Από την Τρίτη, κάθε υπερχρεωμένος πολίτης ή μικροεπιχειρηματίας είναι αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να χάσει την κατοικία του και όλη την ακίνητη περιουσία του και όποιο ρευστό διαθέτει.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Από την Τρίτη, κάθε υπερχρεωμένος πολίτης ή μικροεπιχειρηματίας είναι αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να χάσει την κατοικία του και όλη την ακίνητη περιουσία του και όποιο ρευστό διαθέτει.

 

Φυσικά , δεν θα δούμε τις προσεχείς εβδομάδες κάποια πλημμυρίδα πλειστηριασμών από την ήδη προγραμματισμένη, μεταξύ άλλων γιατί και οι τράπεζες δεν έχουν προτεραιότητα να «στοκάρουν» ακίνητα και ν επιβαρυνθούν συντήρηση, διαχείριση και φορολογία εν μέσω πανδημικής κρίσης και κατάρρευσης της αγοράς και της οικονομίας. Τουλάχιστον αυτό λέει η λογική αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει ακόμα λίγη.

 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε για τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια. Ιδιαίτερα με τον συνεχώς αυξανόμενο οικονομικό πανικό που επικρατεί ιδιαίτερα στις δυτικές οικονομίες και στου δυτικού τύπου τραπεζικά συστήματα.

 

Χωρίς μια ρεαλιστική διευθέτηση του ιδιωτικού χρέους, όχι φυσικά από τους πολιτικούς οι οποίοι έχουν αποδειχθεί ανίκανοι ακόμα και στο να μοιράσουν σωστά δύο γαϊδάρων άχυρο, αλλά από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους δανειστές και δανειολήπτες, η -θεωρητικά- ανεπιθύμητη πλημμυρίδα κατασχέσεων θα γίνει εφιαλτική πραγματικότητα και πολύ απλά δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.

 

κ. Κουρμούζη και τραπεζίτες τ' ακούτε;; Γιατί μην ξεχνάτε τα ακίνητα ακόμα και αν αλλάξουν ιδιοκτήτη εδώ θα παραμείνουν και θα σαπίζουν, παράγοντας ανάλογο με την εικόνα της οικονομίας πλούτο ή ζημία και δεν μπορεί κάποιος να τα πάρει στο εξωτερικό. 

Και έρχεται ο "μέγας" Σταικούγας (γαλλική προφορά)  και προτείνει ρύθμιση 40 ετών αχαχαχα. Πόσο εκτός πραγματικότητας είναι. Μιλάμε οι τύποι έχουν στοιχειώδη αντίληψη και γνώση ζωής κάτω του μετρίου και φυσικά ένα υπνωτισμένο ακροατήριο που τους πιστεύει απερίσκεπτα σε ότι του ξεφουρνίζουν. 

 
Πρακτικά; Οι τράπεζες δάνεισαν χρήμα για να αγοράσει ο δανειολήπτης ένα ακίνητο στο οποίο έδωσε ο ίδιος εμπράγματη εξασφάλιση . Στην ουσία η τράπεζα αγόρασε το ακίνητο και σε αυτήν ανήκει όσο υπάρχει το βάρος και δεν έχει εξοφληθεί το χρέος. Ο δανειολήπτης μέχρι την εξόφληση του χρέους στην ουσία πληρώνει ένα ενοίκιο για να νέμεται το ακίνητο, την φορολογία και την συντήρηση του. Αν λοιπόν το πάρει το δικό της ουσιαστικά ακίνητο η τράπεζα τότε τι θα κάνει;; Θα το ξαναμισθώσει κάπου ανάλογα με την γενικότερη οικονομική δυνατότητα της κοινωνίας επιβαρυνόμενη όμως συντήρηση, κόστος παλαιότητας και φορολογίας και φυσικά το ρίσκο της μίσθωσης Τόσο απλά.

 

Η αγορά λοιπόν μεγάλου ποσού ακινήτων από το 2000 και μετά έγινε από τις τράπεζες και όχι από τον κόσμο. Άρα στην ουσία δεν μιλάμε καν για πλιάτσικο ιδιωτικής περιουσίας αφο΄αυτή ανήκει ευθύς εξ αρχής στις τράπεζες  . Το υποθηκευμένο "σπίτι " είτε ανήκει στην τράπεζα που αυτή έδωσε λεφτά για να το αγοράσει ο δανειολήπτης είτε ο οφειλέτης για κάποιον λόγο το πούλησε λαμβάνοντας αντί για τίμημα ένα δάνειο υποθηκεύοντας το και πολύ απλά προσπαθεί τούβλο τούβλο να το ξαναγοράσει . Αυτό στην ουσία είναι ο δανεισμός.

 

Όταν  λοιπόν κάποιος δανείζεται τι κάνει στην ουσία; Ελπίζει σε μελλοντικά εκτιμώμενα εισοδήματα και δεσμεύει εκ των προτέρων μάλιστα μέρος αυτών για την αποπληρωμή του δανείου. Ζάρια παίζει στην ουσία αφού ούτε γνωρίζει ούτε είναι δυνατόν να υπολογίσει δεκάδες αστάθμητους παράγοντες σε ένα βάθος από 10- 30 ετών που μπορούν να τον βγάλουν εκτός της αρχικής του εκτίμησης στην επένδυση του. Θυμηθείτε πριν 20 χρόνια είχαμε το Χρηματιστήριο. Πόσα έχουν μεσολαβήσει από τότε Για αυτό και χαμογελώ όταν ακούω αισιόδοξες αναπτυξιακές δήθεν ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων με 100 ή 240 ή 360 δόσεις και γελά μαζί μου ο Θεός . Οι δε τράπεζες το ίδιο την πάτησαν γιατί δεν προέβλεψαν το γενικό σκάσιμο της αγοράς όπου σε ένα σεληνιακό οικονομικό τοπίο θα τους μείνουν στην καλύτερη τα σπίτια που δεν θα ξέρουν τι να τα κάνουν μετά.