ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Τραγικές καταστάσεις !! Όταν είσαι beggar μια ζωή ή δεν κάνεις διαγωνισμούς αυτά είναι τα αποτελέσματα. Να κάνουμε και ένα EMSR (European Military Seaworthiness Regulation) για τα AAV7 να δώσουμε κάτι.Ου να μου χαθείτε ρεμάλια. Ταναπου για άλλη μια φορά. Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες. Θέλουν και EMAR 21, αλλά τα AAV7 που κάνουν τούμπες στο νερό, ούτε που τους έχει γίνει αντιληπτό.
Εντύπωση προκαλεί η ασάφεια που έχει προκληθεί αναφορικά με την προμήθεια σημαντικών εξοπλιστικών προγραμμάτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την ισραηλινή αμυντική βιομηχανία. Η ασάφεια αφορά τόσο την απόκτηση των αντιαρματικών πυραυλικών συστημάτων μακρού βεληνεκούς Spike NLOS για τον Στρατό Ξηράς (επί επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A+ Apache και επί οχήματος) και το Πολεμικό Ναυτικό και την οικογένεια όπλων αέρος-εδάφους Spice (προς το παρόν δεν έχει γίνει γνωστό αν το θέμα έχει ή θα προκύψει και για το επίσης ισραηλινής προέλευσης κατευθυνόμενο βλήμα αέρος – εδάφους Rampage).
Σύμφωνα με πληροφορίες, η εμπλοκή έχει προκύψει από την απαίτηση της υπαγόμενης στο ΓΕΕΘΑ, Εθνικής Στρατιωτικής Αρχή Αξιοπλοΐας – ΕΣΑΑ που συγκροτήθηκε μόλις τον Μάρτιο του 2021, η ενσωμάτωση των προαναφερθέντων οπλικών συστημάτων να συνεπάγεται και την πλήρη συμμόρφωση της πλατφόρμας με τις προβλέψεις της EMAR 21 (European Military Airworthiness Regulation).
Δηλαδή, του ευρωπαϊκού κανονισμού πιστοποίησης αεροπλοϊμότητας στρατιωτικών αεροσκαφών και συναφών προϊόντων, ανταλλακτικών και συσκευών και οργανισμών σχεδίασης και παραγωγής (η έκδοση 2.0 της EMAR 21 τέθηκε σε ισχύ στις 31 Μαρτίου 2021). Δηλαδή σε απλά ελληνικά η ενσωμάτωση των Spike NLOS στα AH-64A+ Apache και των Spice στα F-16 θεωρείται ότι εγείρει θέμα πιστοποιητικού αεροπλοϊμότητας των πλατφορμών.
Όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι όταν η Ελλάδα είχε στείλει το έγγραφο αιτήματος αποστολής πρότασης (RfP: Request for Proposal) στο Ισραήλ, δεν υπήρχε ρητή αναφορά ελληνικής απαίτησης συμμόρφωσης με την EMAR 21. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο RfP, ειδικότερα για το ζήτημα της πιστοποίησης της αεροπλοϊμότητας χρησιμοποιούνταν το διαζευκτικό «ή», δηλαδή η ελληνική πλευρά καθιστούσε σαφές ότι θα γινόντουσαν αποδεκτές και δυνατότητες πιστοποίησης με άλλους κανονισμούς.
Οπότε, το ερώτημα που εγείρεται είναι για ποιον λόγο, αίφνης, η ελληνική πλευρά εμμένει αποκλειστικά στην ικανοποίηση της απαίτησης πιστοποίησης κατά EMAR 21. Μια πιστοποίηση, την οποία, η υποψήφια προμηθεύτρια χώρα, το Ισραήλ, δεν είναι μονοσήμαντα υποχρεωμένη να την υιοθετήσει, καθώς όπως π.χ. οι ΗΠΑ, μπορεί να έχει οικείο κανονισμό πιστοποίησης της αεροπλοϊμότητας.
Κατά συνέπεια, το ερώτημα που εγείρεται αφορά το “προς τι η εμμονή με μια και μόνον διαδικασία πιστοποίησης της αεροπλοϊμότητας”; Η απλή λογική υπαγορεύει ακατανόητη γραφειοκρατικού τύπου ακαμψία ή τυπολατρία. Άραγε, έχει προβληματίσει τους αρμόδιους ότι η ακαμψία / τυπολατρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως πρόσχημα για την επιβράδυνση ή και την ακύρωση της διαδικασίας υλοποίησης των προαναφερθέντων προγραμμάτων;
Σημειώνεται εδώ ότι τα ανωτέρω προγράμματα αφορούν όπλα, που κατά γενική ομολογία θεωρούνται επιχειρησιακά αποτελεσματικά και τα οποία αφενός καλύπτουν σημαντικά κενά στο ελληνικό οπλοστάσιο αέρος – εδάφους προσφέροντας νέες επιχειρησιακές, επαυξημένες δυνατότητες, ενώ φετέρου θα ενσωματωθούν σε πλατφόρμες παλαιότερης τεχνολογικής γενεάς. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η επιχειρησιακή αναζωογόνηση των πλατφορμών (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα επιθετικά ελικόπτερα AH-64A+ Apache) με λελογισμένο οικονομικό κόστος, κλάσμα αυτού που θα απαιτηθεί για την αντικατάσταση τους με την πιο πρόσφατη έκδοση (AH-64E Guardian).
Επιπρόσθετα, όπλα όπως π.χ. τα Spice, βρίσκονται σε υπηρεσία με την Αεροπορία του Ισραήλ επί δεκαετίες (η πρώτη ελληνική απόπειρα προμήθειας του όπλου χρονολογείται από την αρχή της δεκαετίας του 2000) και έχουν μάλιστα χρησιμοποιηθεί πολλάκις σε επιχειρήσεις.
Επίσης, σημειώνεται ότι πρόκειται για όπλα τα οποία αν και προφανώς επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό την πτητική συμπεριφορά του αεροσκάφους – ελικοπτέρου, δεν έχουν άμεση σχέση με τα συστήματα ναυτιλίας – επικοινωνίας, πρόωσης, ή την καθ’ αυτό δομή του αεροσκάφους – ελικοπτέρου (φέρονται αναρτημένα σε πυλώνες). Επιπρόσθετα η μαζική χρήση τους θα γίνει μόνο σε περίοδο επιχειρήσεων, στις δε περιπτώσεις ασκήσεων – βολών, σε περιοχές των οποίων ο εναέριος χώρος αποκλείεται για ευνόητους λόγους ασφαλείας.
Στην ουσία, αυτό που ζητάμε από τους Ισραηλινούς που θα ενσωματώσουν π.χ. ένα νέο σύστημα πρόσκτησης και κατάδειξης στόχου στα επιθετικά ελικόπτερα AH-64A+ Apache και ένα νέο κατευθυνόμενο βλήμα, δεν είναι μόνο η πιστοποίηση και ολοκλήρωση τους στο οπλικό σύστημα (αυτονόητο και επιβεβλημένο), αλλά εγείρεται και θέμα πιστοποίησης της αεροπλοϊμότητας της πλατφόρμας, του ελικοπτέρου, ή του μαχητικού F-16 στην περίπτωση των Spice!
Η χρήση από τους Ισραηλινούς των ιδίων μέσων με απόλυτη επιτυχία υποστηριζόμενων από τις ίδιες εταιρίες δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχούς ολοκλήρωσης του έργου; Μήπως κάτι δεν κάνει σωστά η ελληνική πλευρά; Να υπενθυμιστεί, ότι η πλατφόρμα επιθετικού ελικοπτέρου Apache δεν είναι πιστοποιημένη κατά EMAR 21 που ζητάμε όψιμα, αλλά με αμερικανική.
Οποιαδήποτε παρέμβαση σε μια πλατφόρμα, ασφαλώς δεν θα πρέπει να διαταράσσει την πιστοποίηση αεροπλοϊμότητας. Υπάρχουν θεσπισμένες διαδικασίες. Θα είναι όμως το συγκεκριμένο υλικό που τοποθετείται πιστοποιημένο, όχι το σύνολο της πλατφόρμας. Αυτή είναι η διεθνής πρακτική. Να τηρεί το υλικό που ολοκληρώνεται στο οπλικό σύστημα συγκεκριμένες προδιαγραφές, συμβατές με την πιστοποίηση που αιτούμαστε!
Δηλαδή, στην ήδη υπάρχουσα πιστοποίηση της υπό συζήτηση πλατφόρμας, διότι όταν αποκτήθηκαν τα AH-64A+ Apache δεν υπήρχε καν η EMAR 21! Προφανώς οι Ισραηλινοί μπορούν να πιστοποιήσουν τις πλατφόρμες κατά EMAR 21 αλλά είναι επίσης προφανές ότι αυτό υπέχει πρόσθετο κόστος που θα βαρύνει τον αγοραστή, δηλαδή θα εκτροχιάσει τον προϋπολογισμό του προγράμματος.
Φυσικά υπάρχει και μία άλλη απλούστερη λύση. Η υπογραφή διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας – Ισραήλ για την αμοιβαία αναγνώριση των πιστοποιητικών αεροπλοϊμότητας. Δεν υπάρχει παρόμοια συμφωνία με τις ΗΠΑ; Πως τότε είναι δυνατή η μεταστάθμευση στην Ελλάδα και δραστηριότητα σε ελληνικό εναέριο χώρο αμερικανικών μαχητικών όπως τα F-22 Raptor, για να αναφέρουμε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Εκ κατακλείδι, επειδή τα προγράμματα αυτά είναι κρίσιμα για τις επιχειρησιακές δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και επειδή εμπλέκουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ σε μια πολύ κρίσιμη γεωπολιτικά συγκυρία, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης θα πρέπει να επανέλθει η λογική, όπου αυτή έχει εκλείψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου