Η ΛΗΓΜΕΝΗ ΠΑΤΕΝΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΑΧΕΣ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΑΚΩΝ ΤΟΥ.
Μετά την πτώση της Σοβιετίας, στην οικονομική και πολιτική πρακτική σε όλον τον κόσμο μετά την δεκαετία του 80 κυριάρχησε ο νεοφιλελευθερισμος. Αυτός στήριξε την πατέντα του σε δύο δόγματα:
Το νούμερο ένα, ότι οι αγορές ισορροπούν αν αφεθούν ελεύθερες (Θεώρημα ισορροπίας του John Nash), αποδείχτηκε ότι αντιστοιχεί σε ένα "np παίγνιο". Δηλαδή ισορροπούν μεν, αλλά μετά από μερικά τρισεκατομμύρια επαναλήψεις του ανταγωνιστικού παίγνιου σε μερικά δις χρόνια, όπως απέδειξαν πρόσφατα οι Παπαδημητρίου& Δασκαλάκης στο Berkley. Ουτοπία καραμπινάτη δηλαδή.
To άλλο δόγμα, ότι με πάνω από 60% δημόσιο χρέος κάμπτεται η ανάπτυξη (μελέτη παλινδρόμησης των Reinhart & Rogoff) πάνω στο οποίο στηρίζεται η συνθήκη της Λισαβώνας και τα μέτρα του δημοσιονομικού κορσέ της Μέρκελ στην ευρωζώνη, αποδείχτηκε ότι κινείται στα όρια του how to say lie with statistics. Απάτη καραμπινάτη!
Στην πραγματικότητα, καμία από τις υποσχέσεις -στόχοι των νεοφιλελε που στηρίχθηκαν σε μα ουτοπία και μια απάτη δεν επιτεύχθηκε.
Η συρρίκνωση του κρατικού τομέα της Οικονομίας δεν έγινε πουθενά. Όλα τα αναπτυγμένο κράτη διόγκωσαν σε αστρονομικά επίπεδα τα χρέη τους, παρ' ότι εγκατέλειψαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στον ιδιωτικό τομέα τις δραστηριότητες κοινής ωφελείας (ενέργεια, νερό, τηλ επικοινωνίες κλπ) και του κοινωνικού κράτους (υγεία, πρόνοια, συντάξεις, εκπαίδευση κλπ). Επιπρόσθετα, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 08 και με μεγαλύτερη ένταση μετά το 18, κατέρρευσε και το άλλο νεοφιλελέ ιδεολόγημα όπου, η μη φορολόγηση του πλούτου στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, οδηγεί σε επενδύσεις, αυτές που δημιουργούν ανάπτυξη.
Το αδειανό πουκάμισο του νεοφιλελευθερισμού σήμερα συνεχίζει να φουσκώνει με επενδύσεις στην μη πραγματική οικονομία. Τα κέρδη των αφορολόγητων ελίτ είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερα στον τζόγο, με γκρι χρήμα, σε τοξικά παραπροϊόντα των δανείων από οποιαδήποτε άλλη επένδυση στην πραγματική οικονομία!
Αποτέλεσμα:
Κρίση προσφοράς και ζήτησης μετά το 18, που ήρθε και την έκανε χειρότερη στον μισό πλανήτη ο Covid19 με τα παρατεταμένα lockdowns. Όχι τυχαία, σε εκείνον τον μισό πλανήτη όπου η κυριαρχία των νεοφιλελε ήταν απόλυτη. Στο άλλο μισό, στην σήμερα διαμορφούμενη εμπορική ζώνη περί την Κίνα, είχε μεταφερθεί ήδη ο κύριος όγκος της παγκόσμιας παραγωγής βιομηχανικών προϊόντων, τα δε οικονομικά συστήματα είχαν διατηρήσει την πολιτική ισχύ του κράτους.
Η διόρθωση που επιχειρείται τώρα μπας και ξαναγεμίσει το αδειανό πουκάμισο, είναι αναγκαστική. Ξαναβγήκαν, σωστά, από το ντουλάπι οι παλιές δοκιμασμένες συνταγές του Κέϋνς στις ΗΠΑ με γενναίες κρατικές επενδύσεις σε υποδομές (ή ΕΕ είναι σε γεωπολιτικό vertigo και το παίζει καθυστερήσεις με ανούσιες πάσες στο κέντρο της Γερμανίας). Και τέθηκαν ήδη και οι στόχοι για παγκόσμιους κανόνες φορολόγησης του σχεδόν αφορολόγητου μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και σπάσιμο των πατεντών των εμβολίων και κάποιοι νέοι . Της ψηφιοποίησης των πάντων και σε στόχους ενεργειακής μετάβασης στις ΑΠΕ, για να έχουμε κάτι να λέμε .
Αρκούν αυτά για να ξεπεραστεί η κρίση και να απομακρυνθεί ο κίνδυνος της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος;;
Η απάντηση είναι ΌΧΙ!
Όσο θα συνεχίζει να παράγεται νέο χρήμα με τον ίδιο τρόπο, όπως αυτόν που κυριάρχησε στην εποχή των παχιών αγελάδων των νεοφιλελε, από τα δάνεια, η όλη προσπάθεια διόρθωσης θα μοιάζει σαν το φούσκωμα ενός σκασμένου λάστιχου! Αυτό είναι σήμερα η νέα μετα-νεοφιλελε πατέντα. Μια μάχη οπισθοφυλακών του χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού χωρίς νόημα, για μια βραχύβια επιβίωση όσων οικονομικών και πολιτικών ελίτ εξέθρεψε.
Η επόμενη οργάνωση των πάντων (και του τρόπου παραγωγής χρήματος) φαίνεται ότι θα στηρίζεται στην ιδέα της αποκέντρωσης (decentralization) και υλοποιείται ήδη με τις τεχνολογίες που λέγονται blockchain . Αυτές απαιτούν την ψηφιοποίηση μεν αλλά ΔΕΝ απαγορεύουν τον συντονισμό του τοπικού με το παγκόσμιο. Λειτουργούν χωρίς την ανάγκη των ιεραρχικών δομών που δοκιμάστηκαν τον προηγούμενο αιώνα, αυτών που πλέον δεν μπορούν να δουλέψουν αποτελεσματικά για όλους.
Με αυτόν τον τρόπο οργάνωσης, σε βάθος 20-30 χρόνων, και το δίλημμα του προηγούμενου αιώνα (κρατικό ή ιδιωτικό) πάει προς απόσυρση! Η ανάδειξη του (μη κρατικού) κοινωνικού τομέα της Οικονομίας ως κυρίαρχου δείχνει, προς το παρόν, ως η λογική επιλογή επιβίωσης με δημοκρατία, έναντι των άλλων ορατών ακραίων εναλλακτικών, που όλες θα θυμίζουν τις δυστοπικές προφητείες του Όργουελ.
Θα επιβιώσουν όσοι το αντιληφθούν αυτό πιο γρήγορα τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου