Αρχή σοφίας ελληνικών ονομάτων επίσκεψις.
Η ελληνική γλώσσα ομιλείτο πολύ πριν από την 2α π.Χ. χιλιετία και ευρίσκετο σε υψηλό επίπεδο τελειότητας.
Είναι η βασίλισσα των Γλωσσών.
Είναι η γλώσσα των Θεών.
«Ει Θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται»
(Κικέρων)
Όθεν άριστα λέγεται παρά τοις φιλοσόφοις
το τους μη μανθάνοντας ορθώς ακούειν ονομάτων
κακώς χρήσθαι και τοις πράγμασιν.
(Πλούταρχος)
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (149)
1) Μαία (η): ετυμολογικώς έχει σχέσι με κάτι πολύ ζωτικό.
2) Ερμής: κι αυτός με κάτω πολύ παραγωγικό.
3) άπωσις (η): τα συνθετικά και η ερμηνεία του ονόματος.
4) ρ. οχεύω και ουσ. οχετός (ο) τί σχέσι έχουν;
5) ουσ. ονείρωξις (η): η ετυμολογία του.
6) το νεοελλην. του γ΄. εν. προσ. του ρ. είμαι ¨είναι¨ στην θέσι του αρχ. ¨εστί¨ πώς προήλθεν;
7) ουσ. λύτρα (τα): Πώς προέκυψε;
8) (αρχ.) ρυτά ύδατα, λύγδην και αστακτί: Τί σημαίνει το αρχ. επιθ. ¨ρυτά¨ και τα αρχ. επιρρ. ¨ λύγ-δην¨ και ¨αστακτί;¨ (Βγαίνουν από αφανώς ομιλούμενα νεοελληνικά.)
Οι απαντήσεις από το προηγούμενο Νο (148) ΕΔΩ.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αι απαντήσεις του Λεξιθήρος.
1) Μαία – αίμα.
2) Ερμής – σπ-έρμα αλλά και τ-έρμα (ψυχοπομπός γαρ.)
3) άπωσις < από + ώσις (< ρ. ωθώ) = απώθησις.
4) οχεύω < οπεύω = τρυπώ δια υγράς (χέ-ω) εγχύσεως (όπως και η γενετήσια διάτρησις του άρρενος οργάνου.) οχετός = χυνόμενον ρεύμα.
5) ονείρωξις < όνειρον + ρέω-ρεύσις (πρβ. ρ. ορύττω-ορύσσω, ουσ. όρυγμα)
6) ένεστι > ένι > ίνε > είνε > είναι.
7) λύτρα < λύτηρα, λυτήρια (πρβ. ρ. λύω, από-λύω) = απαλλακτήρια ανταλλάγματα.
8) ρυτά ύδατα = τα ρέοντα ύδατα, το ρέον τρεχούμενο νερό. επιρρ. λύγδην (όπως στάγ-δην, βά-δην, άρ-δην κ.λ.π.) = λυγμικά, με λυγμούς. επιρ. αστακτί < άνευ + στάζω – σταγών) = όχι σταγόνα - σταγόνα το χεόμενον άλλα άφθονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου