Ήταν αναπόφευκτο: η μυρωδιά από πικραμύγδαλα και μαστίχα του θύμιζε άτυχους έρωτες. Ο γιατρός Χαφάρ Τζαλί την ένιωσε από τη στιγμή που μπήκε μες στο σκοτεινό ακόμα σπίτι, όπου είχε τρέξει βιαστικά για ν' ασχοληθεί με μια περίπτωση που από χρόνια είχε πάψει να είναι επείγουσα. Ο Κιμπάλ Μουσταφά Κεζάλ, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, ανάπηρος από τον πόλεμο με τους Ταλιμπάν, φωτογράφος για παιδιά κι ο πιο πονετικός του αντίπαλος στο σκάκι, είχε ξεφύγει μια για πάντα από τα βασανιστήρια της μνήμης, από τις εκρήξεις και την μυρωδιά του αίματος.
Βρήκε το πτώμα σκεπασμένο με μια κουβέρτα, στο ράντσο που κοιμόταν πάντα, κοντά σ' ένα σκαμνί με μια μικρή λεκάνη που ο νεκρός είχε μεταχειριστεί για να ρίξει τον πυρετό. Στο πάτωμα, δεμένο στο πόδι του ράντσου, βρισκόταν το ξαπλωμένο σώμα ενός μεγάλου μαύρου ημιαιαμου σκύλου με χιονάτο στήθος κι από κοντά οι πατερίτσες. Το δωμάτιο, που χρησίμευε για κρεβατοκάμαρα και απομόνωση ταυτόχρονα, πνηγηρό και στενάχωρο, μόλις είχε αρχίσει να φωτίζεται από τη λάμψη της αυγής μέσα από τ' ανοιχτό παράθυρο, αλλά το φως ήταν αρκετό για ν' αναγνωρίσει την εξουσία του θανάτου.
Υ.Γ Καιρός να αλλάξω επάγγελμα χε χε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου