Όταν είμασταν μικροί και συναντήσαμε για πρώτη φορά την παγκόσμια λογοτεχνία.Μετά αφού την αγαπήσαμε την μελέτησαμε.Το δικό μας ... τάμπλετ.
Τρείς σειρές αγάπησα : Τον μικρό ήρωα, Το μικρό 'αναρχικό" χωριό κάπου στην Γαλατια και Τα κλασσικά εικονογραφημένα.Όταν η παιδεία ήταν διασκέδαση. Για αυτό και γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα. Θυμάμαι το πρώτο που διάβασα ήταν το Τομ Σωγιερ. Πέντε - έξι φορές έτσι άρχισε ο εθισμός με τα κλασσικά.
Και μετά
ο Αστερίξ. Με εκείνους τους πανέξυπνους διαλόγους το πηγαίο και
σαρκαστικό χιούμορ, την αμφισβήτηση στα πάντα. Τι είναι η ζωή; Μια
ελευθερία και ένα καλό τσιμπούσι με φίλους. Καθίστε και αναλογιστείτε. Τι ήταν οι Ρωμαίοι;; Οι σημερινή ελίτ και τα τσιράκια τους.Η
ίδια δυστοπία και χαζομάρα που τους δέρνει. Και τα τσιράκια αλλάζουν
εμφανίζονται συνεχώς "ολόφρεσκοι Ρωμαίοι".
Τι κρίμα που η μητέρα μου τα βρήκε αργότερα που μεγάλωσα και τα χάρισε.! Και που να τα ξαναβρείς όλα αυτά χωρίς να τα πληρώσεις χρυσάφι.
1 σχόλιο:
Ήταν η χρυσή εποχή της αθώας μεταπολεμικής παιδικότητος. (Μικρός ήρως, Κλασσικά, μικρά κλασσικά.) Μια εικόνα, χίλιες λέξεις όντως και χίλια
ιστορικά ηθικά πρότυπα και διδάγματα.
Ώσπου μετά ενέσκηψαν, ελέω δημοκρατίας, αι κομμουνιστικαί σφήκες...
Δημοσίευση σχολίου