ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Δ΄(19 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ 19 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

1) Ναρκισσισμός η νόσος των ποιητών, Σκεπτικισμός η αρετή των φιλοσόφων. Και δια μεν το απολαύσαι την ζωή χρειάζεται αίσθημα ποιητού, δια το κατανοείσαι δε και νικήσαι αυτήν γενναιότης φιλοσόφου.  

2)  Ομίλει εις τον διπλανό σου όπως εις ένα θεό και εις την γυναίκα όπως σε μια αινιγματώδη υπόγλυκο  θάλασσα.

3) Μετά τον homo sapiens η εποχή του λυκανθρώπου. Η αντιστροφή των αξιών, ο διωγμός των εθνών, η έκπτωσις των πατρίδων. Ο χορός της δυστυχίας.        

4) Οι θεοί μας είναι πολύ πιο πάνω απ’ την ανθρώπινη δυστυχία. Γι αυτό δεν την φθάνουν και δεν μας σώζουν απ’ αυτή. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί όσο μπορεί.

4) Ουδείς εξάλλου θεός δικαιούται μας σώζειν απ’ τον κακό μας εαυτό αφού έτσι ακυρώνει την ελευθέραν του ανθρώπου βούλησι αλλά και την θείαν του ιδίου ποιότητα. είναι αποκλειστικό βασίλειο ευθύνης του ανθρώπου αυτό, το μοιραίο βασίλειο του πόνου.

5) Επειδή ουκ ασύδοτον και το θείον στοιχείον αλλά νομοκρατούμενον. Και μόνον επί το κρίνειν, αξιολογείν και κατατάσσειν τας ψυχάς των ανθρώπων αρμοδιότητα και δικαιοδοσίαν έχον βάσει των ηθικοπνευματικών επιδόσεων του ανθρωπίνου βίου.    

6) Ματαιόσπουδοι, ματαιόκοποι άνθρωποι! Και εις τα θνητά αστοχούντες και εις τα αθάνατα σφάλλοντες, του χρόνου άσκοποι καταχρασταί της τ’ ευημερίας δεινοί υβρισταί.    

7) Αλλά πάντα θα υπάρχει μια ορθή αντιμετώπισι της ατυχίας όσο και μια ανορθόδοξος της επιτυχίας. Αντέχει όποιος τρέφεται απ’ τα χαρίσματα της ευδαιμονίας, τα σωτήρια ρήγματα της αθανασίας.

8) Τον δε άνθρωπο συλλογικά μόνο η ιδέα του έθνους ως υπερτάτη ανθρωπιστική και ηθική αξία σώζει. Έθνος εστί η υπογραφή της φυλής, έθνος και η σφραγίς του ουράνιου δημιουργού της.

9) Και μη θεωρητέον ρατσισμός αυτό, δεν αξιολογούμεν γαρ ως νεοβάρβαροι την φυλήν και το έθνος βάσει χρώματος, φυλής ή θρησκείας.  

10) αλλά θεωρούντες αυτό το έθνος ως το κοινωνικό εκείνο σχήμα που περικλείει,  εξυπηρετεί και προστατεύει, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν και όσον ουδέν άλλο, την αλήθεια, το δίκαιον όπως και την ισονομίαν, αξιοπρέπειαν και τέλος την ουράνιαν υπό του δημιουργού του αποστολήν του ανθρώπου.

 
11) Το έθνος άλλωστε αυτό είναι συναφές, γέννημα για την ακρίβεια, του αρίστου πολιτεύματος, της αρχαιοελληνικής κληρωτικής αμέσου δημοκρατίας που εγγυάται πραγματικήν ισονομίαν και ελευθερίαν.  

12) Αυτό και όχι η πολυεθνική και χυλοποιημένη θεοκρατική και προσωπολατρική αυτοκρατορία που εξαγριώνει και αποθηριώνει όσο τίποτ’ άλλο τον άνθρωπο. δουλοτυράννους γαρ είναι ικανή αυτή και μόνο εκτρέφειν και εκπαιδεύειν.   

13) Ωσαύτως δε όσο μοιρασμένη η εξουσία τόσο εξημερωμένη. Ναι λοιπόν στο αυτόνομον (εθνικόν) πόλις- κράτος και όχι στο υπερκράτος των απεθνικοποιημένων μαζανθρώπων δούλων.

14) Αυτό ακριβώς. Και να λείπουν, πέρα μακριά, τα δόλια και προδοτικά Ρωμηοσύναις και λοιπά οικουμενικά.  Προτιμότερον ανεξάρτητοι και πολιτικά ενάρετοι σε μικρό εθνικό κράτος παρά κυρίαρχος εθνότης αυτοκρατορίας πλουτοκρατικής υπήκοοι.

15) Αφού καμιά άλλη κοινωνία δεν πλησιάζει και εκφράζει την ελευθερία και την αλήθεια όσο η εθνικά δομημένη. Και εννοούμε αλήθεια την αλήθεια την αντικειμενική και όχι την υποκειμενική ή την συμβατική.  

16) Η γαρ υποκειμενική αλήθεια είναι υποκειμενική γνώμη που άλλοτε συμπίπτει και άλλοτε διίσταται προς την αλήθεια.  

17)  Χωρίς δε την αντικειμενική αλήθεια-ιδεολογία δεν υπάρχει γλώσσα επαφής και επικοινωνίας των μελών μιας κοινωνίας. Δεν υπάρχει πνεύμα ομονοίας και κοινωνικής συνοχής και άρα οργανωμένη και πολιτισμένη κοινωνία και κράτος. Και το κυριότερο δημιουργείται κενό εξουσίας και κρατικής λειτουργίας.

18) Κι επειδή η φύσις απεχθάνεται γενικώς το κενό, αναγκαστικά τότε κενό αυτό, αργά ή γρήγορα, θα καλύψη, όταν όχι η πραγματική αλήθεια, μια συμβατική. Κι αυτή θα είναι η μοναδική αλήθεια-δόγμα  του νικητού και της κάθε εξουσίας όπως και συμβαίνει, λιγότερο ή περισσότερο, σε όλα τα κράτη.

19) Όσο λοιπόν η εθνική ιδεολογία πλησιάζει από την συμβατική προς την ιδανική αλήθεια τόσο ευνομούμενο και ελεύθερο και δίκαιο είναι το κράτος αυτό. όσο προς το διόλου δε τόσο πιο υποκριτικό, άδικο και καταπιεστικό.  Με αποκορύφωμα την συμβατική αλήθεια που το παίζει μοναδικός θεός και μοναδική πραγματική αλήθεια.  

20) Κάπως έτσι επεβλήθη και επεκράτησε πολιτικοοικονομικώς εις την Δύσι και ο αβρααμικός μονοθεϊσμός που τόσα δεινά και εθνικάς γενοκτονίας επεσυσσώρευσε εις την ανθρωπότητα. Ένα καθεστώς που εις το όνομα του θεού και της αλήθειας καταπατά ανενδοιάστως κάθε έννοια θεού και αλήθειας και ως εάν δεν υπάρχει πραγματικός θεός και πραγματική αλήθεια.