Δύο είναι οι τρόποι με τους οποίους ένας πολιτισμός μπορεί να συρρικνωθεί. Σύμφωνα με τον πρώτο, τον οργουελικό, ο πολιτισμός γίνεται φυλακή. Σύμφωνα με το δεύτερο, το χαξλεϊκό, ο πολιτισμός γίνεται παρωδία. Αυτό που διδάσκει ο Χάξλεϊ την εποχή της προηγμένης τεχνολογίας, είναι ότι η πνευματική ερήμωση είναι πιθανότερο να προέρχεται από έναν εχθρό με χαμογελαστό πρόσωπο παρά από κάποιον του οποίου η έκφραση εμπνέει υποψία και μίσος (σ.σ. ενν. Όργουελ "1984"). Στην "προφητεία" του Χάξλεϊ, ο Μεγάλος Αδερφός δεν μας βλέπει, με δική του επιλογή.
Εμείς τον βλέπουμε, με δική μας. Δε χρειάζονται δεσμοφύλακες ή πύλες ή υπουργεία Αλήθειας. Όταν ένας πληθυσμός ψυχαγωγείται με ασημαντότητες, όταν η πολιτιστική ζωή επαναπροσδιορίζεται ως συνεχής κύκλος ψυχαγωγίας,όταν η σοβαρή δημόσια συζήτηση γίνεται ένα είδος νηπιακού λόγου, όταν με λίγα λόγια ένας λαός γίνεται ακροατήριο και οι δημόσιες πράξεις θέμα επιθεώρησης, τότε ένα έθνος κινδυνεύει. Ο θάνατος του πολιτισμού είναι ένα βέβαιο ενδεχόμενο. Ο κόσμος του Όργουελ αναγνωρίζεται πολύ πιο εύκολα και μπορείς να του αντισταθείς ευκολότερα από αυτόν του Χάξλεϊ.
Τα πάντα στο παρελθόν μας έχουν προετοιμάσει για να μάθουμε και να αντέξουμε τη φυλακή, όταν οι πόρτες αρχίζουν να κλείνουν γύρω μας. " Ποιος είναι διατεθειμένος να πάρει τα όπλα ενάντια στον ωκεανό των διασκεδάσεων; Σε ποιον να παραπονεθούμε, πότε και με τι ύφος, όταν ο σοβαρός λόγος διαλύεται σε χάχανα; Ποιο είναι το αντίδοτο σε έναν πολιτισμό τον οποίον απομυζούν τα γέλια; " Neil Postman, "Διασκέδαση μέχρι θανάτου" Α' έκδοση στα αγγλικά: "Amusing us to death", 1985.
Αυτά τα έγραφε ο Postman πριν από 35 χρόνια, σε μια εποχή χωρίς διαδίκτυο, χωρίς "έξυπνα" κινητά. Ζήσαμε και ζούμε κι εμείς και στην Αμερική και παντού και τις 2 εκδοχές παράλληλα. Ειδικά από το πρώτο μνημόνιο και δώθε είναι η μόνιμη πραγματικότητα μας. Το ερώτημα είναι ένα: ποιος ξεπουλήθηκε για να συμβαίνουν όλα αυτά στο λαό μας; Και η απάντηση είναι μία: Όλοι μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου