(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Μετά την ιεροτελεστία του πρωινού, στα ουράνια διόδια οι κώδικες του προσεχούς. Το συσσίτιον των μάντεων.
Η μέρα που το φως δεν έλεγε να ηρεμήσει. Τα φίδια έζωναν απειλητικά το λίκνο του Ηρακλέους.
Η γκρίνια, μεμψμοιρία είναι γένους θηλυκού. Όταν βασιλεύει στο σπίτι ο διάβολος σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Τα εξωστρεφή περίπτερα της πόλεως εσωτερικεύθησαν βλέπω. Σημεία των πεζών.
Τα παλιά εμπορικά, βλέφαρα από καιρό κλειστά και ορφανεμένα. Άρθρα πεπηγότα, πέτρος αμνήμων.
Τα σκεπάζει μια σκιά ονείρου και μια κουβέρτα νοσταλγίας. Μην τα ξυπνάς. Κι ας μην έχουν δέρμα, πονάνε.
Συρακούσιοι και Συβαρίται σχεδιάζοντας το κενό πριν τους κουράσει ο ανατολικός χρόνος.
Τότε που ο πληθυντικός ανέβαινε την σκάλα κι ο ενικός κατέβαινε. Κι ενώ ενύχτωνε πάνω στα κρύα δένδρα.
Κι ενώ ιεροί άνδρες συνεζήτων ακόμα δια την διαγωγήν των άστρων και την ορμήν των παραδειγμάτων.
Τον πυροβολούσε με αλήθειες. Μήπως καμιά κολλήσειε επάνω του και σωθείη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου