Η "Χάρτα" του Ερντογάν στην μεταΜερκελ εποχή και ένας υπό κατάρρευση Πύργος της Μίζας.
Άν κανείς αναλύσει τις παγκόσμιες τάσεις στα τμήματα Δικτύων-Μεταφορών και Βιομηχανίας για να δούμε ποια έργα, υποδομές και μονάδες μεταποίησης θα απαιτηθούν στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα, και που θα έπρεπε να στοχεύει να ενισχύσει ο Αναπτυξιακός νόμος και τα τότε ΕΣΠΑ, συνειδητοποιεί ότι:
1. Η μυωπική Κοινή Αγροτική Πολιτική, που επιτείνει την αποσάθρωση των ευρωπαϊκών χωραφιών και η ενεργειακή της ένδεια, κυρίως για φυσικό αέριο, θα την οδηγήσουν μετά το 30 να τρέφεται και να κινείται με πρώτες ύλες και ενέργεια που, σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα περνάει από εδώ.
2. Η πολιτική της ανερχόμενης υπερδύναμης Κίνας, στηρίζει τον δικό της ρόλο στην επόμενη Παγκοσμιοποίηση στις επενδύσεις που κάνει στον Νέο Δρόμο του Μεταξιού ( one belt road) και στην διείσδυση της, μέσω επενδύσεων, στην Ανατολική Αφρική στον πρωτογενή κυρίως τομέα. Και αυτοί οι δρόμοι πάλι περνούν από εδώ προς τα Δυτικά Βαλκάνια και από εκεί στις αγορές της Δυτικής Ευρώπης.
Και τότε θα "δει" και την σημασία που θα έχει σε αυτές τις τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο εμπόριο η χρηματοδότηση αυτών των επενδύσεων από την Κίνα με το ανθεκτικό σε Τραπεζικές κρίσεις ψηφιακό γουαν, που έχει ήδη εισάγει με αφορμή την κρίση του κορονοϊού ούτε τις πολύ πιθανές τώρα καταρρεύσεις τυπου Leman Brothers λόγω και της ενεργειακής κρίσης. Στοιχείο καταλυτικό για την συνέχεια.
Ομοίως θα πρέπει να αναλύσει επαρκώς και την ανάλογη διείσδυση που επιχειρεί ο μελλοντικός μεγαλύτερος εμπορικός ανταγωνιστής της Κίνας, η Ινδία, ομοίως σε έργα υποδομών κυρίως τηλεπικοινωνιών, προς την υποΣαχαρια και Νότια Αφρική.
Η δύση, δια του Τραμπ τότε και των νάνων ηγετών της ΕΕ, έδειχναν να πελαγοδρομούν χωρίς κάποια στρατηγική για την μετα-παγκοσμιοποίηση και αρκούνταν σε εσωστρέφεις εθνοαπομονωτικες βιομηχανικές πολιτικές και εμμονές στο άγονο σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας με τον παραπλανητικό τίτλο "Σταθερότητας".
Έτσι μέσα από τέτοιες αναλύσεις, σχεδιάστηκε η σιδηροδρομική γραμμή Καβαλας-Μπουργκας, αξιολογήθηκε και ευτυχώς δεν προωθήθηκε ένα Φαραωνικό έργο διάνοιξης του Αξιού στην ναυσιπλοϊα μέχρι τον Δούναβη, πρόταση της Κίνας να το χρηματοδοτήσει, 7 κέντρα agrologistics σε επιλεγμένα σημεία (έγινε και συνεργασία με το μεταπτυχιακό του ΔημήτρηςΜάρδα στο ΠαΠει, τώρα θέμα μελέτης και από τους συγκοιωνιολογους του ΕΜΠ), εντοπίστηκαν και οι αναγκαίες μονάδες μεταποίησης που προτάθηκαν στα 13 Περιφερειακά Αναπτυξιακά Συνέδρια. Έτσι προέκυψε και η ανάγκη υποστήριξης στον EastMed και μπήκαν όλα αυτά και στο Στρατηγικό Σχέδιο Ενεργειακής Μετάβασης.
Μάθατε τίποτα για όλα αυτά που οδηγούν σε μια μοντέρνα εκδοχή της "Χαρτας του Ρήγα" και που ήταν η κύρια αιτία της κωλοσυμφωνίας των Πρεσπών;; Μάλλον όχι. Κάποιοι άλλοι, επιφορτισμένοι με την ευθύνη της επικοινωνίας, φαίνεται ότι δεν έκαναν καθόλου καλά την δουλειά τους και ως προς την ενημέρωση και ως προς την ευαισθητοποίηση/κινητοποίηση παραγωγικών επενδύσεων και του ιδιωτικού τομέα πάνω σε τέτοιες στρατηγικές ανάπτυξης.
Φαίνεται ότι κάποιες ανάλογες αναλύσεις όμως είχαν κάνει και τα think tanks του Ερντογάν. Διαμορφώνοντας ένα νέο-Οθωμανικό σχέδιο με στρατιωτικές παρουσίες της Τουρκίας στην Αφρική (Λιβύη, Μαλι, στη Αίγυπτο της εποχής Μόσι, Σομαλία, και Μοζαμβίκη), στην Ασία (Κατάρ, Συρία, Υεμένη, Αζεροι του Ιράν, Τουρμενισταν και προσπάθεια με τους Ουγούρους στην Δυτική Κίνα), την Ευρασία δια των Αζερων και στην Ευρώπη δια της Αλβανίας, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και του Κόσοβου με μερική επήρεια. Το κόστος τους κάπου 2,5% του Τουρκικού ΑΕΠ ετήσια για "επενδύσεις" με εμπλοκές σε τοπικές πολεμικές συγκρούσεις σε αυτές τις περιοχές, κυρίως μέσω "αντιπροσώπων". Αλλά και με όφελος την εγκατάσταση Τουρκικών επιχειρήσεων, κυρίως κατασκευαστικών, στα ίδια σημεία. Η "Χαρτα του Ερντογάν".
Η εν γένει συμπεριφορά της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής την οδηγεί έτσι στην σταδιακή εγκατάλειψη του προσανατολισμού της προς την Δύση, άρα στην παταγώδη αποτυχία της "πολιτικής Σημίτη" και των συνεκμετάλλευσεων που επιχειρούν οι πολιτικοί του επίγονοι στην ΝΔ και όχι μόνο .
Η κρυφή ελπίδα του Ερντογάν είναι να αποτελέσει την επιθετική και στρατιωτική αιχμή του δόρατος της παραδοσιακά μη επιθετικής Κίνας στον άξονα Κίνας-Ιράν-Ρωσίας που ήδη διαμορφώνεται με αιχμή κυρίως τους νέους ενεργειακούς σχεδιασμούς.
Πάντα πίστευα ότι ο τουρκικός μηχανισμός παραγωγής γεωπολιτικής ότι τρέφει αυταπάτες, έχει διαγνώσει λάθος τα χαρακτηριστικά της επόμενης παγκοσμιοποίησης. Αυτή ήταν φανερό (σε όσους δεν επιζητούσαν παρωπίδες) ότι θα έρθει μετά το 18 και που επιταχύνθηκε με την εμφάνιση του Covid19 και την ήττα του Τραμπ.
Η Τουρκία, παρ όλα αυτά, συνεχίζει να παίζει μέχρι σήμερα τον ρόλο του απρόσκλητου κομπάρσου, κυρίως με την ενθάρρυνση της Μερκελ τουλάχιστον σε όσα αφορούν την Ανατολική Μεσόγειο, του Πουτιν σε όσα αφορούν την διείσδυση της στην Αφρική, της Κίνας σε όσα έχουν να κάνουν με τα ενδιαφέροντα της Τουρκίας στην Ασία. Και όλα αυτά, ενώ συνεχίζει να πατάει με ένα πόδι και στην βάρκα του ΝΑΤΟ, πουλώντας κάποιον ρόλο φαντασιακού πρωταγωνιστή στο εσωτερικό του ακροατήριο, και με μια οικονομία που παραπαίει και με την λίρα στο επίπεδο της Τανζανίας.
Όλα αυτά τους τελευταίους 7-8 μήνες έγιναν και πιο φανερά και πιο έντονα, όσο οι γεωπολιτικές πρωτοβουλίες του Μπάιντεν μετέφεραν την διαμάχη με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία και τα όρια των νέων ζωνών οικονομικής επιρροής πιο Ανατολικά. Η διαμόρφωση του πυρήνα του αγγλοσαξωνικού "ΝΑΤΟ" (σύμφωνο AUKUS) χωρίς το ΝΑΤΟ στον Ινδικο/Ειρηνικό δεν έθιξαν μόνο κάποιες συμφωνίες της Γαλλίας για μερικά υποβρύχια. Απειλούν τις θέσεις της στην Υποσαχάρια Αφρική, για να ανακοπεί η Κινεζική και η Ινδική διείσδυση, με ταυτόχρονη διάσπαση της εμπορικής ζώνης του Ειρηνικού υπό την Κίνα.
Στην Γαλλία, που προαλείφεται ως ο αντικαταστάτης της Γερμανίας στην μετά Μερκελ εποχή λόγω της πολύ καλύτερης ενεργειακής της ασφάλειας, προσφέρθηκε ο ρόλος του ... βοηθού σερίφη στην Μεσόγειο. Επικυρώθηκε η αποδοχή αυτού του ρόλου με την "αμυντική συμφωνία με την Ελλάδα", ενώ η Γερμανία και κατ' επέκταση και η Τουρκία, δείχνουν οι μεγάλοι χαμένοι από τις καραμπόλες αυτού του Αμερικανικού μπιλιάρδο που παίζεται ευρύτερα αλλά και στην γειτονιά μας.
Η δική μας δουλειά, κατά ην προσωπική μου άποψη:
Η Χάρτα του Ρήγα Φεραίου με όσο περισσότερο μπορούμε ενδογενή ανάπτυξη και με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική εξωστρέφειας, με στόχο την ειρηνική συνεργασία Δύσης και Ανατολής μέσα σε μια ΕΕ που δεν θα κυριαρχούν και οι αντίστοιχοι με τον Ερντογάν μεγαλοιδεατισμοί της Μερκελ, που τον χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα σαν ένα χρήσιμο ηλίθιο. Έτσι ανακόπτεται και η συνέχιση των πολιτικών Ερντογάν και από όποιους θα τον αντικαταστήσουν μετά την επικείμενη πτώση του.
Όσο για τις εσωτερικές πολιτικές μας εξελίξεις:
Μετά την κατάρρευση όλων των υποθέσεων (Τραμπ, Μερκελ), των δογμάτων (ουλτρα νεοφιλελέ της δεκαετίας του 90) και των εξωτερικών ερεισμάτων της (κυρίως από τους Χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας) η σημερινή κυβέρνηση παραμένει συμπαγής μόνο όσο το επιθυμούν οι οικονομικοί χορηγοί της για να ολοκληρώσει άρον άρον τα συμβόλαια εκτελεστή της εθνικής οικονομίας που έχει αναλάβει!
Ποτέ όμως στην ιστορία του νεώτερου Ελληνικού κράτους δεν έφτανε μόνο αυτό το στήριγμα για να επιβιώσει κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, η παντελής έλλειψη κάποιας "Χάρτας" για να πορεύεται (το σχέδιο Πισσαριδη δεν νοείται πλέον ως τέτοιο αφού όλες οι υποθέσεις του ήδη κατέρρευσαν), φαίνεται ότι θα την οδηγήσει σε ηχηρή πτώση μαζί με την πλήρη απόσυρση και της Χάρτας Ερντογάν, πριν προλάβει να αναλάβει η νέα κυβέρνηση στην Γερμανία.
Απόδειξη της ανυπαρξίας στρατηγικής από την σημερινή κυβέρνηση:
Όλες
οι μέχρι τώρα ξένες επενδύσεις προσελκύουν κεφάλαια βραχύβιας απόδοσης
είτε για την αγορά κόκκινων δανείων είτε για τον τριτογενή τομέα, κυρίως
για ξενοδοχεία.
Και η μόνη μία σε υποδομές, στοχεύει στην διάλυση των υποδομών μεταφοράς ενέργειας στον ενεργειακό κλάδο. Οπερ εδει δειξαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου