ΟΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ,ΟΙ ΤΟΠΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΟΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ,ΟΙ ΤΟΠΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ (Άλλη μια προσπάθεια ερμηνείας του "τι παίζει εκεί έξω" και οδηγεί, μετά την παταγώδη αποτυχία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, στην άμεση αποβολή της ) 

 

Η Διακυβέρνηση Μητσοτάκη αρχικά στηρίχθηκε σε τρεις βασικές παραδοχές/υποθέσεις:

 

Ότι θα συνεχιστεί για 4 ακόμα χρόνια και χωρίς ανατροπές στρατηγικής η διακυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ.

 

Λόγω της προηγούμενης παραδοχής, οι πολιτικές Μέρκελ στην ευρύτερη γειτονιά μας θα συνεχίζονταν το ίδιο όπως και την προηγούμενη δεκαετία. Αρα νάτη και ή λαμπρή ευκαιρία να υλοποιηθούν οι πολιτικές Σημίτη στα Ελληνοτουρκικά (και να κλείσουν γρήγορα τα αντίστοιχα deals με τους χορηγούς που εποφθαλμιούν τα φιλέτα των "συνεκμεταλλεύσεων"). H Κύπρος συνεχίζει να κείται μακράν, ως γνωστόν...

 

. Βάσει αυτής της πολιτικής υποστήριξης από "τα κεντρικά" του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, θα μπορούσε μετά να υλοποιηθεί με σχετική άνεση το αντίστοιχο νεοφιλελε σχέδιο στην οικονομία, αυτό που σκιαγραφείται δια του "σχεδίου Πισσαριδη", και η άνετη εξυπηρέτηση όλων των χορηγών και των ελίτ που στήριξαν, κάθε τρόπο, την αναρρίχηση της στην κυβέρνηση το 19.

 

Φυσικά κανείς δεν είχε προβλέψει τότε , την επίδραση ενός κορονοϊου στην ανατροπή των παραδοχών σε αυτά το γενικό στρατηγικό σχέδιο. 

 

Ο Τραμπ έχασε μάλλον εξ αιτίας της αλλοπρόσαλλης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, ενώ 

 

η αντίστοιχη της ΕΕ υπό την Μερκελ έβγαλε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε περιδίνηση και έχει ανατρέψει στην πράξη όλα τα βασικά επιχειρήματα του νεοφιλελε δόγματος. Αυτά που κατέρρευσαν και με την βουλα των G7 στην κολοσσιαίας σημασίας νέα "συνεννόηση" στην Κορνουάλη το 21, που έθεσε τέλος μιας αντίστοιχης του 86 στην Ουάσιγκτον. Δηλαδή εκείνη που πορευτήκαμε μέχρι τώρα δια του νεοφιλελευθερισμού ver1.0

 

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους με τον Τραμπ έχασε και το κόμμα της Μέρκελ τις εκλογές στην Γερμανία. Και για να ολοκληρωθεί η ταφόπλακα, ακολούθησε η εισβολή της νεοτσαρικής Ρωσίας στην Ουκρανία και η εξώθηση της ΕΕ σε μία σειρά κυρώσεις, που ΟΛΕΣ στράφηκαν σε βάρος της! Το λες και τιμωρία. Ή το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί επειδή αφέθηκε τόσο αλόγιστα όλη η Ένωση στις στενές γερμανικές πολιτικές που την παγίδευσαν.

 

Γιατί όμως η εκλογή Μπαιντεν έφερε αυτές τις ανατροπές στα πιο πάνω? Μήπως η πολιτική καταγωγή και πολιτική πορεία του ίδιου δεν ήταν εξ ίσου προσκολλημένη με νεοφιλελε πολιτικές αλά Αμερικεν, όπως αυτές εκφράστηκαν από όλους τους προέδρους των ΗΠΑ από τον Ρηγκαν και μετά?

Για να απαντηθεί σωστά το ερώτημα, απαιτείται μια μικρή ιστορική αναδρομή (οπότε ζητώ συγνώμη προκαταβολικά για την έκταση αυτού του σεντονιού, δεν σκιαγραφείται εύκολα μια ολόκληρη εποχή με ατάκες...)

 

Ο Ομπάμα, έχοντας δει τον Τραμπ να κερδίζει την άλλη ανεκδιήγητη, την Χίλαρι στις Προεδρικές εκλογές του 16 στις ΗΠΑ, στο τελευταίο του επίσημο ταξίδι στην Ευρώπη "έχρισε" ως αρχηγό της Δύσης την Μερκελ. Διαβλέποντας που οδηγούν οι εθνοαπομονωτικές βιομηχανικές πολιτικές Τραμπ, στην αργή ή γρήγορη άνοδο της Κίνας ως υπερδύναμη και σε μια άλλη εποχή παγκοσμιοποίησης , άφησε την Μερκελ να "φυλάει το μαγαζί" μέχρι νεωτέρας ως ένας άτυπος πλανητάρχης.

 

Δυστυχώς όμως για την Δύση, και ιδιαίτερα για την ΕΕ, η Μερκελ αποδείχτηκε πολύ λίγη τα επόμενα τέσσερα χρόνια στο να παίξει αυτόν τον ρόλο του θεματοφύλακα. Εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρίσμα, αλλά και τα κενά στρατηγικής που άφηνε η πολιτική Τραμπ, και κινήθηκε για να προωθήσει μόνο τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας στην διεθνή πολιτική σκηνή και το παγκόσμιο εμπόριο. Κεκτημένη ταχύτητα, αυτό είχε μάθει να κάνει, χωρίς ισχυρό αντίπαλο, και στην ΕΕ. 

 

Αυτό εκφράστηκε κυρίως:

 

Με την προσπάθεια της να συνδεθεί ενεργειακά και υπερβολικά πολύ στο άρμα της Ρωσίας, με εμπορικές συμφωνίες και ένα νέο αγωγό φυσικού αερίου, τον Nordstream2. Αυτό την έφερε σε σύγκρουση και με όλους τους "εταίρους" της Ανατολικής Ευρώπης. Θυσία αυτοί όμως μπρος στο άγχος των ενεργειακών ελλειμμάτων της παραγωγικής μηχανής της Γερμανίας, μετά το κλείσιμο και των πυρηνικών της σταθμών ηλεκτροπαραγωγής, που αρχικά είχε προγραμματιστεί για το τέλος του 21 (απόφαση που πάρθηκε μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσιμα στην Ιαπωνία και την πίεση των Γερμανών Πράσινων). 

 

Ανένδοτος ο Μπαιντεν στο να μην γίνει ποτέ αυτός ο τόσο ζωτικός αγωγός για τα Γερμανικά σχέδια, μέχρι να διευθετηθεί το κατά που θα γύρει η Ρωσία στο μπρα ντε φερ των ΗΠΑ με την Κίνα. Στο ίδιο αυτό παζάρι εμπλέκονται και τα ενεργειακά περάσματα από τον νότο της ΕΕ, όπου εμπλεκόμενοι είμαστε και και εμείς.(Πες πως βρισκόμαστε στην λάθος πλευρά της γεωγραφίας, αν θες να βρεις μια φτηνή και βολική δικαιολογία). 

 

Με τις περιφερειακές πολιτικές που προσπάθησε να επιβάλει η Μέρκελ στην Λιβύη και στην Αν. Μεσόγειο δια της σκανδαλώδους υποστήριξης της Τουρκίας, που την ακολούθησε πιστά στις προσπάθειες ανατροπών των προηγούμενων ενεργειακών και στρατιωτικών ισορροπιών της Pax Americana. Αυτή δυστυχώς ακόμα κινείται με τα δόγματα της εξωτερικής πολιτικής του Κίσινγκερ: Μακριά η Ρωσία από οποιαδήποτε ενσωμάτωση της στον Ευρωπαϊκό σχεδιασμό και συνέχιση των σχέσεων "τριγώνων" με όλες τις σημαντικές χώρες. Η υπέρτατη αρχή είναι η υπεράσπιση της παντοκρατορίας του δολαρίου ως του μοναδικού παγκόσμιου νομίσματος. Χωρίς αυτό, οι ΗΠΑ καταρρέουν με κίνδυνο διάλυσης.

 

Με την πρόσφατη χωρίς πολλές συζητήσεις και δημοσιότητα εμπορική συμφωνία CAI με την Κίνα, που υπογράφτηκε άρον άρον αμέσως μετά την επικράτηση Μπαιντεν, και λίγο πριν αυτός αναλάβει . Μια συμφωνία , η οποία είναι κομμένη και ραμμένη για την εξυπηρέτηση κυρίως της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, έναντι "του ελεύθερου" της μεγαλύτερης διείσδυσης της Κίνας στην ΕΕ. Στο σημείο αυτό η Μέρκελ πρόδωσε τον ρόλο που της ανατέθηκε με εκείνο το "δαχτυλίδι" του Ομπάμα! Βρέθηκε χωρίς πολλά πολλά στην "λάθος πλευρά της ιστορίας". Όπως την εννοούν ακόμα οι Αμερικανοί φυσικά.

 

Όλοι αρχικά περίμεναν τι θα κάνει ο Μπαιντεν. Αν αυτές τις "πρωτοβουλίες" της Μέρκελ θα τις επικυρώσει ή θα τις ανατρέψει. 

 

Η πρώτη πράξη, το ξεκαθάρισμα προθέσεων, παίχτηκε στις 25/3/21 στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με την κυριαρχία των πολιτικών Μερκελ στα με τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία.

 

Το δεύτερο στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ του 21 

 

Το τρίτο με το άδειασμα της "Ευρωατλαντικής Συμμαχίας" υπέρ μιας αμφιλεγόμενης κίνησης αμυντικής συνεργασίας στα χνάρια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, που έθιξε κυρίως την Γαλλία σε πρώτη φάση. Στόχος της ήταν η απόσπαση της Αυστραλίας από την εμπορική ζώνη που συμμετέχει με την Κίνα από το 20, η εμπλοκή της ανερχόμενης Ινδίας σε αυτή και η ανακοπή της διείσδυσης της Κίνας. Κυρίως στην Αφρική και τα κρίσιμα για την ενεργειακή μετάβαση μεταλλεία της και δευτερευόντως στην Λατινική Αμερική, που ακόμα οι ΗΠΑ την θεωρούν το πίσω μέρος της αυλής τους. Και το μποστάνι τους.

 

Το τέταρτο με τον ωμό εκβιασμό του Ερντογάν για την μη είσοδο της Σουηδίας και Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ μετά το Ουκρανικό.

 

Κακώς ανέμεναν, όσοι πόνταραν πολιτικά στην Μερκελ για επιβεβαίωση των πολιτικών της και μετά από αυτήν, μόνο και μόνο επειδή την εμπιστεύτηκε ο Ομπαμα το 16! Για τέτοια θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας αποφασίζει ΠΑΝΤΑ το βαθύ κράτος του θείου Σαμ, αφήνοντας στον εκάστοτε πρόεδρο μόνο την πολυτέλεια του στυλ στην άσκηση των πολιτικών. Την επικοινωνία και όχι την ουσία.

 

Έτσι ξεκίνησε το come back του θείου Σαμ στην Ευρώπη, πριν την αναγκαστική στροφής του ενδιαφέροντος του προς τον Ινδικό και την Άπω Ανατολή.

 

Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη μια "σιωπηρή" συνεννόηση με την Ρωσία, με αντίτιμο την συνέχιση επιβίωσης της δια των εξαγόμενων υδρογονανθράκων της και προς την ΕΕ ή όχι (τι είπε η "Πράσινη Ανάπτυξη" επ αυτού? Δεν άκουσα...). Αν φυσικά ο Πούτιν δεν το παρακάνει. Και φαίνεται ότι πρόσφατα το παράκανε αντιδρώντας όπως ακριβώς αναμένονταν! Οι νέοι κανόνες της "Συνεννόησης της Κορνουάλης" των G7 οδηγούν μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια την Ρωσία σε οικονομικό μαρασμό και μεγάλες εσωτερικές περιπέτειες.

 

Έτσι, γύρω από αυτό το "αίτημα επιστροφής" του δαχτυλιδιού που απηχεί τον αμερικανικό ρεαλισμό σε θέματα γεωστρατηγικής με νέο κύριο πλέον αντίπαλο την Κίνα στον πολυπολικό κόσμο της νέας μετα-παγκοσμιοποίησης, προβλέπονται πολλές ακόμα ανατροπές στην ΕΕ αλλά και στην γειτονιά μας!

Κατ αρχάς με την εγκατάλειψη όλων των κλασσικών νεοφιλελέ συνταγών, που πλέον δεν δουλεύουν πουθενά! Τα είπαμε. Θεωρούνται παρελθόν μετά την Κορνουάλη.

 

Παντού;; Όχι! Στον μισό πλανήτη. 

 

Ο άλλος μίσος, με προεξάρχουσα κινητήρια δύναμη την Ρωσία του Πούτιν, προσπαθεί να τις διατηρήσει. Δεν είναι τόσο εύκολη η μετάλλαξη των ρωσικών ελίτ, που τον στηρίζουν, σε κάτι άλλο. Η Ρωσία παραμένει μία ισχυρή στρατιωτική "χερσαία" δύναμη που στηρίζεται σε κλασσικούς βιομηχανικούς τομείς, κυρίως εξορύξεις, που δύσκολα μεταβάλλονται. Αυτός ο "συντηρητισμός" επιτείνεται και από τον τρόπο που "εκπαιδεύτηκαν" αυτές οι ελίτ από την Δύση, κυρίως στα χρόνια του Γιέλτσιν. Ακραίος νεοφιλελευθερισμός!

 

Μοιραία όμως τώρα η σύγκρουση και με την Ρωσία, που ήδη στρέφεται προς την Κίνα μετά την αποβολής της από το αμερικανοκρατουμενο διατραπεζικό σύστημα SWIFT την έστρεψε στο αντίστοιχο Κινεζικό διατραπεζικό σύστημα. Αυτό φαίνεται όμως ότι πυροδότησε ραγδαίες εξελίξεις και στην αναβίωση των BRICS και σε γεωπολιτικές αναταραχές και ανακατατάξεις στην Αφρική και την Λατινική Αμερική, με έναρξη τής συρρίκνωση της παντοκρατορίας του δολαρίου. Αλλά και σε πλήρη αναστάτωση σε όλα τα συστήματα που αιματοδοτούσαν την προηγούμενη παγκοσμιοποίηση! Τα δίκτυα logistics, την κατανομή της παραγωγής δια του outsourcing και την ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων. Όλα αυτά τώρα θέλουν "επιδιόρθωση"! 

 

Ατυχής αμερικανικός σχεδιασμός ή ένα καλά μελετημένο σχέδιο;;

 

Όπως και να απαντηθεί όμως το προηγούμενο ερώτημα, ένα ειναι βέβαιο:

 

Όπως ξεκίνησε προηγούμενος ψυχρός πόλεμος από την Ελλάδα το 45, έτσι και ο νέος με την Κίνα/(Ρωσία) φαίνεται ότι πάλι από εδώ μάλλον ξεκίνησε πάλι. Με τις ανατροπές των σχεδίων Μερκελ που ευνοούσαν την Τουρκία (και την Ρωσία), και με επιπτώσεις ντόμινο σε όλον τον πλανήτη, που ούτως ή άλλως είναι σε μια διαδικασία μετασχηματισμού προς την επόμενη πολυζωνική παγκοσμιοποίηση. επιδιορθώνοντας συστήματα και χτίζοντας εμπορικές ζώνες "φιλίων κρατών".

 

Μοιραία έτσι καίγονται" όμως και οι πολιτικοί εκφραστές της "γραμμής Μέρκελ" στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κυρίως οι δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πόνταρε όλα της τα λεφτά στο Μερκελ Uber Alles, και τις διάσπαρτες παντού δυνάμεις του Σημητισμού. Που βρίσκονται ήδη σε πολύ μεγάλη αμηχανία βλέποντας ότι η όψιμη μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής του Μαξίμου σε μια πολιτική "δώσε τα όλα, αγόρασε τα πάντα και κάνε το παπί" δεν έπεισε!

 

Τι ακολουθεί:

 

Η ανακοπή της επιρροής του άξονα Ρωσίας - Κίνας - Ιραν- Τουρκίας για τον έλεγχο των ενεργειακών περαμάτων από τον Κόλπο, αλλά και των πρώτων υλών της Αφρικής προς την Ευρώπη. Αυτό θα προκαλέσει τεράστιες μετατοπίσεις γεωπολιτικών "τεκτονικών πλακών" περί την Μέση Γη, την Μεσόγειο. Κρίσιμο γι αυτή την εξέλιξη είναι το ανατολίτικο παζάρι που ξεκίνησε ο Μπάιντεν με την Σαουδική Αραβία στην τελευταία του επίσκεψη εκεί, και που συνεχίζεται με την αντίστοιχη επίσκεψη του Ξι την επόμενη εβδομάδα στο Ρηάντ. Από την έκβαση του "παζαριού"θα καθοριστεί στο κατά που θα γύρει, τελικά, η Σαουδική Αραβία και η Ινδία, προς ποια νομισματική ζώνη.

 

Στα πρώτα θύματα, απ ότι φαίνεται, αυτής της αναταραχής περιλαμβάνονται και ο Ερνταγαν και τον Μητσοτάκη! Και οι δύο το γνωρίζουν αυτό, ότι "θα πάνε πακέτο". Και έσπευσαν κατά μόνας (και μετά μέσω αντιπροσώπου στην Αλικαρνασσό ενός σκαφάτου) να συμφωνήσουν σε ένα μορατόριουμ για την πολιτική τους επιβίωση, δηλώνοντας "ευθυγράμμιση συμφερόντων" (δυστυχώς, απ ότι φαίνεται, με πολλές παραχωρήσεις του Μητσοτάκη σε πολλές κόκκινες γραμμές στα εθνικά μας θέματα). Οι φραστικές κορώνες και υπερβολές είναι δωρεάν. Κυρίως για εσωτερική χρήση.

 

Ο δε Ερντογάν, που βρίσκεται σε μια Τουρκία πολύ πιο εκτεθειμένη οικονομικά και γεωπολιτικά, προχώρησε ήδη και με πολύ γρήγορα μερικά βήματα ακόμα περισσότερο για την αποσύνδεση της Τουρκίας από το δυτικό άρμα. Και σε μία αγχωδη σύνδεση της Τουρκίας στα άλογα που οδηγούν το αντίπαλο άρμα στην ζώνη του "αντιδολάριου". Δύσκολα θα επιβιώσει μετά από αυτό και αυτός.

Έτσι οι "διερευνητικές" που προσπάθησαν να επισπεύσουν με τις μυστικές συμφωνίες Καγκελαρίας, Μαξίμου και Ερντογαν του καλοκαιριού του 20, δεν είχαν καμία τύχη. Και γυρίζουν τώρα ως μπούμερανγκ στους πρωταγωνιστές τους.

 

Ο Ερντογαν, χωρίς την υψηλή προστασία του Τραμπ και όντας ακόμα και δικαστικά όμηρος των ΗΠΑ για το σκάνδαλο Halkbank, με ενεργές τις κυρώσεις για τους S400 και με την λίρα του ήδη σε κατάσταση χαρτιού υγείας, προσπάθησε αρχικά να περισωθεί παίζοντας το χαρτί του φίλο-ευρωπαϊκού εταίρου και του πρόθυμου για ρόλους που κανείς δεν θέλει να του δώσει μέχρι την Κίνα και μέχρι τα βάθη της Αφρικής. Κέρδισε έτσι άλλους 2-3 μήνες χρόνο μπας και παζαρέψει την μη καταδίκη του ίδιου ή της Τουρκίας. Τελικά αναγκάζεται και αυτός να κινήσει την Τουρκία προς την Ανατολή, υπό τον Πούτιν.

 

Όσο για την επίδραση όλων αυτών στα δικά μας, έχουμε ήδη τρία χαρακτηριστικά φαινόμενα, δείγμα του πανικού των ενοίκων του Μαξίμου στα επερχόμενα:

 

Την αγχωμένη προσπάθεια του Μητσοτάκη να ρυθμίσει εκκρεμότητες της νεοφιλελε ατζέντας του 

 

Την άρον άρον διαμόρφωση ενός "φιλοαμερικανικου" πόλου, εν είδει συνιστώσας της ΝΔ, μετά την πολιτική προσέγγιση Δενδια - Ντόρας, χωρίς όμως και αυτή να πείθει. Ήδη διέρρευσαν από τους ίδιους κύκλους, που μέχρι τώρα στήριζαν αυτόν τον "πόλο" σχέδια με συνταγές τύπου Παπαδημος 2.0 μέχρι τις επόμενες εκλογές του 23...

 

Η εμπλοκή της ΕΥΠ σε παρακολουθήσεις και πολιτικών (για δημοσιογράφους δεν γίνεται πολύ κουβέντα...) και το "κράξιμο" που τρώει τώρα διεθνώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κυρίως για το θέμα των ελευθεριών του τύπου. Δεν της αφήνουν και πολλά περιθώρια συνεννόησης με το "βαθύ κράτος της Ιπποκράτους". Αυτό τώρα βλέπει το καράβι Μητσοτάκης να βουλιάζει αύτανδρο..

 

Και τα τρία όμως αυτά "τεχνάσματα" δεν φαίνονται ικανά για να ανατρέψουν τα επερχόμενα, μιας και τα αμερικανάκια δεν καταλαβαίνουν και πολλά από τέτοιες βαλκανικές κουτοπονηριές, αφού γνωρίζουν πολύ καλά και τους δεσμούς και τις δεσμεύσεις του Μητσοτάκη ως αντιπρόσωπο-άνθρωπου της Μέρκελ στα γεωπολιτικά της παίγνια. Αυτά που πρέπει τώρα να διακοπούν ως μη συμβατά με τις στρατηγικές μιας comed back Aμερικης στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Και έτσι όλα τα σχέδια επί των τριών παραδοχών με τα στην αρχή αυτού του σεντονιού, δείχνουν τελείως μετέωρα! 

 

Οι τοπικοί αντιπρόσωποι των Κεντρικών νεοφιλελέ, ΝΔ και δορυφόροι, έχουν πρόβλημα! Πολύ μεγάλο, τόσο που το following του ενός από τον άλλο να τους οδηγεί στον γκρεμό. Το ξέρουν και σπεύδουν, εν όψη πιθανής εκλογικής τους συντριβής, να παγώσουν τον πτωχευτικό νόμο άρον άρον, να περάσουν όσα μπορέσουν στην αντιεργατική ατζέντα, να κρύψουν μελέτες και ευθύνες επί της αποτυχίας και εδώ διαχείρισης της πανδημίας και να μοιράσουν όσα προλάβουν από τα επερχόμενα κορονοϊοπακέτα σε ημέτερους μέσω του καθολικά ελεγχόμενου τραπεζικού συστήματος για τέτοιου είδους αποστολές. Η ακρίβεια και τα παρελκόμενα της ενεργειακής κρίσης, τους είναι παγερά αδιάφορα θέματα. Αλλουνού παπά ευαγγέλια θα ακουστούν γι αυτά.

 

"Ισοπαλία" έτσι όμως δεν προκύπτει, ούτε περιθώρια"μεγάλου συνασπισμού" όσο ο Τσίπρας κρατάει τους λίγους "Σημιτικους" του αποδυναμωμένους και απασχολημένους μόνο στα συνήθη περιφερειακά θέματα που γνωρίζουν. Αυτά όμως, ως γνωστόν, δεν "δίνουν" κυβέρνηση! Αλλού θα παιχτεί το παιχνίδι, κυρίως στον τομέα της οικονομίας.

 

Φαίνεται ότι και κανένας κομήτης δεν πρόκειται να χτυπήσει την Γη ακόμα (και δεν μας έκατσε και η προφητεία και εκείνου του τρελαμένου "χρονοταξιδιώτη" ότι θα πλημμυρίσει η Γη στις 14/8...)

Έτσι, χωρίς τέτοιους καταποντισμούς, το νεοφιλελευθεριστάν αδυνατεί πλέον να επιβιώσει, και καταποντίζεται το ίδιο. Αύτανδρο!

 

Άρα πολύ δύσκολα τα πράγματα για οποιοδήποτε σχέδιο επιβίωσης της εκτός τόπου και χρόνου, πλέον, πολιτικής Μητσοτάκη. Το πρόβλημα του είναι πλέον υπαρξιακό.