ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Β΄(14 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Β΄(14) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

1) Ο ηρωισμός, το ηρωικόν ιδεώδες, είναι ανδρική υπόθεσις, η φυσική θρησκεία των ανδρών. Η ηρωολατρία έστω η φυσική αρρενωπή θρησκεία των υγιών κοινωνιών. 

2) Ο άρτιος άνθρωπος, ο θείος ανήρ, είναι ο καρπός της φιλοσοφικής αυτοπραγματώσεως μιας μεμετρημένης ζωής και η ευτοκία μιας ανωτέρας ουρανίας ποιότητος και πραγματικότητος.

3) Είναι ένας κατακλυσμός ηλυσίας μνήμης, μια χρυσή παλίρροια νοσταλγίας απέναντι στο κακό, τας ατιμωτικάς και μισανθρώπους λατρείας του σκότους, του φόβου και του θανάτου .

4)  Η ελληνική τώρα μυθολογία είναι η θεόληπτος δωρεά του προγονικού ημών χρυσού γένους. Ο διαχρονικός διαθρησκευτκός οδηγός και το θεόπνευστον κέντρισμα προς αυτοσωτηρίαν και την εν καιρώ αυτοθέωσιν της ανθρωπότητος.

5) Δια τούτο σέβου κι φοβού την εκδίκησιν των μύθων αλλά και την κακίαν και πονηρίαν των  ανταγωνιστικών τους μυθευμάτων.

6) Ένα σκαλί από πάνω μας βηματίζουν, κάθε πρωί, και μας χαμογελούν κάποιοι θεοί πριν ξεκινήσωσι δια την γαλαξιακήν δουλειά των. Αλλά εμείς έχομε ακόμα αγώνα πολύ γύρω μας.

7) Έχομε  τους Σίνιδες και τους Τυφώνειους ληστάς, έχομε και τον Θησέα πρίγκιπα την πέτραν αναζητώντας που κρύβει το κρυμμένο σπαθί της νίκης και στέμμα της βασιλείας καθ’ οδόν προς τας αρχαίας Αθήνας. 

8) Επειδή η ζηλότυπος Ηρα,  με γυναικεία παρακάλια, γοητεία  και δολοπλοκίας θα τραβά πάντα κάτω τα θνητά τέκνα του Διός για να μην μείνη μόνη. Όπου θεά Ήρα, γυνή και θρησκεία μαζύ, αι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος,  της ανθρωπίνης παθητικότητος και αβελτερίας. Μισός άνδρας.

9) Τα δυο φίδια που έστειλε η θεά δια να ευνουχίση την αρρενωπότητα του δίου ήρωος. (Λέγεται και περιτομή.)  Ο Ηρακλής πάντως, η ανθρωπίνη θέωσις, είναι ειμαρμένη, απόφασις ειλημμένη και μη αναστρέψιμος. Θέμα χρόνου.  Ο Προμηθεύς είναι τελικά το καθυστερημένον δίκαιον. 

10) ( Ένας ηλιακός οίστρος, ένας κατακλυσμιίος αγάλλων οργασμός, το Δημήτριο μανδήλι του Φαραώ,  η αθανατοποιός πυροοβάπτισις του Ελευσινίου Δημοφώντος εις τα υπ’ όψιν.)

11) Πράττε το πρέπον ως φυσικόν ανθρώπινον καθήκον που δεν χρειάζεται κανένα είδους επιβεβαίωσι, επβράβευσι ή συγχώρεσι. Αυτή είναι η αρετή των θεών και των θεοφρόνων και θεοφίλων. Το ηθικόν κλίμα της υγείας και κάλλους, η περίσκεψις της αιωνιότητος.

12) Δίωκε την ζώσα ουσία, τον φυσικό χαρακτήρα της ανθρωπίνης ψυχής και πνευματικότητος,  την απλή χαρά του αυθορμητισμού, της πρωτοβουλίας, επιλογής και αυτοδιαθέσεως, την χαρά του κατά την ανθρωπίνην φύσιν ευ ζήν.

13) Δια τούτο θέλομεν αστραπηβόλους εραστάς της σοφίας. Και θέλομεν ευπατρίδας, αριστοκράτας ευγενείς διδασκάλους των παιδιών μας. Κι όχι τραμπουκίζοντα τσιράκια, φτωχοτυχοδώκτας με λαϊκίστικο δανεικό ήθος και λόγο της αριστεροκομμουνιστικής μιζέριας και παρακμής.

14) Και όχι ακαδημαϊκούς, πανεπιστημιακούς που τρέμουν και γλείφουν για τον μισθουλάκο των. Και ιερούς κηφήνες, άγια παράσιτα, σκουληκιασμένες νεκρόφιλες ψυχές.

15) Όχι άλλο μισθοφόρους των πολιτικών κομμάτων και των πλουτοκρατών  αλλά  φωτεινούς ανθρωπιστάς, τιμητάς της επιστήμης και πρωτοπόρους της σοφίας και της αλήθειας.

16) Γιατί όποιος φορά στολή και παίρνει δημόσιο μισθό, όσο πιο ψηλά ευρίσκεται τόσο πιο εξηρτημένος έρχεται και με ολιγότερο ελευθερία προσωπικής γνώμης. Επιβεβλημένη δε και ελεγχομένη σκέψις εστί  πνεύμα εν ασφυξία.

17) Όλο το κρατικό υπαλληλικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα νόθο εκπορνευόμενο πνεύμα.  Ιεραρχικά από τον τελευταίο ιερόδουλο εκπαιδευτικό μέχρι και τον πιο Ακρίτα ιερέα στην πιο απόμακρο βάσι λατρείας του θανάτου.  Ισχύει.

18) Ο μη παράγων γαρ πρωτογενή, ζώσα σκέψι και λόγο, παπαγαλίζει λόγους  σάβανα και αναπαράγει θάνατο. Μέλλον και ελπίς μόνη του κόσμου το ουράνιο ανάπτυγμα της αγάπης. Αλλά όχι η στρατευμένη  συνωμοτική αγάπη, όχι αυτή των θρησκευτικών συνταγών, αποκλεισμών και περιχαρακώσεων.

19) ΑΘΗΝΑΙ: Το μέγα πανελλήνιον και πρότυπον εκπαιδευτήριον της ελληνικής πολιτικής αρετής και του ανοικτού και πολυτρόπου ανθρωπιστικού πολιτισμού. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ: Το αυτοκρατορικόν ελληνικόν υπόδειγμα παγκοσμιοποιημένου πανεθνικού πολιτισμού υπό το αγαθοποιόν επιστημονικόν πνεύμα της ελευθερίας και αλήθειας. 

20) Όσον δε δια την ΝΕΑΝ ΡΩΜΗΝ ο μέγας Βέβηλος ωκοδόμησε αυτήν, δι’ ενός τερατώδους, όσον και ανοσίου και άνευ προηγουμένου, οικονομικού εγκλήματος. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που η πόλις αυτή βαρβαροκρατείται, ταπεινωτικώς και εξευτελιστικώς, επί αιώνας τώρα, εις αποπλήρωσιν ως φαίνεται κριμάτων πολλών.