(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
1) Οπωσδήποτε το κακό έχει κατακυριεύσει την γη όσο άλλοτε ποτέ. Οπωσδήποτε όμως και η φύσις του κακού έχει επίσης αποκαλυφθή και αξιολογηθή από τον άνθρωπο. Και είναι ένα πλεονέκτημα το γνωρίζειν τον εχθρό σου όσο και τον εαυτό σου.
2) Ξέρομε πως διαιωνίζεται και λειτουργεί το σύστημα. Πώς προκαλεί και διαχειρίζεται πνεύματα και αισθήματα. Πώς οι νεκροί γεννούν νεκρούς.
3) Γι αυτό, προ παντός άλλου, ας πιστεύομε στον άνθρωπο. Μερικοί είναι πολύ καλοί. Τόσο καλοί που κάνουν τον θεό περιττό. Αλλά και οι κακοί ακόμα μπορεί να γίνουν τόσο κακοί που κάνουν και τον διάβολο περιττό.
4) Εν μέτρω και τα ουράνια και τα μεταφυσικά. Πολλή θολούρα επικρατεί σ’ αυτά που όπως ο καπνός πνίγει την σκέψι των αφρόνως εκτεθειμένων σ’ αυτά. Έχομε οι Έλληνες ακουστά το των αρχαίων πατέρων ημών ¨θνητά φρόνει.¨
5) Ούτως ή αλλως η συνδρομή και βοήθεια των θεών, λόγω αποστάσεως φαίνεται, τις περισσότερες φορές, φθάνει στον άνθρωπο τραγικώς καθυστερημένη. Οπότε αν δεν βοηθήσει ο άνθρωπος τον συνάνθρωπό του η ανθρωπότης την έχει λαϊκώς ¨βεβαμμένην.¨
6) Όλοι μαζύ, εν ομονοία, φτιάνομε ένα θεό, όλοι ξεχωριστά ένα διάβολο. Καλλιεργώντας κανείς την θεία ουσία μέσα του χωρίς επίβουλους και ιδιοτελείς μεσολαβητάς και σωτήρας γίνεται αυτοθεός. ένας μικρός χαριτωμένος θνητός θεός στα μέτρα της ευδαιμονίας του ανθρώπου.
7) Στο χρηματιστήριο των θρησκειών παίζεται απ’ την αυγή της ιστορίας η ηθική χρεωκοπία του ελευθέρου ανθρώπου. Όσο για την αγάπη, καιρό τώρα υπηρετεί, σκλάβα της θρησκείας κι αυτή, βρώμικα πολιτικά παιχνίδια.
8) Ο παρηγορητικός λόγος της θρησκείας γαρ σε βοηθά ίσως να πεθάνης με κάποια αξιοπρέπεια αλλά την ίδια στιγμή, άμεσα ή έμμεσα, σ’ εμποδίζει να ζης, να πραγματώνεις την χαρά της ζωής.
9) Αι λεωφόροι της απώλειας έχουν τα πιο ιερά και λαμπρά ονόματα. Άγιοι για δόλωμα και πιστοί για σκότωμα. Και στο βάθος κιναιδισμός συμβόλαιο και σκλαβιά προνόμιο. Η μεγάλη της κοκαϊνης Σχολή.
9) Ό,τι προσφέρεται στο κοινό, δωρεάν ή και υποχρεωτικά, (βλέπε παιδεία, πολιτική προπαγάνδα και θρησκεία), τελικά στοιχίζει πολύ ακριβά. Και μάλιστα σ’ ένα κράτος κατακερματισμένο που δεν ορίζει ούτε την δεξιά του ούτε την αριστερά του.
10) Πώς να μην είναι επομένως, σε τέτοια κράτη, η θέση του δούλου, του ανεύθυνου δημοσίου υπαλλήλου, η μόνη του πολίτου, του έθνους και της δημοκρατίας μεγάλη ιδέα και σταθερά αξία;
11) Κι έπειτα τί ωφελήσει άνθρωπον, εάν θέσι υπαλλήλου ελληνικού δημοσίου κερδίση την δε ψυχήν αυτού απωλέση; Καμιά πίστις, καμιά θρησκεία και ιδεολογία δεν θα τον σώση πραγματικά.
12) Επειδή όποιος δεν βλέπει το κακό κατάματα, τον ξεναρκώνει γαρ αυτό και τον ξεβολεύει, είναι μια θλιβερή, άθλια, φοβισμένη ψυχή. Νοθευμένος αποτυχημένος άνθρωπος. Κι έτσι μια μέρα όλο ντροπή στην ουράνια Κρίσι θα παρουσιασθή.
13) Ο σκοτεινός εκείνος Εφέσιος σοφός όταν γηράσας ενόσει, κανείς Απόλλων ούτε Ασκληπιός δεν του συμπαρίστατο, δεν τον επαρηγόρει πλέον για την σκληρή του μοίρα. Απέχει γαρ τόσο ο θεός από τον θάνατο, στην σφαίρα της μόμνιμος κάτοικος αυτός, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα απέναντι στην θνητότητα.
14) Η ζωή μας ένα απέραντο φονικό πεδίο μάχης. Ο στρατιώτης προχωρά εν μέσω συνεχώς καταπιπτόντων και πτωμάτων. Δεν έχει όμως άλλη επιλογή. Οι πεσόντες πεισματώνουν, κληρονομούν την ορμή της ζωής προς τα εμπρός.
15) Αλλού υπάρχουν αυτοί οι θεόλαμπροι καθαροί ουρανοί που αγαπούν και παρηγορούν τους δικαίους και γενναίους αδικημένους. Οι αστρολάτραι μύσται, οι ευδαίμονες θεαταί των ουρανίων ιερών αρραβώνων.
16) Εδώ, πότε εξορία πότε φυλακή, περιμένει των θεών την ανθρωποφυλή. Ηράκλεια, άθλια αποστολή σε μια ζωή προσωρινή και ψυχή μαρτυρική. Κι όμως είναι ο μόνος δρόμος η συνείδησις εξαγνισμένη ολυμπίως να υψωθή.
17) Να δείχνεις της αρετής τον δρόμο και της ελευθερίας τον αιώνιο νόμο, το ηράκλειο πάθος. Και να ξεγεννάς τους νέους θεούς του μέλλοντος όπως οι νέοι ήλιοι ξεπροβάλλουν από την τέφρα των παλαιών. Αυτή ήταν μια η ανθρωπόθεος γραμμή του χρυσού γένους.
18) Αι μάχαι της γης αυτής πάντως όπου βασιλεύει η αδήριτος σκληρά Ανάγκη κερδίζονται με Οδυσσεική πονηριά κι όχι με ελληνική αριστεία ή χριστιανική άκαμπτη αγαθοσύνη.
19) Αρίγνωτοι, ευδιάγνωστοι οι περικαλλείς Έλληνες θεοί. Κρίμα που ξέπεσαν κάποτε από υψηλή τέχνη και αισθητική σε μαγεία και θρησκεία. Η τελευταία πάει μόνο σε ασιατικές, αβρααμικές, αδέξιες και αυταρχικές, απομιμήσεις των. Όπως και στους καταναλωτάς μιας πρόβειας μακαριότητος.
20) Πότνια Μνημοσύνη, τους αρχαίους απαράμιλλους τρόπους δείξαι. Όταν ουρανός και γη, άνθρωποι και θεοί ήταν ένα. Ώστε οσάκις ο ταλαίπωρος θνητός ύψωνε ικεσίας βλέμμα προς τα άνω, άκουγε συμπαθώς μέσα του το θερμό καλωσόρισμα της αλκής του ηλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου