(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Η επιθυμία είναι η μουσική του χάους και η γεύσις του πιθανού.
Το πινάκιον του σοφού, η αθέατος αρετή και ανώνυμος εορτή της ημέρας.
Το ανδρικό είναι δασώδες όρος. Το θήλυ πεδιάδα με κοιλάδα.
Σαν βραδυάζει, μας αγκαλιάζει μια λευκή ταπεινότης, η οικειότης του αυτονόητου.
Κατά πολιτικήν παραγγελίαν ήρωες και μάρτυρες. όπως είδωλα κινηματογράφου βωβού.
Όχι μόνο ξενοπουλημένοι αλλά και ωρκισμένοι στον άδειο χάος.
Ονειρεύετο ένα μαζικό κίνημα ¨αποχή από τα σχολεία μέχρι ανοίξεως των οριζόντων.¨
Μυαλά με πέταλα και πιο κει, ταλέντα με σπιρούνια.
Η κόκκινη γειτονιά, η κόκκινη λέπρα, ο κόκκινος θεός ποτέ δεν ήταν ο δρόμος ο ελληνικός.
¨Αλλά με τεθνηώτα χυτή κάτα γαία καλύπτοι πρίν γε τής σής βοής σού θ’ ελκυθμοίο πυθέσθαι.¨
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου