H Latina America στο προσκήνιο πάλι. Και, τι σου είναι το μυαλό, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει...
"...Το Μπουένος Άιρες είναι ο παρακείμενος δρόμος, εκείνος που δεν πέρασα ποτέ, είναι τα βάθη τα κρυφά της κάθε γειτονιάς, είναι οι μεσαυλές, είναι τα μυστικά που κρύβουν οι προσόψεις των σπιτιών, είναι ο εχθρός μου, αν έχω εχθρό, είναι αυτός που δεν του αρέσουνε οι στίχοι μου, εκείνο το απόμερο βιβλιοπωλείο που ίσως μπήκαμε κάποια φορά και τώρα το έχουμε λησμονήσει, είναι η γοητεία ενός τραγουδιού παλιού, που κάποιος έξω το σιγοσφυρίζει και εσύ δεν μπορείς αμέσως να το θυμηθείς αλλά σε αγγίζει στο πιο ερωτευμένο σου σημείο, είναι αυτό που χάθηκε κι εκείνο που θα 'ρθει, είναι ότι βρίσκεται μακριά, αυτό που ανήκει σε άλλους, κάτι που στρίβει στη γωνία, η λαϊκή μας συνοικία που δεν είναι ούτε δική σου ούτε δική μου τελικά, εκείνο που δεν ξέρουμε και εκείνο που αγαπάμε, είναι το τάνγκο που ακόμα δεν χορέψαμε μαζί και όμως μας κάνει ότι θέλει. " (Jorge Luis Borges)
Και θυμήθηκα πάλι και εκείνο το εφηβικό μου όνειρο να χορέψω κάποτε ένα τανγκό στο Μπουένος Άιρες (αφού μάθω πρώτα τα βασικά, μικρός είμαι ακόμα)
Και θυμήθηκα τότε ότι it takes two to tango.....Buenos días a todos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου