Όπου ακούς πολλά εξοπλιστικά… κεράσια κράτα και μικρό καλάθι

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Το θέμα τελείωσε.!! Rafal θα πάρουμε , είναι τελειωμένο το θέμα, αλλά φρεγάτες Belh@rra  όχι.!! Για τις Belh@rra θέλαμε 3,5 δις και παραλαβή το 2028 , πολύ αργά για εμάς. Εμείς πρέπει μέσα στους επόμενους 18 μήνες να εξοπλιστούμε όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό που θα πάρουμε από πλοία, διότι επενέβησαν οι Αμερικάνοι (μην πάρουν όλα τα λεφτά οι Γάλλοι) είναι οι φρεγάτες  LCS/MMSC. Ας ελπίσουμε ότι με αυτήν την επιλογή κάτι θα κερδίσουμε.
Με ένα δισ.€/τεμ , στις MMSC παίρνεις 32 Α/Α πυραύλους και RAM, ένα καλό ραντάρ, καθώς και πλοίο με "+" (πχ μεγάλη ταχύτητα, ναυπήγηση εδώ, μικροί χρόνοι παράδοσης), αλλά και "-" (υπερκατασκευή αλουμινίου, υδροπροωθητές).
Αντίστοιχα στις FDI, παίρνεις πλοίο με άριστο ραντάρ, αλλά με 16 Α/Α όπλα και καθόλου CIWS. Κι όσον αφορά το πλοίο, ενώ δεν έχει υπερκατασκευή αλουμινίου, εντούτοις έχει μικρή ταχύτητα... Συνεπώς, η MMSCA κοιτάζει στα ίσια την Γαλλική Μπελαρα του ενός δισ.€

Θα πάρουμε 8, 10, 12, 18, 20 μαχητικά Rafale από τους Γάλλους… Θα πάρουμε δύο φρεγάτες Belh@rra… Θα πάρουμε τέσσερις φρεγάτες MMSC από τους Αμερικανούς και θα μας αναβαθμίσουν με πλήρες πακέτο τις φρεγάτες MEKO 200HN κερδίζοντας άλλα 15 χρόνια επιχειρησιακής ζωής… θα υποστηρίξουμε τον στόλο των Mirage… Θα υποστηριχθούν τα μέσα του Στρατού Ξηράς… Κι όλα αυτά ενώ οι ανακοινώσεις για την ύφεση συνεπεία της πανδημίας ήταν σοβαρότερη του αναμενόμενου, με τον υπουργό Οικονομικών να έχει κάνει στο παρελθόν δηλώσεις ακόμα και για μονοψήφια νούερα, με την πραγματικότητα να μας προσγειώνει ανώμαλα σε ποσοστό άνω του 15%.
Τί ισχύει και τί όχι; Μήπως έχουμε αρχίσει για μια ακόμη φορά να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, εισερχόμενοι στη αγαπημένη ελληνική συνήθεια να αρνούμαστε να δούμε το πορτοφόλι από το οποίο θα υποστηριχθούν όλες αυτές οι ανάγκες; Διότι δεν υπάρχει εχέφρων που να αμφισβητεί την ανάγκη άμεσης ενίσχυσης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων…

Ωστόσο, τώρα δεν υπάρχει. Διότι επί μια δεκαετία το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχθηκε όχι κατώτερο των προσδοκιών, καθότι προσδοκίες με βάση την εμπειρία δεν υπήρχαν. Αποδείχθηκε καταστρεπτικό είτε λόγω ιδεοληψίας, είτε λόγω αδράνειας και απόφασης περί των προτεραιοτήτων.
Στην ακραία περίπτωση ιδεοληψίας οι αλήστου μνήμης δηλώσεις ανεκδιήγητων πολιτικών τύπου Μπαλάφα (ΣΥΡΙΖΑ) με το ιστορικό πλέον “θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία”. Τι κι αν ωρυόμασταν εμείς και πολλοί άλλοι ότι όλες οι ενδείξεις οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η εκτροπή είναι θέμα χρόνου, ζητώντας ΟΧΙ νέες προμήθειες, αλλά διασφάλιση ότι θα λειτουργούν αυτά που ήδη διαθέτει το “μαγαζί”. Δεν καταλάβαινε κανένας τίποτα. Φωνή βοώντος…

Στον αντίποδα και με κυβέρνηση της άλλης πλευράς… που υποτίθεται ότι κατανοούσε διαφορετικά το ζήτημα της εθνικής άμυνας και κατακεραύνωνε τις δηλώσεις του Μπαλάφα. Εκεί αποδείχθηκε ότι ο καημένος ο γραφικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν εξελέγη μόνος του αλλά τον εξέλεξε “ο σοφός ελληνικός λαός”, έγινε σάκος του μποξ γιατί είχε την τόλμη ή την παρόρμηση να διατυπώσει άποψη την οποία κατά βάθος συμμεριζόταν πολύ μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών.
Στην πράξη, όχι στα λόγια. Διότι στα λόγια σκοτώνονταν στα παράθυρα για τον τουρκικό κίνδυνο, ενώ στην πράξη οι παροχές προς την εκλογική πελατεία, υπάρχουσα και δυνητική, αποτελούσε πάντα την απόλυτη προτεραιότητα. Κανείς τους δεν είπε ότι το “χ” ποσό που δίδεται αντιστοιχεί στο κλείσιμο των “ψ” εντελώς πλέον ανελαστικών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το “παζάρι” με τα εξοπλιστικά καλούδια
Σήμερα, πιστοί στις συνήθειές μας, έχουμε ξαναβρεθεί στο άλλο άκρο. Η κοινωνία που άρχισε να αισθάνεται την απειλή στο πετσί της και διαπίστωσε ότι παρά τις τρομακτικές και αυτοκαταστροφικές διαχειριστικές ανοησίες των πολιτικών που εξέλεγαν ανεξαιρέτως, είναι πανέτοιμη να υπερθεματίσει στην ανάγκη της αμυντικής ενίσχυσης. Και περάσαμε με συνοπτικές διαδικασίες στο άλλο άκρο…
Αυτοκριτική δεν πρόκειται να κάνουμε ποτέ. Φωνάζαμε επί μια δεκαετία ότι οδεύουμε νομοτελειακά να επαναλάβουμε τα λάθη που οδήγησαν στην κρίση των Ιμίων. Τότε ήταν η τρομοκρατία που επικράτησε στις τάξεις των αξιωματικών μετά την περίφημη “αγορά του αιώνα”. Φυσικά, πολιτικό ήταν το κίνητρο που είχε ανοίξει το θέμα, όχι καμιά πρεμούρα για κάθαρση. Η Νέα Δημοκρατία να βγάλει τα μάτια του ΠΑΣΟΚ και αντίστροφα.
Κάπως έτσι καταλήξαμε στα Ίμια. Η Τουρκία επέλεξε τη στιγμή με την όποια βεβαιότητα της πρόσφεραν οι ανοησίες που έγραφε στο βιβλίο του για τις αμυντικές δαπάνες ο Κώστας Σημίτης. Οι Τούρκοι στρατηγοί ήξεραν τι θα γινόταν και προσπάθησαν να πατήσουν φρένο. Η Τσιλέρ όμως που έπαιζε το κεφάλι της στο εσωτερικό της χώρας έριξε τη ζαριά. Και της βγήκε, διότι μας βρήκε μπόσικους…
Ακολούθησε η εξοπλιστική φρενίτιδα και τα σκάνδαλα που οδήγησαν πρώην υπουργούς στη φυλακή. Ήρθε η Ολυμπιάδα του 2004 με τον γνωστό τρόπο διαχείρισης, για να ακολουθήσει το χάος. Φτάσαμε στην κρίση του 200 έχοντας ενισχύσει το αεροπορικό μας οπλοστάσιο όχι επειδή αντιλαμβάνονταν γνήσια την ανάγκη, αλλά στο πλαίσιο της περιώνυμης εξοπλιστικής διπλωματίας.
Ήρθε το Καστελλόριζο του Γιωργάκη Παπανδρέου που είχε αποφασίσει για εμάς που τον εκλέξαμε ως χώρα, ότι το μέλλον μας ήταν αποκλειστικά και μόνο το Διεθνές Νομισματικό ταμείο. Τίποτε άλλο. πριν ρίξουμε το ανάθεμα βέβαια, ας αναλογιστούμε και την συλλογική μας ωριμότητά ως κοινωνία να υποστηρίξουμε οποιαδήποτε άλλη λύση με πειθαρχία.
Αποδείχθηκε και στη συνέχει από το είδος της τιμωρίας που επέλεξε η κοινωνία μας για την προσφυγή στο ΔΝΤ. Τουλάχιστον ωρίμασαν κάποιοι που θεωρούσαν ότι το πολιτικό παιχνίδι παίζεται στα πεζοδρόμια έχοντας στα χέρια μολότοφ, αλλά και διακινώντας απόψεις εθνομηδενιστικού περιεχομένου ως τον απαραίτητο “εκσυγχρονισμό” της χώρας…
…Ενώ απέναντι έχουμε μια χώρα που εκπαιδεύει τη νεολαία της με κλασικό σύνδρομο καταδίωξης, ότι όλοι τους χρωστάνε, ότι όλα τους ανήκουν (ενώ έχουν τα πάντα καταλάβει στρατιωτικά και με πολύ αίμα), μια χώρα που είναι φανερό ότι εκμεταλλεύεται την ηλιθιότητα της απέναντι πλευράς που θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε λογικός συμβιβασμός. Μια χώρα που καταλαβαίνει αποκλειστικά και μόνο τη γλώσσα της ισχύος.
Κάπου εκεί όλα τέλειωσαν. Τα παρατήσαμε όλα στην άκρη. Ποιος εκσυγχρονισμός των φρεγατών και των αεροσκαφών που έπρεπε να έχει γίνει μια δεκαετία πριν… Όχι ότι ευθύνες δεν έχει και η συντεχνιακή νοοτροπία στο στράτευμα και η θεσμική ανικανότητα να διακρίνουν εγκαίρως ότι η Δομή των Ενόπλων Δυνάμεων δεν μπορούσε να διατηρηθεί.
Σε όλα ακολουθούμε τις εξελίξεις. Δεν προσπαθούμε να τις προλάβουμε αλλά και να τις διαμορφώσουμε. Γιατί να συνέβαινε κάτι διαφορετικό και στις Ένοπλες Δυνάμεις; Με τη διαφορά ότι φρόντισαν μπορούν να σταθούν όρθιες στα δύσκολα, κάτι που το αποδεικνύουν. Και πάνω τους στηρίζεται αυτή τη στιγμή, στην κυριολεξία, ολόκληρη η Ελλάδα.
Είναι όντως πανέτοιμες να ματώσουν πολύ σοβαρά τον διεφθαρμένο Ερντογάν και την ισλαμιστική του παρέα, με την οποία δεν τολμούν να τα βάλει η Δύση ολόκληρη, διότι συμπεριφερόμενη και αυτή με βάση το ευκταίο και όχι το εφικτό, αρνείται να δει την πραγματικότητα: Ότι αυτή η Τουρκία, όπως είναι, τελείωσε για τη Δύση και ότι μοναδικός τρόπος για να “το πάρει αλλιώς”, είναι ένα σκληρό στρατιωτικό πλήγμα. Τίποτε άλλο.

Αυτό θα ακυρώσει στην πράξη τη μυθολογία του αήττητου που έχει καλλιεργήσει ο νταής της γειτονιάς. Μόνο αν ματώσει θα κάνει πίσω. Ας πάψουμε να κοροϊδευόμαστε τουλάχιστον μεταξύ μας μηρυκάζοντας πολιτικές ορθότητες περί του πως θα μείνει η Τουρκία σε δυτικό μαντρί.
Οι άλλοι ίσως έχουν λόγο να τα λένε, διότι τα ανταλλάγματα δεν θα τα δώσουν εκείνοι. Από τον Ελληνισμό θα τα εξασφαλίσουν στον διεφθαρμένο σουλτάνο, στον οποίο κάνουν τεμενάδες. Τις συζητήσεις περί δυτικών αξιών και αρχών τις αφήνουν για την εσωτερική δυτική μας συζήτηση, όπου καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Το “μη χείρον” που διαρκώς ξεχνάμε
Κι αφού πιάσαμε την αυτοκριτική, καλό θα ήταν να δούμε και τη σημερινή πραγματικότητα. Σύμφωνοι να αντιμετωπίσουμε τη διαφθορά. Ουδείς αντιλέγει. Όμως αν έχουμε κάτι να αντιπαραθέσουμε στην Τουρκία σήμερα τα πήραν ο Άκης και ο Γιάννος. Ενώ είχε προηγηθεί το φιάσκο των Ιμίων στο οποίο συνέβαλλε η απραξία, η μη συνέπεια στη διατήρηση του αξιόμαχου και της αποτρεπτικής αξιοπιστίας.
Θυμίζει τη λογική όσων κατακεραυνώνουν “το αντιδημοκρατικό καθεστώς της Αιγύπτου, το στρατοκρατικό”! Βρε καλώς τους… Υπάρχει το μη χείρον… Ήταν δημοκρατία η Μουσουλμανική Αδελφότητα; Τί θα λέγαμε όταν θα είχε υπογράψει με τον Ερντογάν συμφωνία διαμοιρασμού της Μεσογείου; Διότι αυτό θα είχε γίνει.
Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα ανοχής της διαφθοράς, αλλά για την ανάγκη να βλέπει κανείς τη μεγάλη εικόνα. Άλλο η ανάγκη για εξοπλισμούς και άλλο το να αντιμετωπίσεις τη διαφθορά. Άλλο το ποιος δεν θα βλάψει τα νόμιμα εθνικά σου συμφέροντα στην Αίγυπτο και άλλο ποιος είναι δημοκράτης. Που και αυτό ανοησία είναι…
Διότι έχουμε δει που έχει οδηγήσει η δυτική υπεροψία να θέλει να επιβάλει τις δικές της αντιλήψεις σε περιοχές και λαούς με άλλες κουλτούρες. Τους οποίους δεν ρωτήσαμε αλλά αποφασίσαμε γι’ αυτούς ότι οι δημοκρατίες μας είναι ό,τι καλύτερο και αποφασίσαμε να το επιβάλλουμε αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Τις οποίες “λουζόμαστε”…
Τώρα ανακαλύψαμε αίφνης τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οποία έκπληξη. Όταν όμως κάποιοι εργάζονταν παρασκηνιακά τα τελευταία χρόνια να χτιστεί η σχέση, άλλο εδώ στην Αθήνα “χαϊδευόντουσαν” με το Κατάρ, το υποστηρικτή – χρηματοδότη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του Ερντογάν, με ατζέντα την οποία δεν θα τη συζητήσουμε εδώ. Όλα όμως συνδέονται. Σαν αλυσίδα.
Στην Ελλάδα όμως νομίζαμε ότι θα ισορροπήσουμε με όλους επειδή είμαστε ξύπνιοι, Στο τέλος υπονομεύσαμε τις τεράστιες δυνατότητες να λάβουμε βοήθεια. Όχι διότι μας αγαπούν, αλλά διότι αντιμετωπίζουμε τον ίδιο θανάσιμο αντίπαλο και είμαστε μάλιστα στην πρώτη γραμμή. Ποιος να τα σκεφτεί εδώ και να τα επιδιώξει; Συλλογικά, όχι ατομικά… Τώρα ξύπνησαν; Θα φανεί.
Κάναμε λοιπόν τα ίδια με το παρελθόν στην Ελλάδα. Αντί να είμαστε έτοιμοι την κρίσιμη στιγμή, καταφέραμε να έχουμε να την αντιμετωπίσουμε στρατιωτικά υπό τους δυσμενέστερους όρους. Το δις εξαμαρτείν… Πότε υποστηρίξαμε ότι είμαστε σοφοί; Μάλλον συλλογικά ανόητοι είμαστε. Ας το παραδεχθούμε επιτέλους, πρώτο βήμα αν θέλουμε κάποια στιγμή να αλλάξουμε πορεία.
Κρατήστε μικρό καλάθι…
Σε τι αποσκοπούσε όλη αυτή η… αναδρομή; Στο να αποδείξει πως εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε αυτοκαταστροφικά. Και ότι μέσα στον ενθουσιασμό που μας έπιασε όψιμα για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων μπορεί να προσγειωθούμε απότομα, όπως γίνεται συνήθως όταν οι κινήσεις δεν γίνονται με προγραμματισμό και ομαλά.
Σε λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα ανακοινώσει τις αποφάσεις της κυβέρνησης για το θέμα. Ας περιμένουμε και ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Η δουλειά είναι δύσκολη, τα συμφέροντα ισχυρά και η ισορροπία δύσκολη. Σίγουρα πρέπει να δοθεί σοβαρό κίνητρο σε όσους στηρίζουν την Ελλάδα στη δύσκολη στιγμή.
Όχι όμως δωράκια, αλλά αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε για να κλείσουμε τρύπες. Απόλυτη προτεραιότητα παραμένει το να “περπατάνε” όσα ήδη έχουμε. Χρειάζεται να αναληφθούν δεσμεύσεις που θα υλοποιηθούν όταν το επιτρέψει η οικονομική πραγματικότητα. Όχι να πετάξουμε από το παράθυρο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να ικανοποιήσουμε προτεραιότητες άλλων και σίγουρα όχι των Ενόπλων Δυνάμεων.

Προσώπων που εκμεταλλεύτηκαν ξανά τη συγκυρία και χώνονται για να καρπωθούν με στρατιωτικά μπιχλιμπίδια για ιθαγενείς -αναλογικά- τη στιγμή που υπάρχει η ευκαιρία για συστήματα πραγματικούς πολλαπλασιαστές ισχύος που θα αλλάζουν το επιχειρησιακό τοπίο. Όπλα μακρού πλήγματος, υψηλής τεχνολογίας μικρο-συστήματα κ.λπ. Αρκεί την ατζέντα να την επιβάλουμε εμείς, όχι οι… ατζέντηδες.
Με ορθολογικό προγραμματισμό που θα βοηθήσει στην ανάταξη της οικονομίας, είτε είναι χερσαία, είτε ναυτικά, είτε αεροπορικά προγράμματα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει καλά στοιχεία και προθέσεις. Συχνά όμως η προϋπάρχουσα δυναμική του χώρου περιορίζει τις δυνατότητες αποφασιστικών παρεμβάσεων. Ας το επιχειρήσει όμως. Δεν θα βγει χαμένος.

ΠΗΓΗ