ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ;;

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ;;

Αν ήμασταν πίσω στο 12 ή το 15, η απάντηση ίσως να ήταν θετική. Τώρα όμως η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική :

 

Η "συλλογική Δύση" στην οποία ανήκουμε γεωγραφικά και για ιστορικούς λόγους, βρίσκεται σε μια πορεία παρακμής χωρίς επιστροφή μέσα σε μια πολυπολική μετα-παγκοσμιοποίηση. Στο σχόλιο * σκιαγραφούνται τα στρατηγικά αδιέξοδα και οι αντιφάσεις των αποφάσεων που πήρε στην Κορνουάλη το 21, αυτές που έθεσαν τέλος στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού 1.0 προς ένα ακόμα πιο προβληματικό νο2.

 

Η Ευρώπη είναι τώρα ο ασθενής κρίκος της Δύσης, αφού η ενεργειακή της ένδεια δεν μπορεί να καλυφθεί από την "Πράσινη μετάβαση". Δεν υπάρχουν τα μέταλλα που αυτή απαιτεί, τα 74τρισ$ (από τα 170τρισ που θα απαιτηθούν συνολικά) μέχρι το 30 και κυρίως ο χρόνος που χρειάζεται για να προσαρμοστεί στον νέο διεθνή ανταγωνισμό της.

 

Η παρακμή της Ευρώπης επιτείνεται από την κρίση ηγεσίας της ημιτελούς ΕΕ, που εγκλωβισμένη ακόμα μέσα στις νεοφιλελε δοξασίες της ηγεσίας της, που δεν ισχύουν, άρχισε να σαπίζει και από την διαφθορά.

 

Μέσα σε αυτή την προβληματική ΕΕ, εμείς είμαστε στον πάτο του βαρελιού της σε μια σειρά δείκτες. Τόσο οικονομικούς όσο και όσους αφορούν την Κοινωνική συνοχή και την λειτουργία της δημοκρατίας, με ευθύνη μιας σάπιας και διεφθαρμένης πολιτικής ηγεσίας, που νοιάζεται μόνο για την εξυπηρέτηση με ντιλακια μιας ισχνής ελίτ από "10 φαμίλιες και 4 Τράπεζες". Τόσο σάπιας ώστε να ακυρώνει και τον ιστορικό ρόλο - λόγο ύπαρξης του Ελληνικού Κράτους από τότε που ιδρύθηκε: του επόπτη-χωροφύλακα του "Μεγάλου Ασθενή της Ανατολής", που τώρα κινείται χωρίς επιστροφή προς την Ανατολή-Ευρασία, αφού αυτό επιβάλουν οι δικές του ελίτ.

 

Έτσι, μέσα σε αυτό το πολύπλοκο διεθνές περιβάλλον που διαμορφώνεται, δεν αρκεί ένας "καλός και τίμιος διαχειριστής" για να μοιράσει σωστότερα τα κοινόχρηστα και να μην βάζει το χέρι τόσο άγαρμπα στο ταμείο, όπως ο σημερινός.

 

Είναι όρος επιβίωσης μας πλέον να θέλει και να μπορεί και να σπάει αυγά για να φτιαχτεί η ομελέτα. Δηλαδή να αμφισβητεί και να περιορίζει την ισχύ που έχουν σήμερα αυτές οι τοπικές ελίτ, που έχουν φτάσει να υποκαθιστούν τις 3+1 γνωστές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική και ο Τύπος), με μοχλό την 5η αφανή εξουσία τους στα πάντα, δια αχυράνθρωπων και εκτελεστικές μαφίες διακίνησης μαύρου χρήματος.

 

Αλλά και να μην φοβάται μην τυχόν και δεν αρέσει η ομελέτα, επειδή τα αυγά δεν ξαναγίνονται αυγά μετά.

 

"Ποιος θα το κάνει όλο αυτό το δύσκολο" , θα ρωτήσεις.

 

Ένα πρόγραμμα σύνθεσης με προωθητικές επιλογές που θα το συμφωνούν οι περισσότεροι, και κυρίως να εμπνέει τους νέους, λέω εγώ, να τους δίνει σοβαρό κίνητρο να μην φύγουν. Τα πρόσωπα μπορούν να επιλεχθούν μετά από τα πιο ικανά για να το υλοποιήσουν. Αρκεί να μην προξενούν αυτά μετά την ίδια απορία στην στρουθοκάμηλο, όπως αυτή στην φωτό.

 

* Τα στρατηγικά αδιέξοδα της Δύσης (και μια ιδέα επί του τι να κάνουμε) ΕΔΩ.