ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(17 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (17)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Κάθε εξουσία και αυτοκρατορία κατασκευάζει και καθιεροί τους ιδιαίτερους πολιτικούς της αγίους και διαβόλους που ενίοτε ταυτίζονται και με τους θρησκευτικούς.  Λειτουργεί εις το απυρόβλητον της θείας δίκης διότι κάθεται, ει και ανιέρως, αντ’ αυτού, εις τον πυραύνειον κενόν θρόνον του απέχοντος θεού. 

Η εξουσία γαρ χρήζει απαραίτητα ενός συγκεκαλυμμένου ανθρωποθυσιαστικού τελετουργικού, ενός εμφυλίου βασικά λουτρού αίματος ίνα θεμελιωθή και εδραιωθή. Φέρει δε το εθνικόν χρώμα και ομιλεί την γλώσσαν του εκάστοτε νικητού. Ο ηττημένος αποβαίνει νομοτελειακώς το τελετουργικόν της σφάγιον.

Ο νικητής κερδίζει και την συμβατικήν βεβαιότητα μετά της ψευδαισθήσεως ότι η εξουσία του έχει τον θεό και την αλήθεια με το μέρος του, ου μην αλλά και υπό την προστασίαν του όπερ και τού επιβάλλει, εννοείται,  ενεργείν χωρίς ανστολάς ως αλάνθαστος εντολοδόχος του θεού.

Με εθνικάς ταυτότητας εξ όλων των εθνών, υπονομευταί και δολιοφθορείς όλων των εθνών. Κράτη αποκρατικοποιημένα, ηγορασμένα, έθνη κελύφη. Μια οικουμενική δημοκρατική ουτοπία, δυστοπία τυραννία, συγκεκαλυμμένη γενοκτονία.

Θέλουσιν ημάς αποκεκομμένους από παν ιερόν, εθνοπαραδοσιακόν, φυσιολογικόν, ανθρωποπρεπές φρόνημα. Τους κανονικούς ανθρώπους για δουλόμαζα πελατών καταναλωτών θέλουσι, τους εκφύλους δε και ανωμάλους δια ηγέτας ημών.

 Βουλευταί και άτυποι των πεζοδρομίων βουλευτοσυνδικαλισταί, ίδια φάρα… μεγαλοχαμάληδες αυτοί,  μικροχαμάληδες και ο λαός ημείς, αναπόδραστοι άπαντες χαμάληδες της θνητής μοίρας.  

Ο άνθρωπος είναι ιερός, η ζωή ιερά, η ουρανία και γηίνη φύσις ιερά. Ο υπέρτατος όμως θεός έρχεται υπεράνω παντός ανθρωπίνου λόγου και τίτλου. Αδιάγνωτος ών παρά των ανθρώπων κατηγοριοποιεί τα πάντα και κατ’ ουδέν κατηγοριοποιείται. Αμαρτάνομεν άρα λέγοντες αυτόν ιερόν, άγιον, κύριον ή άλλο τι.       

Ο ουρανός είναι γεμάτος πνεύματα και θαύματα, η γη νοήματα και μυστήρια. Η ζωή μια άφατος μαγεία.   Ο δε άνθρωπος ένας επί γης εγκλωβισμένος ατυχήσας θεός. Διό και ουκ αθέμιτον δι’ αυτόν απαύστως διεκδικείν τα πάγια ουράνια δικαιώματα αυτού.

Γνώτωσαν τούτο και οι προδίδοντες τον άνθρωπον, τον θεόν και την πατρίδα δια το χρήμα. γνώτωσαν ότι και το ανιέρως αποκτηθέν προδοτικό χρήμα προδίδει αμοιβαίως, κατά προτίμησιν και πολύ σκληρότερα, τους αχαρίστους και προδότας βιαστάς του. Ύβρις γαρ και Τϊσις, αδικία και εκδίκησις.

Εις την μεταθανατίαν κρίσιν των ψυχών, ουκ αβασίμως θα υπεστηρίζαμε, ότι βασικόν κριτήριον ηθικοπνευματικής αξιολογήσεως δια τον άνθρωπον έσονται τα πολιτικοπατριωτικά αυτού έργα και φρονήματα πρώτον, τα φιλοσοφικά δεύτερον και τα θρησκευτικά έσχατα.      

Διο και δεν ακυρολεκτώ, παιδί μου, όταν λέγω ότι αγαπώ την πατρίδα μου ίσα με τον θεό. Το ουράνιο γαρ μαξιλάρι μου είναι αυτή εφ’ ού ηνδρώθην γεννηθείς και εις ό αναπαυθήσομαι αποδημησόμενος.

Καμιά ουρανοβάμων ιδέα δεν συγκρίνεται μ’ αυτήν της φιλοπατρίας, ουδεμία αγαλλίασις, λατρεία και θεία δωρεά δεν αποδίδει το πανίερον αυτό ανθρώπινο αίσθημα που εμπεριέχει όλα τα ιερά αισθήματα και αποτελεί την  πεμπτουσίαν και το απαύγασμα της ανθρωπίνης αρετής, μεγαλοψυχίας και ηθικοπνευματικής ολοκληρώσεως.

Τα ωραία μέγαρα και ανάκτορα έλκουν και θέλγουν τα όμματα. Δεν συγκρίνονται όμως κανένα των μπροστά σε μια  ωραία φεγγοβόλο ψυχή.

Περικαλλείς και περίβλεπτοι και οι ιεροί ναοί των θεών. Όμως υπηρετούν αυτούς δούλοι, διευθύνουν τύραννοι, εκμεταλλεύονται διεφθαρμένοι και επισκέπτονται το πλείστον πονηροί, αφελείς, περίεργοι και απονενοημένοι.

Όταν η σκέψις κτυπά εις τοίχον ουδείς ακούει τον ήχον. Όταν ευρίσκει ουρανόν η μούσα τής ανοίγει μαζύ με τον θεόν.

Διερχόμενοι την οδόν, περισσότερα τα στοιχηματοπωλεία των εκκλησιών. Στοιχήματα, παίγνια, ιερά και ανίερα. Δεν πειράζει. Και αι ψευδαισθήσεις κτίζουν ουράνια όνειρα και θαύματα, είναι κι αυταί  μέσα στο λαμπρό παιχνίδι της ζωής.

Όταν οι θεοί απουσιάζουν εις άλλους αστερισμούς. και όταν μέχρι και οι δαίμονες των χριστιανών αγίων αργούσι. τότε ο άνθρωπος επιλαμβάνεται κατ’ ανάγκην ο ίδιος του πηδαλίου του βίου του. και ώσπερ από μηχανής θεός, μανθάνει τότε την μοίρα του αυτοβούλως καθοδηγείν.

Διασημότης, δημοσιότης, άγαν κοινωνικότης είναι σαν το γλυκό κρασί. Μεθά, εξαρτά, διαφθείρει.Πάσα ευχαρίστησις αυτοακυρούται όταν φθάνει εις κορεσμόν. Οπότε είτε εγκαταλείπεις εγκαίρως το σκάφος είτε βυθίζεαι μαζύ του.

Φθείρει γαρ το υπέρ το δέον, σώζει δε το θεάρεστον μετριοφρονείν. Αυτοκυριαρχία και αυτάρκεια το οξυγόνον της ψυχής και το εξ αυτών προκύπτον μέτρον της ελευθερίας.

Ο πανηδονιστής Νάρκισσος, ως μη θνητά και αθέως φρονών, ήθελε να διορθώσει την φύσι επάνω του. Να γίνει άρρεν και θήλυ. Τελικά επέτυχε είναι ουδέν των ανωτέρω. Εν απογνώσει ελθών τότε έδωκε μια βουτιά και επνίγη εις την ιδιωτικήν λίμνην της ματαιοδοξίας του και των αμφικρουομένων συναισθημάτων του.