ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Όλοι έχουμε βγεί έξω από τα ρούχα μας με την επιμονή κάποιων να θέλουν να μας φορτώσουν τα σαπάκια των Τζώνηδων.Λίγο ακόμα να μείνουν οι Νταίοι ( Νταίοι ...Λοκχιντ -> λοκχινταιος-> νταιος) στις θέσεις που είναι και ο στόλος θα μοιάζει κάπως έτσι ΕΔΩ.
Ο κίνδυνος για το Πολεμικό Ναυτικό από το υλικό που αποσύρεται από το US Navy. Δεν είναι η πρώτη φορά που το DP επιχειρηματολογεί σχετικά με το θέμα αυτό, όντας κάθετα αντίθετο στην περαιτέρω καθυστέρηση του προγράμματος αγοράς και ναυπήγησης εγχώρια, νέων κορβετών για το Πολεμικό Ναυτικό. Σε συνδυασμό βέβαια με την άσκηση του δικαιώματος προαίρεσης (option) της Ελλάδας για την αγορά και τέταρτης φρεγάτας Belh@rra FDI HN.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της αγοράς και εγχώριας ναυπήγησης κορβετών είναι πολλά και σημαντικά. Θα μείνουμε στα πλέον κρίσιμα. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι κοινώς γνωστό και παραδεκτό ότι είναι ανάγκη να ανανεώσει το συντομότερο δυνατό χρόνο το στόλο των κύριων μονάδων επιφανείας που διαθέτει, και όχι μόνο, με σκάφη που θα εξασφαλίσουν τεχνολογική και επιχειρησιακή επάρκεια και πρωτοπορία για τα επόμενα 30 τουλάχιστον χρόνια.
Αυτές τις αρετές τις έχει επιδείξει εντυπωσιακά στο παρελθόν όχι μία αλλά πολλές φορές, χτίζοντας μία ζηλευτή παράδοση σε ότι έχει να κάνει με τις εξοπλιστικές του επιλογές. Πρόσφατα δε, το Πολεμικό Ναυτικό, επιβεβαίωσε αυτή του την ικανότητα και μέσω της επιλογής της FDI Belh@rra HN. Μίας επιλογής που τελικά υιοθέτησε και το ίδιο το Γαλλικό Ναυτικό ως προς τη διαμόρφωση!
Το τουρκικό Ναυτικό υιοθέτησε ακολουθώντας με διαφορά ετών όλες σχεδόν τις εξοπλιστικές επιλογές του ΠΝ (ήταν πραγματικά ελάχιστες οι εξαιρέσεις!). Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 το Πολεμικό Ναυτικό πρωτοπόρησε αποδεικνύοντας εμπράκτως την ανωτερότητα των επιλογών του, πρώτα μέσα από την αγορά των συμβατικής πρόωσης υποβρυχίων Type 209/1100 από τη Γερμανία, έναντι της επιλογής μεταχειρισμένου υλικού για άλλη μία φορά από τις ΗΠΑ.
Οι συγκυρία τότε (άτυπο εμπάργκο ΗΠΑ προς το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών) έπαιξε το ρόλο της βέβαια, αλλά η επιλογή του Πολεμικού Ναυτικού ήταν αυτή που έκανε την πραγματική διαφορά. Γιατί την ίδια ακριβώς έκαναν πολλές άλλες ναυτικές δυνάμεις ανά τον κόσμο (Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Κολομβία, Ισημερινός, Αίγυπτος, Ινδία, Ινδονησία, Νότια Κορέα, Περού, Νότιος Αφρική, Τουρκία, Βενεζουέλα), εντάσσοντας σε υπηρεσία τα μεγαλύτερα και πιο εξελιγμένα Type 209/1200 και 1400, αμέσως μετά!
Το Πολεμικό Ναυτικό ήταν μεταξύ των πρώτων παγκοσμίως ναυτικών δυνάμεων που αξιοποίησε επιχειρησιακά ταχέα περιπολικά κατευθυνόμενων βλημάτων (ΤΠΚ). Μικρές και γρήγορες μονάδες επιφανείας δηλαδή, οπλισμένες με πυραύλους επιφανείας – επιφανείας (Exocet και Penguin), ενώ από τη δεκαετία του 2000, όταν του δόθηκε η δυνατότητα, απέκτησε αποκλειστικά και μόνο ευρωπαϊκές σχεδιάσεις εξοπλίζοντας τη Διοίκηση Φρεγατών, προσαρμοσμένες στα δικά του επιχειρησιακά δεδομένα και ανάγκες.
Εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος από την απόκτηση οκτώ μεταχειρισμένων φρεγατών κλάσης S (Kortenaer) απέσυρε από την ενεργό υπηρεσία τα σκάφη κλάσης Knox και Adams, κυρίως επειδή το κόστος διατήρησης τους σε υπηρεσία ήταν πολύ υψηλό για τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα. Δεν ήταν δε μόνο η παλαιότητά τους που τα καθιστούσε ακατάλληλα για το Πολεμικό Ναυτικό. Συνηγορούσε και το ότι ήταν ωκεάνια σκάφη, με υψηλές απαιτήσεις επάνδρωσης (225 μέλη πληρώματος για τα Knox και 330 για τα Adams!) και ότι το σύστημα πρόωσης χρησιμοποιούσε ατμολέβητες.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι σήμερα τουλάχιστον αδιανόητο και ασφαλώς επικίνδυνο ακόμα και το να γίνεται λόγος για την απόκτηση, έστω και με τη δικαιολογία της “παραχώρησης”, μονάδων της κλάσης Ticonderoga, ή πλοίου αμφίβιων επιχειρήσεων κλάσης Whidbey Island. Ναυπηγήσεις με ηλικία 40 ετών ήδη δηλαδή! Το Πολεμικό Ναυτικό απέσυρε μονάδες επιφανείας ηλικίας 40 και πλέον ετών (κλάση Adams με εκτόπισμα πλήρους φόρτου 4.500 τόνων) και 30 και πλέον ετών (κλάση Knox εκτοπίσματος πλήρους φόρτου 4.200 τόνων), αντικαθιστώντας τις με ευρωπαϊκές σχεδιάσεις στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 2000.
Δεν είναι δυνατόν εν έτει 2022 να εντάξει σε υπηρεσία πλοία ηλικίας σχεδόν 40 ετών, όπως τα εκτοπίσματος 10.000 τόνων και πληρώματος 330 ατόμων Ticonderoga. To Ναυτικό των ΗΠΑ αποσύρει αυτές τις μονάδες, όπως και τα πρώτα Whidbey Island, πρωτίστως γιατί έχει κρίνει τη διατήρησή τους σε υπηρεσία οικονομικά ασύμφορη, λόγω των υψηλών αναγκών συντήρησής τους, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικά δαπανηρό εκσυγχρονισμό των συστημάτων τους.
Η Ελλάδα με βάση ποιο ακριβώς επιχειρησιακό σκεπτικό και με ποιες οικονομικές δυνατότητες θα αποκτήσει για παράδειγμα ένα, έστω, πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων της κλάσης Whidbey Island (πλήρωμα 413 άτομα, ηλικία 30 ετών το νεότερο και 36 ετών το παλαιότερο);
Είναι δυνατόν να σπαταληθούν πολύτιμοι πόροι για την συντήρηση και την κάλυψη του κόστους χρήσης ενός τέτοιου πλοίου σε ετήσια βάση, τη στιγμή που το Πολεμικό Ναυτικό έχει άμεση ανάγκη αντικατάστασης κύριων μονάδων επιφανείας, υποβρυχίων και ΤΠΚ;
Είναι δυνατόν να συγκρίνουμε την απόκτηση ενός πλοίου αμφίβιων επιχειρήσεων κλάσης Whidbey Island, εκτοπίσματος 16.000 τόνων, από την Ελλάδα, με τη ναυπήγηση του Anadolou στην Τουρκία; Η επιχειρησιακή αξία του Anadolu, ιδίως χωρίς το “συστατικό” F-35B είναι πλέον εμφατικά αμφισβητούμενη, αλλά πέραν αυτού… Είναι δυνατόν να ναυπηγούνται τέτοια πλοία σε τουρκικά ναυπηγεία και εδώ να μην έχει επί της ουσίας δρομολογηθεί ακόμη η επανενεργοποίηση του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας;
Με την αξιοποίηση επενδύσεων Ελλήνων εφοπλιστών που θα τα αξιοποιήσουν ως δικά τους επισκευαστικά και ναυπηγικά κέντρα εμπορικών μονάδων και όχι ξένων εταιρειών που με το πέρας των προγραμμάτων ναυπήγησης των πλοίων που θα παραδώσουν στο Πολεμικό Ναυτικό, είτε θα περιμένουν νέες ναυπηγήσεις, είτε θα τα (ξανά) κλείσουν.
Είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα έστω και σκέψεις για τη διενέργεια αποβατικών επιχειρήσεων ανακατάληψης υπό τη φιλοσοφία σχεδίασης και υλοποίησης αποβατικών επιχειρήσεων του παρελθόντος από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Μία ανάγνωση σχετικού άρθρου του αντιστράτηγου ε.α. Π. Γκαρτζονίκα, που αναδημοσιεύθηκε και στο DP, παρέχει όλες τις απαντήσεις σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο και βάζει τα πράγματα στη θέση τους…
Μεταξύ άλλων όμως, εγείρει και το εξής ερώτημα: είναι δυνατόν ο Ελληνικός Στρατός να στερείται εδώ και δεκαετίες ενός στοιχειωδώς αποτελεσματικού ΤΟΜΑ και η Ελλάδα να στρέφεται στην αγορά 76 μεταχειρισμένων αμφίβιων τεθωρακισμένων AAV-7, καταβάλλοντας ποσό κοντά στα 300 εκατ. δολάρια;
Εν κατακλείδι και για να επανέλθουμε στο θέμα μας… Η απόκτηση μονάδων που αποσύρονται από το Ναυτικό των ΗΠΑ, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει στο Πολεμικό Ναυτικό και τον ελληνικό αμυντικό σχεδιασμό συνολικά. Η ρεαλιστική και αυστηρή ιεράρχηση των εξοπλιστικών αναγκών είναι περισσότερο από επιτακτική από οποτεδήποτε άλλοτε στο παρελθόν.
Το Πολεμικό Ναυτικό ήδη πληρώνει πολύ ακριβά τις καταστροφικές επιλογές της περασμένης δεκαετίας μέσω των οποίων δαπανήθηκε συνολικό ποσό 1,1 δισεκατομμυρίου δολαρίων (μέχρι στιγμής, γιατί συνεχίζουμε ακάθεκτοι και για τρία ακόμα MH-60R!), για τη Ναυτική Αεροπορία, με κίνδυνο να μη βρίσκουν… πλοία επιφανείας για να προνηώνονται.
Έχουμε, ή θα έχουμε, Ναυτική Αεροπορία χωρίς Ναυτικό επί της ουσίας… Ο εκσυγχρονισμός των φρεγατών MEKO 200HN έχει καθυστερήσει τόσο ώστε πλέον να είναι εξ ορισμού ένα εγχείρημα πολύ υψηλού ρίσκου. Αν ξεκινήσει έστω και εντός ενός έτους από σήμερα, πράγμα μάλλον αδύνατο, πότε θα ολοκληρωθεί; Πριν το 2027-2028; Πόσον ετών θα είναι τότε τα πλοία;
Κι όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και εντός χρονοδιαγραμμάτων. Κάτι επίσης απίθανο, λόγω της ηλικίας και της συνεχούς υπηρεσίας των πλοίων αυτών. Κι ας συνυπολογιστεί ότι μέχρι τη συμβασιοποίηση απέχουμε σχεδόν δύο χρόνια… Εάν υποθέσουμε ότι θα ενταχθούν σε υπηρεσία ιδανικά το 2028, για πόσα χρόνια τα πλοία θα παραμείνουν σε υπηρεσία;
Για να επεκτείνουμε τη συλλογιστική, πόσο είναι πλέον λογικός, εφικτός, οικονομικά και επιχειρησιακά αποδοτικός ο εκσυγχρονισμός των MEKO 200HN, όταν το Ναυτικό της Αυστραλίας (RAN) σχεδιάζει να αποσύρει τα πλοία που έχει εκσυγχρονίσει την περίοδο 2010-2017, μετά το 2031; Σταδιακά, με την παραλαβή και ένταξη σε υπηρεσία των νέων φρεγατών κλάσης Hunter (Type 26).
Μήπως ο εκσυγχρονισμός θα πρέπει να επανεξεταστεί και να εστιαστεί το ενδιαφέρον σε καινούργιες ναυπηγήσεις με ελάχιστες παρεμβάσεις στις MEKO 200HN ώστε να επιχειρούν έως ότου ενταχθούν επιχειρησιακά οι νέες μονάδες; Για να μην ανακυκλώνουμε το ίδιο πρόβλημα.
Αν το κόστος ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που θα πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανό αν όχι δεδομένο, δεν θα μπορούσε να εξεταστεί εναλλακτικά η αγορά δύο πρόσθετων κορβετών; Μία από το ποσό που θα εξοικονομηθεί και μία από την προβολή σε βάθος χρόνου της εξοικονόμησης από μια επιπλέον απόσυρση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου