ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Η ΤΟΥΡΚΊΑ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΔIΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ
(Μια ερμηνεία "αλλιώς")
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι μέχρι το 2050 η κύρια πηγή ενέργειας που θα κινεί τον πλανήτη θα είναι η λεγόμενη "πράσινη ενέργεια". Αυτή θα καλύψει όλη την αναμενόμενη υπερβάλλουσα της σημερινής ζήτηση για ενέργεια κατά 47% λόγω της αναμενόμενης αύξησης του πληθυσμού αλλά και του βιοτικού επιπέδου, κυρίως των χωρών του "οικονομικού νότου", αφήνοντας την ζήτηση για υδρογονάνθρακες περίπου στα σημερινά επίπεδα (Έκθεση International Energy Association IEA,, 10/2021).
Αλλά ως γνωστόν, αυτή η "πράσινη" ενέργεια από τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες δεν είναι και πολύ πράσινη. Η συλλογή και η αποθήκευση της ανανεώσιμης ενέργειας, απαιτούν τεχνολογικές κατασκευές που, πέραν των υπέρογκων αναγκών σε επενδύσεις και νέα δάνεια (η τελευταία ελπίδα του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος για να μην εξαϋλωθεί απότομα), προϋποθέτουν και σπάνια μέταλλα. Γι αυτά που θα γίνονται οι πόλεμοι τα επόμενα 30 χρόνια δηλαδή ανάμεσα στις ζώνες της κατακερματισμένης πρώην παγκοσμιοποίησης.
Τα πιο σημαντικά από αυτά, είναι τα μέταλλα της χημικής οικογένειας "σπάνιες γαίες". Που όπως και η πράσινη ενέργεια, δεν είναι και τόσο ...σπάνια. Απλώς η προηγούμενη παγκοσμιοποίηση αρκέστηκε στα φτηνά μέταλλα της Κίνας, η οποία έχοντας το 50% των παγκόσμιων αποθεμάτων σπάνιων γαιών, παράγει και εξάγει σήμερα "με το σταγονόμετρο" το 95% της παγκόσμιας ζήτησης από τα πολύ ρυπογόνα ορυχεία της.
Αυτά σήμερα διοχετεύονται ημικατεργασμένα προς την "Δύση", για να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της διώρυγας του Σουέζ.
Όμως οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που αναδιατάσσουν και τους δρόμους μεταφοράς και τους φραγμούς ισχύος των νομισμάτων, με τα οποία γίνεται το παγκόσμιο εμπόριο, ήδη προκάλεσαν σοβαρές εξελίξεις.
Κατ αρχάς το λιώσιμο των πάγων της Βόρειας Θάλασσας, οι υποδομές μεταφορών του "Νέου Δρόμου του Μεταξιού της Κίνας και τα σχέδια του Πούτιν για νέους δρόμους μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων από την Ινδία και το Ιράν μέσω της Κασπίας, μειώνουν την σημασία της Διώρυγας του Σουέζ. Το κύριο βάρος των μεταφορών μετατοπίζεται προς τον πρώην παγωμένο Αρκτικό Κύκλο.Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ σπεύδει να ελέγξει τα από εκεί περάσματα, επεκτεινόμενο προς την Σκανδιναβία.
Πάλι ο ΙΕΑ χθες, προειδοποίησε για τους κινδύνους για την "πράσινη μετάβαση" λόγω της απόλυτης εξάρτησης της Δύσης από μέταλλα και στοιχεία μηχανών (μαγνήτες και wafers) για διατάξεις παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, που παράγονται κυρίως στην Κίνα.Η Τουρκία, που είναι σοβαρή χώρα σε ότι αφορά την εξωτερική της πολιτική, έσπευσε χθές να ανακοινώσει την διαθεσιμότητα κοιτασμάτων σπάνιων γαιών στο υπέδαφος της, που την καθιστούν δεύτερη σε αποθέματα μετά την Κίνα, αν εξορυχθούν! Καθόλου τυχαία η στιγμή αφού το "τουρκικό παζάρι" και με την Δύση και με την Ανατολή χρειάζεται αυτά τα αποθέματα σπάνιων γαιών για να μπορούν να συνεισφέρουν στο "καλάθι" του νέου "αντιδολαριου" της Ρωσιας-Ευρασιας--Κινας και κάτι που να αξίζει, μαζί με την αναιμική τουρκική λίρα.Όμως...
Τα μεγαλύτερα αποθέματα σπάνιων γαιών, μετά την Κίνα, δεν βρίσκονται στην Τουρκία αλλά στην Γροιλανδία, ενώ σημαντικές ποσότητες βρίσκονται και στην Ελλάδα, περίπου όσα και της Τουρκίας. Στην Θράκη και στα μεταλλεία βωξίτη, και που απειλούν και αυτά την γεωπολιτική σημασία των γνωστών από την δεκαετία του 50 τουρκικών αποθεμάτων. Η Γροιλανδία όμως ανήκει διοικητικά στην Δανία και είναι συνδεδεμένη ιστορικά, εθνολογικά και οικονομικά με τις Σκανδιναβικές χώρες. (Να γιατί ήθελε τόσο πολύ να την αγοράσει ο Τράμπ)
Να και ο δεύτερος λόγος εναντίωσης της επέκτασης του ΝΑΤΟ, του εκτελεστικού βραχίονα των πολιτικών των G7 δηλαδή, στην Σουηδία και Φιλανδία. Η Γροιλανδία και η απειλή της απώλειας του ελέγχου των εκεί μεταλλείων από την Κίνα, προς εμπορικό όφελος της Τουρκίας. Το ισχυρό διαπραγματευτική χαρτί που ήθελε να παίξει η Τουρκία, οι σπάνιες γαίες της, ασθενεί πολύ αν τα κοιτάσματα της Γροιλανδίας καλύψουν τις ανάγκες της Δύσης! (όλα τα άλλα που προβάλει περί κουρδικής τρομοκρατίας κλπ, απηχούν την αγωνία των τουρκικών ελίτ μη τυχόν και χρησιμοποιηθεί το κουρδικό ως αντίβαρο στους εκβιασμούς που θα κάνει διεκδικώντας και ταυτότητα και ρόλο. Είτε στην Δύση ως ο δούρειος ίππος της ανατολής ή το ακριβώς αντίθετο. Ότι "κάτσει".
Αυτά σκέφτηκα διαβάζοντας μια ανάλυση του Μάκη Ανδρονόπουλου (ΕΔΩ ), τον τύπο με τους σημερινούς πανηγυρισμούς για τις σπάνιες γαίες που βρήκε τυχαία τώρα ο Ερντογάν αλλά και ρίχνοντας πάλι μια ματιά στην μελέτη του συντρόφου του Ν.Μπελογιαννη, το "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα" του Δημήτρη Μπάτση, που συνεχίζει να λέει το τι πρέπει να κάνουμε και εμείς σαν χώρα για να επιβιώσουμε στον 21ο αιώνα, χωρίς μνημόνια και την εξαρτημένη "ψωροκοσταινίαση" της συντηρητικής μας δεξιάς, που πλέον είναι αλλού για αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου