Έρχεται ο τυφώνας "ψεκι" για έχοντες ή μη ασυλία...5 χρονάκια μέχρι να παραγραφεί η αστική αξίωση για αποζημίωση του θιγόμενου.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Ο 63χρονος Ντιντιέ Λαλάντ χαρακτήρισε τις δηλώσεις του Μακρόν «προσβλητικές» και εκτίμησε ότι ο Γάλλος πρόεδρος «κάνει διακρίσεις».

 

Για τον λόγο αυτό κατέθεσε συμβολικά -- καθώς ο πρόεδρος της Γαλλίας προστατεύεται από ασυλία λόγω του αξιώματός του-- προσφυγή εναντίον του την Τετάρτη για «δυσφήμηση και δημόσιες απειλές από ένα πρόσωπο που έχει εξουσία», όπως εξήγησε σήμερα στο AFP, επιβεβαιώνοντας το ρεπορτάζ της περιφερειακής εφημερίδας La Montagne.

 

- και όμως είναι από τις λίγες περιπτώσεις που το ευρωπαϊκό δικαστήριο στο Στρασβούργο έχει δεχτεί και έχει παρακάμψει την ασυλία πολιτικού σε περίπτωση προσβολής προσωπικότητας πολίτη και δίκασε επί της ουσίας.

 

Cordova κατά Ιταλίας. Στην υπόθεση αυτή, ο προσφεύγων, εισαγγελικός λειτουργός, επεδίωξε την ποινική δίωξη και τη συνακόλουθη καταδίκη σε αποζημίωση του πρώην Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Francesco Cossiga, λόγω προσβολής της φήμης και εν γένει της προσωπικότητάς του από τη συμπεριφορά του τελευταίου, πλην όμως η προσπάθεια του αυτή προσέκρουσε στη βουλευτική ασυλία που απολάμβανε ο πρώην Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας και τότε βουλευτής, δυνάμει του άρθρου 68 του ιταλικού Συντάγματος.

 

Η νομολογία αυτή επαναλήφθηκε στην απόφαση Τσαλκιτζής κατά Ελλάδος της 16ης Νοεμβρίου 2006 (προσφυγή 11801/04), όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέτασε τη συμβατότητα της κατ’ άρθρο 62 του ελληνικού Συντάγματος βουλευτικής ασυλίας με το άρθρο 6 της Σύμβασης. Στην απόφαση αυτή επιβεβαιώθηκε η προαναφερθείσα θέση του ΕΔΑΔ, σύμφωνα με την οποία ο θεσμός της βουλευτικής ασυλίας δεν παραβιάζει εξ ορισμού το άρθρο 6 της Σύμβασης. Όταν, όμως, παρεμποδίζει την άσκηση του δικαιώματος πρόσβασης στη δικαιοσύνη, θα πρέπει να ερευνηθεί αν οι καλυπτόμενες από την ασυλία πράξεις του βουλευτή συνδέονται με την εν στενή εννοία άσκηση των κοινοβουλευτικών του καθηκόντων, ώστε να διαπιστωθεί ο σεβασμός της αρχής της αναλογικότητας από το Συμβαλλόμενο Κράτος. 

 

Σε περίπτωση που οι επίδικες πράξεις δεν σχετίζονται με την κοινοβουλευτική δραστηριότητα του βουλευτή, η αδυναμία δίωξής του λόγω της ασυλίας, παραβιάζει το κατ’ άρθρο 6 της ΕΣΔΑ δικαίωμα πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Με δεδομένο ότι, στην υπόθεση Τσαλκιτζής κατά Ελλάδος, οι πράξεις για τις οποίες είχε ζητηθεί η δίωξη του βουλευτή είχαν διαπραχθεί τρία χρόνια πριν από την ανακήρυξή του σε βουλευτή (με την τότε ιδιότητά του ως δημάρχου) και άρα δεν είχαν ουδεμία σχέση με την κοινοβουλευτική του δράση, διαπιστώθηκε ομόφωνα παραβίαση του άρθρου 6. 

 

Περαιτέρω, το Δικαστήριο του Στρασβούργου προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, αποκρούοντας τον ισχυρισμό της ελληνικής Κυβέρνησης ότι η βουλευτική ασυλία έχει προσωρινό χαρακτήρα και δεν εμποδίζει την άσκηση ποινικής δίωξης μετά τη λήξη της βουλευτικής θητείας. Συγκεκριμένα, διαπίστωσε ότι το ελληνικό Σύνταγμα δεν προβλέπει κανένα περιορισμό ως προς την ανανέωση της βουλευτικής θητείας, με αποτέλεσμα να είναι πιθανή η οριστική αδυναμία του προσφεύγοντος να ζητήσει τη δίωξη του βουλευτή, εφόσον αυτός εξασφαλίζει διαρκώς την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

 

Τέλος, στην πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Συγγελίδης κατά Ελλάδος της 11ης Φεβρουαρίου 2010 (προσφυγή 24895/07), ο προσφεύγων παραπονέθηκε για παραβίαση του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ λόγω της αδυναμίας ποινικής δίωξης (στην οποία είχε δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής για το συμβολικό ποσό των δέκα ευρώ) της βουλευτού τέως συζύγου του, για παραβίαση

δικαστικών αποφάσεων σχετικά με το δικαίωμα επικοινωνίας με το τέκνο τους. 

 

Το αίτημα για άρση της ασυλίας διαβιβάστηκε, σύμφωνα με το άρθρο 83 του Κανονισμού της Βουλής, στο ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο, ύστερα και από την σχετική έκθεση της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, η οποία γνωμοδότησε αρνητικά επικαλούμενη γενικά το άρθρο 83 παρ. 3 του Κανονισμού, αρνήθηκε να άρει την ασυλία της βουλευτού και να επιτρέψει την ποινική διερεύνηση της υπόθεσης.

 

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου τόνισε ότι η δυνατότητα ενός κράτους να εξαιρεί από την αρμοδιότητα των δικαστηρίων ολόκληρες κατηγορίες υποθέσεων αστικής φύσεως, ή να προσφέρει δικαστική ασυλία σε ορισμένες κατηγορίες προσώπων, αντίκειται τόσο στην αρχή της υπεροχής του δικαίου σε μια δημοκρατική κοινωνία, όσο και στις επιταγές του άρθρου 6 της Σύμβασης. Περαιτέρω, στην περίπτωση της βουλευτικής ασυλίας, πρέπει να ερευνάται ενδελεχώς η ύπαρξη στενής σχέσης ανάμεσα στις αποδιδόμενες στο βουλευτή ποινικώς ελέγξιμες πράξεις και στην κοινοβουλευτική του δραστηριότητα. Εφόσον διαπιστωθεί ανυπαρξία τέτοιας στενής σχέσης, πρέπει να υιοθετηθεί μια πολύ συσταλτική ερμηνεία της έννοιας της αναλογικότητας μεταξύ του χρησιμοποιούμενου μέσου

και του επιδιωκόμενου σκοπού. Αυτό δε, προεχόντως διότι ο περιορισμός του δικαιώματος πρόσβασης στη δικαιοσύνη προέρχεται από την απόφαση ενός αμιγώς πολιτικού οργάνου (του κοινοβουλίου).

 

Σε αυτό το πλαίσιο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατέληξε στο θεμελιώδες συμπέρασμα ότι το άρθρο 62 του ελληνικού Συντάγματος, ερμηνευόμενο υπό το φως της παρ. 1 του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ, επιτρέπει στο ελληνικό κοινοβούλιο να αρνηθεί την άρση της ασυλίας ενός βουλευτή, μόνο εφόσον οι αποδιδόμενες σε αυτόν πράξεις συνδέονται αναμφίβολα με την κοινοβουλευτική του δραστηριότητα. Στην επίδικη περίπτωση, οι πράξεις αυτές ουδόλως συνδέονταν με τη δράση της βουλευτού ως μέλους του κοινοβουλίου, ούτε και με την εν γένει λειτουργία και το κύρος του κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα να διαπιστωθεί, με μειοψηφία του έλληνα ad hoc δικαστή, παραβίαση του άρθρου 6 της Σύμβασης.

 

Περαιτέρω, καταδικάστηκε η πρακτική της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, η οποία, προκειμένου να γνωμοδοτήσει κατά της άρσης της ασυλίας του βουλευτή, αρκέστηκε στην αόριστη επίκληση της διάταξης του άρθρου 83 παρ. 3 του Κανονισμού της Βουλής, χωρίς να αιτιολογήσει τη θέση της αυτή, με αποτέλεσμα ο προσφεύγων να στερηθεί τη δυνατότητα να μάθει τους λόγους για τους οποίους απερρίφθη το αίτημα άρσης της ασυλίας. 

 

 

Το ίδιο κατ' αναλογία ισχύει και για όσους έχουν ας πούμε κάποιου είδους "ακαταδίωκτο".Έτσι για να σπάσουμε λίγο την μονοτονία κάποιων που αποκαλούν κάποιους άλλους "ψεκασμένους" και να αρχίσουν να έχουν αϋπνίες.

 

Γιατί πέραν των άλλων η προσβλητική και υποτιμητική αυτή προσφώνηση (ψεκασμένος) εμπίπτει αφενός στα εγκλήματα κατά της τιμής, αφετέρου κατά τον τρόπο που χρησιμοποιείται κατά τον ίδιο τρόπο από τους δράστες κατά αορίστου αριθμού ανθρώπων που τα συνδέει όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό (ο άστοχος αλλά και ψευδής όρος αντιεμβολιαστές) ενεργοποιεί την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση των εγκλημάτων μίσους (hate crimes).

 

Έρχεται ο τυφώνας "ψεκι" για έχοντες ή μη ασυλία 5 χρονάκια μέχρι να παραγραφεί η αστική αξίωση για αποζημίωση του θιγόμενου. Μα τω Θεό δεν θα υπάρξει λύπηση για κανέναν από όλους. Γιατί θα είναι και ευχαρίστηση εκτός από μια απλή απόδοση δικαιοσύνης. 

 

Τόσο καιρό σας έλεγα κάντε υπομονή και τα γεγονότα θα στραφούν υπέρ μας. Με λίγα λόγια το συμπέρασμα είναι ότι η ασυλία τους περιορίζεται μόνο σε κάποια θέματα για την οποία και δόθηκε και όχι σε θέματα εκτός αυτών .Το ακαταδίωκτο ας πούμε δόθηκε για επιστημονικές απόψεις και κρίσεις. Δεν δόθηκε για εργαλείο διασποράς πανικού, ύβρεων και προσβολών προς τους πολίτες.

 

Έτσι ο  "λοιμωξιολόγος της καρδιάς μας" είναι εκτεθειμένος .αφού χαρακτήρισε ..ως «τρελαμένους, ψεκασμένους» όσους εκφράζουν τον σκεπτικισμό τους για τα εμβόλια!