ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(18 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (18)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Μείζων εορτή ουκ έστι εν ουρανοίς ή όταν το πνεύμα συναντά την νίκην. Και νίκη έσεται όταν η κάθε ενορία αποκτήση φιλοσοφικόν παράρτημα και η κάθε πόλις φιλοσοφική σχολή.

Καθαρεύουσα σκέψις, καθαρεύουσα γλώσσα, καθαρεύουσα ψυχή.  Κάθε λέξις ελληνική και μια πύλη διανοητική, πύλη οδηγούσα εις την θείαν τελειότητα και πνευματικήν αιωνιότητα.

Όσον ημέρα και νύξ, εθνικός πολύτροπος πολυθεϊσμός και διεθνιστικός μονότροπος μονοθεϊσμός. Ο μεν ελευθεροποιός και φιλόσοφος ασπαζόμενος την ιδέα των εξελικτικών επαναγεννήσεων της ψυχής. ο δε δουλοποιός, δοκησίσοφος και δογματικός αρνητής και διώκτης τοιούτων φιλοσοφικών υποθέσεων.

Η φιλοσοφία είναι η γλώσσα της πνευματικής ελευθερίας και δημιουργίας. Η δοκησισοφία ένας πνευματικός βιασμός και μηρυκασμός ευδοκιμούσα εν δουλεία, αβουλία, διανοητική στειρότητι και ξηρασία. Ανοικτός παράδεισος η μεν, σεληνιακόν ζοφώδες σπήλαιον και φυλακή η δε.

Ώστε οι φιλόσοφοι αυτοί οι αληθώς θεόφρονες, οι δε δοκησίσοφοι θεόδοξοι μόνο έως και δεισιδαίμονες.

Ούτω έδοξε τοις θεοίς. Ασία-υγρασία, ιογόνος και νοσογόνος, συναισθηματικός συγκινησιακός υπερτροφισμός. Ευρώπη, ξηρότης, οπή ανεξελέγκτων ατομοσφαιρικών ρευμάτων.

Ελλάς, απολλώνειον κλίμα, αρμονία και φως, μεσότης, αρμονία, κάλλος, αρετή. Και κατ’ αναλογίαν η αρίστη επί γης χλωρίς και πανίς όπως και το άριστον είδος ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι υιός θεού, το κορυφαίον θαύμα του σύμπαντος. Όταν κατανοηθή αυτό  - και θα κατανοηθή όσος εξελικτικός χρόνος και επανασωματοποιήσεις κι αν απαιτηθή – θα αποβή νομοτελειακά κι αυτός ένας αθάνατος θεός, κοσμικός στρατιώτης του εξελικτικού κοσμικού σχεδίου.

Θα πάρει χρόνο. Επειδή το διονυσιακοχριστολογικόν θρησκευτικόν αφήγημα αγκυλωθέν εις το εβραιομονοθεϊστικόν πολιτισμοκλαστικόν σκοταδισμόν αναστέλλει ήδη δραματικά την πνευματικήν αυτήν εξέλιξιν.

Ο δυτικός μονοθεϊσμός απέβη ιστορικώς μια τραγικά μεγαλειώδης θεολογική παγίς, μια κολοσσιαία θρησκευτική φούσκα,  ήτις κατεδίκασε την δυτικήν ανθρωπότητα εις μακροχρόνιον ηθικοπνευματικήν διαστροφήν και θρησκευτικήν παράνοιαν.    

Αλλά κακό γεννά και το καλό και το κακό ωσαύτως αποτροπαϊκώς καλόν. Έρις και διαφωνία κεντρίζουν και γονιμοποιούν τας σκέψεις και τας συνειδήεις. Αδύνατον άλλωστε το είναι για όλους τους ανθρώπους εις τον αυτόν βαθμόν της ψυχοπνευματικής εξελικτικής κλίμακος.  

Αδύνατον δε και το απαλλαγήν τελείαν έχειν μας εκ του κακού. Κακών γαρ δραπέτης ουδείς. Ολίγα και καλά και τον καλό θεό των καλών πραγμάτων κοντά σου έχειν επιθύμει, ω ψυχή! Ευδαιμονία, ουσία και απόλαυσιν πιο μεγάλη η ζωή δεν διαθέτει του να ξυπνάς κάθε πρωί εν ειρήνη μαζύ του.

Θνητοί επομένως όντες και ημείς θνητά και ταπεινά ας φρονώμεν. Εξ άλλου την εκάστοτε σωστή θέσιν της αθανασίας, της αρμονίας και του κάλλους οι θεοί μόνο δύνανται εξευρίσκειν. Διό και μάκαρες λέγονται.

Σοφόν και το καλώς υποφέρειν το φέρον εκ θεού. Όσιοι ωσαύτως και οι ολβίως λύσαντες το τέλος του βίου. Οι καλλιεργούντες δε εν ζωή την αγνήν φιλίαν προς το ουράνιον, φωτεινόν και θείον, ευσκίαστον και βραχύβιον κληρονομούσι και αυτόν τον Άδην και ου βαρύν, στύγειον και αδιαπέραστον.

Τα δε της εξουσίας, πλούτου και δόξης εκθαμβωτικά είδωλα, τιμαί, μεγάλαι θέσεις και αξιώματα   μη σε μαγεύουσι όπως τους φαύλους και τους μωροφιλοδόξους. Κριτήρια υπανθρώπου και ανθρωποφαγίας απαιτούσι, ολική, δια ψυχικού συμβολαίου, και χωρίς γυρισμό παράδοσι στο αδηφάγο κοσμικό κακό.  

Είμεθα όλοι αδέλφια, κομμάτια, μόρια ζωής της ίδιας αυτής μαύρης γης. Αλλά προέχει το επίγειον χρέος, η λυτρωτική ελληνική νίκη του φωτός και της ελευθερίας τόσο κατά της βαρβαρομήτορος Ανατολής όσον και της ευεξαπατήτου Δύσεως.

Επειδή δεν νικάς τον βάρβαρον ανατολίτην με ανθοδέσμας ποιητικού ναρκισσισμού του κάθε Ελύτη. Θέλει αλκήν και σθένος, αρετήν ηρωικήν, οξείαν. θέλει της ολυμπίας Αθηνάς την πάνοπλον ελληνικήν σοφίαν.  

Αλλά η τιμή της πατρίδος προϋποθέτει προσωπικήν τιμήν και αρετήν. ¨Ής άνευ προς τί το ¨αμύνεσθαι περί πάτρης;¨ Κορυφαίοι άτιμοι δε οι έκφυλοι νάρκισσοι θεωρητέοι, προδόται όντες, ανίεροι και τερατώδεις υβρισταί της ερωτικής ταυτότητος και χρήσεως του φύλου των.

Οι καλόψυχοι και ενάρετοι ζώσι, κατά κανόνα, εις μετρίαν, σχετικήν στέρησιν. Είναι ο τρόπος που η θεία οικονομία και πρόνοια θέλει προστατεύειν αυτούς. Γιατί η πάχυνσις της ψυχής από το λίπος της ευτυχίας επιφέρει ύβριν, έμφραγμα αρετής αποφράσσον τας ουρανίας αρτηρίας της ηθικής των τροφοδοσίας.

Δια της φιλομαθείας και από νεότητος η σοφία ενσπείρεται και ευδοκιμεί εις το γήρας. Εις τα μέτρια οι σώφρονες αρκούνται και τέρπονται, εις τα αμέτρητα δε, κολαστικώς, οι ανικανοποίητοι ματαιόφρονες.