ΑΝAΛΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΩΣ ΔΗΘΕΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΌ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΑIΓΝΙΟ, Ο "ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ" ΤΩΝ ΔΕΞΙΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, ΕΝΑΣ ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΏΝ ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑ "ΔΊΚΤΥΟ ΑΡΧΑIΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΏΝ".
Κατά τις διακηρυγμένες θέσεις της εξωτερικής πολιτικής της Μόσχας, ο διαπολιτισμικός φακός προβάλλεται να είναι ως εξαιρετικά σημαντικός γιατί δείχνει ότι η λεγόμενη πρόβλεψη της «σύγκρουσης των πολιτισμών» του Χάντινγκτον ήταν μόνο ένα παράδειγμα κακοπροαίρετων ευσεβών πόθων (αν όχι προκλητική πολιτική πρόταση). Αν και ο μύθος αυτός έχει αναμφισβήτητα αμφισβητηθεί ως ιδεολόγημα για να δικαιολογηθούν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ μετά την 3η Σεπτεμβρίου σε αποστολές ρύθμισης των τιμών του πετρελαίου, ο Πουτιν τώρα αυτό το αποσκοπεί προβάλλοντας μια αόριστη "σύγκλιση των πολιτισμών" μεταξύ του Ορθοδόξου Χριστιανισμού, του Ισλάμ, του νεο-Κομφουκισμού και του Ινδουισμού. Αυτό είναι το κεντρικό του αφήγημα.
Η εμφάνιση της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης (ή «νέας παγκόσμιας τάξης» όπως την αποκαλεί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν) έχει επιταχυνθεί από τις συνέπειες της άνευ προηγουμένου και μακροχρόνια δεόντως σχεδιασμένης απάντησης από τη Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Μόλις ξεκίνησε με την συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την οποία βεβαίως πυροδότησε η ίδια η Αμερική.
«Γιατί;;», είναι το ερώτημα, αφού οι Αμερικανοί δεν φημίζονται για ανόητοι, αφού ήξεραν ότι οι συνέπειες των κυρώσεων τους θα κατέστρεφαν ένα μεγάλο μέρος του "δυτικού πολιτισμού.
Μετά την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, που άφησε πίσω της μόνο χρέη και ανισότητες, η Πρωτοβουλία Belt & Road της Κίνας (BRI) θεωρείται μέχρι στιγμής ως το μόνο φυσικό μέσο για τη συγκέντρωση διαφορετικών πολιτισμών μέσω του κοινού στόχου του εμπορίου, των επενδύσεων και της αμοιβαία επωφελούς κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.
Αυτό έχει θορυβήσει τα think tanks που έχουν μάθει να ερμηνεύουν τα πάντα μόνο υπό την οπτική του Χάρντιγκτον και με τα "τρίγωνα του Κίσινγκερ". Και έντρομοι διαπιστώνουν ότι στα περισσότερα τρίγωνα διακρατικών σχέσεων, παύει να είναι απαραίτητη πλέον η παρουσία των ΗΠΑ, ενώ το brand name του όρου "σύγκρουση των πολιτισμών" φαίνεται να το "τελειώνει" ο Πούτιν με το πιο πάνω αφήγημα.
Παρά το γεγονός ότι η G7 στην τελευταία σύνοδό της ενέκρινε το ύψους 600δις δολαρίων πρόγραμμα «Σύμπραξη για τις Παγκόσμιες Υποδομές» ως αντιστάθμισμα στον «Δρόμο του μεταξιού» BRI του Πεκίνου, άρα και ως το εναλλακτικού οχήματος "σύγκλησης των πολιτισμών" πάνω στις αξίες της Δύσης, το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δυο «δρόμων» παραμένει αμφίβολο όσο ο οικονομικός Νότος, που αποτελεί το μήλο της Έριδος, θα βρίσκεται εγκλωβισμένος σε βρόγχους παλιών και νέων χρεών.
Ως αποτέλεσμα και αυτών των δύο είναι πλέον προφανές ότι τίθεται σε κίνδυνο η παντοκρατορία του δολαρίου.Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι πλάι σε αυτήν την κινεζική πρωτοβουλία , αναπτύσσεται γρήγορα και η πρωτοβουλία του Πούτιν για ένα άλλο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, νεοφιλελεύθερης αντίληψης και αυτό, που στηρίζεται πάνω στην προβολή της "αντίληψης" του ότι είναι το αποτέλεσμα μιας διαπολιτισμικής συνεργασίας.
Της συνεργασίας των ατάκτων παιδιών του οικονομικού νότου, όπως το Ιράν, η Τουρκία και η υπό την ακροδεξιά ακόμα Βραζιλία, για ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης τύπου G7 υπό την Ρωσια, Κίνα και ενδεχομένως και την Ινδία.
Τι τους ενώνει όλους αυτούς πολιτισμικά;;Προς το παρόν μόνο μία ακροδεξιά έκδοση του νεοφιλελευθερισμού με ισχυρότατη δόση ακραίου εθνικισμού για την εξυπηρέτηση των εθνικών τους ελίτ.
Αυτό δείχνει τώρα να γίνεται εφικτό μετά το γεωοικονομικό κόλπο του Πούτιν, που μοιάζει σαν λαβή του τζούντο, που ακολούθησε ως αντίδραση στις κυρώσεις της "Δύσης". Ανέτρεψε τα οικονομικά τραπέζια της, αφού ο Ρώσος ηγέτης αποφάσισε ότι όλες οι συμβάσεις φυσικού αερίου και οι εξαγωγές και άλλων ζωτικών πρώτων υλών προς χώρες που χαρακτηρίστηκαν πρόσφατα ως μη φιλικές, όπως αυτές στην ΕΕ, πρέπει να πληρώνονται σε ρούβλια.
Έτσι είτε θα υποστηρίξουν την ρούβλι εάν συμμορφωθούν, ή διακινδυνεύσουν με μια συνολική οικονομική κρίση στη Δύση εάν το αρνηθούν. Και τα δύο αποτελέσματα ευεργετικά για τη Μόσχα και τις ρωσικές ελιτ, που βγήκαν αλώβητες από τις κυρώσεις λόγω της "βοήθειας" που πήραν από τον Ερντογάν ή την Ινδία (που προς το παρόν απλώς ψωνίζει φτηνά και καιροσκοπικά, αναμένοντας τις εξελίξεις στο γειτονικό του Πακιστάν μετά τις εκεί εκλογές).
Έτσι συμπληρώνεται και η άλλη μεγάλη στρατηγική της Μόσχας επί του νομισματικού πολέμου, που ξεκίνησε να προετοιμάζεται από το 16, και οδηγεί στην δημιουργία ενός αντι-δολαρίου ως βασικού στοιχείου της νέας (ή μήπως νέων;;) οικονομικών ζωνών που διαμορφώνονται ακριβώς πάνω στον έλεγχο των ενεργειακών ροών με όχημα, πλέον, το φυσικό αέριο.
Ως εκ τούτου, μία πυρηνική μεν, δύναμη με οικονομικό όμως μέγεθος και ειδικό βάρος στην παγκόσμια οικονομία μικρότερο πχ από της Ιταλίας, δείχνει να πρωταγωνιστεί σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό και οικονομικό μετασχηματισμό του μετα-παγκοσμιοποιημενου πλανήτη με ρόλο κεντρικού ρυθμιστή μιας ζώνης του και με προθέσεις απειλητικές στην αντίπαλο ζώνη. Θα αρκεί να κλείνει ή να ανοίγει μερικές στρόφιγγες σε ένα πλέγμα αγωγών και οι πολυ-πολιτισμικοί εταίροι φίλοι του του θα πειθαρχούν! Η ίδια ακριβώς πολιτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ με τον έλεγχο της ροής του πετρελαίου από το 71 και μετά, αλλά με διαπολιτισμική επικάλυψη.
Αυτό μπορείς να το πει κανείς και ως ένα come back, μια νεκρανάσταση του ορθοδόξου νεοφιλελευθερισμού που αποκαθηλώθηκε στην περσινή σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη, με μια "παγκοσμιοποίηση" επί του μισού πλανήτη, για να πορευτεί με τις ίδιες συνταγές, σαν αυτές που κυριάρχησαν την προηγούμενη 35ετια.
Σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα, η "Δύση" δεν είχε να αντιτάξει κάτι αντίστοιχο του αντι-νέου Δρόμου του Μεταξιού ή κάποια ανακουφιστική πρόταση προς το Νότο με ένα κάπως πιο σύγχρονο νομισματοπιστωτικό σύστημα (εκτός των "άναρχων" που διαμορφώνονται ερήμην όλων στο διαδίκτυο).
Η "Πράσινη Μετάβαση", που διαφημίζεται ως η νέα της "μεγάλη στρατηγική" ως αντιστάθμισμα στην Κινεζική στρατηγική (το κλίμα και τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη εξαρτάται από την συνολική διαχείριση όλων των πόρων του και όχι μόνο των καυσίμων), στερείται ρεαλισμού, αφού αυτή προϋποθέτει πόρους (κεφάλαια και μέταλλα) που η Δύση δεν τα έχει.
Αλλά και, το σπουδαιότερο, στερείται του χρόνου που απαιτείται για να φέρει κάποια ορατά αποτελέσματα που δεν θα επιτείνουν απλώς τις ανισότητες με διεύρυνση της ενεργειακής ανασφάλειας από το αναπόφευκτο μπρα ντε φερ με την ζώνη του Κόκκινου καπιταλισμού και στις αναπτυγμένες χώρες του οικονομικού Βορρά, εντείνοντας υπέρμετρα και τις εκεί κοινωνικές ανισότητες μέσω μίας πρωτοφανούς ενεργειακής ανασφάλειας.
Αυτό μπορεί κάποιος να το πει και "αριστερισμό" της πρώην νεοφιλελεύθερης συμπόρευσης των δεξιών με τα ψήγματα της πρώην σοσιαλδημοκρατίας, με στόχο καθαρά αμυντικό: Να περισωθεί ότι περισώζεται από τις θέσεις των ελίτ της προηγούμενης περιόδου.
(Η παιδική αρρώστια "αριστερισμός" δεν είναι τίποτε άλλο πέραν της απώλειας της αντίληψης της έννοιας "χρόνος" μέσα σε αναλύσεις και λύσεις που δεν στερούνται, σε πρώτη τους ανάγνωση, των καλών προθέσεων, αλλά δεν μπορούν να λύσουν ούτε τα κορδόνια τους. Πόσο μάλλον προβλήματα).
Πίσω από το παλιό ιδεολόγημα του Χάντιγκτον δικαιολογήθηκαν περιφερειακές συγκρούσεις και επεμβάσεις για τον έλεγχο της ροής του πετρελαίου (που δεν απαιτούσε το γεωγραφικό συνεχές). Το φαινομενικά αντίθετο του τώρα αφήγημα, προσπαθεί να εξασφαλίσει τον έλεγχο με γεωγραφικά συνεχή, που τυχαίνει να περνάνε από χώρες με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Αρκεί να ελέγχονται οι κεντρικές βάνες και έχουμε σύγκληση των πολιτισμών, λέει.
Εν κατακλείδι και με δύο λόγια: Αυτό που επιχειρείται με το «αφήγημα» του Πούτιν είναι το «αντι του θείου Σαμ, ο θείος Βλαντιμίρ».
Η Τουρκία ως αντιηχείο του «αφηγήματος» της Μόσχας.Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται περιφερειακά και η νεο-οθωμανική αντίστοιχη αντίληψη του γείτονα μας. Ίδιος ο διακαής πόθος του: Ο έλεγχος σε κεντρικές βάνες για να ορίζει την Ευρώπη κατά τις επιταγές του ενοίκου στο Σαράι της Άγκυρας. Βεβαίως και ο EastMed από εκεί πρέπει να διέρχεται, λέει. Τους το χρωστάει η ιστορία και η Δύση λέει.
Και δεν διστάζει, έναντι αυτού του χρέους της ιστορίας στα δικά του σχέδια διασύνδεσης των πολιτισμών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να συμπεριλάβει και την παραπαίουσα τουρκική λίρα στο καλάθι των νομισμάτων του, υπό εκκόλαψη, αντι-δολάριου του Πούτιν. Του λείπουν σε αυτό του το ταξίδι, που πατάει σε δύο βάρκες, μόνο κάτι αέρια για να έχει και αυτός κάποιο "πολιτιστικό βάρος" στην δεύτερη, όσο θα ανοιγοκλείνει τις βάνες για την πρώτη..
Το σχέδιο αυτό το "τσαλάκωσε" και το εμποδίζει αφάνταστα η συμφωνία της Λωζάνης, ηλικίας 99 χρόνων.Έτσι γίνεται κατανοητό και γιατί ήταν τόσο φανατικά ΥΠΈΡ των Τούρκων και η Ρωσική πολιτική και και όλοι όσοι, φανερά τάσσονται υπέρ των υπερσυντηρητικών πολιτικών εθνοαπομονωτισμού, που λάνσαρε η ακροδεξιά του Τραμπ , μετά του Μπάιντεν και την συνεχίζει τώρα ο Πούτιν.
Η Εποχή των συγκρούσεων.Έτσι αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε σύγκρουση. Αλλά δεν είναι σύγκρουση πολιτισμών. Ακραίων φασιστών που εξυπηρετούν διαφορετικές οικονομικές σκοπιμότητες είναι.
Είναι σχεδόν προφανές παρατηρώντας τους χάρτες των ενεργειακών οδών, κυρίως του φυσικού αερίου, που θα είναι τα σημεία των επόμενων θερμών συγκρούσεων "διά αντιπροσώπων" στην οριοθέτηση των ζωνών που διαμορφώνονται τώρα:
Το Βόρειο Ιρακ-Κουρδισταν, στην περιοχή περί το ασταθές τώρα Πακιστάν και, ανάλογα πως θα εξελιχθούν, στα Δυτικά Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και τον Καύκασο, για να ακολουθήσει μετά η μάχη για τον έλεγχο της Αφρικής.
Δεν πρέπει να τίθεται ούτε για αστείο το ερώτημα «και εμείς με ποιόν θα συνταχθούμε». Σε αυτά τα μεγάλα παίγνια κυριαρχούν τα συμφέροντα, όχι οι μεταφυσικές-αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις τύπου Χάρτινγκτον ή δήθεν αντι-Χάρτινγκτον.
Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τα δικά μας συμφέροντα και, αν τα καταφέρουμε, να λειτουργήσουμε έτσι και ως δύναμη προαγωγής της ειρήνης και της συνεννόησης ανάμεσα στις δύο ζώνες στην βάση του Διεθνούς Δικαίου. Οτιδήποτε άλλο είναι το ίδιο λάθος όσο και οι νεοτσαρικές αντιλήψεις που έχει ο Πούτιν για τον ρόλο της Ρωσίας στον κόσμο ως όρο επιβίωσης της Ρωσίας και των ελιτ της. Όσο λάθος είναι και η παθητική παρακολούθηση των επιλογών των ΗΠΑ, που έχουν και αυτές την δική τους ατζέντα ως όρο και της δικής τους επιβίωσης, ακριβώς όπως και η Ρωσία. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Για να επιβιώσει αποκρύπτοντας την αλήθεια και τα ίδια συμφέροντα που στηρίζουν τον καθένα και που εκτρέφονται από το ψέμα.
Το λες αυτό και σύγκλιση, ή και συμβιωτική συνύπαρξη, των "πολιτισμών" τους που ο ένας αντιγράφει τον άλλον . Και που, αποδεικνύει περίτρανα ότι ένας είναι ο παγκόσμιος πολιτισμός, αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξέλιξης προς το είδος homo sapiens..
"Δίκτυο αρχαίων πολιτισμών" να λέτε, αυτό που τώρα λείπει, μπας και καταφέρουμε να υπερβούμε την ανοησία των πιο πάνω, που μας ωθούν πάλι προς την εποχή των Νεάντερταλ.
Και να κλαίτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου