Το ελληνικό έθνος ως μόνιμο θύμα των… βολικών ιδεοληψιών της Κοκκινοσκουφίτσας

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Το παραμύθι του Λύκου και της Πουτανοσκουφίτσας έχει αλλοιωθεί στο πέρασμα του χρόνου. Φταίει και η Πουτανοσκουφίτσα...που το ζητούσε το οργανικό της σύστημα, και πήγαινε μόνη της στο δάσος , ενώ ήξερε ότι  ο Λύκος  κυκλοφορούσε εκεί, αυτή εκεί να πάει να τον δει.!!. Και δεν φτάνει που ήθελε να τον δει...του τραγουδούσε κιόλας.!!!

Καθώς πάω στην γιαγιά μου
μες το δάσος περπατώ...
έχω βάλει τα καλά μου
είμαι sexy θηλυκό
Ένα Λύκο περιμένω
ένα παίδαρο σωστό
νάναι ντούρος και ακμαίος
και τεκνό πολύ τεκνό.!!

Θέλω να τον δω, θέλω να τον δω
θέλω να δώ τον Λύκο ,τον Λύκο
θέλω να δω τον Λύκο , θέλω να τον δώ.!!

Και τον είδε.!!! Αυτά όμως δεν μας τα λέει ο ειδικός συνεργάτης...ειδικός συνεργάτης, ειδικός απεσταλμένος...ειδικός σε τι ακριβώς όμως;; Σε τι ακριβώς έχει εξειδίκευση;; Και άραγε είναι αγνές οι προθέσεις του περί της εξειδικευμένης ανάλυσης;;;Εξειδικευμένης μεν...κουτσής δε. Κάτι τέτοιες αναλύσεις με τέτοιου ύφους και περιεχομένου άρθρα χρησιμοποιούνται σε κάποιες συγκεκριμένες σχολές σκέψης...της εγγύς και άπω περιοχής μας για εκκολαπτόμενα "ειδικά" φυντάνια συνεργάτες ή απεσταλμένους η συνεργάτες. Άργησες "ειδικέ" μου καμία εικοσαετία...μας τα είπαν άλλοι πιο μπροστά. Είναι γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ότι η χρηματοδότηση σχολών , ΜΜΕ και "ειδικών" γίνεται από Πρεσβείες...της Θεοτόκου φυσικά.

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας είναι γνωστό: η Κοκκινοσκουφίτσα παρακούει τις διαταγές της μητέρας της και πηγαίνει μόνη της στο δάσος, με σκοπό να πάει φαγητό στη γιαγιά της. Καθ’ οδόν, υποπίπτει σε 2ο σφάλμα, αποκαλύπτοντας στον λύκο κρίσιμες πληροφορίες για την αποστολή της. Ο λύκος σπεύδει στη γιαγιά, εξαπολύει αιφνιδιαστική επίθεση και την τρώει, ενώ στη συνέχεια εφαρμόζει απόκρυψη-παραλλαγή, παριστάνοντας τη γιαγιά. Παρουσιάζεται η ανυποψίαστη Κοκκινοσκουφίτσα. Μετά από σύντομη, παραπλανητική συνομιλία, ο λύκος εκτελεί αιφνιδιαστικό ελιγμό και την τρώει κι αυτήν. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας κυνηγός (ή ξυλοκόπος), σκοτώνει τον λύκο, του ανοίγει την κοιλιά και βγάζει αμφότερες την Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της, ζωντανές. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ

Αυτή είναι η τυποποιημένη έκδοση των Γερμανών αδερφών Grimm, των μέσων του 19ου αιώνα. Όμως, το παραμύθι είναι γαλλικής προέλευσης («Le Petit Chaperon rouge») και η πρώτη καταγεγραμμένη έκδοση ανάγεται στο μακρινό 1697, όπου ο Γάλλος Charles Perrault (1628-1703) κατέγραψε την παλαιότερη συναφή προφορική παράδοση (στον ίδιο αποδίδονται επίσης πολλά από τα γνωστά παραμύθια, όπως η Ωραία Κοιμωμένη, ο Παπουτσωμένος Γάτος, ο Κοντορεβιθούλης κ.ά.).

Η αρχική έκδοση του 1697 ήταν πιο απλή και χωρίς happy end: εν ολίγοις, ο λύκος τρώει τη γιαγιά και στη συνέχεια την Κοκκινοσκουφίτσα και… τέλος! Δεν έχει κυνηγούς, ξυλοκόπους, διασώστες, έγκαιρη επέμβαση τρίτων δυνάμεων, επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου κλπ.

Ο σκοπός ήταν να περάσει το εξής ηθικόν δίδαγμα: ακούμε τη μαμά (δηλ. τη γνώση) και ΔΕΝ κάνουμε επικίνδυνες ενέργειες (π.χ. να πάμε στο δάσος μόνοι μας), ΟΥΤΕ μιλάμε σε αγνώστους (που μπορεί να αποδειχθούν λύκοι), γιατί ο κίνδυνος ελοχεύει και ΔΕΝ θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. C’est la vie.
Μύθοι
Δυστυχώς, διαφαίνεται ότι ως κράτος αλλά και ως κοινωνία έχουμε ενστερνιστεί την μεταγενέστερη γερμανική (και σχετικά ωραιοποιημένη) έκδοση του παραμυθιού: θεωρούμε πως ό,τι και να γίνει, κάποιος άλλος θα έρθει και θα μας σώσει την τελευταία στιγμή, ως από μηχανής θεός.
Ως εκ τούτου, παρά τον εμφανή κίνδυνο δίπλα μας, δηλαδή την αναθεωρητική νεο-οθωμανική Τουρκία, η οποία εξοπλίζεται με υψηλούς ρυθμούς και με σημαντική συμμετοχή της αμυντικής της βιομηχανίας, ημείς καθεύδωμεν, θεωρώντας ότι εάν θα γίνει κάτι, θα είναι περιορισμένο και σύντομο, ενώ αμέσως μετά θα επέμβουν “οι Μεγάλοι”, για να μας σώσουν.
Έτσι, οι κυρίαρχοι μύθοι που διακατέχουν την ελληνική κοινωνία είναι οι ακόλουθοι:
>Θα επέμβει το ΝΑΤΟ. Μα, πότε παρενέβη το ΝΑΤΟ υπέρ της Ελλάδος; Αντιθέτως, πέραν κάποιων αόριστων, άοσμων και άχρωμων τοποθετήσεων, το ΝΑΤΟ ανέκαθεν συμπεριφερόταν ως Πόντιος Πιλάτος, επιδεικνύοντας μία επιτηδευμένη ουδετερότητα, η οποία εκλαμβανόταν ως ανοχή στις υπερβολικές απαιτήσεις της γείτονος. Όλες οι πρόσφατες δηλώσεις του Γεν. Γραμματέως συνάδουν με τη στάση αυτή.
>Θα επέμβουν οι ΗΠΑ και ο Ερντογάν θα υπακούσει στον “πλανητάρχη”. Μα αφού δεν το έκανε με τους S-400… Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος είναι πλέον πολυπολικός, οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη υπερδύναμη, ενώ βρίσκονται σε φάση εσωστρέφειας και σύμπτυξης δυνάμεων, ανακαλώντας στρατεύματα από το εξωτερικό, σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του συνεχώς αυξανόμενου εθνικού τους χρέους.
Πέραν τούτου, ο πρόεδρος Τραμπ επιδεικνύει φιλοτουρκική στάση, ενώ την ίδια και μάλλον χειρότερη στάση θα πρέπει να αναμένουμε και από τους Δημοκρατικούς. Ας μην ξεχνάμε ότι η Χίλλαρυ είχε αγαστές σχέσεις με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Ο αντίπαλος για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα και η Ρωσία, οπότε το τελευταίο που θα επιθυμούσαν θα ήταν η ρήξη της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Άρα το πιο πιθανό είναι να πιέσουν τον ασθενέστερο να αποδεχτεί τον όποιο συμβιβασμό… Τέλος, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, ούτε το ‘74 στην Κύπρο, ούτε το ‘96 στα Ίμια, οι ΗΠΑ τάχθηκαν με το μέρος μας.
>Θα επέμβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και με βαρύγδουπες δηλώσεις, απειλώντας σχετικά με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, θα την πείσει να συνετισθεί. Ή ακόμα, φαντασιωνόμαστε γερμανικά άρματα, ιταλικά αεροπλάνα, ισπανικές φρεγάτες και τον (ανύπαρκτο) ευρωστρατό, να πολεμούν του Τούρκους για τα δίκαιά μας, ενώ εμείς θα βλέπουμε τούρκικα σήριαλ στην TV, πίνοντας φραπέ, αλλά με έκδηλη ανησυχία.
Προφανώς όλα αυτά είναι αστεία, καθώς η ΕΕ μάλλον πασχίζει να βρει το δρόμο της στην μετά τον κορωνοϊό εποχή (όπου διεφάνη η έλλειψη κοινής στάσης) και να διατηρήσει τα μέλη της, ενώ και η ίδια η Τουρκία ακούει πλέον ως ανέκδοτο την ενσωμάτωσή της στις ευρωπαϊκές δομές.
Πέραν τούτου, οι προαναφερθείσες χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) έχουν σοβαρές οικονομικές συναλλαγές με τους γείτονες και δεν έχουν κανένα λόγο να τις διακόψουν, ενώ ειδικά η Γερμανία έχει συμπαγείς τουρκικούς πληθυσμούς, που επηρεάζουν τις εκλογές. Όσον αφορά ειδικότερα τη Γαλλία, αυτή αποτελεί διαχρονικά έναν ισχυρό σύμμαχο.
Η ελληνο-γαλλική φιλία θα πρέπει να υποστηριχθεί, καθώς υπάρχει σημαντική σύμπτωση συμφερόντων. Όμως, παρά την αντιτουρκική της ρητορική, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εικόνες στρατιωτών της Λεγεώνας των Ξένων να πολεμούν τους Τούρκους ή Α/Φ Rafale να επιχειρούν από το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle (το οποίο παραμένει δεμένο στην Τουλόν, ένεκα της πανδημίας) για την προστασία μας, απέχουν από την πραγματικότητα.
>Θα επέμβει το ξανθό γένος: θα κάνει την έκπληξη η Ρωσία και θα κυριεύσει τη Βασιλεύουσα για να μας την επιστρέψει. Σαν να μην διδαχθήκαμε τίποτα από τα ορλωφικά… Πέραν τούτου, παραβλέπουμε τη στενή σχέση που έχει αναπτύξει ο Ταγίπ με τον Βλαδίμηρο, καθώς και το γεγονός ότι επιδεικνύουμε, εδώ και μια δεκαετία, ψυχρή έως και εχθρική στάση προς την Ρωσία, μην τύχει και μας κατηγορήσει η Δύση…
>Τελευταίος μύθος: Θα επέμβει το Ισραήλ. Η σύσφιξη σχέσεων με το Ισραήλ που παρατηρείται τα τελευταία έτη είναι θετική, καθώς αποτελεί ένα κράτος – πρότυπο, ως προς την στρατιωτική του ισχύ, την αμυντική βιομηχανία και τα οπλικά του συστήματα. Όμως, η σχέση του με την Τουρκία είναι βαθειά και παλαιά, ενώ η φαινόμενη αντιπαράθεση επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Ερντογάν.
Έτσι, όταν αυτός φύγει από το προσκήνιο, δεν αποκλείεται οι σχέσεις των δύο χωρών να επανέλθουν στο status quo ante. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα Ισραηλινών κομάντο να πολεμούν την Τουρκία για εμάς, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Συμπεράσματα
Διαπιστώνουμε ότι οι περισσότεροι σύμμαχοί μας είναι και σύμμαχοι της γείτονος, στην οποία αποδίδουν κατά κανόνα μεγαλύτερη αξία και σημασία. Είναι φαιδρό να περιμένουμε ότι κάποιος θα έρθει να σκοτωθεί, πολεμώντας αντί για εμάς, για τα δίκαια της πατρίδας μας.
Εάν λοιπόν επιθυμούμε να επιβιώσουμε ως κράτος και ως έθνος, στο πλαίσιο μίας ενδεχόμενης ή μάλλον μίας ήδη υφέρπουσας ελληνο-τουρκικής σύγκρουσης, θα πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους την ζοφερή πραγματικότητα: διατρέχουμε ήδη σοβαρότατο κίνδυνο και δεν πρόκειται κανείς να έρθει να μας σώσει.
Θα πρέπει να υπερασπιστούμε μόνοι μας την υπόσταση και την κυριαρχία μας. Στην καλύτερη περίπτωση, θα υπάρξει κάποια (κυρίως λεκτική) υποστήριξη από τους συμμάχους μας, εκ των υστέρων, εάν αντιδράσουμε επιτυχώς, όπως συνέβη στον Έβρο.
Οφείλουμε λοιπόν να αναλογιστούμε την ιστορική μας ευθύνη και να προσγειωθούμε από το φαντασιακό επίπεδο στο πραγματικό. Ανέκαθεν, η στρατιωτική μας ισχύς διασφάλιζε και συνεχίζει να διασφαλίζει την επιβίωση του έθνους μας, την ειρήνη μέσω της αποτροπής, ενώ ενισχύει και την διαπραγματευτική μας ισχύ στην παγκόσμια σκακιέρα.
Κατόπιν τούτων, διαπιστώνουμε ότι θα πρέπει επιτέλους να προετοιμαστούμε και να ενισχύσουμε άμεσα τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, επαναφέροντας σε πρώτη φάση την μαχητική μας ισχύ με τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα και εξετάζοντας παράλληλα ένα ρεαλιστικό μεσο/μακροπρόθεσμο σχέδιο προμήθειας νέων συστημάτων, με συμμετοχή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Και οπωσδήποτε να ξεπεράσουμε μύθους και παραμύθια. Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί και να είναι ανεκτά. Σε εθνικό επίπεδο βλάπτουν… Θανάσιμα.

ΠΗΓΗ