ΣΑΡΔΕΛΛΕΣ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ

 ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Στο Πλουτάρχου Βίβλο "Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος (28.3 - 28.6)", ο Πλούταρχος αναφέρεται στον Αλέξανδρο και τις.. σαρδέλες του.

 

《Καθόλα δὲ ο Αλέξανδρος πρὸς μὲν τοὺς βαρβάρους σοβαρὸς εμφανιζόταν και σφόδρα πεπεισμένος περί τῆς θεϊκής γενέσεώς του και ως υιός Διός ὅμοιος με τον Θεό είναι, στους δε Ἕλληνες ωστόσο, εξαιτίας της υπεροχής τους έναντι των άλλων λαών, τον ἑαυτὸν του ἐξεθείαζε με μετριοπάθεια, και φειδομένος περί του προσώπου του εμφανίζονταν – στους Έλληνες – ακόμη και να επαίρεται για λιγότερα από απ' όσα αξίζει.》

 

Στα χρόνια δὲ που ακολούθησαν, όταν ο Αλέξανδρος πληγωμένος από βέλος κάποτε έπεσε στη μάχη και υποφέροντας από πόνους σε ολόκληρο το σώμα του· «τοῦτο λοιπόν που ρέει» εἶπεν ο Αλέξανδρος «ὦ φίλοι, τὸ ῥέον αἷμα είναι και όχι ἰχώρ ( = θεϊκό αίμα) που ῥέει μόνον στους Μακάριους Θεούς».

 

Λέγεται ότι, όταν κάποτε κεραυνός έπεσε που φόβισε τους πάντες, ο Ἀνάξαρχος ο σοφιστὴς που ήταν παρὼν, είπε απευθυνόμενος στον Αλέξανδρο «Μη και τυχόν εσύ τον κεραυνό έριξες, όντας γιος τοῦ Διός εσύ;». Γελάσας τότε ο Αλέξανδρος, αποκρίθηκε «δεν έχω σκοπό» εἶπε «τρόμος το δείπνο αυτό για τους ομοτράπεζους φίλους μου να καταλήξει, στο πνεύμα που εσύ με προκαλείς, ένας φαιδρός κόλακας, και μάλιστα κατά την απόλαυση του δείπνου μου · πασιφανές ότι σε τούτο τα τραπέζι, γεύμα ιχθύων επίκειται, όχι σατραπῶν κεφαλές».

 

Mετάφραση : «Αν εσύ Ἀνάξαρχε είσαι μ@λάκας κι αντί για την απόλαυση ενός δείπνου με ψάρια φαντάζεσαι να σερβίρω κεφαλές σατραπών στους φίλους μου, γιατί φαύλος γίνεσαι και κόλακας παρουσιάζοντάς με ως ολέθριο θεό, εγώ δεν έχω σκοπό σε θρίλερ να μετατρέψω ένα όμορφο δείπνο, και τις μικρές απολαύσεις της ζωής όπως το να τρώμε ψάρια με καλούς φίλους να το μετατρέπουμε σε φρίκη, φαντάζοντας ότι τρώμε κεφάλια από σατράπιδες· όταν τρώμε απολαμβάνουμε τη στιγμή κι αφήνουμε κατά μέρος τα μεγαλεία, ιδίως τα μεγαλεία που φέρνουν όλεθρο, όπως οι κεραυνοί τού Δία και οι αποκεφαλισμοί σατράπιδων που τρώμε τα κεφάλια τους για δείπνο.»

 

Αυτό λοιπόν που πράγματι εννοούσε ο Αλέξανδρος λέγοντας τα παραπάνω στον Ἀνάξαρχο, στο πνεύμα αυτό των προειρημένων περί της απόλαυσης ενός δείπνου με ψάρια και καλούς φίλους που έχει μεγαλύτερη αξία από τα μεγαλεία που σπέρνουν όλεθρο, μικροσκοπικά σαρδελάκια έστειλε ο Βασιλεύς Αλέξανδρος στον (επιστήθιο φίλο του) Ἡφαιστίωνα, ἐξευτελίζοντας και κατειρωνευόμενος όλους αυτούς που σε φιλοδοξία ζωής ανάγουν τα μεγαλεία, διακινδυνεύοντας πόνους και κινδύνους για την επίτευξή τους, γιατί καθόλου ή λίγο ηδονές και ἀπολαύσεις πλέον αντλούν από τις μικρές χαρές τής ζωής.

 

 Σαρδελάκια έστειλε ο Αλέξανδρος στον Ηφαιστίωνα τον οποίο αγαπούσε και νοιαζόταν πολύ, ανήσυχος γιατί ο Ηφαιστίωνας κυνηγώντας το κλέος στα πεδία της μάχης διακινδύνευε τη ζωή του, στέλνοντάς του το μήνυμα, ότι όταν παύεις να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα στη ζωή όπως τη γεύση από τα μικρά αυτά σαρδελάκια, όλεθρος περιμένει εσένα και τους άλλους· «φάε μ@λάκα Ἡφαιστίωνα καμιά σαρδέλα να χαρείς τη ζωή κι άσε τα μεγαλεία που φέρνουν θάνατο»

 

Ο  Αλέξανδρος, λοιπόν όπως φανερό είναι από τα παραπάνω, ούτε αιθεροβάμων ούτε και τυφλωμένος από ματαιοδοξία ήταν, αλλά την παγιωμένη άποψη ότι είναι Υιός Θεού την χρησιμοποιούσε πολιτικά, για να καταδουλώσει τους άλλους.

 

Ηθικόν δίδαγμα Αλεξάνδρου: "μεσσίες" και "θεάνθρωποι" είναι πολιτικές κατασκευές για την καταδούλωση της πλέμπας· και η απόλαυση ενός δείπνου με σαρδέλες και καλούς φίλους έχει μεγαλύτερη αξία από τα μεγαλεία που φέρνουν όλεθρο.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το αρχαίο κείμενο από την Πλουτάρχου Βίβλο "Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος (28.3 - 28.6)".

 

《Καθόλου δὲ πρὸς μὲν τοὺς βαρβάρους σοβαρὸς ἦν καὶ σφόδρα πεπεισμένῳ περὶ τῆς ἐκ θεοῦ γενέσεως καὶ τεκνώσεως ὅμοιος, τοῖς δ᾽ Ἕλλησι μετρίως καὶ ὑποφειδομένως ἑαυτὸν ἐξεθείαζε·

[28.3] ὕστερον δὲ πληγῇ περιπεσὼν ὑπὸ τοξεύματος καὶ περιαλγὴς γενόμενος· «τοῦτο μὲν» εἶπεν «ὦ φίλοι, τὸ ῥέον αἷμα καὶ οὐκ «ἰχώρ, οἷός πέρ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν».

ἐπεὶ δὲ μεγάλης ποτὲ βροντῆς γενομένης καὶ πάντων ἐκπλαγέντων Ἀνάξαρχος ὁ σοφιστὴς παρὼν ἔφη πρὸς αὐτὸν «μή τι σὺ τοιοῦτον ὁ τοῦ Διός;» γελάσας ἐκεῖνος «οὐ βούλομαι γὰρ» εἶπε «φοβερὸς εἶναι τοῖς φίλοις, ὥσπερ σύ με κελεύεις ὁ καταφαυλίζων μου τὸ δεῖπνον, ὅτι ταῖς τραπέζαις ἰχθύας ὁρᾷς ἐπικειμένους, οὐ σατραπῶν κεφαλάς».

[28.5] τῷ γὰρ ὄντι λέγεται τὸν Ἀνάξαρχον ἰχθυδίων Ἡφαιστίωνι πεμφθέντων ὑπὸ τοῦ βασιλέως τὸν προειρημένον ἐπιφθέγξασθαι λόγον, οἷον ἐξευτελίζοντα καὶ κατειρωνευόμενον τοὺς τὰ περίβλεπτα μεγάλοις πόνοις καὶ κινδύνοις διώκοντας, ὡς οὐδὲν ἢ μικρὸν ἐν ἡδοναῖς καὶ ἀπολαύσεσι πλέον ἔχοντας τῶν ἄλλων.

[28.6] ὁ δ᾽ οὖν Ἀλέξανδρος καὶ ἀπὸ τῶν εἰρημένων δῆλός ἐστιν αὐτὸς οὐδὲν πεπονθὼς οὐδὲ τετυφωμένος, ἀλλὰ τοὺς ἄλλους καταδουλούμενος τῇ δόξῃ τῆς θειότητος.

 

Η επίσημη μετάφραση - παρωδία ΕΔΩ ... 

 

Αυτή ήταν η   άποψη Αλεξάνδρου για τους "θεανθρώπους". Παρότι ο ίδιος λατρεύτηκε ως τέτοιος είναι ξεκάθαρος: δεν υπάρχουν θεάνθρωποι. Άπαντες, από καταβολής της Ιστορίας μας είμαστε θλιβεροί θνητοί, μακριά από την Αλήθεια. Το μόνο θεϊκό που διαφοροποιεί έναν βροτό από έναν άλλο βροτό είναι το Πλατωνικό "δαιμόνιον σημείον" του ιστορικού Σωκράτη, και τίποτε περισσότερο από αυτό.

 

Το Πλατωνικό "δαιμόνιον σημεῖον" συνίσταται σε εκπλήρωση του θεϊκού σχεδίου με τη χ ρ ή σ η βροτών που αποκαλούνται "ήρωες"• Αυτό όμως δεν μεταβάλει τη θνητή φύση των ηρώων, ούτε την αξία τους έναντι του Θεού αυξάνει, ούτε προνομιακή μεταχείριση της Ειμαρμένης κινητοποιεί , όλα αυτά σύμφωνα πάντα με τονΠλάτωνα.

 

Αθάνατοι είναι όσοι αφήνουν το αποτύπωμα τους από το πέρασμα τους και μνημονεύονται. Θεός είναι ο λαός, όταν σμίγει και δημιουργεί χωρίς πάτρονες.