(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Ποιος οδηγεί τις φλόγες; Ποιος ποτίζει την ημισέληνο;
Ψηφοθηρία, ψυχοθηρία ¨οδός άνω κάτω μία και ωυτή.¨
Ανάγλυφα του πόθου, καλοκαίρια του απέραντου, κύματα του γαλάζιου!
Μια πληγή ανοικτή που ικέτευε τα σύννεφα. Μια γιορτή που στεφάνωνε τον ήλιο.
Προάστια της γαλήνης όπου μια οδύνη μάτι δεν κλείνει.
Μακρινά μηνύματα, άδειες φωλιές, δακρυσμένα νοήματα.
Μια πόρτα που ποτέ δεν άνοιξε. εγκέφαλος που χορτάριασε.
Ξυπνάτε, γείτονες, αι μούσαι περνούσι και ρόδα σκορπούσι.
Πίσω από κάθε ανακούφισι κι ένας αδιόρατος, περιοδεύων, πανεύμορφος ακαταμάχητος θεός.
Άκουγαν, έλεγαν, εκεί ψηλά τον αντίλαλο της αθανασίας. Ιεροί κηφήνες. Άγια παράσιτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου