον πρώτα το εθνικό προγονικό σου χρέος, άνθρωπε, ανάλαβε και την εθνική σου ευθύνη και μετά, βοήθει και τους, αν μπορείς και αν θέλεις δίκαιος και φίλος είσθαι των ουρανίων και αθανάτων.

   
11) Ιδού και ο εθνικός λέων και ου μόνο τα διεθνιστικά ίχνη του. Τουρκία λέγεται, κράτος πληρωμένος δολοφόνος. Όλαι αι μεγάλαι δυνάμεις την έχουν ανάγκη για τις βρώμικες δουλειές των γι αυτό και όλους αυτή απειλεί, υβρίζει ατιμωρητί και  εκβιάζει. Αυτή και πρώτη μας απειλεί και απροκαλύπτως προκαλεί.

12) Λοιπόν; Την κάθε Παλαιστίνην θα σώσωμεν πρώτα ή τα οικεία πατζάκια μας, Κύπρος, Β. Ήπειρος, Αιγαίον, Μακεδονία, που ανεφλέγησαν;  Πρώτα η πανεθνική αλληλεγγύη και μετά η διεθνιστική, λογικό δεν είναι; Αφού αν δεν ενδιαφερθώμεν ημείς δια τα ημών ποιον άλλον περιμένομεν να το κάνει;

13) Ίνα μη είπωσιν σύμμαχοι και εχθροί εμπαίζοντές μας: Άλλους σώζειν ικανοί αυτοί εαυτούς όμως ού. Υποκριταί είναι, ηλίθιοι και καταγέλαστοι. Λογικόν τοιούτους και ηγέτας έχειν, δίκαιος ο μισθός της καταστροφής και αφανισμού αυτών.

14) Βραχύς ο ανθρώπινος βίος. Αλλά τον κάνει έτι βραχύτερον η αμέλεια, η απερισκεψία και η βιασύνη. Και τρομερό δεν είναι τόσο το πεθαίνειν όσο το παθαίνειν και μη μαθαίνειν.

15) Αμείλικτος  ο χρόνος, αντιστοιχεί δε και μια κόλασις δι’ όλας ανεξαιρέτως τας του ανθρώπου επιλογάς.

16) Όπως παράλληλα κι ευτυχώς (ουδέν γαρ κακόν αμιγές καλού) ένα μέτρον και μια διόσδοτος αίγλα που απρόσκλητα κι απρόσμενα δίνει κατά καιρούς στη ζωή μας ανεκτίμητες ολύμπιες ενέσεις γλυκύτητος και ομορφιάς.  

17) Μη το ταλαιπωρείς. Αν η φλόγα σου είναι μικρή, την σβήνει ο άνεμος, εάν μεγάλη, απέραντα την μεγενθύνει.

18) Καιρός δηλονότι παντί πράγματι. Εις όν δε θεοί και τε δαίμονες φιλούσι κατά μέτρον τ’ αγαθά διδόασι και κατά καιρόν τον πρέποντα.

19) Δια δε τον ευγενή, ελεύθερον και υπερήφανον η μοναξιά είναι στίβος, η σεμνότης δόξα και η δοκιμασία λάμψις.  

20) Οι του πονηρού όμως και του κακού υπήκοοι δεσμώται ποτέ δεν ζουν και δεν πεθαίνουν πραγματικά επαναλαμβάνοντας το γήινο μάθημα ξανά και ξανά.