ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ 13 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ 13 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

1)  ‘Όταν έχουν ακυρωθή τα εθνικά ανακλαστικά μιας πολιτείας τότε αυτή δεν είναι κράτος αλλά ¨μη κράτος.¨ Και τί να την κάνεις δηλαδή την δημοκρατία όταν δεν έχεις κράτος; Και τί το κράτος όταν δεν έχεις δημοκρατία;

2) Νέα Ελλάς και νέο παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο. Μη κράτος και μη δημοκρατία.  Έδρα φωτός κάποτε και νυν πυροσβεστικός πνευματικός υπερσταθμός.

3) Περιούσιον κλίμα, περιούσιον έδαφος, περιούσιος λαός, περιούσιος πολιτισμός που αντιμάχεται αρχαιόθεν, με δέκα χιλιετηρίδων τουλάχιστον συνεχή και δημιουργική ιστορική παρουσία  την βαρβαρότητα του αρχέγονου κακού.    

4) Κι έπειτα για ποια δημοκρατία μιλάμε; Δημιοκρατία, δημοκρατορία είναι. σού επιβάλλει ψηφίζειν κυβερνήτας σου τον ένα χειρότερο του άλλου, τους πιο ανίκανους, άχρηστους, διεφθαρμένους, εκφυλισμένους και αδιάντροπους. Και προ παντός ξενόδουλους πράκτορες, ανθέλληνες και μισέλληνες.

5) Ένα θέατρο του παραλόγου όπου το αυτονόητο γίνεται γραφειοκρατικό κλωτσοσκούφι. Εκλέγονται από το λαό και νομοθετούν και κυβερνούν, διακομματικά, απολυταρχικά και εναλλακτικά, ερήμην και εις βάρος του λαού. Και το χειρότερο υπέρ των αλλοφύλων και αλλοθρήσκων λαθρεποίκων.

6) Άρα ψηφίζειν εστί υπογράφειν την δια πολιτικού αντιπροσώπου σου πολιτικήν σου αυτοκαταδίκην και παράδοσιν εις τον δημοκρατικόν δήμιον. Και συγχωρείν ούτω εκ των προτέρων τον τύραννόν σου.

7) Και όχι μόνο. Ψηφίζων τους δημίους σου και γιγνόμενος συνένοχός των και μέρος του κακού αφοπλίζεις την θεία Δίκην και Νέμεσιν την οποίαν εκ των υστέρων, ανόητα και υποκριτικά, επικαλείσαι.    

8) Έτσι εξηγείται το πώς η χώρα αντί του λειτουργείν ως κανονικό κράτος όπως στρατός και νοσοκομείο αυτή θυμίζει φρενοκομείο. Τα κάστρα λένε πέφτουν από μέσα αλλά η ¨μη δημοκρατία¨ δεν έχει κάστρα, ούτε σύνορα. Μόνο ¨μη κράτος¨ και οθωμανικώς κατεβασμένα εσώβρακα.

9) Το κράτος έχει την εθνική ιδέα, κορώνα, στολίδι και καμάρι του, μνήμη και χρέος ευγνωμοσύνης έναντι της πατρώας αρετής και των προγονικών θυσιών και αγώνων για την ελευθερία του.

10)  Το ¨μη κράτος¨ όμως πιστεύει αλλού. Θεωρεί το έθνος εντροπή, κληρονομιά και φορτίο αβάστακτο αλλά διαθέσιμο και προς πώλησιν και απεμπόλησιν. Εθνική του ιδέα και ελευθερία μόνο η ασυδοσία και το κέρδος. Πωλείται το παρόν αλλά και το μέλλον της χώρας. Μετά και του ανθρωπίνου προσωπικού του φυσικά που ζωωδώς δεν αντιδρά.  

11) Υπεράνω ανδρών τε θεών τε γαρ το πολιτικό κόστος, ο άτυπος θεός της δημοκρατίας. Αλλά όταν το κόστος αυτό παίζει με τα ιερά και ανεκτίμητα, τα ¨εν ού παικτοίς¨ εθνικά αδιαπραγμάτευτα,  τότε πορευόμεθα αυτοβούλως και μοιρολατρικά εις την αυτοδιάλυσιν.

12) Τι να σού κάνει και η φιλοσοφία τότε; Δεν είναι ασπιρίνη, γιατρικό, χάπι της στιγμής κι αυτή, ¨μια κουταλιά Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σωκράτη, Ευαγγέλιο, κι όταν ξαναρρωστήσεις ξαναπέρνα.¨ Γεννάσαι και μεγαλώνεις μ’ αυτή ίνα ισχύη στα δύσκολα, αλλιώς άφες αυτήν.  

13) Αν και απλά τα πολιτικά πράγματα. Ο προτάσσων και χρησιμοποιών το κόμμα του, πολιτικό ή θρησκευτικό ως όχημα, εξυπηρετήσεων προσωπικών συμφερόντων και υπεράνω του εθνικού κοινού αγαθού και συμφέροντος είναι ένας κακοήθης συνωμότης και εν δυνάμει εθνοπροδότης.

14) Πώς να περιγράψοις το απερίγραπτο; να ιάνοις το ανίαστο; Ο θνητός βίος μας ατελής έρχεται και ανεπαρκής φεύγει. Οι πιο πολλοί δεν προλαμβάνουσι ούτε καλοί μήτε κακοί γενέσθαι.

15) Τίποτα επειδή δεν γνωρίζομε ουσιαστικά. Και το χειρότερο, αγνοούμε την άγνοιά μας. Γιατί αν ξέραμε τι μας γίνεται, δεν θα ήμασταν σ’ αυτή άθλια κατάστασι ενσαρκωμένοι αλλά σε μια ανωτέρα διάστασι.

16) Κι έπειτα ούτε και μεταξύ θνητών υπάρχει ίδια πνευματικότης. Οι πλείονες την συμβατικήν και αναγκαίαν διαθέτουν, την προς τυπικήν επικοινωνίαν και βιοπορισμόν.

17) Τρομάζει αρχικά ό,τι απελευθερώνει και αποθεώνει. Ο Νάρκισσος εδώ υπερισχύει της Αθηνάς και ο αφυπνίζων τιμωρείται από τους αφυπνιζομένους διότι τους θέτει προ των ευθυνών  και καθηκόντων του αφυπνισμένου.     

18) Διαχείρισις διλημμάτων και κρίσεων ο πολύπλαγκτος θνητός βίος. Των δε κρίσεων η της μέσης ηλικίας η σπουδαιοτέρα.    

19) Και η πολυδιαφημισμένη αγάπη δεν είναι πανάκεια. χωρίς μέτρο και δύναμι περιπλέκει τα πράγματα. Η δε δύναμι θέλει κόπο και απαιτεί αρετή.

20) Δεν κάνουν βλέπεις την ίδια ζωή ούτε τας αυτάς μερίμνας γονείς και τέκνα έχουσι όπως ούτε και ιδεώδεις θεοί και πολυφρόντιδες άνθρωποι.