ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(15 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (15)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Όσο πιο αμόρφωτος και απαίδευτος κανείς τόσο πιο εγωιστής και ισχυρογνώμων. Είναι η ενστικώδης άμυνά του αυτή για να γεμίση τα εσωτερικά του κενά. Έτσι όμως γίνεται όλο και ολιγότερον λογικός και καλός.

Ζεύ πάτερ, συνελογίζετο και ο τάλας Οδυσσεύς, επί ποίον κόσμον ήγαγες ημάς κατά μοίραν ζήν; ένθα η ευτυχία ου δύναται στεγάσαι όλους, η δυστυχία δε άπαντας; Ου μην αλλά και η ευτυχία του ενός συνήθως επικάθηται της δυστυχίας του άλλου, εναλλακτικής επιλογής μη ούσης;

Ο μεγαλύτερος αγών και αγωνία του ανθρώπου ο κατά της δυστυχίας αυτός έρχεται. Και γαρ μια συντριπτική καταφορά της τύχης, σεισμού, πυρκαγιάς ή πλημμύρας, μπορεί νακάνει την ζωή του και δέκα θανάτων ακόμα χειροτέρα. ώστε ακόμα και εις τον πατέρα ήλιον ως εχθρόν αντί φίλου προσβλέπειν.

Αν και επί τα βελτίω μετατρέπειν δύναται, καθάπερ και επί τα χείρω, δαίμων αγαθός και παγκρατής θεός.  Διό και ας ευελπιστώμεν και άνω το όμμα της ψυχής αεί ας κρατώμεν του ελπίδα μόνιμον λαμβάνειν από κει και υπομονήν αμείωτον. Χρόνια πολλά και άξια να τα ζη κανείς.

Και αφού ζώμεν μιαν αναπόδραστον φρίκην ας πεθαίνομεν τουλάχιστον θαρραλέοι και ευέλπιδες τα θεία και αιώνια, ευγνωμόνως και μεγαλοψύχως, τιμώντες.   Ψυχή γαρ μεγάλη, γεμάτη και ανένδοτος εις ουρανούς εκβάλλει.                                                                                                                               

Συγχώρεσιν θερμώς αιτούνται παρά των θεών οι τάλανες θνητοί. Και δικαίως. Αλλά μόνο οι Έλληνες έχουν την τραγικήν επίγνωσιν ότι εξίσου οφείλουσι κι αυτοί να συγχωρούν τους θεούς όπως ο υιός τον πατέρα δια το κακό και τα βάσανα που κληρονομούσι οι άνθρωποι γεννώμενοι σ’ αυτή την γη.  

και δια τα οποία κακά των ανθρώπων οι αγαθοί αυτοί θεοί, εις τους αιωνίους νόμους της μοίρας και την ανάγκης υπείκοντες, ου θέμις και επιτρεπτόν εστί ούτε παρεμβαίνειν μήτε και αποτρέπειν. Δυστυχώς.  

Αποκαλείται άγχος αλλά δεν. Έλλειψις υπομονής είναι και πλαδαρότης και ατροφία ψυχής ως επιλήσμονος της αρχαίας προγονικής αρετής.

Αλλά πώς θα γίνεις κάποτε θεός ως πιστεύεται , αν δεν γνωρίσεις και δεν νικήσεις αυτοβούλως, όσες ζωές κι αν χρειασθείη, όλη την πίκρα, τον φόβο και την αγωνία αυτού του μάταιου κόσμου;

Ιδού λοιπόν ήγγικεν και ο καιρός του μεγάλου πόνου, η ώρα της μεγάλης αγωνίας και οδύνης. Εγέρθητε ούν, ευψυχείτε και δράξασθε, όσοι Έλληνες, των μεγάλων και ωραίων έργων του φωτός. Όπου γαρ αυθόρμητον δικαιοσύνης κίνημα εκεί συνεπάγεται ο ευρύς ουρανός, αι νικητήριοι τέχναι και οι παιάνες των αθανάτων.

Εδώ και ο μέγας θυμός και η μεγάλη θλίψις. Ουαί κι αλίμονο εις τα γεννήματα εχιδνών, τους αρχιτέκτονας των επιδημιών και των γενοκτονιών, τα ξεβράσματα της αβύσσου, τα βδελυρά γένη των εχθρών του ανθρώπου.

Θα γνωρίσωσι την ατέλειωτη νύχτα, το αποπνικτικό βάθος των σπηλαίων. Μια αμείωτο φρίκη, χωρίς ουρανό, νόημα και σκοπό. Και χωρίς περιθώριο μετανοίας θα γνωρίσωσι.   

Η τιμή της πατρίδος είναι υπεράνω όλων. Αλλά η τιμή της πατρίδος προϋποθέτει προσωπική τιμή και αρετή. Ών άνευ προς τί το μάχεσθαι και υπερασπίζεσθαι την πρώτην; Κορυφαίοι δε άτιμοι θεωρητέοι οι δεδηλωμένοι αυτοί προδόται του ερωτικής ταυτότητος του φύλου των.

Εν ονόματι του λαού και του έθνους, πουθενά φωνή και παρουσία λαού και έθνους. Τεχνηέντως οι κίναιδοι νεοτύραννοι κυβερνούν τους λαούς, μισοί απ’ την Βουλή και μισοί απ’ τα πεζοδρόμια. Ανάλγητοι έως ολότελα διεφθαρμένοι. Για την ακρίβεια δεν είναι κάν άνθρωποι. Έχουν περάσει αλλού.

Παγερό δολοφονικό βλέμμα, ψυχροί διαχειρισταί ανθρωπίνων και εθνικών κεφαλαίων και εκτελεσταί απανθρώπων αοράτων εντολών. Απόφοιτοι στοών και αποκρύφων σκοτεινών σεκτών. Επιτυχημένοι διεθνείς πτυχιούχοι, αποτυχημένοι, αποχαρακτηρισμένοι άνθρωποι.

Ομνύουσι άπαντες εις το πολιτκώς ορθόν, τον πολιτικόν (δημοκρατικόν) οικουμενισμόν. συναδελφώνει λένε ισοδικαίως και αγγελικώς την ανθρωπότητα.

Νήπιοι! Μα δεν διαβλέπουν ότι το οικουμενικόν είναι ο προθάλαμος του σατανικού, το μέγα μέρος του μεγάλου κακού; απροκάλυπτα και βασικά, εθνοκτόνον όν και προϋποθέτον άρνησιν της πατρίδος και των ιερών, αιωνίων αξιών της;  

Είναι κι αυτοί έπειτα που καταρώνται τον πολιτικοθρησκευτικόν οικουμενισμόν-κομμουνισμόν όλων των άλλων ενώ τον  ιδικόν των θρησκευτικόν (μονοθεϊστικόν) εκθειάζουν.  

Αλλά το μονοθεϊστικό θρησκευτικό σύστημα, ιδιαίτερα, βιάζει και βλάπτει ανεπανόρθωτα την φυσική, ουσιαστική πνευματική σχέσι ανθρώπου και θεού.

Το εβραιογενές δε θρησκευτικό κλειδί που ευρέως ως μοναδικό διαφημίζεται εν τοις ναοίς δεν ξεκλειδώνει κανένα ουρανό, δεν ανοίγει κανένα αληθινό παράδεισο. Το ελληνικό φιλοσοφικό αντιθέτως. Αλλά είναι δυσεύρετο αυτό και αιώνες τώρα κατασυκοφαντημένο.