ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄( 3 ) (Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας,
Αγριμέδων)
1) Αφού ξέρεις: Ο άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα όνειρο και μια ελπίδα, μεγαλώνει με μια πίστι κι ένα όραμα και πεθαίνει μ’ ένα καημό κι ένα μαράζι.
2) Ευτυχώς δε ή δυστυχώς, αι ανθρώπιναι ψυχαί δεν είναι απ’ το ίδιο υλικό εφτιαγμέναι. Ίσως ούτε κι απ’ τον ίδιο θεό.
3) Ο ουρανός διδάσκει πνευματικότητα, σοφίαν και αιωνιότητα. Η δική μας χθών χρόνον, γήρας και θάνατον. Μοιρασμένοι θνητώς όντες και πρόσκαιρα ηνωμένοι. Ώσπου τελικά το μισό μας, το σωματικό μένει κάτω, εκεί ανήκει, και το άλλο πνευματικώς αναλήπτεται και εξανεμίζεται.
4) Σημασία έχει αν νιώθεις ικανοποιημένος απ’ όσα ζης και πιστεύεις. Το τέλειο είναι το αρμονικό, το άριστον είναι το μέτρον. Η αφοσίωσις και η αρετή, ο ουράνιος έρως δια τα υψηλά, τα ευγενικά και ιερά πρότυπα και ιδεώδη είναι το αιώνιο και αναφαίρετο της ψυχής κέρδος.
5) Σβηστά όλα τα άστρα της αλήθειας. Πανεπιστήμια, κατ’ ευφημισμόν, εστίαι μάλλον πτυχιούχων ασεβάστων απνευματίστων. Ταπεινοί, αφανείς και ανθρώπινοι οι ολίγοι πρωτοπόροι, η μαγιά του μέλλοντος, οι εξόριστοι του παρόντος.
6) Τί; Μήπως και η άμεσος αρχαία δημοκρατία δεν εξέπεσε από φίλια χρυσά πυρά; Η ελληνική γλώσσα και μυθολογία, η διαγαλαξιακή διαθήκη του αποθεωθέντος γένους του χρυσού αιώνος, χρυσή παρακαταθήκη προς την σιδηράν ανθρωπότητα… Τί, τί μου λες τώρα!
7) Δίκη και Νέμεσις και Όπις άνω. Μόχθος, νοσήματα και όλεθροι ανελέητου πολέμου κάτω. Η ομορφιά είναι άκαρδη και ο πλούτος περικυκλούται από θανάσιμους εχθρούς. Φτώχεια και ανισότης και ωκεανοί δακρύων.
8) Το καλό θέλει επιστήμη κι αυτό. Πολλαί γαρ και δυσδιάκριτοι αι απομιμήσεις του. Και αν δεν το γευθής στην πράξι, δεν παίρνεις και όρκο.
9) Γοητεία και απογοήτευσις, μαγεία και καταθλιπτική ακηδία δοχεία όμορα και συγκοινωνούντα. Υπομονή το μέτρον. Και υπομονή σημαίνει συνεχής διόρθωσι και ανακαίνισί της για να είναι αποτελεσματική. Υπομονή λοιπόν και μέχρι του ιδείν μας τι θα κάνομε μ’ αυτή την κοινοβουλευτική μαφία.