ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ (μέσα από τις στήλες των Financial Times). 

Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου των Financial Times είναι ομότιμος καθηγητής στο Stern School of Business στο NYU και επικεφαλής οικονομολόγος στην Atlas Capital Team. Γράφει σήμερα:

 

Το δολάριο ΗΠΑ ήταν το κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα από τον σχεδιασμό του συστήματος του Μπρέτον Γουντς μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμη και η μετατόπιση από τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν αμφισβήτησε το «υπερβολικό προνόμιο» του δολαρίου.

 

Δεδομένης όμως της αυξανόμενης οπλοποίησης του δολαρίου για σκοπούς εθνικής ασφάλειας και της αυξανόμενης γεωπολιτικής αντιπαλότητας μεταξύ της Δύσης και των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η αποδολαριοποίηση θα επιταχυνθεί. Αυτή η διαδικασία καθοδηγείται επίσης από την εμφάνιση ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τράπεζων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα εναλλακτικό πολυπολικό νόμισμα και ένα νέο διεθνές καθεστώς πληρωμών.

 

Οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι το παγκόσμιο μερίδιο του δολαρίου ΗΠΑ ως λογιστικής μονάδας, μέσου πληρωμής και αποθήκευσης αξίας δεν έχει πέσει πολύ, παρά τις φλυαρίες για μια τερματική πτώση του. Επισημαίνουν επίσης ότι δεν μπορείς να αντικαταστήσεις κάτι με τίποτα — όπως το είπε ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Λόρενς Σάμερς: «Η Ευρώπη είναι ένα μουσείο, η Ιαπωνία είναι ένας οίκος ευγηρίας και η Κίνα είναι μια φυλακή».

 

Τα πιο διακριτικά επιχειρήματα επισημαίνουν ότι υπάρχουν οικονομίες κλίμακας και δικτύου που οδηγούν σε ένα σχετικό μονοπώλιο στο καθεστώς αποθεματικού νομίσματος και ότι το κινεζικό ρενμίνμπι δεν μπορεί να γίνει πραγματικό αποθεματικό νόμισμα εάν δεν καταργηθούν σταδιακά οι έλεγχοι εξαγωγής κεφαλαίων και η συναλλαγματική ισοτιμία του κινέζικου νομίσματος γίνει πιο ευέλικτη.

 

Επιπλέον, μια χώρα αποθεματικού νομίσματος πρέπει να αποδέχεται —όπως οι ΗΠΑ εδώ και πολύ καιρό— τα μόνιμα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών προκειμένου να εκδώσει αρκετές από τις υποχρεώσεις που κατέχονται από μη κατοίκους ως αντιστάθμισμα (!) . Τέλος, τέτοιοι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι όλες οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός πολυπολικού αποθεματικού συναλλαγματικού καθεστώτος -ακόμη και ενός ειδικού καλαθιού του ΔΝΤ που περιλαμβάνει το ρενμίνμπι- έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής να αντικαταστήσουν το δολάριο.

 

Αυτά τα σημεία μπορεί κάποτε να είχαν κάποια ισχύ, αλλά σε έναν κόσμο που θα χωρίζεται ολοένα και περισσότερο σε δύο γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής - συγκεκριμένα εκείνες που περιβάλλουν τις ΗΠΑ και την Κίνα - είναι πιθανό ότι ένα διπολικό, και όχι πολυπολικό, νομισματικό καθεστώς θα αντικαταστήσει τελικά το μονοπολικό.

 

Η πλήρης ευελιξία στις συναλλαγματικές ισοτιμίες και η διεθνής κινητικότητα κεφαλαίων δεν είναι απαραίτητες για να αποκτήσει μια χώρα καθεστώς αποθεματικού νομίσματος. Εξάλλου, την εποχή του συναλλαγματικού κανόνα του χρυσού, το δολάριο ήταν κυρίαρχο παρά τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και τους εκτεταμένους ελέγχους κεφαλαίων που ίσχυαν τότε. 

 

Και ενώ η Κίνα μπορεί να έχει ελέγχους κεφαλαίων, οι ΗΠΑ έχουν τη δική τους εκδοχή που μπορεί να μειώσει την ελκυστικότητα των περιουσιακών στοιχείων σε δολάρια μεταξύ εχθρών και συγγενών φίλων τους. Αυτές περιλαμβάνουν οικονομικές κυρώσεις κατά των αντιπάλων, περιορισμούς στις εσωτερικές επενδύσεις σε πολλούς τομείς και επιχειρήσεις ευαίσθητους στην εθνική ασφάλεια, ακόμη και δευτερεύουσες κυρώσεις σε φίλους που παραβιάζουν τις βασικές, αλλά πλέον και πολύ επιθετικές πολιτικές βιομηχανικού απομονωτισμού, όπως οι "Πρασινες" επιδοτήσεις που τέθηκαν σε εφαρμογή στις ΗΠΑ λόγω της ενεργειακής κρίσης, και που οδηγούν στην βίαιη αποβιομηχάνιση της Ευρώπης. 

 

Τον Δεκέμβριο, η Κίνα και η Σαουδική Αραβία πραγματοποίησαν την πρώτη τους συναλλαγή σε ρενμίνμπι (ή διεθνής ονομασία του γουαν) . Και δεν είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι το Πεκίνο θα μπορούσε να προσφέρει στους Σαουδάραβες και σε άλλα "Πετροκράτη" του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου τη δυνατότητα να εμπορεύονται πετρέλαιο σε RMB και να διατηρούν μεγαλύτερο μερίδιο των αποθεμάτων τους στο κινεζικό νόμισμα.

 

Είναι πιθανό οι χώρες του Κόλπου , καθώς και πολλές άλλες αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς, να αρχίσουν σύντομα να δέχονται τέτοιες κινεζικές προσφορές δεδομένου ότι πραγματοποιούν πολύ περισσότερες συναλλαγές με την Κίνα από ό,τι με τις ΗΠΑ. Επίσης, υπάρχει ένα ξεκάθαρο λεγόμενο δίλημμα Triffin σε ένα νομισματικό καθεστώς στο οποίο η αποθεματική χώρα έχει μόνιμα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών που τελικά θα υπονομεύσει το αποθεματικό της καθώς η αύξηση των διεθνών της υποχρεώσεων γίνεται μη βιώσιμη.

 

Οι επικριτές αμφισβητούν εάν το νόμισμα μιας χώρας που έχει επίμονο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών μπορεί ποτέ να επιτύχει το παγκόσμιο αποθεματικό. Ωστόσο, η Κίνα μπορεί σε κάθε περίπτωση να κινείται προς ένα μοντέλο ανάπτυξης λιγότερο εξαρτώμενο από τα εμπορικά της πλεονάσματα.

 

Είναι επίσης αναχρονισμός ότι οι ΗΠΑ, των οποίων το μερίδιο στο παγκόσμιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, στο 20 τοις εκατό, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον τα δύο τρίτα όλων των λεγόμενων συναλλαγών σε διεθνή νομίσματα Το τρέχον σύστημα καθιστά τις αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς οικονομικά και οικονομικά ευάλωτες σε αλλαγές στη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, που οδηγούνται από εγχώριους παράγοντες όπως ο πληθωρισμός.

 

Τέλος, οι νέες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων των CBDC, ή των συστημάτων πληρωμών όπως το WeChat Pay και το Alipay, οι γραμμές ανταλλαγής μεταξύ Κίνας και άλλων χωρών και οι εναλλακτικές λύσεις στο Swift, θα επιταχύνουν την έλευση ενός διπολικού παγκόσμιου νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

 

Για όλους αυτούς τους λόγους, η σχετική πτώση του δολαρίου ΗΠΑ ως κύριου αποθεματικού νομίσματος είναι πιθανό να συμβεί την επόμενη δεκαετία. Η εντεινόμενη γεωπολιτική διαμάχη μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου θα γίνει αναπόφευκτα αισθητή και σε ένα διπολικό παγκόσμιο καθεστώς αποθεματικών νομισμάτων.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τούτων λεχθέντων πάλι εκ των υστέρων ως διαπιστώσεις οικονομολόγων, θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που σε αυτό το ιστολόγιο συνεχώς επαναλαμβάνεται εδώ και αρκετό καιρό (2 χρόνια τουλάχιστον) :

 

Ο τρέχον πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και αυτοί που θα ακολουθήσουν νοτιότερα και ανατολικότερα, είναι νομισματικός- χωροθέτηση των δύο ζωνών που αποφασίστηκαν από τους G7 στην Κορνουάλη το 21, με δύο ζώνες εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμου: Του παλιομοδίτικου πλέον ver1.0 στην Ευρασία και ενός πιο σκληρού ver2.0 στην Δύση επί μιας Πράσινης και Ψηφιακής Μετάβασης που προσπαθούν να σώσουν το δολλαριο και το αμήχανο δυτικό Τραπεζικό σύστημα που κινδυνεύουν με κατάρρευση.(*). Σε κάθε περίπτωση, η παγκοσμιοποίηση έλαβε τέλος. 

 

Χρειάζονται ΤΩΡΑ μέτρα επιβίωσης μας ως κράτους και οικονομίας σε αυτήν την γωνία του χάρτη, στο σύνορο των δυο κόσμων, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη όλα τα πιο πάνω. Δυστυχώς για τα κομματικά επιτελεία, οι παλιές δοκιμασμένες συνταγές τους "λίγο αριστερά με τον Κέϋνς ή λίγο δεξιά με τις" αγορές", δεν δουλεύουν πλέον ως πλατφόρμες επιβίωσης. .

 

* Περί του πραγματικού πολέμου ΕΔΩ.

 

Και ΕΔΩ  κάτι λίγα περισσότερα.