ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (8)

ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (8)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Ένα μυριστικό λουλούδι  βάλε εκεί, μια ταπεινή σπονδή φιλίας, αιθέρια περιγραφή στην αισθητική του απογεύματος.

Κοίτα, το περιθώριο έγινε πλατεία και η πλατεία ένα κλειστό στρατόπεδο βιασύνης.

Ζώσι με τα νίκας, τας ήττας και την φωνή των άλλων. Πεθαίνουν αναντικατάστατοι.  Με μια θρησκεία που σε βοηθά να πεθάνης και σ’ εμποδίζει να ζης.   

Θανάτω θάνατον πατήσας λέει! Καλά, αυτό αν δεν είναι τώρα καραμπινάτο αυτογκόλ.  Όχι  και πάλι είπαμε εις τας σκοτεινάς λατρείας του θανάτου.

Οι ερημίται των πολιτισμών, αντίστροφοι αθληταί, σημαιοφόροι του τίποτα.

Αλλά καθ’ όσον θα καταρρέουσι πνεύμα και ηθική τοσούτον  θα υπερθετικοποιούνται οι άγιοι τίτλοι των κενοδόξων αξιωμάτων.  

Μπουκωμένοι, παχυνθέντες από χοιρινή ευημερία. Πρησμένοι από διαστροφή , κυκλωμένοι από φόβο, ναρκωμένοι  από θάνατο.

Και σού το έλεγα, τότε, βρε Νώε. Πρόσεχε την κιβωτό σου μη σου παρεισφρύσουν  λαθρολούγκρεα. Ορίστε τώρα!

Αλλά περιτομή στην περιτομή, καλογερική στην καλογερική, ξύσαι από δω ξύσαι από κει, έγινε το ανδρομόριον αιδοίον γυναικεί. Ο μετάνθρωπος κωλάνθρωπος. Λιαξ!

Κι εσύ, μεγάλε, πού υπάγεις;  Έκβαλε πρώτα το γυναικείο κεντρί προ του εφαρμόσαι εκεί το ανδρικό σου φιλί.