ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (92)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Δεν ήταν πίστις θεού αυτή, έκλειψις θεού ήταν, το τέλος της θρησκευτικής αθωότητος.
Ο πόνος έχανε την αρετή του, η ευτυχία το νοστιμιά της, η ζωή το νόημά της.
Μύθοι από βία και λογοκρισία, τρόπαια της συνήθειας και της ανάγκης.
Η επιδημία των Σοδόμων, ο κνησμός του πρωκτού. Όσο το οξύνεις τόσο το παροξύνεις.
Στην στενή όσοι με τον Κολοκοτρώνη, στην βουλή οι γενίτσαροι εθνοκτόνοι.
Και ποιος ανασήκωσε ποτέ την φούστα της θάλασσας, την ποδιά του Μάη;
Αι πιο μεγάλαι γοητείαι αι πιο επιρρεπείς στας μεγάλας απογοητεύσεις.
Μισητότατος ο τύραννος όστις τυγχάνει βάρβαρος και γείτων.
Είη καθ’ ημάς χάρις δεξιά, τύχη αγαθή και πόθοι όσιοι!
Ο επιμένων ελληνικά όλα τα κακά σκορπά. Έρρωσθε και ελληνοφρονείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου