Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Mετα το Brexit, και παρά τους ανέξοδους λεονταρισμούς του ευρωπαϊκού ιερατείου περί ανώδυνων επιπτώσεων για την Ευρώπη από την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας (που με την Γαλλία, ήταν οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες με παγκόσμιο στρατιωτικό αποτύπωμα), και μετά την νέα κίνηση στρατιωτικής συνεργασίας των ΗΠΑ- Μ.Βρετανιας- Αυστραλιας καταδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, το γεωπολιτικό απογύμνωμα της Ευρώπης. Σε τέτοιο βαθμό που οι σκηνές αντίδρασης πχ του Μακρόν να θυμίζουν εκείνες του Αλμοδοβαρ στο "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης".

 

Τι ακριβώς συμβαίνει (αναγκαστικό το σεντόνι σε αυτή την γενική ματιά. Προκαταβολικά συγνώμη, δεν θα ...το ξανακάνω):

 

Μετά την αποτυχημένη τετραετία Τραμπ, οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια περίοδο όπου η αμερικανική ηγεμονία φθίνει ενώ αναδύεται σιγά σιγά ένας πολύ-πολικός κόσμος προς μια τελείως άλλη παγκοσμιοποίηση. Σημαντικό της νέο χαρακτηριστικό: 

 

Εμφανής ήδη η τάση εγκατάλειψης του θεωρητικού υποβάθρου που δημιούργησε την προηγούμενη παγκοσμιοποίηση υπό μία μόνο υπερδύναμη. Τον Νεοφιλελευθερισμο 1.0 που μεταλλάσσεται πιο γρήγορα και από τον Covid19 εντός ενός Ψηφιακού καπιταλισμού προς έναν Νεοφιλελευθερισμο 2.0 μέσω ενός αναγκαστικού, για τις ελίτ και τις Τράπεζες, "περάσματος" από μία νεο-Κεϋνσιανη φάση στην οικονομική πολιτική, όπως ξεκίνησε ήδη στην μητρόπολη της Πράσινης Ζώνης της νέας παγκοσμιοποίησης, που αναδιοργανώνεται τώρα υπό των ΗΠΑ.

 

Αυτές οι κολοσσιαίου μεγέθους ανακατατάξεις μας φέρνουν σε μια εποχή αστάθειας με μείζονες συγκρούσεις σε όλο τον πλανήτη (αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ, ριζοσπαστικό Ισλάμ –Ταλιμπάν–, πλήρης ανακατάταξη όσων ισχύουν στην Μέση Ανατολή–Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία–, οικονομική σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης με αιχμή το ενεργειακό, σινορωσική και σινοϊρανικη προσέγγιση, διείσδυση της Κίνας αλλά και της ανταγωνιστικής της Ινδίας στην Αφρική, κ.λπ.).

Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, θα ανέμενε κανείς την προσπάθεια γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρώπης. Αμ, δε...

 

Ελλείψει κοινού οράματος στην ΕΕ, στην ήπειρο που αποτέλεσε το θέατρο δύο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών, και που θα έπρεπε να είναι μια νησίδα ομαλότητας και σταθερότητας σ’ αυτόν το νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, αναλαμβάνοντας σχετικές πρωτοβουλίες, κυριαρχούν κυρίως πολιτικές ...αχταρμά. 

 

Λόγω της στενόμυαλης και κολλημένης στο παλιό νεοφιλελέ δόγμα μονεταριστικές οικονομικές πολιτικές και των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, η ΕΕ έχει καταστεί ένας από τους πιο αδύναμους παγκόσμιους κρίκους!

 

Εντός της έχουμε ήδη την ενεργοποίηση των εθνικών συμφερόντων, κυρίως των ισχυρών χωρών όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας, που ιστορικά έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα και πορείες. Στοιχείο που είναι πολύ πιθανόν να αποτελέσει τη μήτρα μεγάλων εσωτερικών τριγμών της ΕΕ. Ιδιαίτερα μετά τις Γερμανικές εκλογές στις 26/9 και τις επόμενες προεδρικές Γαλλικές την άνοιξη του 22.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η σημερινή αναθεωρητική Τουρκία από τις δύο αυτές χώρες, όσο αυτή επιχειρεί να κυριαρχήσει στη λεκάνη της Μεσογείου και στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Σε περιοχές δηλαδή άμεσης Γαλλικής επιρροής, ιξού και η εμφανής Γαλλική αντίδραση. 

 

Στον αντίποδα, η ισχυρή οικονομικά Γερμανία, που έχει διαχρονικά άριστες σχέσεις με την Τουρκία, την οποία θεωρεί, σταθερά, ως σημαντικό παίχτη για την προώθηση των δικών της εθνικών βλέψεων στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι, μέχρι τώρα, στηρίζει και την εδώ παραπαίουσα κυβέρνηση Μητσοτάκη ως τον εκτελεστικό της βραχίονα για την ολοκλήρωση των σχεδίων της στην ευρύτερη περιοχή με πρώτιστο στόχο, την ενεργειακή της ασφάλεια και αυτονομία μέσω κάποιων νέων μνημονίων, όπου ευελπιστεί να τα προδιαγράψει πάλι ως κύριος δανειστής μας.

 

Η έλλειψη της κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μπορεί να ξεπερνιόταν χωρίς πολύ κόστος τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα όμως που οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις σχηματοποιούνται μέσω της στρατιωτικοποίησης της αντίθεσης ΗΠΑ-Κίνας για τη μελλοντική πλανητική ηγεμονία, με την Ρωσία σε ρόλο μπαλαντερ, αυτό το σαθρό υπόβαθρο στην ΕΕ αποτελεί την μαύρη τρύπα για το μέλλον όλης της Ευρώπης. Το προοίμιο της ουσιαστικής και με χωρίς επιστροφή περιθωριοποίησης της!

 

Έτσι, στο φθινόπωρο της αμερικανικής ηγεμονίας, η αδράνεια, η έλλειψη συντονισμού και τα αποκλίνοντα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών, σε μια εποχή ρευστότητας όπως η σημερινή, θα πληρωθούν πολύ ακριβά. 

 

Η κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας έχει οδηγήσει μεν το διεθνές σύστημα σε φάση γενικής αστάθειας αλλά, το πιο σημαντικό, και στην αμφισβήτηση της παντοκρατορίας του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος λόγω της ανόδου των παγκόσμιων ανταγωνιστικών πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) αλλά και των νέων ψηφιακών νομισμάτων που τείνουν να το αντικαταστήσουν στο παγκόσμιο εμπόριο!

 

Ο ισχυρότερος από αυτούς τους νέους παίκτες, η Κίνα, δεν φαίνεται ικανή ακόμα να αναδειχθεί σε νέο ηγετικό πλανητικό κέντρο, παρά την επιτυχία της στο να ιδρύσει την νέα Ζώνη Εμπορίου Ασιας-Ωκεανιας πριν ένα χρόνο, τις μέρες που αποχωρούσε ο Τραμπ. Αυτό έχει ως συνέπεια την πλήρη ρευστότητα και την άσκηση αυτόνομης πολιτικής, όχι μόνο από τους ισχυρούς πόλους, αλλά και από ενδιάμεσες περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Τουρκία, Ταλιμπάν κλπ) που θα συναλλάσσονται με νέα ψηφιακά μέσα συναλλαγών μεταξύ τους που δεν μπορούν να μπλοκαριστούν από τον θείο Σαμ.

 

Μέχρι την ανάδειξη μιας νέας ηγεμονικής δύναμης, κάτι που θα απαιτήσει μεγάλο χρονικό διάστημα, η κούρσα εντάσεων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, θα έχουν απροσδιόριστες συνέπειες μεταξύ της παρακμάζουσας Δύσης (ΗΠΑ-Ευρώπη) και της ανθούσας Ανατολής (Κίνα-Ινδία-Ρωσία) για τον έλεγχο της πλανητικής ηγεμονίας. Με πρώτο επίδικο έπαθλο, την Αφρική και τα παρθένα ακόμα χωράφια της, τα μόνα που μπορούν να θρέψουν την ΕΕ μετά το 2050, αφού τα δικά της συνεχίζει να τα αποσαθρώνει η μυωπική Κοινή Αγροτική της Πολιτική. Και πάλι από εδώ (Eλλάδα) τα περάσματα των πρώτων υλών....

 

Μπορεί οι ΗΠΑ να έχουν εισέλθει στο λεγόμενο “φθινόπωρο της παγκόσμιας ηγεμονίας”, που διατηρούσαν τις προηγούμενες δεκαετίες, και να κινδυνεύουν να υποσκελιστούν οικονομικά από τη Κίνα, εξακολουθούν όμως και σήμερα να παραμένουν η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη. Έτσι, παρά την ήττα τους στο Αφγανιστάν, δεν αναμένεται ότι θα καταθέσουν τα όπλα τους απέναντι στον νέο διεκδικητή, την Κίνα σε όλα τα πεδία αντιπαράθεσης: Στο στρατιωτικό, το ψηφιακό εμπόριο και στον  έλεγχο των ενεργειακών ροών.

 

Η ένταση όμως αυτή οδηγεί ήδη, τις διεθνείς αντιθέσεις σε μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, όπως προκύπτει από τη νέα στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας, κάτι που προοιωνίζει απρόβλεπτες πλανητικές εξελίξεις, με πιθανότερο αποτέλεσμα την ανασύσταση της πρώην Βρετανικής Αυτοκρατορίας (νυν Κοινοπολιτείας) υπό Αμερικανική τώρα διεύθυνση και την Μ.Βρετανία σε ρόλο κομπάρσου!

 

Τι ακολουθεί μάλλον;;

 

Η ένταξη και της Ινδίας σε αυτόν τον στρατικο-οικονομικό άξονα και η δημιουργία "φυσικών αναχωμάτων" για την διακοπή του γεωγραφικού συνεχούς στην "Νέα οδό του Μεταξιού" (One Belt Initiative) διείσδυσης της Κίνας προς την Δύση και την, κρίσιμη για τα στρατηγικά της μέταλλα για την "Πράσινη Ενεργειακή μετάβαση". Αλλά και τα εύφορα ακόμη χωράφια της Αφρική. Το πιθανότερο μέσω και με την δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Κουρδιστάν ως ακραίου προπύργιου της Πράσινης Ζώνης στο νέο σύνορο με την Κόκκινη ζώνη, τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη. Μεγάλος χαμένος από αυτή την νέα διευθέτηση: η Τουρκία, που βλέπει έτσι το νεο-Οθωμανικό της όνειρο να καταρρέει. Δευτερευόντως χαμένοι και η Ρωσία και Γερμανία, που ομοίως βλέπουν και τα δικά τους σχέδια να γκρεμίζονται λίγο πιο μεσοπροθεσμα απ' ότι των ελιτ της Άγκυρας.

 

Η αυτοκαταστροφική έως τώρα πολιτική του ευρωπαϊκού “ιερατείου” υπό την Γερμανία, έχει οδηγήσει ήδη την Ευρώπη στο περιθώριο αυτών των γεωπολιτικών εξελίξεων. Φάνηκε αυτό ξεκάθαρα από την ενεργειακή κρίση που είναι ακόμα σε εξέλιξη.

 

Το μείζον ζητούμενο αποτελεί η ενεργοποίηση των ευρωπαϊκών εθνικών δυνάμεων, έτσι ώστε να προκύψει ένα ισχυρό ευρωπαϊκό εθνικό κίνημα, το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την εφαρμογή της μοναδικής πολιτικής που μπορεί να σώσει την Ευρώπη!

 

- Αφενός η οικονομική και πολιτική ενοποίηση, μέσω μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής “σεισάχθειας” με τη διαγραφή όλων των σημερινών χρεών των ευρωπαϊκών χωρών, (άρα την συνειδητή θυσία του σημερινού ληστρικού τραπεζικού της συστήματος), στην έκδοση αντίστοιχων ευρωομολόγων όσο απαιτηθεί, αλλά και με την αλλαγή του τρόπου που θα παράγει το χρήμα. Βάζοντας τέλος στο "κόλπο Νιξον" του 72, με, τη χορήγηση επιπλέον αντίστοιχων ποσών για στοχευμένες αναπτυξιακές δράσεις στα κράτη-μέλη, με βάση τα συγκριτικά τους παραγωγικά πλεονεκτήματα. Και με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού θεσμού πλήρους διαφάνειας ως προς τη χορήγηση αναπτυξιακών πόρων σε κάθε κράτος-μέλος και την επιβολή αυστηρών, εξοντωτικών κυρώσεων στους υπεύθυνους για την εκτέλεση των προγραμματισμένων αναπτυξιακών δομών, σε περίπτωση διασπάθισης . 

- Κατά δεύτερον, η Ευρώπη πρέπει επί τέλους να απαλλαγεί από την ενεργειακή της εξάρτηση από τις παλιές Μεγάλες δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου, που τελείωσε με την έναρξη της προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης, αυτής που μόλις πρόσφατα ...μας τελείωσε.

 

Γι αυτό, και με δεδομένη την ένδεια της και σε στρατηγικά μέταλλα, που ούτως ή άλλως δεν επαρκούν για το "όλα από ΑΠΕ", θα πρέπει να αναθεωρήσει τα ουτοπικά της σχέδια. Και να κερδίσει χρόνο με την αξιοποίηση των μοναδικών αξιόλογων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που εναπομένον σε κράτη μέλη της αυτά της Κύπρου και της Ελλάδας, με πρόσβαση τους μέσα του δικτύου αγωγών πρόσβασης της και στα ακόμα σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου (και προσεχώς μπλε υδρογόνου) της Αραβικής χερσονήσου.

 

Διαφορετικά ο λογαριασμός δεν βγαίνει! Άρα, σε αυτό το διάστημα, η ΕΕ χρειάζεται την συμμαχία της με τις ΗΠΑ.

 

- Και τρίτον, αφού ολοκληρωθεί αυτή η πολιτική και οικονομικής ενοποίησης, τότε και μόνο θα απαιτηθεί και η συγκρότηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής και η μετατροπή της ως ισχυρού γεωπολιτικού παγκόσμιου πόλου εξισορρόπησης του διπόλου αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κινας.

Εκτιμώ ότι μόνο μέσα από μια τέτοια πρωτοπόρα, οραματική και εθνική πολιτική με σαφές κοινωνικό πρόσημο θα μπορούσε να ανατραπεί η σημερινή προδιαγεγραμμένη διαλυτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο γεωπολιτικός “νανισμός” της. Αυτός που την οδηγεί πάλι και στην πολιτική ανάσταση των βρυκολάκων του φασισμού και σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις σε νέα χαρακώματα, όπως αυτά του 1ου Εμφυλίου Ευρωπαϊκού Πολέμου. Μόνο που τώρα αυτά θα είναι και ψηφιακά.