ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (17)

ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (17)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Πήγαινε αυτός με μια παλιά Σκόντα και πίσω του έτρεχαν τα γεγονότα.

Χωρίς προσκυνήματα, υποχρεώσεις, θεατρινισμούς και πρωτόκολλα. Ήταν μια ουσιωδώς κερδισμένη ανθρώπινη ημέρα.   

Το πιο μεγάλο ευχαριστώ, εξομολογείτο είναι το δικό μου στη ζωή, τον θεό και τον ιατρό μου.  

Για την ελευθερία και την αρετή πάντως του πολεμιστή καμιά νίκη σίγουρη και καμιά ήττα τελειωτική.

Σαν αμαρτία φαινόταν που γέρασε και δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι.

Δεδομένο και εγγυημένο τίποτα. Κι ο θεός ωσεί απών. Αλλιώς θα ήταν κι η ζωή μας αυτή σαν πάλης ¨εστημένος¨ αγών.    

Έξω ο νεοταξικός χειμών και μέσα ο δημοκρατικός κυκεών. Σε άπιστα, αφιλόξενα  βουνά χιονοδρομεί το μέλλον.  

Μπορεί να ζης από μια ιδέα και να μην έχης ιδέα.

Ακόμα και τα πιο μάταια και ασήμαντα του παρελθόντος η νοσταγία τα κάνει να φαίνονται ιδανικά και ιερά.
Η νοσταλγία είναι τα δάκρυα μνήμης και το χρώμα του χρόνου.