ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ 11 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ 11 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Η μοίρα είναι πολλές φορές πιο σοφή απ’ τον άνθρωπο αλλά όχι πάντα. Ένας φθινοπωρινός περίπατος εμπνέει όσο και μια φιλόδοξος βιβλιοθήκη.

2) Καμιά ευτυχία δεν είναι απόλυτος ούτε διαρκεί ατελεύτητα. Το ίδιο και η δυστυχία. Το απόλυτο κατοικεί στο απρόβλεπτο.

3) Ο άνθρωπος τα θέλει όλα, φύσις και ζωή όμως μοιρασμένα.

4)Το καλό ξεκουράζεται μέσα στο κακό και αντιστρόφως.

5) Η καρδιά συνενώνει, το πνεύμα συνεμβαθύνει, η γαστήρ διαχωρίζει. Τα βραβεία κρύβουν τον ουρανό.

6) Μικραίνει η ψυχή με τον φθόνο και το ψέμα, στενεύει με την χαιρεκακία και την διαβολή.

7) Δι’ ολίγον και εις ολίγους αποκαλύπτεται το ισόθεον περίβλεπτον κάλλος του χαρίεντος ανθρώπου. Παθών η αιτία και μοίρα κραταιά.

8) Δια τα υψηλά γενημένοι και όμως ακόμα εις τα χαμηλά. Ήμισυ αρετής ανθρώπων αποβάλλει ανάγκη και ανελευθερία.   

9) Αστήρ πολικός των πολιτών ο καλλιεργών ηλιακό πνεύμα και παράγων πρωτογενή σκέψι. Οι πολλοί δε σαν  απέχοντες συνομιλούν και φαντάζονται οιονεί δρώντες.   

10) Όσον υπερέχει ο ποιμήν από το ποίμνιον, το επίγειον από το υποθαλάσσιον και το υπερουράνιον από το ουράνιο άλλο τόσο και το γένος των αθανάτων ανθρωποθεών έναντι των γηίνων θνητών.  

11) Ευδαιμονεί ό,τι κυβερνάται από ένα εξελικτικά καλύτερο και ανώτερό του είδος όπως ο άνθρωπος από τον ανθρωποθεό και το κατοικίδιο από τον άνθρωπο.   

12)  Τους ανθρώπους γοητεύουν αι δυναταί συγκινήσεις, αι ουράνιαι αναμνήσεις και αι μεγάλαι προσδοκίαι. Η ορμή του Ποσεισώνος, το μειδίαμα της Αφροδίτης και η αλκή του Άρεως.

13)Αξίζει και μια σκληρή ακόμα ζωή για την ιδέα της αλήθειας, την ψυχή του κάλλους και το έαρ της μνημοσύνης. Πρόσθες και για το όνομα της εθνικής μνήμης και της αρχαίας χρυσής ψυχής.

14) Μεταξύ εθνοηρώων Κατσίφα, Σολωμού και Σαλμά αφ΄ενός και αφ’ ετέρου των ψυχρών τρομοεκτελεστών της νοεμβριανής μεταπολιτευτικής σχολής, ούτως ειπείν, χάσμα μέγα εστί.    

15) Πίσω απ’ την προσχηματική συναδέλφωσι των λαών πόση υποκρισία αγάπης, πόση κατάπτυστος προδοσία των εθνών και των πατρίδων του ανθρώπου!

16) Άπληστος και υβριστής τελικά έρχεται και ο οπαδικός θεός. Δεν του φθάνουσι τα τόσα καρμπόν θυγατρικά του προσευχομάγαζα, βάνει χέρι-πόδι ακόμα και στα γήπεδα.  Πολλά τα θαύματα και τα τέρματα ουδέν όμως επικερδέστερον της ανθρώπινης βλακείας και των ουρανίων καζίνων της.  

17) Ω αυτοί οι κληρονόμοι πατραλοίαι, φλογεροί δαίμονες του απόλυτου κακού πίσω απ’ τον κάθε τυφλό οπαδικό φανατισμό, εχθρό και διώκτη φανερό, κρυφό και ύπουλο παντός αυτοβούλου και πνευματοφόρου, μη αποχαυνωμένου, ανθρώπου!

18) Σε διχάζουν και σε εντάσσουν σ’ ένα είδος κοινωνικού, πνευματικού, συμπεριφορικού μηχανιστικού αυτοματισμού και αποκλεισμού.

19)    Ο μεν λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δρακόντιος Δεξιά αλλά ούτε και το έθνος τι σημαίνει εθνομειοδοτική παιδομαζωματική Αριστερά. Αιώνες τώρα που το μέλλον γίνεται θυσία στον Μινώταυρο και τροφή του Κρόνου.

20) Είεν. Όλα συγχωρούνται κάποτε γιατί όλα ξεχνιούνται μέσα στην ατέλειωτη των πραγμάτων αλληλουχία. Από διακοπάς σε διακοπάς διακοπάρουν οι θεοί, οι δε κοινοί θνητοί από Οδύσσεια σε Οδύσσεια.