ΕΝ ΧΟΡΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (ΙΙΙ)

                                                      ΜΕΙΔΙΟΥ ΔΑΛΟΓΟΙ

                                            ΕΝ ΧΟΡΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (ΙΙΙ)

                                                  (Σωκρατίδης, Καλλισθένης.)

ΣΩ: Αλλά οφείλομεν παραδεχθήναι ότι το πνεύμα της ελευθερίας παράγει Έλληνας ανθρώπους, ελληνικής παιδείας και αγωγής όπως και το πονηρόν και πλανερόν πνεύμα  βαρβάρους και θρησκείας δούλων. Και όπως οι δρόμοι των δυο αυτών κατηγοριών ουδαμού επί γης συναντώνται, το αυτό συμβαίνειν πρέπει  και εν ουρανοίς, αν φυσικά θεωρήσωμεν και δεχθώμεν υπάρχειν ένα μέλλον των ανθρωπίνων ψυχών εκεί ψηλά ποιοτικώς ανάλογον προς την επίγείο  ηθικοπνευματική αξία και διαγωγή εκάστου.

ΚΑΛ: Μεταθανάτια κρίσις των ψυχών, αχά! Από τα πιο δυνατά θρησκευτικά ¨χαρτιά¨ αυτή.

ΣΩ: Μόνο που κάθε θρησκεία, αι μονοθεϊστικαί προ πάντων, έχουν ως βασικό μέτρο και κριτήριο ηθικής κρίσεως και αξιολογήσεως το αν ο κρινόμενος ανήκε, ή όχι, στο θρησκευτικό κόμμα τους. Οι δικοί μας πιστοί εννοείται έχουν διαβατήριο παραδείσου εξησφαλισμένο ¨από χέρι,¨ οι αλλόθρησκοι δε,  πρέπει έχειν σοβαρό μεταφυσικό πρόβλημα.

ΚΑΛ: Ευνοιοκρατία, μεροληψία, ρουσφέτι κι εδώ γαμώτο! Αλλά τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει;  

ΣΩ: Τι σου θυμίζει; ¨Ένα είν’ το – ορθόδοξο κομμουνιστικό- κόμμα. ¨ Ως επί της γης και το αυτό και εν ουρανώ δηλαδή.  Αυτό.

ΣΩ: Μωρέ, μάγος είσαι;

ΚΑΛ: Ευτυχώς οι θεοί και οι θρησκευτικοί λειτουργοί δεν παίρνουν στα σοβαρά τις θρησκείες όπως οι άνθρωποι.

ΚΑΛ: Και πως τις βλέπουν δηλαδή;


ΣΩ: Οι πρώτοι αδιάφορα, οι άλλοι ως διαχειρισταί αυτού του συστήματος απλώς ως  ένα εθιμοτυπικόν κοινωνικόν πρωτόκολλον επιβληθέν υπό της εξουσίας και υποχρεωτικόν δια την ύπαρξι των ιδίων και κατ’ επέκτασι και του εθνικού ή μη κράτους των.

ΚΑΛ: Μόνο αυτό;

ΣΩ: Η πέραν τούτου δε ιδεολογική-μυστικιστική επικάλυψις αυτής της πολιτικοοικονομικής λειτουργίας του θρησκευτικού αυτού συστήματος είναι γι αυτούς τίποτα λιγότερο ή περισσότερο μια προς λαϊκήν κατανάλωσιν όσον και πνευματικόν και πολιτικόν έλεγχον αποδεκτή ηθική παραμυθία.  

ΚΑΛ Κι εμείς τι κάνομε;

ΣΩ: Το άριστο μέτρο αναγνωρίσεως και ¨χρήσεως¨ του θρησκευτικού φαινομένου και του θρ. Συστήματος εννοείς;

ΚΑΛ: Κάτι τέτοιο.

ΣΩ: Να μη παίρνεις τα θρησκευτικά σοβαρά, αν θέλεις να είσαι σοβαρός και ελεύθερος άνθρωπος.

ΚΑΛ:  Έλα καλέ. Κι εμείς τα έχομε κορώνα στο κεφάλι μας.

ΣΩ: Τέτοιο κεφάλι τέτοια και η κορώνα που φορά. Κορωνοϊό. 

ΚΑΛ: Τρελαίνομαι! Ξέρεις τι εστί τρελαίνομαι;

ΣΩ: Αναπτύσσεις τραγικά πνευματικά αντισώματα. Υπομονή. 

ΚΑΛ: Αγάπη σού λέει μετά.

ΣΩ: Καλά μη χαλιέσαι κιόλας. Αγαπούν αποκλείοντας και ενώνουν διαιρώντας.

ΚΑΛ: Και εν τέλει δολοφονώντας και καταστρέφοντας με τον σταυρό στο χέρι.

ΣΩ: Τα έχει αυτά η ζωή. Είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

ΚΑΛ: Όχι για τους πτωχούς τω πνεύματι;

ΣΩ: Οχι φυσικά. Αυτοί ζουν με θρησκευτικό ¨έναντι.¨

ΚΑΛ: Και τα μυαλά στα αβρααμικά κάγκελα.

ΣΩ: Στασίδια καλύτερα.

ΚΑΛ: Ούφ! Πάμε παρακάτω. Εντάξει η θρηκευτική μεταθανάτια κρίσις των ψυχών είναι φάουλ. Αλλά άλλη εκδοχή σενάριο επ’ αυτού παίζει;

ΣΩ: Πάντα υπάρχει μια αλήθεια που όμως περνά υποχρεωτικά απ’ την κλίνη του θρησκευτικού Προκρούστη. Έτσι δουλεύει, και ¨δουλεύει¨ τον λαό το σύστημα.

ΚΑΛ; Ά έτσι;

ΣΩ: Κυκλοφορεί κι αυτή σαν τα ακρωτηριασμένα ελληνικά αγάλματα. Πρέπει αναπληρώσαι τα απωλεσθέντα μέλη με την φαντασία σου για να έχεις την πλήρη εικόνα.

ΚΑΛ: Και ποια είναι η πλήρης εικόνα;

ΣΩ: Ούτε ο βιασμός ούτε η σφαγή φυσικά. Ό,τι  βιάζει την ελευθέρα βούλησι, προαίρεσι και καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όπως τα θρησκευτικά πρωτόκολλα-δόγματα μαζικής πίστεως είναι ψευδές, άδικον και καταδικαστέον. Η επιβράβευσι δε μιας ελευθέρας, δικαίας, εναρέτου και δημιουργικής ζωής δεν αφορά απαραίτητα την θρησκευτική ταυτότητα πίστι και ιδεολογία.

ΚΑΛ: Αλλά;

ΣΩ: Την εν γένει ηθική συμπεριφορά, τον εξευγενισμό της ψυχής και τον πλούτο του πνεύματος ώστε - και εφ’ όσον υπάρχει συνέχεια της ανθρώπινης υπάρξεως -  πρέπει  ανάγειν την ψυχήν σε μια ανωτέρα υπαρξιακή μοίρα, εις ουρανίας σφαίρας και κοινωνίας προηγμένων συνειδήσεων ανθρωποψυχών.

ΚΑΛ: Ανθρωποψυχών;

ΣΩ: Αιθερίων πνευματικών οντοτήτων ή θεών, κατοικούντων, ούτως ειπείν,  σε ευδαίμονας χώρους αρίστου ατμοσφαιρικού κλίματος και καθαρού αγνού φωτός.Υποθετικά ομιλώντας πάντα.

ΚΑΛ: Και λοιπόν; Θρησκευτικά διαβατήρια εισόδου εκεί δεν ισχύουν; Και το άλλο. Τί απαιτείται, ονδρκώς, για τον εξευγενισμό και εμπλουτισμό ψυχής και πνεύματος;

ΣΩ: Τρία βασικά. Φιλοπατρία, φιλοπατρία, φιλοπατρία.

ΚΑΛ: Φιλοπατρία;

ΣΩ: Εεπιδή αποτελεί την συνιστώσα και επιτομή όλων των ηθικοπνευματικών αρετών και απευθύνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαρτήτως υλικής και πνευματικής βαθμίδος.

ΚΑΛ: Και αι συνισταμέναι αυτής της συνιστώσης;

ΣΩ: Βασική συνισταμένη είναι η ελευθερία της πατρίδος χώρας που αυτή και μόνη κατοχυρώνει και προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες και ηθικές αξίες, το ηθικοπνευματικό οπλοστάσιο του πολιτισμού. Και της οποίας η υπεράσπισις  αποτελεί το ιερότερο και πρωτεύον καθήκον. Χωρίς αυτήν γαρ ούτε η οικογένεια ούτε η εθνοφυλή  μηδέ και η ατομική ανθρώπινη ζωή δικαιώνεται, καταξιούται, πληρούται και ευδαιμονεί.

ΚΑΛ: Μάλιστα. Και οι πονηροί και φαύλοι αποδημούντες για πού προορίζονται ;

ΣΩ: Όπως και οι εθελόδουλοι καιροσκόποι, όλοι αυτοί αξίζουν κάτι ανάλογο της ψυχικής των ιδιοσυγκρασίας, ένα χώρο προς το χαώδες, σκοτεινό μάλλον και ακάθαρτο.

ΚΑΛ: Δούλοι δηλαδή σε καμιά περίπτωσι δεν έχει ουράνια άνοδο;

ΣΩ: Ούτε με σφαίρες. Το είπε έμμεσα και ο θείος Όμηρος. ¨Ήμισυ αρετής αποέννυται (απεκδύει, αφαιρεί) δούλειον ήμαρ¨.

ΚΑΛ: Χμ! Οπότε πού πας, γιουσουφάκι, ξυπόλυτος στα ουράνια αγκάθια;

ΣΩ: Εννοείται.

ΚΑΛ: Μόνο Έλληνες ελευθερόφρονες και ελληνόφρονες διαβλέπω εκεί ψηλά, χμ! Και ο βάρβαροι τον πούλο;

ΣΩ: Γιάννης Πουλόπουλος. Θεός σχωρέστον.

ΚΑΛ: Μάλιστα. Θέλω και τον διαιτητή, τον δικαστή του Άδου τώρα. Μίνως, Ραδάμανθυς, Αιακός, Πέτρος; Παίζουν αυτοί;

ΣΩ: Πιθανόν. Έκαστος και η πελατεία του, αρχαία και νέα. Δια να υπάρχη και ιστορική συνέχεια και αξιολογική επαφή.  

ΚΑΛ: Και για σύγχρονος ποιος προσφέρεται;

ΣΩ: Προφανώς ένας  αυτοθυσιασθείς, και μη θρησκευτικά ανθρωποθυσιασθείς σαν άβουλο ζώο στον θεό Κρόνο, εθνομάρτυς ήρως. Αν έδωσε  την ζωή του για την  κορυφαία αρετή και ηθική άξία, την πατρίδα, δικαιούται και αξίζει νομίζω και το κορυφαίο αυτό μεταφυσικό αξίωμα.

ΚΑΛ: Πολλοί οι εθνομάρτυρες ήρωες των Ελλήνων. Δείξε μου έναν.

ΣΩ: Ευαγόρας Παλικαρίδης, Κύπριος. Αγωνισθείς δια την ένωσιν της Κύπρου με την μητέρα μεγάλη Ελλάδα, απηγχονίσθη υπό των Άγγλων κατακτητών, Γυμνασιόπαις ών και ετών μόλις 17.

ΚΑΛ: Πολύ νέος για Κριτής δεν είναι;

ΣΩ: Ο θυσιασθείς εθνικός ήρως είναι σα να απεκόμισε σε μια ζωή ψυχοπνευματική εμπειρία και πλούτο όσο οι φυσιολογικά αποβιώσαντες αποκομίζουν σε εκατό ζωές. Έχεις εσύ κάποιον άλλο καταλληλότερον αντιπροτείναι;

ΚΑΛ: Δυσκολεύομαι μάλλον πολύ. 

ΣΩ: Βλέπεις; Είναι θέμα γονιδίων και πολιτισμού. Οι Έλληνες, οι ελεύθεροι δηλαδή, κανονικοί άνθρωποι, ζουν και δημιουργούν σε μόνιμο τόπο, δένονται συναδελφικά και ιερά με τους συμπολίτες των, και λατρεύουν θρησκευτικά την ιερά πατρίδα γη των προγόνων τους, την πόλι, την εθνοφυλετική τους παράδοσι και τους επιφανείς ήρωας εκπροσώπους της, διαμορφώνοντας έτσι την φυλετικήν των ιδιαιτερότητα, χαρακτήρα και συνείδησι.

ΚΑΛ: Και οι άλλοι;

ΣΩ: Απεναντίας τα βάρβαρα φύλα και οι δούλοι αποτρέπονται από το εξουσιαστικό τους σύστημα, του έχειν εθνικά, ηρωικά, εθνοαπελευθερωτκά πρότυπα ενώ ενθαρρύνονται στρέφεσθαι σε, αποκλειστικώς, θρησκευτικά ανθρώπινα πρότυπα που δεν έχουν ανεπτυγμένες κοινωνικοπολιτικές ευαισθησίες και ανησυχίες αλλά μόνο μεταφυσικές, ακίνδυνες τουτέστιν διό και χρήσιμες για το κρατούν πολιτικό σύστημα. Διό και ευνοούνται και προωθούνται τέτοια πρότυπα, ασμένως, απ’ αυτό γιατί αποπροσανατολίζουν τις μάζες από τα επείγοντα και άμεσα, πολιτικής φύσεως προβλήματά των. 

ΚΑΛ: Η θρησκεία, υποκατάστατο, είδωλο της πατρίδος;

ΣΩ: Όπως και η θρησκευτική ταυτότης υποκατάστατο της εθνικής. Και η μεν είναι η των δούλων ταυτότης, η δε η ταυτότης των ελευθέρων. Γι αυτό και αποδεικνύεται χρήσιμη, εν απουσία εθνικής ελευθερίας και ταυτότητος η θρησκεία αυτή ως το μη χείρον βέλτιστον.

ΚΑΛ: Συνέβη αυτό με την ελληνορθοδοξία επί τουρκοκρατίας

ΚΑΛ: Του έθνους όμως ελευθέρου όντος, βαρίδι γίνεται αυτή η θρησκεία, κακιά πεθερά και μητριά μαζί. Αναστολεύς πάσης πρόοδου. 

ΚΑΛ:  Αναγκαίον κακόν όντως.

ΣΩ: Και οδυσσεϊκής πανουργίας. Κλέβει ψυχές και συνειδήσεις. Τις  φορτώνει και λερώνει με τις δικές της αμαρτίες πουλώντας προστασία και συγχώρεσι από ένα φαντασιακό κακό, ενώ, κατ’ ουσίαν,  για τα δικά της ολιγαρχικά συμφέροντα αυτή μάχεται μόνο.

ΚΑΛ: Οπότε;

ΣΩ: Ζητείται χρυσή τομή φιλελευθέρου αρχαιοελληνικού τύπου.

ΚΑΛ: Σατανικά πονηρό πάντως αρχαιόθεν η φάρα των ιερέων.

ΣΩ: Γι αυτό και σε θέλουν πιστεύειν θρησκευτικό καθήκον και πίστι είναι πάνω απ’ το εθνοπατριωτικό καθήκον.

ΚΑΛ: ¨Για του Χριστού την πίστι¨ που προηγείται και έπεται ¨της πατρίδος η ελευθερία.¨ Το κόμμα πρώτα να σώσουμε, την ομαδούλα μας και την περιουσία μας,   και την πατρίδα άσε, για όλους έχει θεός.

ΣΩ: Υστεροβυζαντινή παρακμιακή, μοναστηριακή λογική. Δεν έχει ηθικούς, πατριωτικούς και ανθρωπιστικούς φραγμούς και αναστολές η θρησκεία, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, και με την πατρίδα και με τον εχθρό, όπου κάτσει. Το χοντρό μεροκάματο να βγαίνει μόνο και η περιουσία μας αυξάνειν, ο επίγειος θεός μυστικός θεός μας..

ΚΑΛ: Ανατριχίασα τώρα. Θηρία υποκρισίας οι άνθρωποι ανήμερα. Προβατόσχημοι λύκοι. Δίκιο είχε κι ο Καρυωτάκης: Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς / μπορούν με χίλιους τρόπους. / Ρίξε τα όπλα και σωριάσου πρηνής / όταν ακούσεις ανθρώπους.

ΣΩ:  ¨Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό / στον πλατύ κόσμο μια θέση / όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, / του δίνουν όψη ν’ αρέσει.¨ Και τί αρέσει λοιπόν στο λαό περισσότερο  από ένα καλό συγχωρητικό θεούλη που πάει με όλα, δίκαια και άδικα,  όπως η Κοκακόλα;

ΚΑΛ: Γι αυτό και όταν δεν φαγώνονται μεταξύ των αυταί αι ματαιόδοξοι μεγαλοθρησκείαι σφάζονται εμφυλιακώς αναπτύσσοντας χιλιάδες αλληλομισούμενες  έως θανάτου μεταξύ των σέκτες, αιρέσεις. Βλέπε από Ευαγγελιστές μέχρι Γιαχωβάδες. 

ΣΩ: Κι αυτό όχι φυσικά για την σωτηρία της ανθρωπότητος αλλά για τα μάτια  της εξουσίας και μόνο ως άγαν ¨φιλότιμοι¨  και ¨αξιωματικαί.¨

ΚΑΛ: Φιλότιμοι και αξιωματικαί; .

ΣΩ: Πυθαγόρεια έκφρασις. Τουτέστιν φίλοι άπληστοι των εξουσιαστικών τιμών και των αξιωμάτων. Καθόλου πνευματική, ηθική και θεοφιλής στάσις αυτή βέβαια.

ΚΑΛ: Μεσαιωνική πάντως σίγουρα. Όπως και τέλεια υποκριτική.

ΣΩ: Ακριβώς. Οι Έλληνες πάντως ευφυείς όντες αλλά και λόγω ανωτέρας παιδείας είχαν μια άλλη, υψηλή πνευματικότητα, συνείδησι και αντίληψι του ιερού. Γι αυτό ανέδειξαν, μυθοποίησαν και απεθέωσαν, και αστρολατρικά κατεστέρωσαν,  τον ήρωα Ηρακλή, πραγματικό ή συμβολικό, ιδανικό και αντιπροσωπευτικό τύπο του ισοθέως ατρομήτου, διαφωτιστού και εκπολιτιστού ανθρώπου και δεν εξαγίασαν, λαϊκίστικα και νοσηρά, γραφικούς αγροίκους, τρελοφτωχούληδες του θεού.  

 ΚΑΛ: Για τον έφηβο εθνομάρτυρα ήρωα Παλληκαρίδη λέγαμε.

ΣΩ: Ο ημέτερος λοιπόν καταστερωθείς Ηρακλής, πρέπει νιώθειν εκεί ψηλά, πολύ υπερήφανος δια τον εν λόγω Κύπριον απόγονό του. Τουναντίον για κάποιες άλλες ερπετοψυχές εικός εστί τα μάλιστα ανησυχείν όπως η Αγγλίς βασίλισσα που αρνηθείσα δούναι χάρν εις τον ήρωα αυτόν ωδήγησε εις την αγχόνην.

ΚΑΛ: Χα! Γι αυτό δεν λέει κι αυτή η σαυροψυχή να πεθάνη ακόμα;

ΣΩ: Μάλλον επειδή ξέρει τι ποινή απ’ τον αδέκαστο επουράνιο κριτή της την περιμένει, για ποια σκοτεινή καταπακτή και απόπατο του σύμπαντος  προορίζεται.

ΚΑΛ: ¨Επί ασπαλάθων¨ ως λέγει και ο Πλάτων.

ΣΩ: Γιατί, μη νομίζης, αλλού η δόξα και το χρήμα, κι αλλού η βρωμερή και σκοτεινή ψυχή των τυράννων πάει, καθώς, και όσο οι τύραννοι αυτοί παραμένουν αμετανόητοι δια τα εγκλήματά των, τόσο αυτή βυθίζεται εκπίπτουσα της ανθρωπίνης ποιότητός της και ιδιότητος, εξομοιουμένη προς τας ψυχικώς συγγενείς αυτής, τας δηλητηριώδεις και μοχθηράς, ψυχάς όπως αυτή του αποκρουστικού ιοβόλου ερπετού.

ΚΑΛ: Η πίστις όμως ξεπλένει, συγχωρεί και σώζει τελικά τους πάντες λένε. Οικουμενισμός-κομμουνισμός, θρησκευτικός και πολιτικός, κι ακόμα  παγκοσμιοποίησι και πολυπολιτισμός, μια πατρίδα πανανθρώπινη, δεν ευαγγελίζονται;

ΣΩ: Μια παγκόσμια χαβούζα εννοείς; Μα εδώ ούτε η αρχαιοελληνική πλατωνική ¨παρτούζα¨ της πόλεως-κράτους δεν είχε καμιά πολιτική τύχη, φίλτατε, πόσο μάλλον η πλανητική! Γιατί δεν διδασκόμεθα από τους Έλληνες; Αφού τα είπαν και τα εδοκίμασαν  όλα στην πανάρχαια και μακραίωνα ιστορία των. Τίποτα νέο, στην ουσία, δεν έγινε στην ανθρωπότητα μετά απ’ αυτούς…

ΚΑΛ: Γι αυτό περιμένουμε τον Μεσσία.

ΣΩ: Αυτός μπορεί;

ΚΑΛ: Προφανώς

ΣΩ: Πού είναι;

ΚΑΛ:  Έρχεται. Λίγες στάσεις έμειναν ακόμα. 

ΣΩ: Χά! Όπως ο στρατός του Χαφτάρ στην Λιβύη. Όλο μέσα στην Τρίπολι μπαίνει κι όλο στην απέξω βρίσκεται.

ΚΑΛ: Υπάρχει άραγε θεός;

ΣΩ: Θα  υπάρχη όσο υπάρχει και η θρησκεία.

ΚΑΛ: Ποιος Θανάσης, έεεε, θεός;

ΣΩ: Άκου λοιπόν. Θεός ίσον ο ορισμός της αβεβαιότητος. Επειδή ίσως υπάρχει, κατά μίαν έννοιαν, κατά μίαν δε άλλην, όχι. Εκείνο πάντως που υπάρχει μετά βεβαιότητος από πλευράς θεού είναι η εξουσία-θεός και ο θεός- εξουσία, ¨Διός αι βασιλείαι¨ ως έλεγον και αρχαίοι μας πρόγονοι. Και η οποία εξουσία εκπέμπει μια θεϊκή υποβλητική μαγεία που μεταμορφώνει όπως ο μυθικός Μίδας ό,τι πιάνει στα χέρια της σε χρυσό και τον απλό άνθρωπο όσο τον κρατά στα χέρια της σε θεό, και έτσι εκλαμβάνεται και λατρεύεται από το πλήθος ο άνθρωπος της φήμης και της εξουσίας, πολιτικά ή θρησκευτικά, ως θεός και θρησκεία.

ΚΑΛ: Τα πάντα είναι χρήμα και πολιτική είπε σοφός τις.

ΣΩ: Και η θρησκεία η πολιτική των πολιτικών, ή πολιτική του μεταφυσικού. Η ανθρώπινη κοινωνία, ούτως ή άλλως, έχει ανάγκη ενός ηθικού όπως και πολιτικού πρωτοκόλλου.  Το πρώτο εκπροσωπεί η θρησκεία.

ΚΑΛ: Και ποιος κερδίζει τελικά;

ΣΩ: Οι τηρούντες σωφρόνως το μέτρον της ελευθερίας. Η αβεβαιότης ταπεινώνει, σωφρονίζει και εκλογικεύει τους ανθρώπους. Αντίθετα η βεβαιότης όπως η θρησκευτική πίστις τους κάνει εγωιστάς και υπερφύαλους, τους φανατίζει, διαιρεί και στο τέλος τους σκοτώνει.  Ξέρεις τον μύθο της Βαβέλ.

ΚΑΛ: Πώς γαρ ού; Ο θεός συνέχυσε εκδικητικά τας γλώσσας των αμαρτωλών ανθρώπων και λοιπά εβραϊκά μπλα, μπλα, μπλα…

ΣΩ: Μόνο που αυτό διαβάζεται ανάποδα.

ΚΑΛ: Πώς δηλαδή;

ΣΩ: Η έννοια και εύνοια του θεού ως ανταγωνιστικόν και διαιρετικόν στοιχείον  επέφερε όπως και στην περίπτωσι της βιβλικής μυθικής αδελφοκτονίας, Κάιν Άβελ,  σύγχυσι, διαμάχη και καταστροφή του ανθρωπίνου πολιτιστικού οικοδομήματος.

ΚΑΛ: Κάτι υποψιάζομαι.

ΣΩ: Όσο δεν υπήρχον ωργανωμέναι και παντοδύναμοι θρησκείαι εξουσίας οι άνθρωποι εδημιούργουν αυτεξούσιοι και εν ομονοία.  Η θρησκευτική θεολογία  έσπειρε την μισαλλοδοξία, την εμπάθεια, την διαίρεσι όπως και αναρχία, πόλεμο και καταστροφή.

ΚΑΛ: Ένας πολιτισμοκλαστικός και ανατρεπτκός θεολογικός χουλιγκανισμός δηλαδή.

ΣΩ: Ο ιός του θεού. Και τα μυαλά στα κάγκελα της εκκλησίας.

ΚΑΛ: Στο θολωμένο μου μυαλό;

ΣΩ: ¨ Το μαντικόν παν σπέρμα φιλότιμον κακόν...¨ (Η φυλή των παπάδων μια εξουσιομανής κατάρα…) Ευριπίδης.

ΚΑΛ: Καρκίνωμα.

ΣΩ: Έχει κι άλλο: ¨κουδέν γ’αρεστόν ουδέ χρήσιμον. (και ουδόλως επιθυμητόν και ευεργετικόν πράγμα η παρουσία της.)

ΚΑΛ: Άλλο έχει;

ΣΩ: ¨Τις δε μάντις έστ’ ανήρ, ός ολίγα αληθή, πολλά δε ψευδή λέγει τυχών, όταν δε μη (επι)τύχη διοίχεται (διαφεύγει);

ΚΑΛ: Τουτέστιν;

ΣΩ: Πάσα θρησκεία το άριστον καταφύγιον και άσυλον του φόβου, της εξαπατήσεως και του κακού.

ΚΑΛ: Φοβούμενοι τον διάβολο μαθαίνουν αγαπάν τον θεό. Διεστραμμένα πράγματα.

ΣΩ: Ή ¨έξω απ’ το μαντρί του θεού παραμονεύει ο συνεργάτης του διάβολος.¨ Διάλεξε και πάρε.  

ΚΑΛ: Παραδομένες, καλοπροαίρετες, πιστές, χαμένες από χέρι ψυχές.     

ΣΩ: Ο θεός είναι όπως ο ήλιος και το ηλεκτρικό ρεύμα. Κακός και καλός ανάλογα με την χρήσι του. Και μόνο ο άνθρωπος γενόμενος αρτίφρων ήρως Ηρακλής σώζει τον άνθρωπο και τα πράγματα.

ΚΑΛ: Αρτίφρων;     

ΣΩ: Ή τας φρένας άρτιος, ο σώφρων. Ο ποταμός Αχελώος πριν δαμασθή υπό του Ηρακλέους ήτοι του εφευρετικού ανθρωπίνου νοός, και έως ότου δια της κατασκευής καταλλήλων αρδευτικών έργων αποβή ευεργετικός θεός, ήτο ένας κακός, καταστροφικός, ηθικά υποβαθμισμένος δαίμων υποθεός.

ΚΑΛ:  Αυτό είναι το θεός και θαύμα εις ένα. Άνθρωπος.

ΣΩ: Και ¨πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρον άνθρωπος.¨

ΚΑΛ: Αυτό: Άνθρωπος, θαύμα θαυμάτων. Ο Πλάτων όμως είπε ¨πάντων μέτρον ο θεός.¨

ΣΩ: Το ίδιο είναι, θεός και άνθρωπος. Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια κατά το κινεζικόν ήτοι να ελευθερώνει και μη υποδουλώνειν τον άνθρωπο όπως ο θεός των πονηρών θρησκειών.  Όπως είδες, ο ίδιος ο πλημμυρικά καταστροφικός, ποτάμιος θεός, έγινε θεός ευεργετικός χάριν και εξαιτίας αποκλειστικά του ανθρώπου. Άρα ο θνητός άνθρωπος όπως και ο πατήρ του αθάνατος θεός είναι και αυτός αναλογικά, ένας μικρής κλίμακος θνητός θεός, συνεχιστής και και συνδημιουργός του έργου των ουρανίων πατέρων του, δαμαστής, μεταβολιστής και εξανθρωπιστής των χαοτικών ανάρχων δυνάμεων.

ΚΑΛ: Άνθρωπε, άνθρωπε!  

ΣΩ: Εκκολαπτόμενε θεέ και δια την ώρα μαλακιζόμενε!

ΚΑΛ: Μια  τέλεια ψυχομηχανή ο άνθρωπος αυτογνωσίας και παντογνωσίας.

ΣΩ: Προς φιλοσοφικήν χρήσιν πάντως και ουχί δια θρησκευτικήν.

ΚΑΛ: Και ποια η διαφορά;

ΣΩ: Η  φιλοσοφική πνευματική αυτοκαλλιέργεια οδηγεί εις την εξελικτικήν του τελειοποίησιν και αποθέωσιν. Αντίθετα η θρησκευτική αποκλειστκά χρήσις του τον μεταμορφώνει όπως η Κίρκη σε κτήνος.

ΚΑΛ: Ιερός ο λόγος σου, θεανθρώπινος. Χαίρομαί σου ακούων.

ΣΩ: Ο άνθρωπος είναι από την φύσι του ιερός όπως ιερά είναι κάθε μορφή ζωής. Ως εκ τούτου και δια τούτο δεν έχει ανάγκη από την συνδρομή, έγκρισι και υπογραφή καμιάς θρησκείας. Όσο δε για τους μεσάζοντες, τους μεταξύ ανθρώπου και θεού, ιερείς και θρησκεύματα, αυτούς τους εμπόρους της ανθρώπινης ελπίδας και πόνου, αυτοί  ήσαν και είναι πάντοτε κατακριτέοι, και είναι εκ του περισσού και εκ του πονηρού.

ΚΑΛ: Σοφό κι αυτό.

ΣΩ: Μη και λάθωμεν όμως προς τούτοις ποτέ και τούτο: Το μεγάλο κακό κρύπτεται εις – και προσχηματίζεται - το μεγάλο καλό για να περνά απαρατήρητο. Αλλά τί άλλο καλό υπάρχει και θεωρείται εκ μέρους των ανθρώπων ανώτερο από την θρησκεία που και γι αυτό αυτή όμως γίνεται το άριστο δόλωμα-παγίδα  του κακού;

ΚΑΛ: Για τους αφιλοσόφητους ισχύει αυτό όσο και ευπίστους.

ΣΩ: Και με πρόσχημα πάντα την θεοπιστία και την θεοσέβεια. Το θρησκευτικό συναίσθημα και φαινόμενο ίσως συνιστά και το κορυφαίο και τραγικότερο ανθρώπινο πάθος και αμάρτημα.

ΚΑΛ: Αμάρτημα ή δείγμα υψηλής πνευματικότητος;

ΣΩ: Κανένα ζώο δεν κάνει θρησκευτική ζωή ούτε φτιάνει ναούς λατρείας. Πλην όμως ουδείς θα τα κατηγορούσε ότι δια τον λόγο αυτό είναι περισσότερο άγρια, πονηρά και διεφθαρμένα από τον άνθρωπο. Δεδομένου ότι δεν παρατηρείται σ’ αυτά η χειρίστη ανθρωπίνη μορφή εκμεταλλεύσεως, η θρησκευτική.

ΚΑΛ: Πού εντοπίζεται αυτή η θρησκευτική αμαρτία;

ΣΩ: Είναι ένας πνευματικός αυνανισμός και ναρκισσισμός. Σε μαθαίνει πιστεύειν στο θεό μ’ ένα τρόπο που ακυρώνει την πίστι στον εαυτό σου και τον άνθρωπο. Αλλά τι το όφελος τότε, να κερδίσεις τον θεό αλλά να έχεις χάσει τον άνθρωπο; Είναι σα να κατέκτησες το πέλαγος ενώ έχεις χάσει κάθε λιμάνι.

ΚΑΛ: Δεν υπάρχει  αλήθεια στην θρησκεία;

ΣΩ: Μια κατεσκευασμένη αλήθεια μόνο, μια αλήθεια μισή αλήθεια που συνεργάζεται με το ψέμα και πουλάει την ελπίδα και την σωτηρία σε ανταγωνιστικές συμφέρουσες τιμές.

ΚΑΛ: Κι εσύ πού το ξέρεις;

ΣΩ: Μού το είπε ένα αηδόνι και το πετροχελιδόνι.

ΚΑΛ:  Χα, χα! Έχεις χιούμορ.

ΣΩ: Ο εύχυμος ορός ελληνιστί της ψυχοσωματικής ευεξίας.

ΚΑΛ: Έστω.

ΣΩ: Ο  θεός Κρόνος πάντως, ο θεός της οικονομικοπολιτικής εξουσίας, δεν αστειεύεται. Γι αυτό έχει από καταβολής κόσμου όλες τις ανθρώπινες θρησκευτικές εταιρίες στο τσεπάκι του. 

ΚΑΛ: Τι σημαίνει αυτό;

ΣΩ: Εξηγεί το γιατί, ανέκαθεν και διαχρονικά, ευνούχοι, σώματι και πνεύματι, καθοδηγούν αβελτέρους και εθελοδούλους.

ΚΑΛ: Προς τα πού δηλαδή;.

ΣΩ: Προς τον αδηφάγον και χαώδη κρόνειον στόμαχον-παράδεισον των ηλιθίων και των δούλων πιστών.

 ΚΑΛ: Μα αυτοί οι αβέλτεροι και εθελόδουλοι πιστοί που λες, αυτοί τουλάχιστον δεν έφαγαν ποτέ από τον απηγορευμένον καρπό της γνώσεως.

ΣΩ: Έφαγαν όμως από κάτι πολύ χειρότερο. τον θρησκευτικό καρπό των ψευδαιθήσεων και της βλακείας. Κουτόχορτο, ¨χόρτο¨ ή όπως άλλως θέλεις ονομάζειν αυτό.

ΚΑΛ: Και η θεραπεία, η σωτηρία πού;

ΣΩ: Η ομόνοια, ορίστε. το άριστον πνευματικόν εμβόλιον.   

ΚΑΛ: Και τί σημαίνει αυτή η ομόνοια;

ΣΩ: Κοίτα. Όποιος θα έλεγε τον πλανήτη μας είναι ένα απέραντο στρατόπεδο θρησκευτικών αιχμαλώτων, δεν θα υπερέβαλλε. Ομόνοια είναι κι αυτή η θρησκευτική, ζωώδους όμως επιπέδου και συνειδητότητος, μια ομόνοια αβούλων, δειλών και δούλων. Η ομόνοια των ελευθέρων  είναι η φυσική τοιαύτη που λέγεται οικογένεια, έθνος και φυλή με τις ανάλογες ηθικοπνευματικές και πολιτισμικές αξίες και παραδόσεις που την στηρίζουν.

ΚΑΛ: Όντως αι τελευταίαι αυταί αξίαι θωρούνται σήμερα εκ μέρους των μετανεωτερικών θεωρητικών παρωχημένα, αγκυλώσεις και αναχρονισμοί μιας δήθεν κατωτέρας ποιότητος πνευματικότητος και συντροφικότητος ζωής.

ΣΩ: Δήλον ότι επιχειρείται στην εποχή μας, συνωμοτικά και από κέντρα πλανητικής ισχύος,  μια σατανική αντιστροφή της πραγματικότητος και των φυσικών και ανθρωπίνων αξιών για οικονομικοπολιτικούς λόγους και σκοπούς.

ΚΑΛ: O mores, o tempora!

ΣΩ: Κατωτέρας ποιότητος ζωή λοιπόν αι πατριωτικαί ανθρωπιστικαί αξίαι, η αυτοθυσία των ηρώων, η φιλοπονία, η φιλομάθεια, η φιλαλήθεια, η εγκράτεια, η αφιλοχρηματία που εξημερώνουν, εξευγενίζουν και ενώνουν ηθικά τους ανθρώπους χαρίζοντας ευνομία, ισοπολιτεία και ελευθερία;

ΚΑΛ: Έλα ντε;

ΣΩ: Και ποιότης τί; Ο υπερκαταναλωτισμός, η ηδονοθηρία, ο εκφυλισμός, ο κοσμοπολιτισμός, καιροσκοπισμός και τυχοδιωκτισμός, η κτησιομανία και πλουτομανία που δημιουργούν ανομία και αδικία, και που εξαγριώνουν, φέρνουν διαιρέσεις, διχόνοια, διαπληκτισμούς, παρακμή και εκφυλισμό, κοινωνική και εθνική διάλυσι και σήψι, δουλεία και τυραννία;

ΚΑΛ: Όπως τα λες αλλά…

ΣΩ: Τι λέγει ο Ευριπίδης δια στόματος Ιφιγένειας στην ¨Ιφιγένεια εν Αυλίδι;¨ ¨Πάσι γαρ μ’ Έλλησι κοινόν έτεκες, ουχί σοί μόνη.¨ λέει αυτή απευθυνομένη στην μητέρα της Κλυταιμνήστρα. ¨Με γέννησες για την Ελλάδα, κυρία μου, όχι μόνο για τον εαυτό σου.¨ Και ακόμα. ¨δίδωμι σώμα τούμόν Ελλάδι.¨  Προσφέρω την ζωή μου θυσία δια τα δίκαια της αδικουμένης  Ελλάδος. Αυτά είναι αιώνιες και άφθαρτες ηθικές αξίες, όχι ροζ αγγελίες. Αμ και το άλλο;

ΚΑΛ: Ποιο άλλο;

ΣΩ: Πολύ πιο ελληνικό. ¨ Βαρβάρων δ’ ‘Ελληνας άρχειν εικός, αλλ’ ου βαρβάρους Ελλήνων. Το μεν γαρ δούλον, οι δ’ ελεύθεροι.¨(Φυσικόν τους Έλληνες είναι αρχηγούς των βαρβάρων και όχι το αντίθετο. Γιατί εκείνοι γεννήθηκαν να υπακούν ενώ  αυτοί ελεύθεροι.)

ΚΑΛ: Χα, χα!  Αυτό τώρα, κι αν δεν κάνοι τους αριστεροφιλελέ δικαιωματάκηδες και λοατκήδες να πηδηχθώσι, μαζικώς και παραθυρικώς. Πολύ ρατσιστικό ακουσθήναι δια τα δημοκρατοξενόδουλα ημών ήθη. Και άρα απαγορευτέον από του διδαχθήναι, βεβαίως βεβαίως, στα ημέτερα αφελληνισμένα σχολεία.

ΣΩ: Σε μια χώρα εθνικώς αιμορραγούσα, με Μάτι, μύρια λάθρο μουσουλμάνους και την ΕΥΠ σε μόνιμες διακοπές, με πλειοψηφία διορισμένους αριστερούς (πανεπιστήμια, δημοσιογραφία, κρατικούς μηχανισμούς..) και με σκληρά θυλάκια σταλινιστών... Με φλωροδεξιούς να πουλούν υποταγή σε ό,τι κινείται και το κυβερνόσογο να ασχολείται μόνο με επενδύσεις ΜΚΟ και να πουλάει εμβόλια τρόμου... Αυτά τα σχολεία εννοείς;  

ΚΑΛ: Αντιστάσεως δυστυχώς μη ούσης….

ΣΩ:  Χάλια αδιόρθωτα. Αφ’ ενός μια συμμορία, καιροσκόπων και τυχοδιωκτών, επαγγελματιών της πολιτικής. Και αφ’ ετέρου λαός χωρίς ιστορική, πολιτική και εθνική παιδεία και αγωγή καθώς εις την θέσι των τελευταίων υποκαταστατικώς παρασιτεί μόνο μια υπερτροφική, υπερκαιροσκοπική, διεθνιστική θρησκεία….

ΚΑΛ: Και ποια είναι αυτή η απαιτουμένη εθνκή παιδεία και αγωγή;

ΣΩ: Η πρωτογενής και αυτοδημιούργητος σκέψι και και όχι ο ταριχευμένος λόγος του εστρατευμένου πολιτικού και θρησκευτικού συστήματος των δουλοτυράννων που παθητικοποιεί και εκφυλίζει παρά εξευγενίζει και εκπολιτίζει.

ΚΑΛ: Δουλοτυράννων είπες; Μυθικό τέρας είναι αυτό; Ερμαφρόδιτον μου θυμίζει.

ΣΩ: Ο δούλος δημιουργεί τυράννους και οι τύραννοι με την σειρά των δούλους. Και ο ανελεύθερος άνθρωπος τι άλλο εστί, ει μη ο δούλος στον ανώτερό του και συνάμα τύραννος στον κατώτερο;  Αυτή είναι η ιεραρχία και ο φαύλος κύκλος του διαχρονικού κακού.  

ΚΑΛ: Αλλά υπάρχει κάποια σωτήρια και εφικτή φιλοσοφική τεχνική για τον άνθρωπο; 

ΣΩ: Είναι η μετρητική-υπολογιστική ικανότης ορθολογικού χειρισμού-χρήσεως, και μη καταχρήσεως, λόγου, πραγμάτων και καταστάσεων. Εν μέρει διδακτή, εν μέρει όχι. Σε γενικές γραμμές πάντως χαρακτηρίζει τον σώφρονα και εξευγενισμένο άνθρωπο. Είναι αυτή που καταλαγιάζει τα πάθη, οξύνει το πνεύμα, απωθεί ευγενώς τον φόβο και την εγωπάθεια, την πλεονεξία, το μίσος, τον φθόνο, την κτησιομανία και φιλαργυρία ενώ παράλληλα ξυπνά  εις την ανθρώπινη ψυχή τον κοιμώμενον ουράνιον έρωτα για  τα αιώνια και άφθαρτα, ιερά, πνευματικά και  όμορφα, πράγματα.

ΚΑΛ: Και πώς νιώθεται αυτό;

ΣΩ: Μια φιλοσοφική αυτοκάθαρσις της ψυχής που αποκτάται συν τω χρόνω και εμπειρικά.

ΚΑΛ: Τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας θυμίζει.

ΣΩ: Ακριβώς. Η δια ελέου και φόβου κάθαρσις των ψυχικών παθών-παθημάτων.

ΚΑΛ: Και σε τι διαφέρει αυτή απ’ την θρησκευτική;

ΣΩ: Η τελευταία τελείται δια των θρησκευτικών τελετουργιών, μυστηρίων και συμβόλων και στηρίζεται αποκλειστικά σε ανορθολογικάς άρα και επισφαλείς μεθόδους όπως μαγική υποβολή, αυθυποβολή, χαύνωσι και ψευδαίσθησι.  Είναι εντελώς επιδερμική, ενστικτώδης και φοβική. Δεν αντέχει εις το φως του κριτικού λόγου. Κι αυτό διότι ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΜΙΑΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΚΗΣ ΥΠΟΔΟΜΗΣ ΟΠΩΣ η φιλοσοφική κάθαρσις.  

ΚΑΛ: Ναι αλλά το αποτέλεσμα μετράει, δεν λένε;

ΣΩ: Μόνο που το θρησκευτικόν αποτέλεσμα είναι προσωρινό, το δε φιλοσοφικόν μόνιμον. Εξάλλου η θρησκευτική κάθαρσις ( μυστήρια, εκκλησιασμοί, ποιναί) είναι κατ’ ουσίαν ένας ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ, ΑΡΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ επικαλούμενος την αυθεντίαν του θεού και που δημιουργεί παρενέργειες βλαπτικές, φοβίες, παθητικότητα, εξάρτησι, προσκόλλησι και νοσηρό φανατισμό διότι ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ και ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΝΟΡΘΟΛΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΦΟΒΙΚΗΣ.  Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ όμως ΜΕΤΑΝΟΙΑ και ΚΑΘΑΡΣΙΣ ως αυτοδημιούργητος, αυτόνομος  και αυτοθεραπευτική ηθικοφιλοσο- φική κατάκτησις του ανθρώπου είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΗΡΩΙΚΗ, ΜΟΝΙΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟΣ.

ΚΑΛ: Αυτό το ¨δια ελέου¨ και ¨φόβου¨ της φιλοσοφικής-τραγικής καθάρσεως πώς λειτουργεί;   

ΣΩ: Λειτουργεί μέσω μιας λογοτεχνικής παρουσιάσεως και φιλοσοφικής αναλύσεως  πράξεων σημαντικών ανθρώπων. Πρόκειται για κορυφαία ανθρώπινα πρότυπα, ήρωες,  ιστορικά ή μυθικά δεν έχει σημασία,  που παραβιάζουν, εκούσια και συνειδητά ή μη, φυσικούς και ηθικούς νόμους, ανθρώπινα μέτρα  και κανόνες τιμωρούμενοι, αυτομάτως από την συμπαντική νομοτέλεια και την αδέκαστο θεία Δίκη. Αντιμετωπίζοντας τραγικάς καταστάσεις και διλήμματα, παθαίνοντας και μαθαίνοντας, οι ήρωες αυτοί διδάσκουν την ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ  - και ΟΧΙ την μυστικιστική και ΔΟΥΛΙΚΗ όπως η θρησκεία – ΤΑΠΕΙΝΩΣΙ και ΜΕΤΑΝΟΙΑ μέσω της οδυνηρής αυτογνωσίας και της γνώσεως του καλού και του κακού, του μέτρου και της υπερβολής-ύβρεως.

ΚΑΛ: Θαυμάσια φιλοσοφική τραγανάλυσις. Εύγε.

ΣΩ: Τίποτα σπουδαίο, κοινότυπα και αυτονόητα πράγματα λέγομεν.

ΚΑΛ: Η μετριοφροσύνη της σοφίας σου μάλλον τα βλέπει έτσι.

ΣΩ: Ας συνεχίσωμεν όμως. Ο τραγικός θεατρικός λόγος είναι ο ελληνικός φιλοσοφικός αποδεικτικός λόγος. Δεικνύει την ανθρώπινη ασημαντότητα μπροστά στην ανελέητο μοίρα και την τύχη, τον θεό και τους θεούς. Καλεί τον ελεύθερο άνθρωπο, χωρίς θρησκευτικούς αποκλεισμούς και κατηγοριοποιήσεις, σε λογική αυτενέργεια, ηθικό αυτοέλεγχο και συμμόρφωσι στο ανθρώπινο μέτρο διότι πέραν αυτού καραδοκεί η Ύβρις (υπερβολή), η Άτη (η εξαπάτησις) και η Νέμεσις (τιμωρία).

ΚΑΛ: Ελληνικά πράγματα, λογικά, κατανοητά και διαχρονικά. 

ΣΩ: Αυτή είναι η τραγική-φιλοσοφική μετάνοια που διδάσκει και προτείνει ως θεραπείαν και σωτηρίαν την τήρησιν του ανθρωπίνου μέτρου. Ένα μέτρον που ευλαβείται, σέβεται και δεν προσβάλλει τους θεούς αλλά και δεν  εξουθενώνει τον ελεύθερο και αυτόβουλο άνθρωπο. Διότι εξηγεί, παραστατικά και κατανοητά, ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα βάσανά του είναι δικής του, αποκλειστικά υπαιτιότητος και ευθύνης, και όχι της μοίρας και της τύχης, άρα είναι και στο χέρι του αποκλειστικά, και χωρίς να χρειάζεται ανακατεύειν σ’ αυτά κανένα θεό, - να βάλει μόνο χρειάζεται το οκνό μυαλό και ξερό του κεφάλι να δουλέψει - το να κατορθώσαι αντιμετωπίσαι, προλαβείν και αποφυγείν πολλά δεινά και κακά.

ΚΑΛ: Ω αυτός ο φιλάνθρωπος και θείος ελληνικός λόγος!

ΣΩ: Αν και δεν παύει ο λόγος αυτός αποτελείν και μια έμμεσο αποστροφή και αποδοκιμασία του κρατούντος θρησκευτικού-μυστικιστικού τρόπου σκέψεως και αντιμετωπίσεως των προβλημάτων της ζωής (θεολατρία, μαγεία και θαύμα) εκ μέρους του ανθρώπου. Κάτι που θα έβλαπτε όμως, και επί ελληνικής αρχαιότητος ακόμα, την δύναμι, την, πνευματική και πολιτική, επιρροή των ιερέων και οπωσδήποτε δεν θα πέρασε απαρατήρητο...

ΚΑΛ: Ο Αισχύλος το επλήρωσε με την ζωή του πάντως.

ΣΩ: Ισόθεον το υπέρ αληθείας θνήσκειν. Όλοι θα πεθάνωμε κάποτε. Ας ζήσωμε όμως προηγουμένως, το κατά δύναμιν και συνείδησιν, ελεύθερα, υγιεινά και αληθινά. Φυσικά.

ΣΩ: Η τραγωδία λοιπόν αυτή  είναι μια καθαρά ελληνική, ηρωική πνευματική στάσις και είναι μια αισιόδοξος αντιμετώπισις της ζωής και της πραγματικότητος που διατρανώνει την ακράδαντο πίστι του έλληνος ανθρώπου στην λανθάνουσα θεία δυναμική του ανθρωπίνου πνεύματος. Εκ παραλλήλου ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ  κατηγορηματικά την θρησκευτική (παθητική και μοιρολατρική) στάσι ζωής, ΤΗΝ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ δηλαδή ΠΑΡΑΙΤΗΣΙ και ΕΚΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-ΙΕΡΕΩΣ. Διότι αυτή η τελευταία στάσις είναι ξεπεσμός και κατάντημα του ανθρωπίνου είδους, είναι ίδιον των δουλοφρόνων βαρβάρων και καθόλου του κανονικού, φυσικού, ελευθέρου ανθρώπου, του Έλληνος ανθρώπου.

ΚΑΛ: Μέτρον άριστον, το ορθολογικόν μέτρον;

ΣΩ: Γιατί όχι. Το είπε άλλωστε, προ πολλού και ο Εφέσιος σοφός: ¨Της αντικειμενικής λογικής ισχυούσης για όλους (ως κοινόν ανθρώπινον μέτρον), οι περισσότεροι θεωρούν την λογική αυτή (το μέτρο αυτό)  κάτι το υποκειμενικό και όχι καθολικής ισχύος.¨

ΚΑΛ: Γι αυτό και συγκρούονται ανόητα εν είδει πολυγλώσσου Βαβέλ.   Αλλά θέλω κι άλλο ενασχόλησι-φλερτ με την κυρία τραγωδία αυτή. Εσύ;

ΣΩ: Κι εγώ. Περικαλλής και περίβλεπτος γαρ. Σού λέει λοιπόν η τραγωδία αυτή. Όλοι γενικά έχομε πράγματα να χαρούμε αγωνιζόμενοι και μοχθώντας σ’ αυτή την ζωή, η ζωή είναι θείοδώρο αλλά θέλει και προσωπική συμβολή, συνεργασία και αξιοποίησι.. Τα χάνομε όμως αυτά έχοντας αποκλειστικά εστραμμένη την προσοχή μας και φθονώντας τα αγαθά των πλουσίων και ενδόξων. Πλούτος όμως και φήμη δεν είναι απαραίτητα και εισιτήριον ευδαιμονίας και ελευθερίας, ¨ουδέν καλόν αμιγές κακού¨ όπως και το αντίθετο. Ο αρχηγός των τρωικών Ελλήνων, ο πολύ Αγαμέμνων, ορίστε, υπήρξε και πρότυπον ευτυχίας; ¨Προστάτην (τύραννον) δε του βίου τον όγκον (αρχηγικόν αξίωμα) έχομεν τωι τ’ όχλωι δουλεύομεν (και τον όχλον υπηρετούμεν)¨ εξομολογείται στον αδελφό του Μενέλαον, την στιγμή που δια να διασώση την εξουσία του υποχρεούται θυσιάσαι την ίδια του την βασιλική κόρη.

ΚΑΛ: Το κυνήγι του πλούτου και της εξουσίας είναι, κατά πολύ, μάταιος κόπος όσο και κενή, απραγματοποίητη ελπίδα για τον κοινό θνητό.

ΣΩ: Έται. Γιατί εκτός από όνειρο απλησίαστο και απατηλό που σε εξαντλεί το κυνηγητό του, και η εκπλήρωσί του ακόμα δεν ικανοποιεί τα βαθύτερα ¨θέλω, ¨ ιδανικά, και πραγματικές ηθικές ανάγκες της ψυχής. Η αίσθησις τότε του ανικανοποιήτου, η έρημος, το κενό της ψυχής μεγαλώνει απελπιστικά και είναι θεία κατάρα και νέμεσις. Πέραν του ότι πολλάκις ο άνθρωπος, προκαταβολικώς και εκβιαστικώς, υποχρεούται απωλέσαι την ψυχήν αυτού, την αγνότητα και ακεραιότητά του, την ανθρωπιά του, τον πραγματικό εσωτερικό του πλούτο, δια την απόκτησιν αυτών των υλικών αγαθών που λύνουν μεν όλα τα προβλήματα εκτός απ’ όσα τα ίδια αυτά δημιουργούν. Και που δεν είναι ολίγα. Είναι τα περισσότερα.

ΚΑΛ: Η θρησκεία απαιτεί πίστι. Η φιλοσοφία τί;

ΣΩ: Η θρησκεία θέλει το σώζειν τους ανθρώπους δια της πίστεως, η φιλοσοφία όμως δια της απιστίας.

ΚΑΛ: Αντιφατικό και οξύμωρον δεν ακούγεται;   

ΣΩ: ¨ Σώφρονος απιστίας ουδέν εστί χρησιμώτερον.¨ καθώς λέγει και ο φιλοσοφών τραγικός ποιητής.

ΚΑΛ: Χα! Το έζησα, δάσκαλε, κι αυτό μια μέρα. Ένας πανέξυπνος χωριάτης, σίγουρα δεν είχε διαβάσει Ευριπίδη, ¨έπαιζε¨ το μάτι του, ¨ελίκωψ Αχαιός¨ που λέει ο Όμηρος,  στην Εφορία, στημένοι στην ουρά ψιθύριζε κοντά στο αυτί στον φίλο του, άκουγα εγώ. ¨Καλό να πιστεύεις αλλά καλύτερα να μη πιστεύεις.¨ Έμεινα. Κοίτα, είπα μέσα μου, ο λαός πόσο μπροστά είναι,  τί μεγαλοφυής ανατρεπτικός αφορισμός!

ΣΩ: Ζη άρα η θεά σοφία των Αθηναίων. Ο Έλλην είναι βιβλίο ανοικτό. Δεν χρειάζεται να διαβάσει, και πολύ, σοφά βιβλία για να επικοινωνήσει με την αλήθεια. Είναι στο ελεύθερο αίμα του. Κι εγώ μια φορά έπεσα σε συζήτησι παρόμοια. Έβριζε ό ένας θεούς, αγίους και δαίμονες στα γεμάτα, βαρέα και σεξιστικά, χα, πώς λέμε βαρέα και ανθυγιεινά, και ο άλλος θρησκομουλωχτούλης έκανε τον σταυρό του ¨θεέ σχώρα, θεέ σχώρα.¨ ¨Τι σταυροκοπιέσαι, μωρή κότα, ο άλλος του τα χωνε, δεν εννοούμε ούτε έχουμε τον ίδιο θεό οι δυο μας, εγώ το κακό ξορκάω, το ίδιο καράβι βλέπεις μόνο που άλλοτε φαγώσιμα του θεού φέρνει κι άλλοτε ναρκωτικά του διαόλου. Εσύ όμως και τρόφιμα και ναρκωτικά τα πας το ίδιο αμάσητα γιατ’ είσαι μπούφος. Εγώ όμως τα διαλέγω πριν τα φάω. Τρώω τα καλά και τα κακά τα φτύνω και τα βλαστημάω. Κατάλαβες τώρα;¨  

ΚΑΛ: Χα, χα! Δεν είχε ακούσει για τον δούρειο ίππο, ο μουλωχτούλης φαίνεται. Για Αβραάμ και Ισαάκ όμως θα τα ήξερε απέξω κι ανακατωτά. Μακάριοι οι αβρααμίζοντες, ψυχήι τε και πνεύματι.

ΣΩ: Όσο η ΘΡΗΣΚΕΙΑ συμβαδίζει δημαγωγικά με την βλακεία και όχι με την ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ όπως όπως επί κλασικών Ελλήνων, και όχι όπως γίνεται στα πολιτικά των ευνομουμένων κρατών, με την αριστοτελική συμπόρευσι, ΔΙΑΚΡΙΣΙ και τον ΑΛΛΗΛΟΕΛΕΓΧΟ των τριών πολιτικών εξουσιών, - εδώ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ, - ο κόσμος θα πηγαίνει κατά διαόλου ¨με σημαίες και με ταμπούρλα,¨ προσευχές και ψαλμωδίες.

ΚΑΛ: Ναι αλλά έχει ανάγκη ο άνθρωπος και βοηθητικών προσευχητικών εργαλείων και μεταφυσικής τινος επικοινωνίας και γομώσεως. Ή όχι;

ΣΩ: Είναι η φυσική κλίσις και πολυτέλεια της ανθρωπίνης ψυχής το επικοινωνείν με την ουράνα αιωνιότητα και το αναζητείν τας πατρικάς ρίζας και καταβολάς της εκεί εις τα αθάνατα και θεία.

ΚΑΛ: Η προσευχή είναι το νέκταρ της ψυχής.

ΣΩ: Χρειάζεται όντως πνευματική συνεργασία και συμμαχία με τας θετικάς, αγαθοεργάς δυνάμεις του σκεπτομένου σύμπαντος.

ΣΩ: Και ο θείος Όμηρος ακόμα θα συνηγόρει επ’ αυτού: ¨ός και θεοίς επιποίθηται, μάλα τ’ έκλυον αυτού.¨  ( οι αγαθές ουράνιες δυνάμεις εισακούουν προθύμως όσους τας εμπιστεύονται.) Η καθημερινή προ της βραδινής κατακλίσεως προσευχή είναι σαν μια  αφιερωμένη ευώδης ανθοδέσμη, κατατεθειμένη στα βελούδινα σκαλοπάτια του ουρανού με παραλήπτη τον εκάστοτε θεόν υπηρεσίας.

ΚΑΛ: Χα, ωραίο!  Οι πονηροί ιερείς όμως θέλουν το μονοπώλιο των προσευχών. Δι’ ημών και μόνο μέσω ημών και της θρησκευτικής εταιρίας ημών λένε τας προσευχάς φθάνειν εις τους αποδέκτας των. . 

ΣΩ: Την δουλειά τους κάνουν. Και η οποία συνίσταται στο επιδιώκειν ελέγχειν και χειρίζεσθαι τον άνθρωπο μέσω του σωτηριακού όσον και τρομοκρατικού των θρησκευτικού λόγου.

ΚΑΛ: Θεός όμως χωρίς ελευθερία  γίνεται;

ΣΩ: ¨Να σε κάψω, Γιάννη μ’, να σ’ αλείψω λάδι.¨  είναι αυτά τα θρησκευτικά πρακτορεία. .

ΚΑΛ: Εξ ασιατικής ανατολής το φως!

ΣΩ: Το νυκτερινόν εννοείται.

ΚΑΛ: Χα, σωστόοος! Αφού το ημερήσιο το έχουν καπαρώσει οι αδούλωτοι πρωταθληταί του φωτός, οι φωτεινοί Έλληνες της φωτεινής χώρας.

ΣΩ: Το λέει και το όνομα, ¨Ελ¨ ΄δασυνόμενο, ήλιος με ¨Ήτα¨ δασυνόμενο επίσης.

ΚΑΛ: Γι αυτό μας κατήργησαν τα πνεύματα οι μισέλληνες ξυλοσχίσται.

ΣΩ: Άλλο γαρ το φως της γνώσεως και άλλο της απογνώσεως. Αλλά ίδια πάντα η μήτρα της δουλείας και της θρησκείας. Ασία λέγεται. Μυστικοπάθεια, γυμνοφοβία, λογοφοβία, ανασφάλεια. Και στο βάθος βάθος μισοκαλία και μισανθρωπία.

ΚΑΛ: Και στο παρά βάθος, εν κρυπτώ και παραβύστω, κρόνειος παπική παιδοφιλία και ανθρωποθυσία. Έ; 

ΣΩ: Πότε μονοθεϊσμός και πότε πολυθεϊσμός, ¨πότε Βούδας, πότε Κούδας,¨ άσε.

ΚΑΛ: Αι γυναίκες προπάντων ρέπουν στην μυστικοπάθεια..

ΣΩ: Δυστυχώς όμως αυτές ανατρέφουν και επηρεάζουν διαφθείροντας θρησκευτικά και τους.άντρες. Φανατίλες, τρομοκρατημένα προ του θανάτου γραϊδια και θρησκοϋστερικές γυναικούλες που είναι και η πλειονότης, έ, δεν είναι και το καλύτερο ηθικό και παιδαγωγικό πρότυπο. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια, όσο πιο πολλές τόσο και πιο επωφελείς για τον ελεύθερο άνθρωπο.

ΚΑΛ: Φανατίλες έ; Κατά τ’ άλλα αντιεγωιστικά, μωρέ άσε, άκακα ανθρωπάκια του θεού.

ΣΩ: Μα ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ, αυτόν που δήθεν αποκαλείται και επιραβεύεται ως θεάρεστος πίστι;  Ξέρεις τί είναι η πνευματική ψευδαίσθησι; Από ασήμαντο ανθρωπάκι, κι απ’ την μια ώρα στην άλλη, είναι σα να διορίζεσαι και να νιώθεις δικηγόρος και συνήγορος του αληθινού θεού και της αληθινής θρησκείας, με την βούλα μάλιστα και το γόητρο της εξουσίας, θρησκευτικής και πολιτικής.

ΚΑΛ: Εύκολα καβαλάς το καλάμι. Πόσο μάλλον του θεού.

ΣΩ: Είναι σαν από αλήτης να προσλαμβάνεσαι ξαφνικά ως υπουργός δημοσίας τάξεως. Και μάλιστα απ’ τον ίδιο τον θεό. Παίρνουν τα μυαλά σου αέρα, στο άψαι, σβήσαι. Και από ταπεινό ανθρωπάκι τότε μεταμορφώνεσαι σε άγριο αιμοβόρο θηρίο, έτοιμο να κατασπαράξη, απλώς μ’ ένα νεύμα του θρησκευτικού σου καθοδηγητή, τον κάθε αιρετικό και τον άπιστο που αυτός θα σού υποδείξη. Κι ακόμα να πέσεις στην φωτιά είσαι ετοιμος, προτιμώντας να θυσιάσεις την πραγματική σου ζωή για να μην στερηθής την φαντασιακή-ψευδαισθησιακή.

ΚΑΛ: Αν δεν είναι αυτό μαύρη μαγεία, τότε τι είναι;

ΣΩ: Κι όμως κυκλοφορεί ελεύθερα και νομμοποιημένα όπως η νικοτίνη. Έτσι κρατούν την ανθρωπότητα καταχρεωμένη και αιχμάλωτο.  ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ, ΣΤΟ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΖΕΙΝ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΠΑΘΟΣ επί παντός υλικού και μεταφυσικού.

ΚΑΛ: Καλά και τί μετοχές-χαρτιά παίζουν αυταί αι θρησκευτικαί στοιχηματικαί;

ΣΩ: Τα καλύτερα μεταφυσικά χαρτιά εννοείς;

ΚΑΛ: Τι άλλο; 

ΣΩ: Τα εβραϊκά, uber alles: Άγιαι Τράπεζαι, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ  και Σία.

ΚΑΛ: Χα, χα. Και τίς ουκ έφαγε ¨εις την μάπα¨ αυτά τα χαρτιά;

ΣΩ: Στις εκκλησιές, κάθε Κυριακή και γιορτή, γίνεται ο χαμός μ’ αυτά. Πέφτει άγρια διαφήμισι. Πάρτε, πάρτε κόσμε, μέχρι και οι άγιοι, σού λέει,  πάνω σ’ αυτά επενέδυσαν. Αγόραζαν, αγόραζαν άπληστα εν ζωή εβραϊκές θρησκευτικές μετοχές και μ’ αυτές αγίασαν, ου μην αλλά και τώρα, ως λέγουσιν άλλα άγια στόματα, έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες εκεί, στον ουράνιο παράδεισο. Δεν έχουν πού να τα βάλουν τα κέρδη τους.

ΚΑΛ: Χα, πώς τα λες, βρε άνθρωπε!

(συνεχίζεται)