Στην άνωθεν εικόνα βλέπουμε πως ζούνε τα παιδιά σήμερα . Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Ζούνε σε έναν κόσμο αποστειρωμένο, απονευρωμένο από επαφή ,αισθήματα, αγκαλιές, κλωτσιές , χτυπήματα και παιχνίδια στις αλάνες.
Και θυμάμαι τον Φώντα και μένα μέσα στην σκόνη , στην λάσπη και στην βρώμα, πλαγιασμένοι από το παιχνίδι να πίνουμε νερό από λάστιχα ποτίσματος, να πέφτει το ψωμοτύρι κάτω να το τινάζουμε και να το τρώμε. Μεγάλες λέρες οι δυο μας . Με γρατζουνιές δεν ασχολούμασταν. Αν δεν έτρεχε αίμα από την πληγή δεν δίναμε σημασία.
Μόλις γύρισα και της είπα τι έγινε και είδε την
γάζα έπεσε ξερή 
. Μεγάλωσα με πολύ πείσμα και ελάχιστο δάκρυ και γκρίνια . Έτσι είμασταν και μεγαλώσαμε. Σκληρά καρύδια. Δεν τραβούσαμε την μύξα μας για ψύλλου πήδημα. Τα σημερινά παιδιά κλαίνε εύκολα και γκρινιάζουν για το παραμικρό.
Τα κορίτσια όταν χτύπαγαν πάντα τα προσέχαμε. Να τους περιποιηθούμε την πληγή να την πλύνουμε έστω να βρούμε κάτι να την δέσουμε. Στα αγόρια;; Σημασία.. Ρίξε ρε χώμα να σταματήσει ή άντε πλύνε την στην βρύση και γύρνα πίσω γρήγορα. Ρίχναμε στην καλύτερη καθαρό οινόπνευμα πάνω (αν είχαμε) και χοροπηδούσαμε από το τσούξιμο για αυτό και δεν το θέλαμε.
Τελικά πόσο καλό μας έκανε που μεγαλώσαμε έτσι. Φαίνεται σήμερα πως αντιμετωπίζουμε αυτή την παράνοια που ζούμε γενικά. Δεν μασάμε και δεν το βάζουμε κάτω εύκολα. Ρίχνουμε χώμα ή κατουράμε την πληγή να σταματήσει και συνεχίζουμε το παιχνίδι της ζωής γλεντώντας την όπως καλύτερα μπορούμε.
5 σχόλια:
Μόνο η εξ απαλών ονύχων επαφή με την θεά γη και το υπαίθριο περιβάλλον της σκληραγωγεί άμα τε και εξαγνίζει τον άνθρωπο. Μαθαίνεις αντέχειν τον πόνο, παίρνεις δύναμι απ' απευθείας κοιτώντας τον ουρανό, σφίγγεις τα δόντια, ουρλιάζεις από μέσα σου, είναι κοριτσάκια εμπρός μη σού βγείη και το όνομα ¨γυναικούλα,¨ εξοικειώνεσαι με την ευγενή ανδρική σου φύσι οι άνδρες αλλά
και αι γυναίκες το ίδιο, αγοροκόριτσα, γενναίες Σπαρτιάτισσες. Βέβαια και η παιδοφιλία τότε πήγαινε σύννεφο, να μην κρυβόμαστε, μάθαινες όμως να προφυλάγεσαι, (φτωχός, άσχημος και πούστης, ντροπή ρε παιδιά, καμιά νεοταξίτικη υπερηφάνεια), κι από εχθρούς και συγγενείς ¨κάτω τα χέρια απ' τα ευαίσθητα,¨ έριχνες μέσα - μέσα (¨και τ' άγια φόβο θέλουνε¨) και καμιά ¨Παναγία¨ να μη σε περνάνε για χαϊβανάκι αλλά έπαιζε και το σινεμά τότε έργα ¨Μασιστικά¨ ηρωικά της ¨Τσινετσιτά, άλλα πρότυπα.¨ Κόβαμε τα καλάμια ακόντια και παίζαμε πόλεμο παράτολμα όπως οι αρχαίοι πρόγονοι, ένας της παρέας έχασε το μάτι του έτσι θυμάμαι, τέτοια και όχι λαπαδίστικα και λοατκίστικα. Τώρα τα έπνιξε όλα αυτά η ομοιομορφία και μονοτονία της αστικής πολυκατοικίας, η πολλή ασφάλεια με τα πολλά της υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα, υποχρεωτικοί παιδοσταθμοί και σχολεία με ανατροφικές συνθήκες θερμοκηπίου, είναι να μη χτυπάει κόκκινο το ¨Αλτσχάιμερ;¨ Μακάρι να ξεμπλέξομε κάποτε και να βρούμε το μέτρο, πίστι χρειάζεται στον θεό και περισσότερο πίστι στον άνθρωπο. ¨Ουδέν κακόν αμιγές καλού όπως και ¨ουδέν καλόν αμιγές κακού¨ όπως έλεγαν και οι σοφοί πρόγονοι.
Καλησπερα σε οτι εχω ιερο θα εκανα σχολιο για τα "ΖΥΓΙΑ¨¨ που εγραψε στο προηγουμενο αρθρο ο Μμ2 να των πειραξω που ξερει απο χαρταετους μιας και πρεπει να ειναι καποιας ηλικιας η γενιας για να το ξερει αυτο.
Επισης θα εγραφα για τον χαρταετο που αγορασα στα παιδια μου αντι να κατσω να το φτιαξω μαζι τους εγω ,διαπιστωνοντας ποσο γκρινιαρκα γιναν αφου ολα ειναι ετοιμα και δεδομενα με δικο μου φταιξιμο.
Με καλυψατε πληρως,οτι γραψατε το εζησα,ετσι επειδη μιλαω πολυ σημειωνω ποσο μου αρεσε να ξυνω τις πληγες αφου εβαζα εκεινο το γαμημενο μλπε οινοπνευμα,και πως παντα οταν παιζαμε μπαλα επαιρνα τους χειροτερους παικτες ενας απο αυτους ηταν ο καλος μου φιλος Μαρκος αλλα ουτε μια φορα γκρινιαξα για να μην τον κακοκαρδισω γι αυτο οταν κερδιζαμε απολαμβανα ποσο πλακα εκανε στους εξυπνους αλλα χεστηδες που ηθελαν να ειναι παντα με τους καλους,και ειδικα τους εκανε την χειρονομια σαν τρομπονι γι αυτο γελασα με το χθεσινο σου σχολιο Λυκαστρε.
Κλεινω λοιπον ριχνοντας χωμα και κατουρωντας ολα αυτα τα μουνακια που μας εφεραν μεχρι εδω και στελνοντας τους στο διαολο.
Ξερετε τη θελω να δω ετσι?
Τον φιλο μου αλλα και καθε φιλο και Ελληνα να τους κανει την ιδια χειρονομια αλλα ολες τις υπολοιπες οταν θα τους ξεσκισουμε τα κωλοφαρδουλα.
Καλο απογευμα
Εγώ ήμουν από τις τυχερές.. Μεσοτοιχία με το σπίτι μου μια κλινική. Με είχαν μάθει όλοι, γιατροί, νοσοκόμες.. Κάθε μεσημέρι -επειδή σκαρφάλωνα σε μάντρες, τοίχους, δέντρα όπου μπορούσα- γυρνώντας από το σχολείο με ματωμένα γόνατα (η μάνα μου είχε λαλήσει..) πρώτα ανέβαινα στην κλινική για να μην με δει και πάθει εγκεφαλικό και μετά πήγαινα σπίτι κυρία. Σε όλες τις φωτογραφίες τα γόνατα κόκκινα από το ιώδιο. Νοσταλγία και λύπη νιώθω ταυτόχρονα..
Πείραξε άφοβα, φίλε μου, τα έχω τα κιλά μου έεεε τα χρονάκια μου ήθελα να είπω. Πάντα με υγεία και καλή καρδιά, Λυκαστρικώς εδώ να τα λέμε.
Να σαι καλα Μμ2 και υπολοιποι και μεις δεν παμε παραπισω
Δημοσίευση σχολίου