(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
1) Όποιος αγαπά το κάλλος και τον άνθρωπο είναι φίλος του πιο καλού θεού. Ο αφιλόκαλλος και απάνθρωπος είναι δούλος του μοχθηρού, φθονερού και κατεδαφιστού.
2) Και ορθά ο πολυμήτις Ζευς κατέστησε την πενίαν τοις ανθρώποις ανάγκης ζυγόν φρονηματιστικόν. Μήτηρ των αρετών γαρ αυτή, πλούτος δ,’ εν πολλοίς, Κρόνου σύμμαχος, παιδοκτόνος, ανθρωποκτόνος.
3) Τίς ο επικεφαλής των μεγάλων της πραγματικότητος δυνάμεων; Ο έχων τον πρώτον και τελευταίον λόγον επί της ζωής των πραγμάτων; Ζευς ούτος, Ζευς ηνίοχος, Ζευς χαλινός και κρίσις των πάντων.
4) Ω γενετήσια ηδονή, εσύ μάγισσα και τροφός πάντων των δολωμάτων και εγκλημάτων. Γι αυτό μας επικάθηται, μετά την μέθη σου, μια ακαθόριστος αίσθησις ενοχής, ήττης και λύπης. Και εκτίσεως ποινής. Ευδαίμων ο χαλιναγωγών σε.
5) Χρησμούς επιδεικνύει για νοήμονας και φιλοσόφους ο δελφικός θεός, τροφή για σκέψι και αυτοσωτηρία. Θαύματα δε καταπλήξεως για ευεξαπάτητους βαρβάρους και φοβικούς δούλους παρουσιάζει ο τρομοκράτης αυτάρεσκος θεός της Ανατολής.
6) Οι Έλληνες παλιά εξυψώθησαν λατρεύοντες και τιμώντας το ελεύθερο αγνό πνεύμα. Εις την κορυφήν δε της σκέψεώς των ετοποθέτησαν επιστέγασμα τους λαμπρούς θεούς των. Εκεί στο απόλυτο φως του αληθούς, και όχι εις τα σκοτώδη υπόγεια της δεισιδαίμονος τυφλής πίστεως.
7) Τίμιοι, ειλικρινείς και γενναίοι εστάθηκαν και απέναντι στην αλήθεια. Ποτέ δεν την έκρυψαν κάτω απ’ το μαγικό χαλί της θρησκείας εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους. Και γι αυτό υπήρχον τόσο κοντά στο θεό του κάλλους όσο ποτέ κανείς πριν και μετά απ’ αυτούς.
8) Θαυμασμού δε γέννημα και όχι φόβου και τρόμου ήτο και το θρησκευτικό των συναίσθημα. Κι επειδή ο θαυμασμός είναι ο ουρανός του κάλλους και το κάλλος η σφραγίς του θεού οι Έλληνες ερωτεύθησαν κι εδίδαξαν την θείαν μακαριότητα.
9) Επειδή μπροστά στην ομορφιά λιώνει κάθε πάθος και υποκλίνεται πάσα κακία. Και μόνο η του θαυμασμού λατρεία την συνοδεύει και ωσάν θεά την στεφανώνει.
10) Κι επειδή όλα είναι διαλεκτικός κύκλος και ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος οι σοφοί πρόγονοι μετά την χρυσή εμπειρία της τελειότητος, την μεγαλυτέραν κατάκτησι της ανθρωπίνης πνευματικότητος και του ανθρωπισμού, εγνώρισαν και την τραγική αποκάλυψι, την επίγνωσι της ανθρωπίνης ατελείας, μοναξιάς και αδυναμίας.
11) Ο άνθρωπος οφείλει συνειδητοποιείν ότι αρκεταίς φοραίς αρεταί και θεοί αδυνατούν σώσαι αυτόν απ’ την κακή του μοίρα. Και τότε οφείλει στήναι απέναντι στο υπέρτερο κακό μόνος του, χωρίς θεό αλλά και οιονεί θεός και υπερασπισθήναι μέχρι τέλους την ευγενή του θείαν φύσι και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
12) Αρετή και αξία κορυφαία για παράδειγμα ο πατριωτισμός πλην όμως πώς ευπορεί εμποδίσαι το κακό και το άδικο, τον κάθε εγκληματία κι απατεώνα, του ποιήσαι αυτόν καταφύγιο, πρόσχημα και εμπόρευμα και να κυριαρχή καταπιέζοντας την ανθρωπότητα;
13) Κάπως έτσι και πολιτική και θρησκεία δεν απέβησαν τα μεγαλύτερα πλυντήρια μαύρων χρημάτων και συνειδήσεων; Κι όμως ο άνθρωπος πρέπει να σταθή, παντί τρόπω και πάση θυσία, στα πόδια του.
14) Ποιο σπίτι από βάσανα δεν ασφυκτιά κατά καιρούς; Το αβέβαιον τρομάζει. όμως καμιά φορά φαντάζει και λυτρωτικόν γιατί αφήνει χώρο του εισχωρήσαι στην ελπίδα.
15) Βίος έγγαμος ίσον βίος στρατοπέδου και εκπαιδευτηρίου και αντιστρόφως. Μελετάν όθεν και τηρείν αεί χρη δια τους υποψηφίους γι αυτόν και το αμοιβαίο πρωτόκολλο συμβιώσεως.
16) ¨Το παρόν αεί βαρύ τοις υπηκόοοις¨ διατείνεται ο σοφός. Αλλά μεταξύ εξουσίας και πολίτου επικρατεί μια οικογενειακή κυκλοθυμική σχέσι αγάπης και μίσους. Είναι όπως ο ανταγωνισμός υιού προς τον πατέρα και η αντίδρασι του πρώτου προς τον φρονηματιστικό λόγο του δευτέρου. Μετά πάλι ήρεμα και πιο ζεστά νερά.
17) Άνθρωπος ο, δια των πράξεων-επιλογών του, μόνος κριτής και δικαστής του εαυτού του. Θεός επικυρωτής. Εξ όσων περνούν απ’ το χέρι του φυσικά. Και για όσα όχι, αυτά πια εναπόκεινται στη μοίρα, νομοτέλεια, ανάγκη.
18) Όχι ναρκισσισμός άρα, όχι φλύαρος αυθορμητισμός αλλά στρατιωτικό πνεύμα αυτοθυσίας, εγκράτεια, ανοχή. Και τούτο κατά νουν έχε πάντα. ότι οι λιγότεροι γίνονται οι περισσότεροι όταν διαθέτουν υπομονή και επιμονή. Τα υπόλοιπα αναλαμβάνει η συνήθεια και κανονίζει η ανάγκη.
19) Και μη ζήλευε την κοινωνικότητα και εγκαρδίωσι των φαύλων. Πολλάς παγίδας, πάθη και απογοητεύσεις εσωκλείει αυτή. Ολίγοι, τίμιοι και βαθείς έστωσαν η βασιλική φρουρά της ψυχής σου.
20) Κάθε μέρα η πρωτογενής παρθένος σκέψι ενδύεται ολοκαίνουρια και επισκέπτεται τον ναό του λόγου ίνα επικοινωνήση με τον θεό. Ύστερα βγαίνει στην αγορά, συνομιλεί με τα παιδιά των θεών και ακροάται τα ζωηρά συνθήματα του ηλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου