Χριστούγεννα στη θάλασσα με πολεμικό πλοίο: Συγκλονιστική αφήγηση

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Μπαίνουμε σε πνεύμα χριστουγεννιάτικο...φανταστείτε και την συνέχεια, κάντε την εικόνα...τους άντρες να αρχίζουν να ετοιμάζονται, να αρχίσουν να ντύνονται. Από μέσα τα θερμονονωτικά εσώρουχα, πάνω τους οι στολές κατάδυσης, και πάνω σε αυτές τα γιλέκα με τον προσωπικό εξοπλισμό. Δίπλα τους οι μπουκάλες οξυγόνου κλειστού κυκλώματος, τυφέκια HK MP7, και σε μια σειρά είκοσι οχήματα τύπου ‘Σκυλλίας’ εις μνήμη του πρώτου δύτη μάχης. Μπορεί κάποια Χριστούγεννα η απόσταση των δύο στόλων να ήταν μικρότερη από 60 μίλια,Και κανένα πλοίο από τους δύο στόλους δεν ήξερε την ακριβή θέση του εχθρού  γιατί τα ραντάρ ήταν κλειστά και τα λιγοστά τους ΜΕΑ είχαν απλωθεί στο υπόλοιπο αιγαίο. Οι σχηματισμοί τους ήταν ίδιοι σε μορφή. Μπροστά τα υ/β και τα ΠΚΒ, πίσω οι φρεγάτες και στην ελληνική περίπτωση πιο πίσω τα α/γ και τα εμπορικά. Οι τούρκοι είχαν συγκεντρώσει όλα τα πολεμικά αεροπλάνα στα βόρεια αεροδρόμια και εμείς σχεδιάζαμε μια "σιδερένια γροθιά" από Βόσπορο μέχρι κάτω.....μάλλον θα έπρεπε να το πούμε Χριστουγεννιάτικη Πολεμική Αναμέτρηση...και να το κάνουμε κείμενο.

Χριστούγεννα στη θάλασσα με πολεμικό πλοίο: Μια συγκλονιστική αφήγηση για το πώς βιώνουν τα πληρώματα του Πολεμικού Ναυτικού τις γιορτές

Γράφει ο υποναύαρχος ε.α. Δημήτριος Τσαϊλάς

Χρόνια πολλά Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2022!!!

Παραμονή Χριστουγέννων ως Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, συμμετείχα με το πολεμικό πλοίο σε κάποια επιχείρηση καταμεσίς της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Δεν σκεφτόμουν εορταστικά προγράμματα παρά μόνο ένιωθα την αλμυρή θάλασσα να ψεκάζει το πρόσωπό μου σχεδόν ρυθμικά, όχι σαν τραγούδι, αλλά με τους ήχους του ισχυρού αέρα.

Ανάθεμα με ήμουν τόσο κουρασμένος. Είχα κοιμηθεί ίσως 12 συνολικά ώρες τις τελευταίες 5 ημέρες. Ήταν οι βάρδιες, τα συνεχή γυμνάσια και οι ατελείωτοι συναγερμοί.

Παρά την ικμάδα της νιότης μου τα κόκκαλα πονούσαν από την υγρασία, αλλά ξεπερνούσα και αυτή τη δοκιμασία καθώς παρατηρούσα με τα κιάλια το μαύρο στόχο που απλωνόταν μπροστά μας.

Η θάλασσα έμοιαζε με άσπρο θυμωμένο γίγαντα που μας κτύπαγε αλύπητα δημιουργώντας μεγάλους και δύσκολους κλυδωνισμούς. Μας ανάγκαζαν με δυσκολία να κρατάμε την ισορροπία μας και πλατσουρίζαμε στα νερά που είχαν γεμίσει τα καταστρώματα.

Τα κτυπήματα στα πλευρά του πλοίου προκαλούσαν, το γρύλισμα της λαμαρίνας που αντιστεκόταν με πείσμα, όπως άλλωστε κι’ εμείς. Διασκέδαζα για λίγο με τα κόλπα που έπαιζε η θάλασσα.

Ο ήλιος δεν φαινόταν. Ήταν κρυμμένος κάτω από το σκοτεινό ορίζοντα. Ήμουν όρθιος φορώντας με περηφάνεια την στολή μου στην ανοικτή γέφυρα του αντιτορπιλικού, σκεπασμένος κάτω από μια υγρή κουβέρτα από σκούρα γκρίζα σύννεφα. Κάποια στιγμή ο ήλιος ανέτειλε.

Το θαλάσσιο σπρέι και ο αέρας έπεσαν και ένα λαμπερό μπλε πέλαγος εμφανίστηκε μπροστά, ανάμεσα στα κύματα. Η θάλασσα ησύχαζε, φαινόταν πλέον γαλήνια κάτω από έναν ουρανό που μεταβαλλόταν από το ροζ στο μπλε. Ο αέρας σταμάτησε να σφυρίζει. Το σπρέι έπεσε, ρυθμικά.

Πόσες γιορτές, πόσα Χριστούγεννα, πόσες Πρωτοχρονιές, για όλα αυτά τα χρόνια μέσα στη θάλασσα, από τα σαράντα συνολικής υπηρεσίας, παρέα με τα θολά γκρίζα πλοία του Στόλου, να διασχίζουν τη φουρτουνιασμένες θάλασσες, σπρώχνοντας το νερό στο διάβα τους και αφήνοντας υπέροχα λευκά ίχνη από την πρύμνη τους.

Πλέαμε όπως εκατοντάδες άλλοι πριν από εμάς, με αυτά τα πλοία που ήταν τεχνικά θαύματα, με κινητήρες αεριωθούμενου και με κεραίες, όπλα και πολλούς άλλους άπιαστους αισθητήρες και συστήματα. Ταξιδεύαμε σχεδόν το ένα τρίτο του χρόνου μας, και ελέγχαμε κάθε πτυχή των δισεκατομμυρίων των χρημάτων που επιβαρυνόντουσαν οι φορολογούμενοι συμπατριώτες μας, με ευλάβεια και σωφροσύνη.

Κάθε φορά αφήναμε στην άκρη κάθε πρόβλημα μας και όλοι μαζί, ομαδικά, αντιμετωπίζαμε το συλλογικό μας άγχος με αποφασιστικότητα. Κανείς δεν ήθελε να δείχνει αδύναμος, ωστόσο όλοι ήμασταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης πολλές φορές. Ωστόσο, διατηρούσαμε ένα ατσάλινο μάτι ενάντια στον έναν αόρατο εχθρό, λυσσασμένοι για τη μοίρα μας.

Οι ζωές μας ήταν μια ατελείωτη αντίφαση. Όμως είμασταν αποφασισμένοι. Εκατοντάδες μίλια μακριά από τη θαλπωρή του σπιτιού μας.

Λοιπόν αλήθεια, τι επιλογή είχαμε; Όλοι είχαμε τις οικογένειες μας. Όλοι είχαμε φίλους και φίλες που τους αφήναμε πίσω μας. Είχαμε, όμως όνειρα και στόχους που ακολουθούσαμε. Θέλαμε να υπερασπιζόμαστε τον Ελληνισμό από κάθε απειλή.

Όλα τα υπόλοιπα, ήταν σε αναμονή. Στα σαράντα χρόνια, συνολικής υπηρεσίας στο Πολεμικό Ναυτικό, όσες φορές έκρουσαν τα τύμπανα του πολέμου στις εντάσεις και στις κρίσεις στο Αιγαίο, αισθάνθηκα την ίδια αίσθηση τιμής που αισθάνθηκαν και οι προκάτοχοι μας.

Ο μόνος φόβος, ήταν να μην απογοητεύσουμε την οικογένειά μας, το πλήρωμά μας και όλο τον Ελληνισμό που μας έδινε το θάρρος να αντισταθούμε στους εχθρούς μας. Η αίσθηση και η προσήλωση στην τιμή, μας έδιναν το θάρρος.

Το θάρρος δεν είναι η απουσία φόβου, αλλά η ικανότητα να δρας παρά τους φόβους. Όλα τα πληρώματα του Στόλου μας έχοντας μέσα τους ψυχή μπουρλοτιέρη, είναι προετοιμασμένοι για ηρωισμούς, γιατί έχουν μάθει δύο βασικά μαθήματα, την έμπνευση από τις παραδόσεις των προγόνων και τη σωφροσύνη.

Ξέρουν πολύ καλά πως για τους γεννημένους ήρωες υπάρχει πάντα ευκαιρία. Και την ευκαιρία αυτή περιμένουν να τους τη δώσει ο εχθρός.

Αυτές τις εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων, σκέφτομαι τα στελέχη μας που επιχειρούν και θέλω να είμαι κοντά τους έστω νοερά. Ας στείλουμε όλοι ευχές στους προστάτες τις ασφάλειας μας. Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το 2022!!!

ΠΗΓΗ